ความจริงทึ่รินตาย

ตึกร้าง

บรื้น….บรื้น…บรื้น

“ ชมพู่ไม่เอาแล้วอ๊ะเรากลัว “ แนนที่เริ่มใจเสาะเมื่อเห็นคนที่เธอเรียกมาจากไหนก็ไม่รู้ แนนที่เห็นแบบนั้นเธอก็เลยรู้สึกใจเสาะขึ้นมา ชมพู่ที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็หันมามองหน้าของแนนด้วยสายตาดุดันเพราะเริ่มรำคาญผู้หญิงดีแต่ปากอย่างแนนซี่เต็มทน ก่อนจะพูดออกมาว่า

“ นี้เธอ เธอคิดว่าเธอเป็นใครพ่อแม่ของเธอก็เป็นพวกทำงานสีเทา เหมือนกันอย่ามาทำเป็นโลกสวยตอแหลทำตัวเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนเกิดมาเป็นผ้าขาวได้ไหมมันน่ารำคาญ แล้วที่ฉันทำ ฉันก็ทำเพราะเธอไม่ใช่หรือไงยัยบ้า อย่ามาใจเสาะหน่อยเลยรำคาญว่ะ “ ชมพู่ขับรถเข้ามาจอดในที่ลับตาคนเสร็จแล้วพอได้ยินเสียงแหลมของแนนบ่นว่ากลัวนั้นก็เลยทำให้ชมพู่รู้สึกรำคาญเธอก็เลยจัดการด่าแนนแล้วก็รามไปจนถึงพ่อกับแม่ แนนเมื่อได้ยินแบบนั้นด้วยสายตาดุดันของชมพู่ก็ทำเอาเธอไม่กล้าพูดอะไรออกมานอกจากนั่งนิ่งๆ แต่ระหว่างที่ทั้งสองนั่งรออยู่นั้น เสียงของรถบิ๊กไบค์ราคาแพงก็วิ่งเข้ามาตามทางขดเคี้ยวแต่รถที่ตามรินมานั้นกับไม่ใช่รถของดัสตินมันเป็นรถบิ๊กไบค์ของใครก็ไม่รู้อีกคัน

บรื้น…บรื้น….บรื้น …เอี๊ยด

“ หึหึหึ มึงว่าในนี้มีกี่คน “ มาคัสที่เป็นคนขับก็หันม