Share

บทที่ 77

last update Last Updated: 2025-09-04 23:14:58

"พะ..พี่อลันอย่าค่ะ เดี๋ยวณิรินตื่น" เสียงหวานหอบเหนื่อยรีบเอ่ยห้ามทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ เมื่อรับรู้ถึงมือหนาที่กำลังพยายามจะปลดเปลื้องตะขอบราเซียของเธอด้วยมือเพียงข้างเดียว

"พี่คิดถึง…คิดถึงใจจะขาดแล้ว" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกชิดใบหู มือก็พยายามปลดตะขอบราของเธอไม่ยอมหยุด

"น้องก็คิดถึง… อื้อ~" พูดจบเธอก็ก้มลงจูบเขาอีกครั้งทันที ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่คิดถึง เพราะเธอเองก็คิดถึงเขามากเช่นกัน

พรึบ!

"อ่ะ! ทำอะไรคะ"

อยู่ดี ๆ เขาก็ดันตัวเองลุกขึ้น ทั้งที่มีเธอนอนทับอยู่บนอกเขา ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นทั้งอย่างนั้น จนเธอต้องรีบตวัดขาเกี่ยวเอวสอบเขาไว้แน่น พร้อมกับสองแขนที่โอบรอบลำคอเขาไว้แน่นด้วยความตกใจ และกลัวว่าเขาจะทรงตัวไม่อยู่จนทำให้ล้มกันทั้งคู่

"เดี๋ยวลูกตื่น" พูดจบเขาก็ก้าวยาว ๆ ตรงไปที่ห้องน้ำทันที

ทุกจังหวะการก้าวเดินของเขานั้นมั่นคง และทรงตัวได้เป็นอย่างดี ต่างจากก่อนหน้านี้นักที่เขาแค่อุ้มลูกก็แทบทรุดล้มลงกับพื้นแล้ว

"อ๊ะ~ ดะ..เดี๋ยวลูกตื่นนะคะ"

"แป๊บเดียว แค่แป๊บเดียว" พูดจบเขาก็จับสองขาเรียวของคนตัวเล็ก ที่เขาอุ้มมานั่งไว้ที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าให้แยกออกจากกันกว้
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • แค้นรัก   บทที่ 216

    จ๊วบบ! "อะ! เจ็บ" เฟรย่าถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าสวยเหยเก เมื่อถูกริมฝีปากได้รูปที่ร้อนผ่าวของเขา ดูดดึงผิวเนื้อบริเวณลำคอระหงของเธอแรงๆ "จ๊วบ! เวลาออกไปข้างนอก คนอื่นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว" เขากดริมฝีปากดูดดึงขบเม้มกับลำคอระหงของเธอเพิ่มอีกจุด จนเกิดรอยแดงเด่นชัด บนผิวกายขาวผ่องอมชมพูของเธอ พร้อมกับพูดออกมาเสียงจริงจัง "หวงเหรอคะ?" เฟรย่าถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม "อืม" เสียงทุ้มขานรับในลำคอสั้นๆ ทันทีที่เธอถามจบ ทำเอาเธอถึงกับเม้มปากแน่นอย่างทำตัวไม่ถูก ใบหน้าสวยเห่อร้อนขี้นมาอีกครั้งด้วยความเขินอาย ทั้งที่ปกติเธอก็มักจะเป็นคนรุกเขาด้วยคำพูดอยู่แล้ว แต่พอเขายอมรับตรงๆ และตอบออกมาทันทีแบบนี้ ก็ทำให้เธอไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน "กลับมาแล้วไปหาพี่ที่บริษัท" แดเนียลเอ่ยบอกเสียงทุ้ม ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเธอ "น้องเฟรไว้ใจพี่แดนได้ใช่ไหมคะ" เฟรย่ามองสบตาเขานิ่ง เพราะกลัวว่าเขาอาจจะแอบนอกลู่นอกทาง "ทุกวันนี้ มีแค่เธอก็อิ่มแล้ว" "ทำมาเป็นพูดดี" "หึ เอวก็ดีนะ ทำเด็กแถวนี้ครางไม่หยุดเลย" แดเนียลบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะดึงแก่นกายใหญ่ของตัวเองออกจากร่องรักของเธอ พร้อมกับตวัดขาลงจากเตียงนอน "คนหื

