ตอนที่5.หวั่นไหว

“เจ้าจะไปกันเดนรึ?” ภิกษุชราซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลมบนตั่งเตี้ยถามจามิลที่คุกเข่าตรงหน้า

          “ครับ” พระหนุ่มรับคำสั้นๆ

          “เพราะเหตุไร?” ภิกษุชราเอ่ยถามช้าๆ

          จามิลนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนตอบอย่างไตร่ตรองแล้วว่า “ผมเป็นพระสงฆ์ย่อมใฝ่ฝันถึงกันเดน ซึ่งเป็นดินแดนแห่งการหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวงครับท่านอาจารย์”

          ท่านอาจารย์หลับตาลงครู่หนึ่งก่อนลืมตา “ในชีวิตของอาจารย์มีคนจากไปเพื่อค้นหากันเดนสองรุ่นแล้ว รุ่นแรกคืออาจารย์อากับพระสงฆ์หนุ่มๆ ในยุคนั้นรวมสิบรูป ออกเดินทางจากวัดนี้ไป ตอนนั้นอาจารย์อายุแค่แปดขวบ ยังออกไปโบกไม้โบกมือส่งอาจารย์อาถึงประตูวัด นับจากนั้นอาจารย์ก็ไม่ได้เห็นพระทั้งสิบรูปนั้นอีกเลย”

          ท่านหยุดพูดครู่หนึ่งเหมือนระลึกเหตุการณ์ในอดีต “ส่วนรุ่นที่สองก็คือดอกเตอร์ธีระและคณะ พวกเขาไปกันเกือบสามสิบชีวิต ไปแล้วก็ไม่กลับ จนกระทั่งปีต่อมาจึงมีคนไปพบอู๋นอนสลบอยู่ริมลำธาร อู๋เป็นคนเดียวที่กลับมาได้ แต่กลับมาเหมือนคนไร้วิญญาณ”

          สิ่งที่ท่านอาจารย์บอกเล่าไม่ได้ทำให้จามิลหวั่นไหว พระหนุ่มยังคงยืนกรานหนักแน่น “ผมอยากไปกันเดนครับ ขอให้ท่านอาจารย์ส่งเสริมด้วย” แล้วเงยหน้าสบสายตาอ่อนโยนของท่านอาจารย์อย่างแน่วนิ่ง ครู่ใหญ่ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเต้นของหัวใจ

          “เฮ้อ!” ในที่สุดท่านอาจารย์ระบายลมหายใจยาว พูดเสียงเนิบช้าทว่าจริงจัง “เจ้าจะไปเพื่อกันเดนจริงหรือ หรือว่าไปเพราะบุตรสาวของดอกเตอร์ธีระ?”

          จามิลไม่กล้าสบสายตาและไม่กล้าเอ่ยตอบ ความเงียบครอบคลุมห้องทั้งห้องอีกครา

          จนกระทั่งท่านอาจารย์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน “ว่าอย่างไรล่ะจามิล เจ้าจงตอบจากส่วนลึกของจิตใจของเจ้ามา”

          จามิลนิ่งเงียบตรึกตรอง ก่อนตัดสินใจตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมปรารถนาไปให้ถึงกันเดนพอๆ กับปรารถนาจะพาคุณธีราไปตามหาดอกเตอร์ธีระ”

          ท่านอาจารย์มองด้วยสายตาสงบและพยักหน้าช้าๆ

          จามิลพูดเสริมอีกครั้ง “ขอท่านอาจารย์ช่วยส่งเสริมด้วยครับ”

          “ได้” เสียงเบาๆ ที่เล็ดลอดจากริมฝีปากบางและเหี่ยวย่นราวกับเสียงสวรรค์

          “ขอบพระคุณครับท่านอาจารย์”

          ภิกษุชรายิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากอนุญาต “เจ้าไปค้นคว้าหาความรู้ในห้องเก็บคัมภีร์บนหอคัมภีร์ได้ และนี่คือแผนที่ที่ดอกเตอร์ธีระคัดลอกเอาไว้”

        ท่านหยิบม้วนกระดาษที่วางเตรียมไว้ข้างกายราวกับมีญาณหยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าแล้วยื่นส่งให้จามิล พระหนุ่มยื่นมือรับแผนที่ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

