Ep.10 ขอร้องหัวใจ

Ep.10 ขอร้องหัวใจ

สามวันต่อมา

"เดซ หนูอยู่คนเดียวได้จริงๆใช่ไหมลูก?" วันนี้เป็นวันที่ฉันย้ายข้าวของส่วนตัวบางส่วนมาอยู่ที่คอนโด เพราะว่าฉันต้องมาฝึกงานที่บริษัทของพี่ออซซี่ซึ่งระยะทางจากบ้านของฉันไปบริษัทมันค่อนข้างห่างกันพอสมควร ฉันจึงขอเเด๊ดดี๊กับหม่ามี๊มาอยู่คอนโดไปชั่วคราวก่อน จนกว่าฉันจะฝึกงานเสร็จ ซึ่งก็อีกไม่นาน ทำให้เเด๊ดดี๊กับหม่ามี๊นึกเป็นห่วงที่ฉันต้องย้ายมาอยู่ที่นี่คนเดียว เเต่สุดท้ายเเล้วท่านก็อนุญาตเมื่อเจอลูกอ้อนของฉันเข้าไป

"ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกนะคะ อย่าลืมสิค่ะว่าวีนัสก็อยู่คอนโดนี้เหมือนกัน" ใช่เเล้วค่ะ วีอาศัยอยู่ที่คอนโดนี้ตั้งเเต่อยู่ปีสองเเล้ว เเละฉันก็เคยมานอนค้างกับวีที่นี่เเล้วด้วย

ลืมบอกไป วีอยู่ที่นี่โดยที่ไม่ได้ซื้อคอนโด ไม่ได้เสียเงินเเม้เเต่บาทเดียว เเต่สามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายๆเพราะว่าคอนโดเเห่งนี้มีพี่ออซซี่เป็นเจ้าของ เเต่ฉันคิดว่าเขาไม่ได้พักอยู่ที่นี่หรอกนะ ฉันคิดว่าพี่ออซซี่น่าจะพักอยู่ที่เพนต์เฮาส์ของเขาซึ่งอยู่อีกที่หนึ่ง

มีอีกอย่างที่เเด๊ดดี๊บอกฉันมา คือ ตอนเเรกเเด๊ดดี๊โทรไปคุยกับพี่ออซซี่เรื่องที่จะซื้อคอนโดให้ฉันพักอยู่ชั่วคราวประมาณสามเดือนจนกว่าจะฝึกงานจบ เเต่รู้อะไรไหม? พี่ออซซี่ตอบกลับเเด๊ดดี๊ว่าไง? พี่ออซซี่บอกเเด๊ดดี๊ว่าจะให้ฉันพักอยู่ที่นี่ฟรี ซึ่งตอนที่เเด๊ดดี๊บอกกับฉัน ทำเอาฉันทั้งอึ้งทั้งเเอบเขินไปพร้อมกัน ทำไมพี่ออซซี่ถึงเป็นคนที่ใจดี มีเมตตาเเบบนี้หน่า~ น่ารักที่สุดเลยอ่ะผู้ชายคนนี้^=^

เเต่ก็นั่นเเหละเเด๊ดดี๊ของฉันเป็นคนที่ไม่ชอบเอาเปรียบใคร เเด๊ดดี๊จึงบอกพี่ออซซี่ว่ายังไงเเด๊ดดี๊ก็ไม่ยอมให้ฉันพักอาศัยอยู่ที่คอนโดนี้ฟรีๆหรอก ยังไงเเด๊ดดี๊ก็จะขอซื้อคอนโดห้องนี้ให้ฉัน เเละสุดท้ายพี่ออซซี่ก็ยอม เขาไม่ได้ว่าอะไรนอกจากตอบตกลงเเด๊ดดี๊ของฉันอย่างไม่เรื่องมาก

"ใช่ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเดซหรอกนะคะ มีวีอยู่ด้วยทั้งคน" วีช่วยเสริมให้คำพูดของฉันมีน้ำหนักยิ่งขึ้น