  • แค้นรัก   บทที่ 215

    หลายวันต่อมา "อ๊าา~ พี่แดน" "ครับ จ๊วบ~" "พะ..พอแล้ว อ๊ะ~ อ๊า เลิกดูดได้แล้วค่ะ" เสียงหวานครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่านรัญจวนไม่หยุด เมื่อถูกคนตัวโตใช้ริมฝีปากดูดดึงยอดประทุมถันของเธออย่างมูมมาม "ยังไม่อิ่ม" แดเนียลช้อนสายตาขึ้นมอง พร้อมบอกเสียงพร่า ทั้งที่ริมฝีปากยังคงครอบครองยอดประทุมถันของเธออยู่ "วันนี้น้องเฟรมีนัด.. อ๊ะ เจ็บ! น้องเฟรมีนัดกับคุณป้านะคะ" ใบหน้าสวยเหยเก เมื่อถูกฟันคมของเขา กัดเข้ากับยอดประทุมถันของเธออย่างแรง "จะไปไหนกันอีก" คราวนี้แดเนียลยอมผละออกจากสองเต้าอวบใหญ่ของเธอ แล้วเงยหน้าขึ้นถามคิ้วขมวด เพราะตั้งแต่ที่เธอออกจากโรงพยาบาล ก็ดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะเข้ามาชวนเธอไปนู่นนี่ตลอด โดยให้เหตุผลกับเขาว่า เธอจะได้ไม่ฟุ้งซ่านนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา จนอาการแพนิคกำเริบอีก "ไปชอปปิ้งค่ะ อ๊ะ! บะ..บีบจนช้ำหมดแล้ว" ร่างบางถึงกับสะดุ้ง เมื่อถูกมือหนาบีบเข้าที่หน้าอกอย่างแรง "อยากกัดให้ขาดเลยด้วยซ้ำ" ไม่พูดเปล่า เขายังก้มหน้าลงซุกกับอกของเธออีกครั้ง พร้อมทั้งตวัดลิ้นเลียไปมา บนยอดประทุมถันของเธอ สลับกับดูดดึงไปมาไม่หยุด "อ๊ะ พี่แดน" "ขอสักน้ำ.. แล้วจะยอมให้ไป" "ตะ..แต่น

  • แค้นรัก   บทที่ 214

    ใบหน้าสวยของเฟรย่าถึงกับเห่อร้อนขึ้นมาอย่างเขินอาย พร้อมกับพวงแก้มเนียนใสที่ไร้การแต่งแต้มจากเครื่องสำอาง แต่ดันแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างน่ารัก "ให้น้องเฟรเป็นเมีย แสดงว่ารักน้องเฟรแล้วเหรอ?" แม้จะยังเขินอายกับคำว่าเมียที่เขาพูดออกมา แต่เธอก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้ เพราะเธอ.. อยากให้เขารักเธอเพราะความรักจริงๆ ไม่ใช่รักเพราะความสงสาร ที่เธอต้องเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายในอดีต จนต้องกลายมาเป็นคนที่พยายามเข้มแข็งแบบนี้ ทั้งที่จริงๆแล้วเธอก็มีมุมอ่อนแอเหมือนคนอื่น แต่เธอแค่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เพราะความอ่อนแอ มันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ "ไม่รู้สิ รักมั้ง" เขาตอบออกมาอย่างไม่มั่นใจ ไม่ใช่ว่าลังเล แต่เพราะเขาไม่รู้มากกว่า ว่ารัก..มันเป็นยังไง "อย่ารัก.. เพราะว่าสงสารน้องเฟรเลยนะคะ น้องเฟรไม่ต้องการความสงสาร น้องเฟรไม่อยากอ่อนแอ" เฟรย่าเอ่ยพูดออกมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง "....." "เพราะความอ่อนแอที่มี ทำให้น้องเฟรเป็นแบบนี้" เมื่อเขาเงียบไป เธอจึงเอ่ยพูดต่อ พร้อมด้วยสายตาที่ดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะพยายามสะบัดศีรษะไปมา เพื่อไล่ความฟุ้งซ่านท

  • แค้นรัก   บทที่ 213

    ร่างสูงของแดเนียลยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพักฟื้นผู้ป่วย ที่ภายในห้องนั้นมีคนที่เขา..เป็นห่วง กำลังหลับไหลไปด้วยฤทธิ์ของยาที่หมอจ่ายให้ "เสื้อผ้าครับนาย" เสียงเรียบนิ่งของลูกน้องคนสนิทเอ่ยขึ้น พร้อมกับยื่นถุงเสื้อผ้าให้กับเจ้านายหนุ่ม "...." แดเนียลหันกลับมามองนิ่งๆ ก่อนจะรับเอาถุงเสื้อผ้าจากมือของลูกน้องคนสนิทไป แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที เพราะตั้งแต่ที่พาเธอมาส่งที่โรงพยาบาล เขาก็ยังคงอยู่ในสภาพที่ใช้แค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบไว้อย่างเดิม และได้เสื้อสูทของลูกน้องมาใส่ทับไว้อีกที เพื่อไม่ให้ดูวาบหวิวเกินไป และยังดีที่โรงพยาบาลในเวลานี้ไม่มีผู้คน เพราะนี่ก็แทบจะล่วงเลยเข้าไปสู่เช้าวันใหม่แล้ว "สั่งคนตามหาเพื่อนเธอ.. ถ้าตายแล้วต้องรู้ว่าหลุมศพอยู่ที่ไหน" ก่อนที่ประตูจะปิดลง แดเนียลก็หันกลับมาเอ่ยบอกกับลูกน้องคนสนิทเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความดุดัน "ครับนาย!" วันต่อมา "อื้อ~" เสียงครางแผ่วเบาในลำคอดังขึ้นอย่างรู้สึกอึดอัด เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย แล้วขยับร่างกายแทบไม่ได้ เฟรย่าลืมตาขึ้นมองอย่างเต็มตา แต่ทัศนียภาพที่เธอเห็นมีเพียงแค่แผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่า ที่เธอคุ้นเ