          “เจ้าว่าอะไรนะคัง?” รินเซนหยุดชะงักมือที่กำลังเรียงผักตากแห้งลงในภาชนะดินเผา เอ่ยปากถามเณรน้อยอย่างไม่เชื่อหู

          “ข้าบอกว่าศิษย์พี่จามิลกำลังจะไปกันเดน” คังผู้นำข่าวสดๆ ร้อนๆ มาบอกเอ่ยย้ำอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ

          “ไปกับใคร? ไปยังไง? ไปเมื่อไร? ไป…” รินเซนถามอย่างร้อนใจ

          คังต้องยกมือห้ามพร้อมตะเบ็งเสียง “หยุด!”

          รินเซนหยุดถามทันที

          เณรน้อยเอ่ยว่า “ถามทีละอย่างสิ ถามทีละหลายๆ อย่างข้าตอบไม่ถูก”

          “งั้นจามิลจะไปทำไม?” รินเซนเอ่ยถามด้วยสีหน้าบ่งบอกว่าอดทนอดกลั้นกับคู่สนทนาเป็นอย่างมาก

          “ใครๆ ก็อยากไปกันเดนกันทั้งนั้น ข้าเองยังอยากไปเลย” เณรน้อยตอบด้วยทีท่าอมภูมิทำเอาคนฟังค้อนควัก

          “แล้วไปกับใคร?” รินเซนถามเป็นข้อที่สอง

          “ไปกับผู้หญิงสวยที่มาจากเมืองไทย” เณรน้อยตอบพลางทำนัยน์ตาเคลิ้มฝัน

          “เชอะ นั่นน่ะเหรอสวย? ไม่เห็นจะสวยตรงไหน?” รินเซนพูดอย่างไม่ชอบใจนัก

          คังกลับโต้แย้งทันที “สวยสิ ผู้หญิงไทยสวยราวกับพระโพธิสัตว์ ข้ายังชอบมองเลย”

          “ก็เจ้าน่ะลามก” รินเซนพูดพลางยกนิ้วจิ้มบนหน้าผากเณรน้อย

          “งั้นศิษย์พี่จามิลก็ลามกด้วยสิ?” เณรน้อยยกมือคลำหน้าผากป้อยๆ พลางอ้างคนอื่น

          “ทำไม? จามิลไปเกี่ยวอะไรด้วย?” รินเซนยกมือเท้าสะเอวพลางถามอย่างเอาเรื่อง

          คังหดคอเล็กน้อยพลางแลบลิ้น ยกมือคลำศีรษะที่โกนผมจนเกลี้ยงเกลา

          “ทำไมไม่ตอบ?” รินเซนตวาดแหว

          “คือ…” เณรน้อยกลืนน้ำลายก่อนพูดเสียงแผ่ว “เจ้าห้ามบอกศิษย์พี่ว่าข้าบอกนะ”

          “เรื่องอะไร?” รินเซนถามพลางเชิดริมฝีปากได้รูปอย่างแง่งอน

          “ถ้าไม่รับปากข้าก็จะไม่พูด” เณรน้อยยื่นคำขาด ทำทีหันกายจะเดินผละจากไป

          รินเซนรีบคว้าชายจีวรไว้ “เดี๋ยวสิคัง”

          คังหยุดเดินตามแรงดึง ไม่ได้คิดจากไปอย่างที่แสร้งบอก

          “ข้ารึอุตส่าห์เอาข่าวมาบอก แต่เจ้ากลับไม่ร่วมมือกับข้า” คังแสร้งบ่นไปตามประสา

          “เอาล่ะๆ ข้ารับปากเจ้า” รินเซนเอ่ย ความอยากรู้มีมากกว่าการเอาชนะคะคานคู่สนทนาอย่างจริงจัง

