ตอนที่ 3 ไม่ชอบขี้หน้า

หลังจากที่ได้รับกุญแจหอแล้ว เลโอก็กลับไปขนกระเป๋าที่เตรียมมาเข้าหอพัก สำหรับมหาวิทยาลัยนี้ก็ไม่บังคับให้อยู่หอพักนักศึกษาแต่เพราะเลโอต้องการอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง หากไม่เหลือบ่ากว่าแรกก็จะอยู่หอในจบเรียนจบแต่หากต้องออกไปอยู่ข้างนอก สำหรับเขาก็ไม่ได้มีปัญหาใดอยู่แล้ว

"ห้อง 412... 412..." เลโอพึมพำขณะเดินตามทางเดินแคบของตึกหอพักนักศึกษาชาย กระเป๋าเดินทางเก่าถูกลากตามหลังมาอย่างเนิบช้า เหงื่อเริ่มซึมบนเสื้อยืดสีดำคู่กายจากการเดินขึ้นบันไดมาสี่ชั้น

ตึก B เป็นหอพักเก่าแก่ที่สุดของมหาวิทยาลัย ผนังสีครีมซีดเริ่มมีรอยแตกลายงา ระเบียงทางเดินแคบ และที่สำคัญคือไม่มีลิฟต์ ทำให้นักศึกษาต้องออกแรงขนสัมภาระขึ้นบันไดเอง

เลโอหยุดหน้าห้อง 412 ก่อนจะหยิบกุญแจออกมาไขประตู เสียงกลไกที่สนิมเกาะคลิกเบาๆ ก่อนประตูไม้เก่าจะเปิดออก เผยให้เห็นห้องพักขนาดเล็กประมาณ  30 ตารางเมตร แบ่งเป็นสองฝั่งชัดเจน แต่ละฝั่งมีเตียงเดี่ยว โต๊ะเรียน ตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก และชั้นวางของ

"คงเป็นที่นี่แหละ..." เขาทอดถอนใจ วางกระเป๋าเดินทางลง มองสำรวจรอบห้องที่จะเป็นบ้านของเขาในอีกหนึ่งปีข้างหน้า

เขาเลือกเตียงฝั่งขวา นั่งลงทดสอบความนุ่ม เตียงเหล็กเก่าส่งเสียงเอี๊ยด เลโอยิ้มมุมปาก นี่ไม่ใช่เตียงขนห่านนุ่มๆ ที่เขาเคยนอนที่บ้าน แต่มันก็ไม่เลวร้ายเกินไป         

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เลโอลุกไปเปิด พบชายหนุ่มร่างเล็กใส่แว่นหนาเตอะยืนอยู่ ในมือถือกระเป๋าเป้และกระเป๋าเดินทางขนาดกลาง

"เอ่อ... ห้อง 412 ใช่มั้ย?" ชายหนุ่มถาม สีหน้าเขินอาย

"ใช่" เลโอตอบ ก้าวถอยให้อีกฝ่ายเข้ามา

"กูพีท พิทญะ ธีรวัฒน์" " ชายหนุ่มร่างเล็กแนะนำตัวพลางวางกระเป๋าลงข้างเตียงอีกฝั่ง

"เลโอ กัณต์ดนัย เดชาทวีวงศ์" " เลโอยื่นมือไปจับมือพีท

"ยินดีที่ได้รู้จัก คณะวิศวะปีหนึ่งเหมือนกันใช่มั้ย?" พีทจับมือตอบ

"ใช่" เลโอพยักหน้า

"มึงเป็นคนที่พี่ๆ เขาพูดถึงใช่มั้ย? ไอ้เด็กเทพคะแนนสอบอันดับหนึ่ง"

"ก็แค่โชคดี" เลโอยิ้มบางๆ

"เฮ้ย เก่งชัดๆ ต้องขอคำแนะนำจากมึงเยอะเลย" พีทหัวเราะ ท่าทางเป็นกันเอง "มึงมาจากไหนเหรอ?"

