Chapter 12 ห้ามล้ำเส้น

Chapter12ห้ามล้ำเส้น

หลังจากดูหนังเสร็จเหมียว​ก็ไปทานข้าวกับแม่ที่บ้านพร้อมกับกวิน หลังจากไม่เจอกันนาน เขาดูหล่อขึ้นและเปลี่ยนไปมาก ที่ไม่เปลี่ยนคือเขาเอาใจใส่เธออย่างดีเสมอ

"หายไปนานหล่อขึ้นเลยนะกวิน" แคทเอ่ยชมกวินขณะนั่งอยู่โต๊ะอาหาร กวินยิ้มหน้าบานเมื่อได้ฟังคำชมของนาง

แคทชอบกวินมาตั้งแค่ไหนแต่ไรนางรู้ดีว่าชายหนุ่ม​ตรงหน้าแสนดีมากแค่ไหน ครอบครัวนางกับครอบครัว​กวินสนิทกันมาก กวินจะไปมาหาสู่บ้านแคทประจำ

"ขอบคุณนะครับ เหมียวกินเยอะๆนะ"

กวินตักกุ้งให้เธอพร้อมส่งยิ้มมาให้ เขาอบอุ่นเสมอและดีกับเธอมาตลอด แคทมองการกระทำของกวินพร้อมกับอมยิ้ม

"ขอบคุณนะ" เหมียว​ตักกุ้งเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ

"ดูสิเลอะเลย กินเหมือนเด็กเลยนะ" เขาใช้มือปาดที่มุมปากให้หญิงสาว​ ก่อนจะหันไปกินข้าวต่อ

"กวินพักที่บ้านหรือคอนโดล่ะ" แคทเอ่ยถามกวิน

"คอนโดเดียวกับเหมียวครับ"

"ดีจัง"

"แม่คะเหมียวจะไปอยู่คอนโดนะคะ"

"ได้สิลูก ใกล้มหาวิทยาลัยด้วย ฝากเหมียวด้วยแล้วกัน" แคทพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กวิน นางไม่ห้ามปรามแม้แต่น้อยถ้ากวินจะดูแลเหมียว เพราะนางรู้ว่าชายหนุ่มนิสัยเป็นอย่างไร

"ครับ" กวินคุยกับแคทไปเรื่อยๆแม่ของเหมียวเข้ากับกวินได้ดี ทั้งสองคนพูดคุยกันถูกคอกวินน่ารักอ่อนน้อม

กริ๊ง~~กริ๊ง~~

เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ตาลคนใช้บ้านหญิงสาว​เดินไปรับพร้อมกับมองมาที่เธอ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันสักพัก ตาลก็เดินมาหาเธอ

"เพื่อนคุณเหมียวโทรมาค่ะ" ตาลเดินมาบอกเธอ หญิงสาว​ลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู

"ฮัลโหล"

("ทำไมไม่เปิดเครื่อง คิดว่าอยู่บ้านกับไอ้บ้านั่น แล้วกูจะไม่รู้เหรอ?") วศิน​ตวาดใส่โทรศัพท์จนเธอต้องเอาโทรศัพท์ออกจากหู เขามันบ้าไปแล้วที่มาตะเบ็ง​เสียง​ตามสายใส่เธอ

"อย่าล้ำเส้นกันเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

ปึก!!!

เหมียว​วางโทรศัพท์แรงๆอย่างโมโห เธอเลิกวิ่งตามเขาแล้ว ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเขา เพราะความเห็นแก่ตัวของเขามันทำให้เธอรับไม่ได้

ถึงจะรักเขา เธอก็รักตัวเธอเองเหมือนกัน คำพูดแต่ละคำของเขามีแต่ความเห็นแก่ตัว เธอไม่อยากได้สถานะนั้นแต่เขาก็พยายามยัดเยียดให้

เหมียวเดินมานั่งบนโซฟาพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ สิ่งที่เธอพูดออกไปบอกว่าเขาจะรับรู้และเลิกวุ่นวายกับเธอเสียที

"ตาลถ้าผู้ชายคนนี้โทรมาอีก บอกเขาว่าฉันไม่อยู่นะ" เธอหันไปพูดกับตาลสาวใช้ในบ้าน

"ค่ะ"

