ตอนที่ 4 ก่อกวนไม่หยุด

ไทเกอร์สังเกตเห็นว่าเลโอไม่ได้สนใจการยั่วยุของตน ด้วยความตั้งใจจะทำให้อีกฝ่ายตอบโต้แต่กลับได้มาแค่ความนิ่งเฉยยิ่งทำให้ไทเกอร์อารมณ์เดือดยิ่งกว่าเดิม ไทเกอร์จึงลุกขึ้นยืนและเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารของเลโอและพีท

"เฮ้ย ไอ้บ้านนอก หูหนวกรึไง? กูกำลังพูดถึงมึงอยู่นะ"  ไทเกอร์เดินมายืนตรงหน้าโต๊ะของเลโอและเรียกเขา เลโอวางช้อนลงช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองไทเกอร์ สายตาสงบนิ่ง

"มีอะไรรึเปล่า?" เลโอถามเสียงเรียบๆ

"กูแค่สงสัยว่าไอ้เด็กทุนจากบ้านนอกอย่างมึง มาได้ยังไง คะแนนอันดับหนึ่งของคณะ?  มึงโกงมาใช่มั้ย?" " ไทเกอร์จ้องมองด้วยสายตาเย้ยหยันพร้อมคำพูดที่ดูถูกอีกฝ่าย

"อันที่จริง ถ้ามึงใช้เวลาอ่านหนังสือแทนการไล่จีบผู้หญิง บางทีคะแนนมึงอาจจะดีกว่านี้" เลโอพูดออกไปและมองไทเกอร์หน้านิ่งไร้ความเกรงกลัวใดๆ

เพื่อนๆ ของไทเกอร์ส่งเสียงฮือฮา ใบหน้าของไทเกอร์แดงก่ำด้วยความโกรธ

"มึงพูดอะไรนะ?"

"กูพูดว่า การศึกษาต้องใช้ความพยายาม ไม่ใช่เงินอย่างเดียว แต่กูเข้าใจนะ ว่าคนที่มีทุกอย่างง่ายๆ อย่างมึง อาจจะไม่เข้าใจเรื่องความพยายาม" " เลโอตอบเสียงเรียบแต่อีกคนกำลังโกธรหน้าสั่นอยู่

"มึงกล้าดียังไง!?" ไทเกอร์กำหมัดแน่น

"มึงถามว่ากูสอบได้ที่หนึ่งมาได้ยังไง กูก็ตอบ มีอะไรอีกมั้ย? ถ้าไม่มี กูจะกินข้าวต่อ" เลโอยังคงสงบนิ่ง

พีทมองเลโอด้วยความทึ่ง เพราะไม่คิดว่าเพื่อนร่วมห้องที่ดูเงียบขรึมจะกล้าตอบโต้ไทเกอร์แบบนี้ เลโอไม่มีความกลัวและไร้ความกังวลจนพีทรู้สึกอึ้งมาก

"มึง...!" ไทเกอร์กำลังจะพูดอะไรต่อ แต่เสียงของรุ่นพี่ก็ดังขึ้น

"มีอะไรกันวะ? มีปัญหาอะไรรึเปล่า?" รุ่นพี่ชายร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อคณะเดินเข้ามา

"ไม่มีอะไรครับพี่" ไทเกอร์ตอบทันที น้ำเสียงเปลี่ยนไปทันตาเห็น "แค่มาทักทายเพื่อนเก่า"

"พี่เห็นนะว่าพวกมึงเหมือนจะมีปัญหากัน พี่เตือนไว้เลยนะว่าอย่ามีเรื่องในมหาลัย โดยเฉพาะช่วงเปิดเทอมใหม่ เข้าใจมั้ย?" รุ่นพี่บอกออกไปและมองสลับไปมาระหว่างไทเกอร์กับเลโอ

"ครับ" เลโอตอบ ไทเกอร์พยักหน้าตาม

"ดี พี่ไม่อยากเห็นน้องๆ ทะเลาะกัน โตกันแล้วนะ" รุ่นพี่พูดก่อนจะเดินจากไป

"มึงรอดูเหอะ ไอ้บ้านนอก" ไทเกอร์จ้องเลโออีกครั้ง สายตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เขาเดินกลับไปยังโต๊ะของตน

