ตอนที่4. หมายความว่า...

“คุณช่วยบอกเขาด้วยว่าฉันขอจ่ายครึ่งหนึ่ง หลังจากที่เขาพาฉันไปถึงกันเดนและกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ฉันถึงจะจ่ายส่วนที่เหลือให้ทั้งหมด” ธีราบอกล่ามสาวชาวจีนอายุราวสามสิบปี รูปร่างผอมเพรียว สวมเสื้อโค้ตสีน้ำตาล ให้แปลเป็นภาษาคีรีมันบอกกับชายซึ่งรับอาสาเป็นพรานนำทาง

          ล่ามสาวหันไปเจรจากับพรานนำทางตัวเล็กแกร็น หน้าเสี้ยม ดวงตาหยี ไว้เรียวหนวดเหนือริมฝีปากหนา

          พอรู้ว่าจะได้รับค่าจ้างก่อนเพียงครึ่งเดียว เขาก็เอะอะโวยวายเสียงดังลั่น จนคนที่นั่งรับประทานอาหารเช้าในห้องอาหารของโรงแรมพากันหันมามองมาเป็นตาเดียว

          ล่ามสาวรีบแปลเป็นภาษาไทย “หลงบอกว่าถ้าคุณจ่ายไม่ครบ เขาจะไม่นำทางให้”

          คำเตือนของจามิลดูท่าจะเป็นจริง ธีราเม้มริมฝีปากก่อนยื่นคำขาด “ถ้าเขาไม่ตกลง ก็ให้คืนเงินมัดจำล่วงหน้ามา”

          ล่ามสาวหันไปเจรจากับหลงอีกรอบก่อนหันมาบอกธีราว่า “เงินนั่นหลงบอกว่าถือเป็นค่าเสียเวลาของเขา”

          “หมายความว่าเขาไม่ยอมคืนเงินหรือ?” ธีราเอ่ยถาม

          “ค่ะ” ล่ามสาวรับคำ

          “สวัสดีครับ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายจากปากทางเข้าห้องอาหารของโรงแรม

          ธีราหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นจามิลยืนอยู่กับคัง

          “สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ทักทายแล้วอดนึกขันไม่ได้ “เอ ผิดค่ะ ต้องพูดว่านมัสการหลวงพี่”

          จามิลยิ้มเล็กน้อยพลางตอบ “พูดธรรมดาๆ กับผมก็พอครับ คุณใช้ศัพท์ยากๆ ผมจะฟังไม่เข้าใจ”

          พระหนุ่มเดินเข้ามาใกล้โต๊ะที่หญิงสาวนั่งกับล่ามสาวชาวจีนและหลง เณรน้อยเดินตามไม่ยอมห่าง

          “อ้อ” หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย “งั้นก็สวัสดีค่ะคุณจามิล”

          หลงฉวยโอกาสลุกขึ้นหวังเลี่ยงหลบ ทว่าจามิลยกมือข้างหนึ่งจับไหล่เขาเอาไว้พลางถามเป็นภาษาคีรีมัน “จะไปไหน?”

          “หมดธุระแล้วผมก็จะกลับน่ะสิ” หลงตอบ

          จามิลจึงบอกหญิงสาวชาวไทยว่า “คุณธีรา ชายคนนี้จะไปแล้ว คุณจะว่าอย่างไร?”

          “เขารับเงินล่วงหน้าไปครึ่งหนึ่งแล้วบอกว่าจะไม่นำทางให้ ซ้ำยังจะไม่ยอมคืนเงินอีก” หญิงสาวพูดอย่างหงุดหงิด

          จามิลจึงหันไปพูดภาษาคีรีมันกับหลง “รีบคืนเงินให้คุณผู้หญิงต่างชาติไปซะ”

          “ทำไมท่านต้องมายุ่งกับเรื่องของผมด้วย?” หลงบ่นพึมพำ

          “ไม่ยุ่งไม่ได้ เพราะคุณผู้หญิงคนนี้เป็นแขกของวัดกัมโป” จามิลตอบเสียงเรียบ

         คนฟังสะดุ้งวาบ “เป็นแขกของวัดกัมโปหรือ?”

          “ใช่ แถมยังเป็นแขกของท่านเจ้าอาวาสด้วย” คังอดพูดแทรกไม่ได้

          “งั้น…” หลงกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ “งั้นผมจะไปเอาเงินมาคืนให้เธอ”

          จามิลจึงปล่อยมือจากไหล่ของหลง ร่างเล็กแกร็นรีบเดินผละไปอย่างรวดเร็ว

          “คุณปล่อยเขาไป” หญิงสาวพูดทักท้วง

          “เขารับปากแล้วว่าจะคืนเงินให้คุณแล้วครับ” จามิลไขข้อข้องใจของหญิงสาว

          “เชื่อได้หรือคะ?” หญิงสาวย้อนถาม

          “ได้ครับ” พระหนุ่มตอบก่อนจะพูดกึ่งล้อ “คุณจะไม่เชิญให้ผมนั่งหรือครับ?”

