Chapter 11 ของกู

Chapter11 ของกู

ผ่านไปอีกหลายวัน ทั้งสองอยู่ด้วยครบอาทิตย์พอดี วศินยังคงตักตวงความสุขจากร่างกายของหญิงสาว​ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน แต่เธอไม่เคยมีความสุขเลย เพราะสิ่งที่ผูกมัดทั้งสองอยู่ด้วยคือเซ็กส์​เท่านั้น

ใครจะมีความสุข กับสถานะที่เขามอบให้เธอไม่ต้องการ แต่เขาก็ยัดเยียดให้เธออยู่ดี

สถานะแค่ของกินเล่น ใครจะอยากได้

"ไปอาบน้ำแต่งตัวศินจะไปส่ง" เขาเอ่ยพร้อมกับดึงผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างหลวมๆ

"ไม่จำเป็น เหมียวไปเองได้" หญิงสาว​พูดจบก็ลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ

เวลานี้ไม่มีคำว่าอายแล้วเพราะเขาเห็นหมดทุกซอกทุกมุม จนเธอไม่มีความอายกับเขาแล้ว เธอเปิดน้ำชำระร่างกาย พร้อมกับปล่อยใจคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

เธอควรทำยังไงต่อไปดี...

ปึง~ปึง~ เขาเคาะประตูห้องน้ำรัวๆ

"รีบอาบรีบออกมาเลยเหมียว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เธอดึงผ้าเช็ดตัวมาพันร่าง พร้อมกับเดินออกมา เธอเดินไปหยิบเสื้อตัวใหม่ที่เขาซื้อมาให้มาสวมใส่ ถึงเขาจะดูแลเธอดี แต่เธอไม่ได้ปลาบปลื้มเลยสักนิด

"มีอะไร?"

หมับ! เขาสวมกอดพร้อมกับหอมที่บ่าของเธอเบาๆ สัญญากับตัวเองแล้ว ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก เธอจะไม่ทนอะไรแบบนี้อีกแล้ว

"เป็นอันว่าตกลงใช่ไหม? เธอจะอยู่ด้วยกัน โดยไม่ผูกมัด"

"..."

"ห้ามล้ำเส้น ห้ามหึงห้ามหวง ตกลงไหม?" เธอตวัดสายตามองหน้าเขาทันที เขามันคนเห็นแก่ตัว ทุกคำพูด ทุกการกระทำโคตรเห็นแก่ตัว

"..."

"ถ้าเหมียวตกลง เราจะอยู่แบบนี้ตลอดไป"

"เหมียวไม่สนข้อตกลงอะไรทั้งนั้น เหมียวจะเดินออกไปจากชีวิตของศินเอง เหมียวจะไม่เรียกร้องเหมียวจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร คิดเสียว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น"

"เหมียว"

"เลิกพูด" เหมียวแกะมือของเขาออกแล้วไปแต่งตัว เธอแต่งตัวเสร็จจากนั้นก็หยิบกระเป๋า เดินไปที่ประตู

"เป็นของกูแล้ว อย่าคิดจะไปร่านกับผู้ชายคนไหน อย่าคิดว่ากูจะยอม" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระด้าง "แต่ถ้าเกิดว่ามึงจะลองดีกับคน แล้วมึงไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น"

"..."

"กูไม่ปล่อยให้ไอ้ห่านั่น มันหายใจแน่นอน"

"ชีวิตเหมียว เหมียวจะทำยังไงก็ได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เหมียวมีสิทธิ์จะคบจะคุยกับใครก็ได้" เธอแหวใส่อย่างเหลืออด ไม่รู้เขาจะทำร้ายเธอไปอีกนานแค่ไหน ถ้าไม่รักก็ควรจะปล่อยเธอไปสิ

"งั้นก็ลองดู" เขาพูดเสียงเข้มจ้องมองหญิงสาวยังไม่พอใจ คนตัวเล็กไม่สนใจรีบเดินออกจากห้องของเขาทันที

เจ็บกว่าอะไรทุกอย่าง คืออยู่แบบไม่มีตัวตน เธอเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าลิฟท์

"จะไปส่ง" วศินก้าวเท้าเร็ว ๆจนกระทั่งเดินมาทันคนร่างเล็ก

"ไม่ต้อง​"

"ฉันจะไปส่ง" เขาพูดเรียบ ๆ แววตาของเขาที่มองเธอ ไม่เปลี่ยนไปจากเดิม

ลิฟท์เปิดออกเขาก็จับมือเธอเข้าไป คืออะไรเขาทำแบบนี้ทำไม?

เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เขากระทำอยู่ ไม่รักแต่ไม่ปล่อย หรือเพราะหวงก้าง แต่จะหวงทำไม ทั้งที่ไม่ได้รักเธอ

"นายไม่ต้องทำแบบนี้หรอก มันเสียเวลา"

เธอโพล่งขึ้นทันที วศิน​ปรายตามองเหมียว​เล็กน้อย​ก่อนที่ลิฟท์จะเปิดอีกครั้ง เขาจับมือเธอเดินมาจนถึงรถที่จอดอยู่

"ปล่อย!"

ครืด~~ครืด~~

โทรศัพท์ของวศิน​มันแผดร้องเสียงดัง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์ของเปลวกนก วศินฉีกยิ้มก่อนจะกดรับ

'คนที่นั่งในใจของเขาคือเปลว' และคนอย่างเธอได้แต่มองอยู่เงียบๆ แค่คิดน้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหล เธอเงยหน้าเพื่อไล่น้ำตา เจ็บกว่าอะไรทั้งหมด คือเธอไม่เคยมีความหมายอะไรเลย

"ว่าไงเปลว"

"..."

