บทที่ 4

“ก็เป็นแค่สิ่งที่ทำมั่วๆของเซียวเป่ยเป็นปกติ ไม่สามารถจริงจังได้เลย" ซูหว่านพูดอย่างดูถูก

”

……

ในเวลาเดียวกัน

ในรถ เซียวเป่ยรู้ตัวตนของกู้โย่เสวี่ยแล้ว

คนตระกูลกู้ในเมืองจิงตู

เซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าจําไม่ผิด ตระกูลกู้ในเมืองจิงตูนี้เป็นยักษ์ใหญ่ของเมืองจิงตู เพียงกระทืบเท้าทั้งเมืองจิงตูก็ต้องสั่นสะท้าน

ถ้าซูหว่านอยู่ที่นี่ในขณะนี้ คงจะตกใจจนอ้าปากกว้างไปนานแล้ว และใบหน้าคงเต็มไปด้วยความตกใจ

ตระกูลกู้ในเมืองจิงตูที่เธออยากคบหามาตลอด คาดไม่ถึงว่าจะขอความช่วยเหลือจากเซียวเป่ยที่เพิ่งถูกเธอหย่าและไร้ประโยชน์

ไม่นานนัก รถก็จอดอยู่หน้าบ้านแห่งหนึ่ง

ทั้งสองลงจากรถ กู้โย่เสวี่ยก็รีบพาเซียวเป่ยเข้าไปในห้องนอนของห้องโถงด้านใน

บนเตียงห้องนอน มีชายชราคนหนึ่งที่ป่วยหนัก หน้าซีดและริมฝีปากม่วงนอนอยู่ ระหว่างถอนหายใจ ต้องใช้เวลานานมาก ราวกับแค่ยังแขวนลมหายใจสุดท้ายอยู่ ราวกับเทียนที่เหลือในสายลม

ในข้างๆ ยังมีชายวัยกลางคนและชายชราอายุประมาณ50กว่าปียืนอยู่ สวมผ้าป่านหยาบๆ กําลังฝังเข็มให้กับชายชรากู้บนเตียง

"จุดฝังเข็มที่คุณฝังผิดแล้ว เมื่อเข็มเหล่านี้ฝังลงไป คุณปู่คงจะไม่รอดในคืนนี้"

เซียวเป่ยเดินเข้ามาและเห็นจุดฝังเข็มของชายชราก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทันทีที่คําพูดนี้ออกมา ทุกคนก็ตกใจและหันกลับไปที่เซียวเป่ยและกู้โย่เสวี่ยที่เดินเข้ามา

ชายชราคนนั้นขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า "เด็กน้อย พูดจาไม่รู้เรื่อง คุณเป็นใคร กําลังตั้งคําถามกับทักษะทางการแพทย์ของผมหรือ คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร"

ชายชราไม่พอใจมาก

ตั้งแต่ตนเองเป็นหมออยู่สามสิบกว่าปีมา ก็ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดว่าฝังเข็มผิด

ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ แต่อายุเพียงยี่สิบหกหรือเจ็ดขวบ กล้าพูดอย่างบ้าคลั่งและตั้งคําถามกับทักษะการฝังเข็มของตัวเอง

พูดจาเหลวไหล

ต้องรู้ว่าการฝังเข็มเป็นเทคนิคทางการแพทย์ที่เรียนยากในการแพทย์แผนจีน ไม่มีสิบปีแปดปีแล้วหยุดคิดจะเป็นผู้ประกอบวิชาชีพ ถ้าอยากมีชื่อเสียงต้องใช้เวลาฝึกฝนอย่างน้อย 20 ปี

ชายวัยกลางคนข้างๆ ใบหน้าเด็ดเดี่ยวและแข็งกร้าว ดวงตาเคร่งขรึม จ้องมองไปทางเซียวเป่ย พูดด้วยเสียงเดือดดาลว่า "คุณเป็นใคร ใครให้คุณเข้ามา ออกไป!"