"เฮ้ยยย เป็นไรมั้ยวะ?  ไทเกอร์ดูอันตรายนะ" พีทถามด้วยความกังวล

"ไม่เป็นไร มีคนแบบนี้ทุกที่แหละ” เลโอยักไหล่ เขาตอบพลางหยิบช้อนขึ้นมากินข้าวต่อ

"มึงเท่มาก รู้ตัวมั้ย มึงตอบโต้แบบเย็นๆ เฉยเลย ในขณะที่ไทเกอร์เกือบระเบิด" ?" พีทชมเพื่อนพร้อมส่ายหน้ากังวลเล็กน้อย

"เป็นสิ่งที่พ่อกูสอนมาตลอด ว่าคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ จะเป็นคนที่ควบคุมสถานการณ์ได้เสมอ" เลโอยิ้มบางๆ

"พ่อมึงคงเป็นคนเจ๋งมากเลยสินะ?"

"ใช่" เลโอตอบ ในใจนึกถึงพ่อของเขา นักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ที่ใจเย็นและมีเหตุผลเสมอ แม้ในสถานการณ์วิกฤต

ทั้งสองกินข้าวเสร็จและเดินออกจากโรงอาหาร โดยไม่ได้สนใจสายตาอาฆาตแค้นของไทเกอร์ที่มองตามมา

"มึงคงต้องระวังตัวหน่อยนะเว้ย ไทเกอร์ไม่น่าจะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ" พีทแนะนำเลโอเพราะพีทก็ห่วงความปลอดภัยของเพื่อน เนื่องจากอีกฝ่ายจากที่พีทได้ยินมาเป็นคนที่มีอิทธิพลมาก

"เรื่องแค่นี้เอง" เลโอตอบอย่างไม่ใส่ใจ ขณะเดินมุ่งหน้าไปยังหอประชุมเพื่อเข้าร่วมพิธีปฐมนิเทศ

หลังเสร็จสิ้นพิธีปฐมนิเทศ เลโอกับพีทเดินกลับหอพักในยามค่ำ ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว แต่แสงไฟตามทางเดินสว่างไสว

"เป็นไงบ้าง วันแรกในมหาลัย?" พีทถามขณะเดินเคียงข้างเลโอ กลับหอพักหลังจากปฐมนิเทศเสร็จสิ้น

"ก็ดี แปลกใหม่ดี" เลโอตอบสั้นๆ

"วันแรกมึงมีศัตรูแล้วนะเว้ย ไทเกอร์ไม่ใช่คนที่มึงอยากมีเรื่องด้วยเลย ได้ข่าวว่าพ่อมันรวยมาก มีเส้นสายเยอะ" พีทหัวเราะแห้งๆ

"กูไม่กลัวหรอก" เลโอยิ้มมุมปาก

"ไม่ใช่เรื่องกลัวหรือไม่กลัวนะเว้ย แต่มันอาจจะทำให้ชีวิตมึงยากขึ้น ปีหนึ่งกว่าจะผ่านไปอีกตั้งนาน"  พีทเตือน

"เรื่องแค่นี้มันก็แค่..." เลโอพูดไม่ทันจบประโยค โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและบอกกับพีทไป

"พี่ชายกูโทรมา"

"รับสิ"

"ฮัลโหล พี่แม็กซ์" เลโอกดรับสาย

"ไง น้องรัก เป็นไงบ้าง วันแรกในมหาลัย? ของส่งถึงรึยัง?" " เสียงร่าเริงของแม็กซ์ดังออกมาจากลำโพง

"ดีครับ ถึงแล้ว ขอบคุณมากนะ" เลโอตอบ พยายามรักษาน้ำเสียงปกติ ไม่อยากให้พี่ชายรู้ว่าเขามีเรื่องกับใคร

"ทำเสียงเรียบร้อยแบบนั้น คงมีเพื่อนอยู่แถวๆ นั้นสินะ มิ้นท์ฝากถามว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย? ช่วงนี้พี่สองคนอยู่เมืองไทยพอดี" ?" แม็กซ์พูดไปปนหัวเราะไป

"ไม่มีอะไรครับ ผมโอเค ทุกอย่างเรียบร้อยดี" เลโอตอบ

"เดี๋ยวผมจะโทรกลับทีหลังนะ"เลโอบอกพี่ชาย

"โอเค ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ พ่อกับแม่ก็โทรได้ตลอด อย่าเป็นห่วงเรื่องเงิน ถ้าใช้หมดเดี๋ยวพี่โอนให้"