          “งั้นเจ้าเอียงหูมาใกล้ๆ” คังบอกพลางป้องมือที่ปากตนเอง

          รินเซนเอียงหูรับฟังอย่างไม่อิดออด

          เณรน้อยกระซิบ “ข้าแอบดูตอนศิษย์พี่เข้าไปห้องกรรมฐานคนเดียวเงียบๆ เวลาตีหนึ่ง ก็เห็นศิษย์พี่คุกเข่าต่อหน้าพระพุทธองค์แล้วสารภาพว่า…” เณรน้อยปรับโทนเสียงให้ห้าวต่ำเลียนแบบพระหนุ่ม “ขอพระพุทธองค์โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่อาจสลัดดวงหน้าอันงดงามราวพระโพธิสัตว์ของผู้หญิงไทยไปจากความนึกคิดได้ ผมจึงอาสาจะนำทางนางไปยังกันเดน”

          คำบอกเล่าของเณรน้อยทำให้รินเซนรู้สึกราวมีกองไฟมหึมาสุมอก

          “ข้าจะไปถามจามิล” หล่อนเอ่ยพลางสะบัดหน้าวิ่งตรงไปยังอาณาเขตวัด

          “เดี๋ยว! เดี๋ยวสิ!” คังร้องห้ามเสียงหลง ทว่าร่างอ้อนแอ้นวิ่งไปโดยไม่ฟังเสียง

          “ซวยล่ะสิตู” เณรน้อยพึมพำพลางเกาศีรษะที่ไม่มีเส้นผมแกรกๆ

ขณะจามิลกำลังศึกษาเปรียบเทียบแผนที่ที่ได้มาจากท่านอาจารย์กับแผนที่ที่มีอยู่ในตำรับตำราซึ่งเก็บรักษาไว้ในหอเก็บคัมภีร์ เณรหนุ่มน้อยอายุราวสิบสี่สิบห้าปีรูปหนึ่งก็เข้ามาแจ้ง

          “ศิษย์พี่จามิล มีสีกามาขอพบ”

          วูบนั้นความตื่นเต้นเกิดขึ้นในใจจามิล วาดหวังว่าจะเป็นคนที่มาจากต่างแดน

          “ใครหรือ?” พระหนุ่มถามเสียงเรียบ

          “รินเซนครับศิษย์พี่”

          ความตื่นเต้นค่อยๆ จางหายไปจากใจ ไม่ใช่คนที่วาดหวัง

          “นางมีเรื่องอะไรหรือ?” จามิลเอ่ยถาม

          “นางไม่ได้บอก” เณรหนุ่มตอบ

          “แล้วนางรออยู่ที่ไหน?” จามิลถาม

          “นางรออยู่หน้าประตูฝั่งตะวันตกครับ” เณรหนุ่มตอบ

          “เจ้าไปได้ เดี๋ยวข้าจะออกไปพบนางเอง” จามิลเอ่ย ม้วนเก็บแผนที่อย่างทะนุถนอมก่อนวางไว้บนชั้น

          เณรหนุ่มค้อมศีรษะให้ก่อนผละจากไป จามิลเดินออกจากหอเก็บคัมภีร์ ตรงไปยังที่ที่รินเซนรออยู่ พระหนุ่มเดินยังไม่ถึงประตูรินเซนรีบเดินเข้ามาใกล้ๆ พลางเอ่ยถามทันที “ท่านจะไปกันเดนรึ?”

          “เจ้าได้ข่าวมาจากไหน?” จามิลถามกลับ

          “จากไหนก็ช่าง ตอบมาก่อนสิว่าไม่เป็นความจริง” รินเซนเอ่ยอย่างมุ่งหวัง

          จามิลนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจตอบ “เป็นความจริง”

          รินเซนมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ ร้องถามลั่น “ทำไม ทำไมท่านถึงได้ไว้วางใจผู้หญิงจากเมืองไทยนัก ทั้งๆ ที่พ่อของนางก็เคยพาคนไปตายมากมาย”

          จามิลถอนหายใจยาว พยายามพูดช้าๆ “รินเซน พวกเราไม่รู้ชัดว่าคณะของดอกเตอร์ธีระตายไปหรือยังมีชีวิตอยู่ พวกเราจึงคิดจะออกตามหา”

          “คนหายไปเป็นสิบๆ ปียังงั้นยังจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง” รินเซนเถียง “แล้วกันเดนก็เป็นเพียงดินแดนในฝันซึ่งไม่มีวันจะไปถึงได้จริง อย่าไปเลยนะจามิล ข้าขอร้อง”