บทที่ 2

“เซียวเป่ย คุณพูดมากก็ไม่มีประโยชน์ รีบเซ็นชื่อเถอะ”

เลขาหญิงดันข้อตกลงให้เซียวเป่ยด้วยความเดือดพล่าน พร้อมตะคอกด้วยสีหน้าเย็นชา “ถึงคุณจะไม่เซ็น ประธานซูอยากหย่ากับคุณ ง่ายแค่นิดเดียว แต่ประธานซูยังคิดถึงความสัมพันธ์เก่าที่มีร่วมกันมา ไม่อยากทำให้วุ่นวายจนดูไม่ดี หวังว่าคุณจะไม่คิดไปเอง และหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัว！”

“หาเรื่องยุ่งยากใส่ตัว?”

เซียวเป่ยหัวเราะเยาะ สวยตาจับจ้องไปที่ซูหว่านที่ไม่พูดมาโดยตลอด “ประธานซู นี่ถือเป็นคำเตือนสำหรับผมเหรอ?”

ซูหว่านนิ่งเงียบอยู่ครู่แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันแค่อยากคุยกับคุณดีๆ ถ้าคุณไม่เห็นด้วย ฉันก็จะคิดหาวิธีอื่น”

“มันต้องเด็ดขาดขนาดนี้เลยเหรอ?”

สุดท้ายเซียวเป่ยถามขึ้น เพื่ออยากดูว่าเธอยังมีความอาลัยอาวรณ์หลงเหลืออยู่ไหม

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่เห็นความอาลัยอาวรณ์ใดบนใบหน้าของเธอเลย

“พวกเราไม่เหมาะสมกันแล้ว เซ็นชื่อเถอะนะ สิ่งที่คุณขอ ฉันจะทำให้พอใจเท่าที่สามารถทำได้ หลังเซ็นเสร็จพวกเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ” ซูหว่านคิดแล้วคิดอีกก่อนกัดริมฝีปากแดงพร้อมพูดขึ้น

ยังเป็นเพื่อนกันได้งั้นเหรอ?

พอได้ยินเช่นนี้ เซียวเป่ยยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาไหลหล่นจากขอบตาทั้งสองข้าง

ที่แท้การแต่งงานตลอดสามปีเป็นเขาที่คิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว

ในสายตาเธอ เขาก็เป็นบันไดให้เธอได้ปีนป่ายแค่นั้น

“ผมเซ็น”

“บ้าน รถยนต์ เงินทอง ผมไม่เอาสักอย่าง ผมยังเลี้ยงตัวเองได้”

หลังเซียวเป่ยนิ่งอยู่ครู่ก็หยิบปากกาขึ้นมาเขียนชื่อตัวเองลงไปแบบลวกๆ

“คิดจะพึ่งร้านเล็กๆ ที่เปิดให้ดูโหงวเฮ้ง ดูฮวงจุ้ย และขายผ้ายันต์นั่นเหรอ?” ซูหว่านพูดพร้อมหัวเราะเยาะอย่างดูถูก

ปีนี้เซียวเป่ยตกต่ำมาก

เขาเปิดร้านเล็กๆ เพื่อสำหรับดูโหงวเฮ้งและดูฮวงจุ้ยให้คนอื่น ยังหลอกขายผ้ายันต์ที่ทำขึ้นเองอีก แถมยังบอกด้วยว่าสามารถปัดเป่าความชั่วร้ายและป้องกันภยันตรายได้

มันชั่งไร้สาระเสียจริง！

และนี่เป็นเหตุผลที่ซูหว่านต้องการหย่ากับเขา

เซียวเป่ยเปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนไปเป็นคนที่ดูจะไม่ค่อยมีสติ ดูเหมือนคนทำอะไรไม่สมเหตุสมผล

“มีปัญหาเหรอ?”

เซียวเป่ยพูดด้วยความเย็นชาก่อนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและหันหลังกลับเดินออกจากออฟฟิศไป พอเขาเดินมาถึงหน้าประตู เขาก็หยุดลงแล้วเอ่ยถามด้วยความขมขื่น “ในสายตาของเธอ อะไรสำคัญที่สุด”

ซูหว่านมองแผ่นหลังของเซียวเป่ยแล้วพูดขึ้นด้วยแววตาอันมั่นคงและหนักแน่น “ฉันต้องทำให้ปิงฉิ้นกรุปเป็นที่โดดเด่นในงานประชุมแพทย์แผนจีนที่ตระกูลกู้จะจัดขึ้นที่เมืองจิงตู และขึ้นเป็นบริษัทที่แข็งแกร่งสามอันดับแรกของประเทศให้ได้