"สุราษฎร์ฯ" เลโอตอบสั้นๆ เขาไม่เคยชอบพูดเรื่องส่วนตัวมากนัก

"โห ไกลจังวะ กูเองเป็นคนกรุงเทพฯ แต่บ้านไกล เลยขอพักหอในซะเลย" " พีทผิวปาก เริ่มแกะกระเป๋าเพื่อจัดข้าวของพร้อมบอกเพื่อนใหม่

เลโอพยักหน้ารับ แล้วหันไปจัดข้าวของตัวเองบ้าง เขาเปิดกระเป๋าเดินทางช้าๆ หยิบเสื้อผ้าแนวเรียบง่ายออกมาพับเก็บในตู้อย่างเป็นระเบียบ คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กรุ่นธรรมดาวางบนโต๊ะเรียน อุปกรณ์การเรียนถูกจัดวางอย่างเป็นระบบ

"มึงเอาอะไรมาน้อยจัง กูยังมีตุ๊กตาบูจิตั้งเยอะแยะเลย" " พีทสังเกตเห็นและเขาชูตุ๊กตาหมีตัวเล็กขึ้นมา

"กูเอาแต่ของจำเป็น" เลโอยิ้ม

"มึงเป็นเด็กทุนรึเปล่า? ได้ข่าวว่ากูอยู่ห้องกับเด็กทุน"

"เปล่า กูสอบเข้าโควตาธรรมดา" เลโอชะงักเล็กน้อย

"อ๋อ เข้าใจผิด แต่มึงมาจากต่างจังหวัด เรียนเก่งแบบนี้ พี่ๆ เขาคงเข้าใจผิดเหมือนกูมั้ง ตอนนี้ข่าวมึงดังทั่วคณะแล้วนะ เด็กบ้านนอกยอดอัจฉริยะ สอบได้อันดับหนึ่ง เป็นเด็กทุน บ้านยากจนตามบทละครเลยมึง "  พีทพยักหน้า วางตุ๊กตาลงบนเตียง

เลโอเพียงยักไหล่ ไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิด หลังจากจัดของเสร็จเรียบร้อย เขานั่งลงบนเตียงของตัวเองที่เลือกไว้ เพื่อร่วมห้องที่ดูจะพูดคุยได้เนื่องจากอีกฝ่ายพูดแบบเป็นกันเอง

"เย็นนี้มีปฐมนิเทศที่หอประชุมนะ ไปด้วยกันมั้ย?" พีทถาม

"ได้ แต่กูขออาบน้ำก่อน เหนื่อยๆ"" เลโอตอบ

          ในห้องน้ำคับแคบ เลโอปล่อยให้น้ำเย็นชะล้างเหงื่อและความเหนื่อยล้า ความคิดเขาย้อนกลับไปยังบ้านหลังใหญ่ริมทะเลที่สุราษฎร์ธานี

"ลูกแน่ใจนะว่าจะไปอยู่หอใน? พ่อซื้อคอนโดไว้ให้แล้วนะลูก ใกล้มหาวิทยาลัยด้วย"

เสียงทุ้มของพ่อยังก้องอยู่ในความทรงจำ คุณประพัฒน์ เดชาทวีวงศ์ ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทแพงเนี๊ยบ เจ้าของอาณาจักรธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทชั้นนำในภาคใต้

"ผมอยากใช้ชีวิตแบบนักศึกษาทั่วไปครับพ่อ อีกอย่าง ผมอยากพิสูจน์ว่าผมอยู่ได้ด้วยตัวเอง"  เลโอตอบ

"แต่ลูก หอในมันไม่สะดวกสบายนะ แม่เป็นห่วง " แม่ของเขาพูกแทรกขึ้น คุณแม่ของเลโอ คุณสิรินดา หญิงวัยกลางคนที่ยังดูสวยและสง่างาม