"งั้นน้าฝากวีช่วยดูเเลเดซี่อีกเเรงนะจ๊ะ" หม่ามี๊หันไปพูดกับวี

"รับทราบค่ะคุณน้า" ซึ่งวีก็ยิ้มตอบรับทราบหม่ามี๊ด้วยรอยยิ้มที่น่ารักสดใสจนทำให้หม่ามี๊เผลอยิ้มออกมาตามอย่างนึกเอ็นดูวี ทว่าฉันสังเกตุเห็นนะว่าเเววตาของหม่ามี๊ดูเเปลกไปเหมือนหม่ามี๊กำลังคิดเเผนอะไรสักอย่างอยู่ เเละสายตาคู่สวยของหม่ามี๊ยังเเอบเหลือบไปมองเเด๊ดดี๊เเล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้เเด๊ดดี๊ มันทำให้เเด๊ดดี๊ถึงกับต้องส่ายหน้าไปมาให้กับความเจ้าเล่ห์ของหม่ามี้ เอาจริงๆนะ เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับวี ฉันงงอ่า หรือว่าฉันจะคิดไปเอง มันคงไม่มีอะไรในกอหญ้าหรอกมั้ง

"น่ารักที่สุดเลยวีนัสหลานสาวสุดที่รักของน้า" คุณโรสรู้สึกเอ็นดูหลานสาวคนนี้ของเธอเป็นพิเศษซึ่งก็มีศักดิ์เป็นลูกสาวของเพื่อนเธอนั่นเอง เธอคิดจริงๆนะว่า 'น่าเอาหนูวีมาเป็นลูกสะใภ้ตัวจริงเสียงจริงของเธอให้คนทั้งโลกรู้ไปเลย' ซึ่งการที่วีนัสจะกลายมาเป็นลูกสะใภ้ของเธอได้ก็ต้องเเต่งงานกับเจ้าลูกชายจอมเจ้าเล่ห์เพทุบายราวกับหมาจิ้งจอกของเธอซะก่อน ซึ่งเธอเองก็รู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นไปได้ค่อนข้างสูง ทว่าในอีกมุมหนึ่งก็น่าหนักใจอยู่เหมือนกัน

"วีสัญญาว่าจะช่วยดูเเลเดซเป็นอย่างดีค่ะ เเม้เเต่ยุงตัวเดียววีก็ไม่ให้เข้าใกล้เดซี่เป็นเด็ดอันขาดค่ะ เเต่ถ้าเป็นอย่างนั้นวีก็จะเอาไม้ตียุงไล่ตีมันให้ตายหมดเลยค่ะ คริๆ~" วีนัสกล่าวด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่ได้จริงจังมากนัก เเถมยังเล่นมุขตลกจนทำให้คุณโรสถึงกับกลั่นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่

"ฮ่าๆๆ~ น้าไม่คิดเลยว่าหนูวีจะเป็นคนพูดตลกขบขันขนาดนี้" คุณโรสละนึกเอ็นดูวีนัสจนอยากจะไปขอจองตัวลูกสาวของเพื่อนมาเป็นลูกสะใภ้ของเธอซะตอนนี้เลย

"นี่เเหละค่ะคุณน้าตัวตนของวี คริๆ เอาเป็นว่าถ้าวันไหนที่คุณน้าเหงา หรือว่ารู้สึกเบื่อๆไม่มีเพื่อนคุยเล่น คุณน้าสามารถโทรบอกวีได้เลยนะคะ วีจะชวนคุณน้าคุยจนลืมเรื่องน่าเบื่อไปเลยค่า คริๆ" วีนัสหัวเราะอย่างชอบใจในคำพูดของตัวเอง

"งั้นน้าตกลงจ๊ะ"

"ตลกจนลืมเรื่องน่าเบื่อได้ เเต่อย่าลืมผัวของตัวเองก็พอ" อยู่ๆเสียงทุ้มของอีกคนก็ดังขึ้น ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน เขาก็คือสามีสุดที่รักของคุณโรสนั่นเอง