"พ่อครับ เขาเป็นแพทย์เซียนที่ฉันพามา ประธานเสิ่นแนะนําให้ เขามียาลูกกลอนจินอู่ สามารถรักษาได้ทุกโรค" กู้โย่เสวี่ยรีบพูด

ชายวัยกลางคนนั้นหน้ามืดครึ้มและใบหน้าฉายความสงสัย "คุณพูดอะไร เขามียาลูกกลอนจินอู่งั้นหรอ"

กู้หยุนหลง หัวหน้าในปัจจุบันของตระกูลกู้ และก็เป็นพ่อของกู้โย่เสวี่ย

ไม่รอให้เขาเปิดปากถาม ชายชราคนนั้นก็หัวเราะว่า ：“ยาลูกกลอนจินอู่ ผมไม่เคยได้ยินยาลูกกลอนชนิดนี้มาก่อน คุณหนูกู้ คุณคงจะถูกหลอกแล้วมั้ง"

"ถ้าโลกนี้มียาลูกกลอนที่รักษาได้ทุกโรคแบบนี้จริงๆ แล้วจะให้หมออย่างเราทําอะไรอีก"

เขาพูดอย่างดูถูก

กู้หยุนหลงได้ยินก็ขมวดคิ้ว

กู้โย่เสวี่ยตะโกนอย่างรีบร้อนวา "คุณพ่อ เป็นความจริง ประธานเสิ่นเป็นคนบอกฉัน..."

"พอแล้ว รีบพาเขาออกไป ที่นี่มีแพทย์เซียนซุนก็เพียงพอแล้ว" กู้หยุนหลงกังวลว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าจะส่งผลกระทบต่อหมอซุนในการรักษา จึงตะโกนด้วยความโกรธ

แพทย์เซียนเซียว เป็นแพทย์ระดับเซียนของหางซูนะ!

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเชิญเขามารักษาท่านเฒ่าปู่ที่บ้าน จะปล่อยให้เด็กน้อยนี้ทำลายเรื่องไม่ได้

กู้โย่เสวี่ยยังอยากอธิบายด้วยเหตุผล แต่กู้หยุนหลงทําให้เธอสงบลงโดยตรงด้วยสายตาที่เย็นชา "ออกไป!"

เซียวเป่ยเห็นสถานการณ์นี้ พูดอย่างไม่พอใจว่า：“ ในเมื่อหัวหน้าของตระกูลกู้ไม่เชื่อ ก็ช่างมันเถอะ อย่างไรก็ตาม ผมเตือนด้วยเจตนาดีว่า ฝังเข็มอย่างเขาแบบนั้น ไม่ถึงห้านาที ท่านผู้เฒ่าตากู้ก็จะอาเจียนเป็นเลือดออก และมีอันตายถึงชีวิต"

"ถึงเวลานั้น พวกคุณอย่ามาขอร้องผมก็แล้วกัน!"

พูดจบ เซียวเป่ยก็หันหลังและเดินออกไป

กู้หยุนหลงได้ยินคําพูด เขาโกรธมาก และตะโกนว่า "ได้ขอคุณหรือไง เด็กน้อย คุณจริงจังกับตัวเองมากเกินไปแล้ว"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณกล้าพนันกับผมไหมละ?"

"พนันอะไร?" เซียวเป่ยหันไปและไม่แยแส

กู้หยุนหลงหัวเราะเย็นชาและกล่าวว่า "เดิมพันสิ่งที่คุณพูด ถ้าหากจะถึงขั้นขอร้องคุณจริงๆ ผมกู้หยุนหลงไม่เพียงแต่คุกเข่าขอร้องคุณ แม้แต่ลูกสาวสวยงามของฉันก็สามารถแต่งงานกับคุณได้ทันที!"

"ถ้าคุณพ่อของผมไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย เด็กน้อย วันนี้คุณคงต้องแขนและขาหักแล้ว!"

เซียวเป่ยยิ้มเบาๆ มองกู้โย่เสวี่ยที่มีใบหน้าแดงก่ำ "โอเค! ผมรอหัวหน้าตระกูลกู้คุกเข่าขอร้องผมและแต่งงานกับลูกสาวคุณ!"

พอพูดจบ เซียวเป่ยก็หันหลังและเดินจากไป