"โกรธอะไรกับเพื่อนหรือเปล่าเหมียว?" ผู้เป็นมารดา​เอ่ยถามบุตรสาว หญิงสาว​ปรับสีหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้บุพการี​

"ทะเลาะกันนิดหน่อยค่ะ หนูไปคอนโดเลยนะแม่"

"จ้ะ"

"ลาล่ะครับ" กวินยกมือไหว้แคท ด้วยท่าทางน้อบน้อม นางรับไหว้พร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนให้

"ไปแล้วนะคะ" เหมียวเอ่ยแล้วเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับกวิน จากนั้นก็ขึ้นรถมุ่งไปคอนโด

@ คอนโดww

ปึง~ปึง~

เสียงทุบประตูพร้อมกับกดกริ่งรัวรัวๆ มันทำให้เธอสะดุ้งตื่น เธอมองนาฬิกาที่หัวเตียง มันบ่งบอกว่าเป็นเวลาตีหนึ่ง เธอลนลานลงจากเตียงด้วยความหงุดหงิด

"ไอ้บ้าที่ไหนมาเคาะ" เธอบ่นกระปอดกระแปดพร้อมเดินไปที่ประตู จากนั้นก็ส่องตาเเมว มันไม่มีใครสักคน เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไปดู ถ้าเจอเธอจะด่าให้หนีกลับไม่ทันเลยคอยดูสิ หึ่ม คนจะหลับจะนอนไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจ

หลังจากที่กวาดสายตามองไปรอบๆเธอก็ไม่เห็นใครเลย เหมียวกับผัวตัวเองยังงงๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง แล้วเลื่อนประตูเพื่อปิด

ปึก~ ประตูถูกผลักเข้ามาแรงๆ จนเธอเซไปอีกทาง เป็นวศินที่ยืนมองเธอด้วยแววตาโกธรจัด เขาเดินเข้ามาในห้องอย่างวิสาสะ พร้อมกับใช้เท้าปิดประตู เหมียวตกใจระคนสงสัย เขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ได้ไง

"มันเกินไปแล้วนะ!" เธอเหวใส่อย่างเหลืออด

"มีสิทธิ์อะไร ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น ในเมื่อมึงเป็นของกู มึงเป็นของกูมึงจำเอาไว้เหมียวมึงเป็นของกู" เขาปรี่เข้ามาบีบคางเธอแรงๆ จนเธอต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ "กูเคยบอกมึงแล้วแต่มึงไม่เคยฟังกูเลย"

"เหมียวมีสิทธิ์ เพราะร่างกายนี้เป็นของเหมียว ไม่ใช่ของใคร" เธอพูดพร้อมกับผลักอกแกร่งของเขาแรงๆ แล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

"ปากดี"

"อย่าล้ำเส้น ห้ามหึงห้ามหวง แล้วที่วศินทำอยู่มันคืออะไร?" เธอพูดพร้อมกับมองหน้าเขา ใจของเธอมันเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงคำพูดนี้ เขาเคยพูดแบบนี้กับเธอ

"..."

"ออกไป! อย่ามาล้ำเส้นชีวิตคนอื่น"

"..."

"อย่ามาเห็นแก่ตัว ตัวเองทำได้แต่คนอื่นทำไม่ได้เหรอ ชีวิตของเหมียวเหมียวจะทำยังไงก็ได้ วศินไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวาย"

"ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ์"

"วศินมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ ทั้งที่วศินเป็นคนพูดเอง ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่าล้ำเส้นกัน วศินก็ไม่ควรมาล้ำเส้นเหมียว วศินไม่ควรทำแบบนี้กับเหมียว วศินไม่ควรมาหวงก้าง ผู้หญิงที่วศินรักคือเปลว วศินควรไปหาเปลวเลิกยุ่งกับเหมียวสักที"

"..."

"ออกไปจากห้องเหมียว"

"ไอ้นรกที่มันยุ่งกับมึง ไปเลิกกับมันซะ ถ้าไม่ทำกูจะทำให้มันหายไปเอง"