  • แค้นรัก   บทที่ 212

    "เฟรย่า! ตั้งสติสิ เฟรย่าตั้งสติ!" เขาจับร่างบางเขย่าไปมาแรงๆ พร้อมทั้งเรียกเธอเสียงดังเพื่อดึงสติของเธอ เมื่อลมหายใจของเธอเริ่มหายใจเข้าออกแรงๆ เหมือนมันขาดห้วงไปเป็นพักๆ คล้ายคนหายใจไม่ออก "เฟรย่าได้ยินพี่ไหม เฟรย่า! ตอบสิวะ!" เขาเหมือนคนบ้าที่ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าอาการเกร็งและหอบหายใจแรงอย่างติดขัดของเธอนั้น จะต้องแก้ยังไงถึงจะหาย ทั้งที่เมื่อกี้เธอเพิ่งจะกินยาไป แต่ก็เพราะเขาเอง.. เพราะเขาที่ถามในสิ่งที่ไม่ควรถามออกไป ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ายาที่เธอกินคือยาที่เกี่ยวกับความเครียด ความหวาดกลัว แต่เขาก็ไม่คิดว่าสิ่งที่เธอเจอมาจนทำให้มีอาการแพนิค มันจะร้ายแรงขนาดนี้ นี้เขา..เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักอย่างจริงๆสินะ พรึบ! แดเนียลตวัดร่างบางของเฟรย่าขึ้นแนบอกทันที เมื่อเธอยังคงมีอาการตัวเกร็งคล้ายกับคนกำลังช็อค และลมหายใจที่เริ่มติดขัดขึ้นเรื่อยๆของเธอ มันบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเขาไม่ควรรอช้า เขาไม่ควรปล่อยเวลาทิ้งให้ผ่านไปนานกว่านี้ เพราะเขาไม่รู้เลยว่าอาการของเธอมันจะรุนแรงถึงขั้นไหน แกร๊ก! "เกิดอะไร..." "ไปโรงบาล เดี๋ยวนี้!" แดเนียลตวาดดังลั่นทันทีที่เปิดประตูห้องออกมา ก่อนที่ล

  • แค้นรัก   บทที่ 211

    เวลาต่อมา "พี่แดนทำอะไรคะ?" เสียงใสของเฟรย่าเอ่ยถามขึ้น เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วเห็นร่างสูงของแดเนียลที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่ กำลังยืนรื้อค้นกระเป๋าของเธออยู่ "นี่อะไร" แดเนียลหันหน้ากลับมาถาม พร้อมกับยกแผงยาในมือขึ้นให้เธอดู เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะค้นของของเธอ แต่เพราะความบังเอิญ ที่เขาดันทำกระเป๋าเธอตก ก่อนที่ของในกระเป๋าของเธอจะกระจัดกระจายออกมา พอเก็บทุกอย่างคืนไว้ที่เดิม เขาก็ต้องมาสะดุดตากับแผงยาที่กำลังชูให้เธอดูอยู่ตอนนี้ "พี่แดนค้นของของน้องเฟรเหรอคะ?" เฟรย่าไม่ตอบแต่เดินตรงเข้าไปหาเขา ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ ก่อนจะยื่นมือไปหวังจะคว้าของในมือเขากลับคืนมา พรึบ! ด้วยความที่เร็วกว่าทำให้เขารีบเบี่ยงตัวหลบ และชูแขนข้างที่ถือแผงยาอยู่ในมือขึ้นสูง ทำให้เธอคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น "ถามว่านี่ยาอะไร!" เขาเอ่ยถามอีกครั้งเสียงเข้ม พลางจ้องมองสบตาเธอนิ่งๆ เพื่อกดดันให้เธอยอมตอบคำถามเขา "ยาคลายเครียดค่ะ" เฟรย่าก้มหน้าหลบสายตาเขาทันที ก่อนจะเอ่ยตอบออกไปเสียงเบาหวิวแทบจะไม่ได้ยิน "ทำไมต้องกิน" คำตอบของเธอทำเขาต้องขมวดคิ้วยุ่ง

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status