"ว่างๆ"

"..."

"เดี๋ยวศินเข้าไปหา"

เหมียว​สะบัดข้อมือแล้วเดินออกมาเลย เธอไม่อยากจะฟังอะไรที่มันแสลงหู ทำให้เธอช้ำใจไปมากกว่าเดิม

เธอเดินมาเรื่อยๆไร้เงาของเขาตามมา เขาจะตามมาทำไมเธอมันคนไม่สำคัญอยู่แล้วนิ่ เหมียวได้แต่เก็บความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้

ร่างบาง​เล็ก​เดินมาเรื่อยๆจนมาถึงรถที่เธอจอดเอาไว้อยู่อีกที่หนึ่ง เธอหยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋า เปิดประตูแล้วขับมาที่คอนโดของตัวเอง

ติ้ง

เสียงข้อความในใลน์ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านเป็นวศิน​ที่ส่งมา

("อย่าคิดจะมีใคร เพราะมึงเป็นของกู")

"กูโทรหาต้องรับ"

("ถึงมึงไม่ต้องการสถานะนั้น มึงก็ต้องยอมรับมันอยู่ดี")

เหมียวปิดเครื่องทันที ไม่อยากอ่านไม่อยากอะไรทั้งนั้น ที่เป็นอยู่มันก็เจ็บมากพออยู่แล้ว เขามันคนเห็นแก่ตัว ยอมรับว่าเสียใจแต่เมื่อมาถึงจุดนี้ เธอควรเข้มแข็งและก้าวเดินต่อไป

เธอล้มตัวนอนลงบนเตียงพร้อมกับหลับตาลง ร่างกายของเธอตอนนี้มันต้องการพักผ่อน เธอนอนคิดอะไรไปเรื่อย ก่อนจะหลับไป

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ร่างบาง​เล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เธอเดินไปส่องตาแมวก็เจอกับกวินยืนอยู่ ในมือถือกล่องอาหารสองกล่อง.

แกร่ก

เธอเปิดประตูออกไป พร้อมกับยิ้มให้ กวินเป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่เด็ก ช่วงนั้นสนิทกันมาก แต่พอกวินไปเรียนต่อที่เมืองนอก ทั้งสอง​เลยห่างๆกันไป

"หายไปนานเลย เข้ามาก่อนสิ" เหมียว​เอ่ยชวนเพื่อนเข้ามาในห้อง เธอสนิทกันมาก แค่ห่างตอนที่เขาไปอังกฤษแค่นั้นเอง

"วินย้ายมาอยู่ห้องข้างๆ"

"ก็ดีน่ะสิ เหมียวก็ว่าจะมาอยู่คอนโดเหมือนกัน ตอนเย็นไปหาแม่แคทด้วยกันไหม?"

"ไปสิคิดถึงแม่แคทเหมือนกัน"

"อยู่ไทยกี่วัน" เธอเอ่ยปากถามวิน ขณะที่รินน้ำใส่แก้ว2แก้ว จากนั้นก็ยื่นให้วินหนึ่งแก้ว

"ครึ่งเดือน"

"ไปเที่ยวกันไหม ไปดูหนังก็ได้" เธอเอ่ยชวนเพื่อน วินทำท่าครุ่นคิดสักพักก็พยักหน้า

"เอาสิ งั้นเรากินข้าวกันก่อนค่อยไป วินสั่งสปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเลมาให้ด้วย เห็นเมื่อก่อนเหมียวชอบกิน"

"ดีใจจังที่ไม่เคยลืมว่าเหมียวชอบกินอะไร" เธอยิ้มให้วิน

"จำได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเหมียว"

"ขอบคุณนะกวิน นายเป็นเพื่อนที่ดีของเหมียวเสมอเลย"

"ไปทานอาหารกันเถอะ ตอนเย็นไปดูหนังกัน"

"อืม"

@ตัดมาที่ตอนเย็น

เหมียว​แต่งตัวเสร็จก็นั่งรถมากับกวินไปที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง กวินเดินไปซื้อตั๋วส่วนเธอซื้อป๊อปคอร์น พอซื้อเสร็จก็เดินมาหากวิน

"อ้าว!เหมียวมาดูหนังเหมือนกันเหรอ? เปลวกะว่าจะชวนมาดูด้วยกัน แต่เหมียวปิดเครื่องตลอดเลย" เปลวเอ่ยทักเหมียว เปลวมากับกลุ่มเพื่อน พีช แพรว วศิน ชุมพล

"โทรศัพท์พังน่ะ เหมียวขอตัวนะ"

"ไปดูด้วยกันดีกว่า ดูหลายๆคนจะได้สนุก" เปลวคะยั้นคะยอให้เธอไปดูหนังด้วย วศินจ้องหน้าเธอแต่ไม่พูดอะไร

"เหมียวมากับเพื่อน เหมียวมีเพื่อนมาด้วยเหมียวจะไปดูกับเพื่อน"

"ไปกันเถอะเหมียว วินซื้อตั๋วแล้ว" กวินเอ่ยพร้อมกับเดินมาจับมือเธอ วศินมองหน้าเธอด้วยความโกธร เขากำหมัดแน่น พร้อมกับขบกรามแน่นจนนูนเป็นสัน

"ไปก่อนนะ"

"อืม พรุ่งนี้เจอกันที่มหาวิทยาลัยนะ" เปลวพูดกับเธอ

"อืม"