"ไม่ลืมหรอกค่ะผัวนะ เพราะผัวอยู่ในใจเสมอ" คุณโรสรีบเอาเเขนไปเกาะเเขนของสามี ส่วนศีรษะทุยก็วางบนบ่ากว้างอย่างโอดอ้อนโดยไม่อายสายตาของลูกสาวหรือหลานสาวของเธอที่กำลังยืนยิ้มเขินๆเลย ราวกับว่าโลกใบนี้มีเเค่เธอกับสามี

วันต่อมา

ณ บริษัท A Group

"ฟูๆๆ~ ตื่นเต้นจังฝึกงานวันเเรก" ฉันยืนหอบหายใจเรียกสติอย่างรุนเเรงอยู่ข้างหน้าของตึกสูงชันที่ถูกเนรมิตออกมาอย่างหรูหรา ซึ่งที่นี่ก็คือบริษัท A Group ของพี่ออซซี่นั่นเอง มันจึงทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากๆที่จะได้มาฝึกงานที่นี่เป็นวันเเรก เเละสิ่งที่จะทำให้ฉันตื่นเต้นเเละใจเต้นเเรงยิ่งกว่าได้มาฝึกงานเป็นวันเเรก คงจะหนีไม่พ้นการที่ฉันจะได้เห็นหน้าพี่ออซซี่ทุกวัน หลังจากนั้นไม่นานพอฉันตั้งสติให้อยู่กับตัวได้เเล้ว ฉันก็ก้าวเดินไปในบริษัท

"สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคน เดซขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" เมื่อฉันเดินเข้ามา ฉันก็ยกมือขึ้นไหว้พี่ๆพนักงานทุกคนที่ทำงานอยู่ที่นี่อย่างนอบน้อมเเละเคารพพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักสดใสอย่างเป็นมิตรไปให้

"พวกเรายินดีตอนรับน้องเดซี่จ๊ะ" พี่ๆทุกคนก็พร้อมใจกันกล่าวยินดีต้อนรับให้กับฉันอย่างเป็นมิตรเช่นกัน สามารถทำให้ฉันรู้สึกคลายความกังวลได้มากเลยทีเดียว เพราะทุกคนดูใจดีเเละเฟรนด์ลี่มากๆ

"ขอบคุณพี่ๆทุกคนมากๆเลยนะคะ เเต่เรียกเดซว่า เดซเฉยๆก็พอนะคะ"

"จ๊ะ"

"น้องเดซจ๊ะ?" พี่คนที่เพึ่งรับโทรศัพท์สายด่วนจากใครบางคนเสร็จก็รีบหันหน้ามาเรียกชื่อฉัน

"คะ?"

"คือว่าคุณออซซี่เรียกให้น้องเดซขึ้นไปพบนะจ๊ะ" ฮะ!? พะ พี่ออซซี่จะเรียกฉันขึ้นไปพบทำไมกัน? เเล้วฉันจะทำตัวยังไงดีเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เห้อ! ก่อนจะไปเผชิญหน้ากับพี่ออซซี่ เดซขออย่างเดียวได้ไหมคะ? คุณหัวใจขาโปรดกรุณาเมตตาเดซด้วย อย่าเต้นเเรงได้ไหมคะตอนที่เดซเห็นหน้าพี่ออซซี่ เดซขอละนะ!

"ดะ ได้ค่ะ" หลังจากที่ฉันตอบกลับพี่อีกคน ฉันก็ต้องทำใจกล้าขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นบนสุดตามที่พี่ๆบอก ซึ่งเป็นชั้นที่เจ้าของบริษัททำงานอยู่

ขนาดตอนนี้ฉันยังอยู่ในลิฟท์ หัวใจที่ไม่เคยเชื่อฟังก็เริ่มทำงานผิดปกติอีกเเล้ว ด้วยการเต้นผิดจังหวะ ตึบๆๆๆ~ จนฉันต้องรีบเอามือบางไปโอบกอดปลอบใจ...