เซียวเป่ยยิ้มเยาะและพูดขึ้นพร้อมหัวเราะเยาะตัวเอง “ประธานซู ระหว่างเราไม่อาจเป็นเพื่อนกันได้อีกแล้ว ขอให้สิ่งที่ฝันกลายเป็นจริงนะ”

“นอกจากนี้ ขอให้คุณกับเขา มีความสุข”

พอพูดจบก็ก้าวเดินจากไป

ทุกย่างก้าวหนักแน่นและมั่นคง

ในเวลานี้ แววตาอันอ่อนโยนของเซียวเป่ยถูกแทนที่ความเย็นชา

รอจนกระทั่งแผ่นหลังของเซียวเป่ยหายไปจากสายตาของเธอ ซูหว่านถึงก้มลงเหลือบมองหมายเลขที่บันทึกไว้บนโทรศัพท์ของตนว่า “หรงเสี่ยวหาน” แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เขาเหรอ?”

ต้องอธิบายให้เขาฟังไหมนะ?

ชั่งเถอะ หย่ากันไปแล้ว จะเข้าใจผิดก็ให้เข้าใจผิดไปเถอะ

“เลขาหลี่ ฉันทำเกินไปหรือเปล่านะ?” ตาของซูหว่านแดงเล็กน้อย แววตาดูซับซ้อน

แม้ว่าได้หย่ากันแล้ว แต่ซูหว่านกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด

“ประธานซู ที่คุณทำไปมันไม่ผิดเลยสักนิดเดียว！เซียวเป่ยไม่คู่ควรกับคุณแล้ว การที่เขาอยู่เคียงข้างคุณมีแต่จะกระทบความก้าวหน้าในอนาคตของคุณ การที่คุณต้องการนำพาปิงฉิ้นกรุปไปสู่ระดับประเทศ จึงไม่สามารถมีความสัมพันธ์ส่วนตัวใดๆ เด็ดขาด” เลขาหลี่พูดพร้อมพยักหน้าอย่างแรง

พอซูหว่านได้ยินเช่นนี้ เธอจึงพูดขึ้นเบาๆ ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าฉันได้สูญเสียสิ่งหนึ่งที่มีความสำคัญมากสำหรับฉันไป”

“คุณเพิ่งหย่า มันก็เป็นเรื่องปกติ”

เลขาหลี่อธิบาย

ซูหว่านสูดลมหายใจเข้าจนลึก สีหน้าของเธอจะกลับคืนเป็นประธานหญิงผู้สูงส่งและเย็นชาดังเดิมแล้ว ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ฉันไปส่งเขาสักหน่อย ถือซะว่าเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย”

เมื่อมาถึงประตูทางเข้าของบริษัท ซูหว่านก็มองเห็นเซียวเป่ยยืนอยู่ริมถนนดูเหงาหงอยเศร้าสร้อย

ขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปหา ทันใดนั้นก็มีรถเฟอร์รารี่สีแดงคำรามมาแต่ไกล พร้อมดริฟท์จอดตรงหน้าเซียวเป่ยอย่างสวยงาม

ในเวลาต่อมา ประตูรถก็เปิดออก ขาวยาวเรียวสวมด้วยถุงน่องดำก้าวนำลงมาจากรถก่อน

ตามด้วยเรือนร่างสวมกระโปรงสั้นสีดำสุดเซ็กซี่ เด็กสาวผู้เด่นสง่าลงจากรถอย่างเร่งรีบ

เธอคนนี้อายุประมาณยี่สิบต้น ๆ ผิวขาวราวหิมะ ใบหน้าประณีต รูปร่างเพอร์แฟคสุดๆ มีบุคลิกแบบคุณหนูบ้านรวย

“สวยมากเลย.....”

แม้แต่ซูหว่านก็อดตะลึงกับความสวยและเรือนร่างของเด็กสาวคนนี้ไม่ได้

เวลาต่อมา เธอก็เห็นเด็กสาวคนนั้นวิ่งไปอยู่ตรงหน้าเซียวเป่ย พร้อมตะโกนอย่างกระวนกระวายว่า “แพทย์เซียนเซียว ขอร้องล่ะ รีบช่วยคุณปู่ของฉันที ขอแค่คุณสามารถช่วยคุณปู่ของฉันให้ฟื้นได้ ฉันยอมแต่งงานกับคุณค่ะ” !