"ครับ ขอบคุณครับ" เลโอวางสาย เห็นพีทมองมาด้วยความสงสัย

"พี่ชายมึงเหรอ? ดูแลมึงดีจังนะ"

"อืม พี่ชายฝาแฝดกูอะ" เลโอพยักหน้า

"มึงมีพี่ฝาแฝด? เท่ห์ว่ะ แฝดผู้ชายทั้งคู่เหรอ?" พีทตาเป็นประกาย

"เปล่า ฝาแฝดเป็นพี่ชายกับพี่สาวของกู พวกเขาเรียนอยู่อเมริกา แต่ช่วงนี้กลับมาเมืองไทยชั่วคราว" เลโอตอบ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อถึงหอพัก

ทั้งสองเข้าห้องพัก พีทรีบไปอาบน้ำ ส่วนเลโอนั่งลงบนเตียง เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงบ้านเกิดที่สุราษฎร์ธานี เขาอาจไม่ได้พูดเยอะเรื่องครอบครัวของตัวเอง แต่ในใจลึกๆ เขาก็รู้สึกอบอุ่นที่มีครอบครัวที่รักและห่วงใยเขา เมื่อพีทอาบน้ำเสร็จ เลโอก็เข้าไปอาบบ้าง ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันเข้านอน

"ไอ้เลโอ" พีทเรียกจากเตียงของตัวเอง ขณะที่ห้องมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟตั้งโต๊ะ

"หืม?"

"ถ้ามีอะไรให้ช่วย ก็บอกกูนะ กูว่ามึงเป็นคนเจ๋งมากเลย"  พีทพูดเสียงง่วง

"พีท มึงก็เจ๋งเหมือนกัน" เลโอยิ้ม

เสียงกรนเบาๆ ดังขึ้นในไม่ช้า แสดงว่าพีทหลับไปแล้ว เลโอมองเพดานห้อง นึกถึงไทเกอร์และสายตาเคียดแค้นครั้งสุดท้ายที่มองมา เขารู้ว่าเรื่องระหว่างเขากับไทเกอร์ยังไม่จบแค่นี้ แต่เขาก็ไม่กังวล เพราะเขามีพีทเป็นเพื่อน มีครอบครัวที่คอยสนับสนุน และที่สำคัญ... เขามั่นใจในตัวเอง เลโอหลับตาลง พร้อมรับกับวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง ขณะที่เลโอกำลังจะหลับนั้นเสียงข้อความไลน์ของเลโอก็ดังขึ้นมา

TKPuri : มึงน่ะ อย่าซ่าให้มานักเดี๋ยวจะเจอดี

LeOKan : คุณเป็นใคร

TKPuri :คนที่เกลียดมึงไง

LeOKan : ไอ้ไทเกอร์

TKPuri :รู้ดี

LeOKan : กูมีศัตรูแค่มึงคนเดียว มึงไปเอาไลน์กูมายังไง

TKPuri :ได้เบอร์ก็ได้ไลน์

LeOKan : แล้วมึงจะเอายังไง

TKPuri :มึงต้องมาคุกเข่าขอโทษ

LeOKan : กูทำอะไรผิด ผู้หญิงเขาไม่เลือกมึง

TKPuri : แล้วมึงกับกูจะต้องเห็นดีกัน

LeOKan : กูอยากรู้ว่ามึงโตมายังไงวะ กูจะนอน

TKPuri : Calling

LeOKan : ตัดสาย

TKPuri : Calling

LeOKan : ตัดสาย

TKPuri : Calling

LeOKan : ตัดสาย

TKPuri : สติ๊กเกอร์โกธร

TKPuri : สติ๊กเกอร์โกธร

TKPuri : สติ๊กเกอร์โกธร

TKPuri : สติ๊กเกอร์โกธร

LeOKan : Block

เพื่อตัดความรำคาญเลโอตัดสินใจบล็อกไลน์ไทเกอร์ทันที และวางโทรศัพท์ไว้ก่อนจะหลับเพื่อเตรียมตัวต่อสู่กับไทเกอร์ในเช้าวันใหม่ เลโอรู้ได้เลยว่าชึวิตนักศึกษาของเขาจะไม่สงบแล้ว

“กล้าดียังไงมาบล็อกกูวะ เดี๋ยวมึงได้เจอกูไอ้เลโอ”