"ให้น้องลองดูสิครับแม่ เหมือนผมกับมิ้นท์ที่ไปเรียนต่างประเทศไงครับ" " เสียงของแม็กซ์ พี่ชายฝาแฝดของเลโอดังขึ้น

"จริงค่ะแม่ เลโออยู่กับเราทั้งชีวิต ถึงเวลาที่น้องจะได้เรียนรู้โลกกว้างบ้างแล้ว" " มิ้นท์ พี่สาวฝาแฝดเสริม

"ได้สิลูก พ่อเข้าใจ แต่ถ้ามีอะไร โทรหาพ่อได้ตลอดเวลานะ" คุณประพัฒน์พยักหน้ายอมรับคำของของลูกชายคนเล็ก

"ขอบคุณครับพ่อ"

เลโอยิ้มกับความทรงจำนั้น ครอบครัวเขาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่รักและตามใจเสมอ แม็กซ์และมิ้นท์ พี่ชายพี่สาวฝาแฝดที่เรียนอยู่ต่างประเทศก็คอยสนับสนุนเขาเสมอ แต่บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าทุกคนตามใจเขามากเกินไป เขาอยากพิสูจน์ว่าตัวเองยืนได้ด้วยสองขา

เลโอปิดน้ำ หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว เขาเลือกที่จะปกปิดตัวตนที่แท้จริงไว้ ไม่ใช่เพราะอายที่เป็นลูกเศรษฐี แต่เพราะเขาอยากใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยโดยไม่มีเงาของครอบครัวมาบดบัง

"มึงไปกินข้าวมั้ย ? ยังมีเวลาก่อนปฐมนิเทศอีกชั่วโมง"  พีทถามหลังจากเลโออาบน้ำเสร็จ

"ไปสิ" เลโอตอบ เสื้อยืดขาวสะอาดและกางเกงยีนส์ดูเรียบง่ายแต่เข้ากับรูปร่างเขาดี

ทั้งสองเดินออกจากหอพัก ไปยังโรงอาหารที่อยู่ไม่ไกล พีทคุยไม่หยุดตลอดทาง เล่าเรื่องอายุกับครอบครัวตัวเอง เลโอฟังและตอบสั้นๆ เป็นระยะ จนถึงโรงอาหารที่เต็มไปด้วยนักศึกษาใหม่ เสียงพูดคุยดังระงมไปทั่ว เลโอกับพีทหยิบถาดอาหาร เดินไปเลือกซื้อข้าวมันไก่ที่ร้านมุมขวา

"เฮ้ย นั่นใช่ไทเกอร์มั้ย ไอ้หนุ่มหล่อผมบรอนซ์คนนั้นอะ" ?" พีทกระซิบพลางผงกศีรษะไปทางโต๊ะกลางห้องที่ไทเกอร์กับกลุ่มเพื่อนของเขานั่งอยู่

เลโอเหลือบมองตามสายตาของพีท เห็นไทเกอร์นั่งอยู่กับเพื่อนชายสองคนและนักศึกษาหญิงอีกสี่ห้าคนล้อมรอบ เขากำลังเล่าอะไรบางอย่างที่ทำให้ทุกคนหัวเราะชอบใจ

"มึงรู้จักเขาด้วยเหรอ?" พีทถาม สังเกตเห็นสีหน้าเรียบเฉยแต่แววตาเย็นชาของเลโอที่มองไปทางไทเกอร์เหมือนคนรู้จักกันมาก่อน

"เคยเจอกันมาก่อน" เลโอตอบสั้นๆ

"เขาดังมากเลยนะ ลูกเศรษฐีอสังหาฯ หล่อแถมรวย เพิ่งวันแรกก็มีสาวๆ รุมแล้ว"

เลโอไม่ตอบ เขารับถาดข้าวมันไก่จากแม่ค้า แล้วเดินไปหาโต๊ะว่าง พีทเดินตามมา

"นั่งตรงนั้นดีมั้ย?" พีทชี้ไปที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่ง ซึ่งโชคร้ายที่มันอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของไทเกอร์นัก

เลโอพยักหน้า ไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะโรงอาหารเริ่มแน่น พวกเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะนั้น ขณะที่กำลังกินข้าว เสียงดังของไทเกอร์ก็ลอยมาถึงหู

"...ได้ยินมั้ย? ไอ้เด็กบ้านนอกนั่นได้คะแนนสอบอันดับหนึ่งว่ะ เด็กทุน" ไทเกอร์พูดดังๆ ทำให้เพื่อนๆ ที่โต๊ะหันมามองเลโอ

"เก่งก็จริง แต่บ้านนอกก็คือบ้านนอกล่ะวะ" คำพูดดูถูกของไทเกอร์ดังเพื่อให้เลโอได้ยิน เสียงหัวเราะดังขึ้นจากโต๊ะของไทเกอร์ พีทมองเลโอด้วยความกังวล

"มึงรู้จักกับไทเกอร์จริงๆ เหรอ ทำไมมันพูดถึงมึงแบบนั้น?" ?" พีทกระซิบ

"เราเคยมีเรื่องกันนิดหน่อย ช่วงปิดเทอมหลังจบ ม.6" เลโอยกข้าวเข้าปากอย่างสงบ

"เรื่องอะไร?"

"ผู้หญิง" เลโอตอบสั้นๆ

          "เฮ้ย จริงดิ! มึงแย่งแฟนมันเหรอ?" พีทเบิกตากว้างพร้อมเอ่ยถามเลโออย่างตกใจ

"ไม่ใช่แฟน แค่ผู้หญิงที่มันคิดว่าเป็นของมัน"

"อ๋อ เฮ้ย ไทเกอร์มองมาที่พวกเรา" พีทพยักหน้าแต่แล้วเขาก็สะดุ้งและบอกเลโอไป เลโอไม่ได้หันไปมอง เขายังคงกินข้าวอย่างสงบ

"โอ้โห! ดูไอ้บ้านนอกนั่นสิ นั่งกินข้าวมันไก่อย่างกับเศรษฐี ได้ทุนมาเลยใช้แบบผลาญๆ สินะ?" " เสียงไทเกอร์ดังขึ้นอีก คราวนี้ดังพอให้คนแถวนั้นได้ยินชัดเจน  เพื่อนๆ ของไทเกอร์หัวเราะคิกคัก

"แค่ข้าวมันไก่ธรรมดา มันก็หาว่ากูทำตัวเป็นเศรษฐี" เลโอพูดเบาๆ กับพีท "น่าสนใจดี"

"ไม่สนใจมันเหรอวะ?" พีทกระซิบ

"ทำไมต้องสนใจ?" เลโอถามกลับ

"มันกำลังด่ามึงอยู่นะ"

"แล้วไง? พูดไปก็เท่านั้น คนฉลาดไม่จำเป็นต้องตอบโต้ทุกเรื่อง" เลโอยังคงกินข้าวต่อ ไม่ได้ให้ความสนใจไทเกอร์แต่อย่างใด

"มึงใจเย็นจังวะ" พีทมองเลโออย่างทึ่งๆ

ไทเกอร์สังเกตเห็นว่าเลโอไม่ได้สนใจการยั่วยุของตน ด้วยความตั้งใจจะทำให้อีกฝ่ายตอบโต้แต่กลับได้มาแค่ความนิ่งเฉยยิ่งทำให้ไทเกอร์อารมณ์เดือดยิ่งกว่าเดิม ไทเกอร์จึงลุกขึ้นยืนและเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารของเลโอและพีท

"เฮ้ย ไอ้บ้านนอก หูหนวกรึไง? กูกำลังพูดถึงมึงอยู่นะ"