          “โอ๊ย! ตายจริง” หญิงสาวอุทาน “เชิญนั่งค่ะ”

          จามิลยิ้มแล้วหันไปพูดกับคัง “คุณผู้หญิงเชิญนั่ง”

          “ดีเลย ผมกำลังเมื่อยขาและคอแห้งด้วย”

          เณรน้อยรีบจับจองเก้าอี้ตัวที่หลงนั่งเมื่อครู่พลางคว้ากาน้ำชาและถ้วยชาบนถาดมาบริการตนเอง ทำให้จามิลอดหัวเราะไม่ได้

          เมื่อจามิลนั่งบนเก้าอี้ว่างเพียงตัวเดียวของโต๊ะ เสียงวิษณุดังแทรก “ธีรา อยู่นี่เอง”

          เช้านี้เจ้าของเสียงแต่งกายเรียบร้อย สีหน้าท่าทางไม่มีเค้าเมามาย เดินเข้ามายืนประชิดตัวหญิงสาว ทีท่าแสดงความเป็นเจ้าของ

          “พี่ณุ พระรูปนี้คือพระจามิลจากวัดกัมโป” ธีราผายมือมาทางจามิลเป็นเชิงแนะนำ

          “ยินดีที่ได้รู้จัก” วิษณุพูดพลางพยักหน้านิดหนึ่งโดยไม่ได้ยกมือไหว้

          หญิงสาวนึกเคือง แต่ทำได้อย่างมากคือแนะนำต่อไป “นี่คือพี่วิษณุ ญาติผู้พี่ของดิฉัน”

          “และเป็นคู่หมั้นของธีราด้วย” วิษณุรีบเอ่ยต่อทันควัน ถือโอกาสวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ลาดละมุนของหญิงสาว

          จามิลค้อมศีรษะก่อนทักทาย “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

          พระหนุ่มหันไปพูดภาษาคีรีมันกับเณรน้อย “ไปนั่งที่อื่นก่อนคัง”

          “ทำไมล่ะครับ?” เณรน้อยถาม

          จามิลดุกลับ “ไม่ต้องถาม ผู้ใหญ่สั่งให้ทำอะไรก็ทำตามซะ”

          “เป็นผู้ใหญ่นี่ดีจังเนอะ ทำอะไรก็ไม่ต้องบอกเหตุผล นึกจะสั่งอะไรก็สั่ง” เณรน้อยบ่นทิ้งท้ายก่อนลุกไปยังโต๊ะที่ว่าง

          คังลุกไปแล้วจามิลเลยพูดภาษาไทยกับวิษณุ “เชิญคุณวิษณุนั่งตรงนี้ครับ”

          วิษณุยังมีทีท่าอิดออด

          ธีราขยับตัวอย่างอึดอัด “พี่ณุ นั่งลงก่อนเถอะค่ะ พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”

          วิษณุจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ จามิล ธีราลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อวิษณุปล่อยมือจากไหล่ของเธอ

          “วันนี้นัดพรานหลงไว้ไม่ใช่เหรอ?” วิษณุถาม

          “เขาไปแล้ว” หญิงสาวตอบอย่างเซ็งๆ

          “เกิดอะไรขึ้น?”

          “เขาปฏิเสธที่จะนำทางให้พวกเรา”

          “คุณหลิง พวกเราจะหาพรานใหม่ได้ไหม?” วิษณุหันไปถามล่ามสาวชาวจีน

          “พรานหลงเป็นพรานที่เก่งที่สุดในคีรีมันแล้วค่ะ” ล่ามสาวตอบ

          “หมายความว่าเราต้องง้อเขา” วิษณุเอ่ยกึ่งเสนอความเห็น

          ทว่าจามิลกลับพูดแย้ง “ผมว่าไม่จำเป็น ต่อให้หลงเป็นพรานนำทางที่เก่งหรือมือฉมังแค่ไหนก็ไม่มีวันไปถึงกันเดน”

          “พูดอย่างกับคุณไปถึงแน่ะ” วิษณุพูดประชดกึ่งท้าทาย

          จามิลนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

          กันเดน…เขาเองก็ยังไม่เคยไป แต่ถ้าหญิงสาวตรงหน้าที่สวยสดงดงามราวพระโพธิสัตว์ต้องกลับบ้านเพราะไม่มีคนนำทาง เธอก็ต้องกลับไปแต่งงานกับ…จามิลเผลอคิดพลางสะบัดศีรษะ

          “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ธีราถามเมื่อเห็นพระหนุ่มมีทีท่าแปลกๆ

          “เปล่าครับ” จามิลตอบก่อนตัดสินใจ “ผมแค่คิดว่าผมยังไม่เคยไปกันเดนก็จริง แต่แผนที่ที่พระผู้ใหญ่ร่วมกันศึกษาค้นคว้ากับดอกเตอร์ธีระคุณพ่อของคุณ น่าจะช่วยให้พวกเราติดตามเบาะแสของท่านได้ดีกว่าการนำทางของพรานทั่วไป”

          สิ่งที่ได้ยิน ทำให้ธีราเริ่มมีความหวังขึ้นมาใหม่ “งั้นคุณช่วยมานำทางให้คณะของฉันได้ไหมคะ?”

          จามิลไม่ทันตอบ วิษณุชิงแย้งขึ้น “ไม่ดีมั้ง รบกวนพระรบกวนเจ้าเปล่าๆ อีกอย่างเรื่องนี้ไม่ใช่กิจของสงฆ์”

          หญิงสาวพาลอารมณ์เสีย “พี่ณุ ทำไมพูดอย่างนี้ หรือพี่ณุไม่อยากให้ฉันได้พบกับพ่อ?”

          “คุณอาหายสาบสูญไปนานนับสิบปีแล้ว แต่ธีราก็ยังคิดว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ แล้วพระก็ไม่ใช่พราน ดีไม่ดีนำทางไปเจอสัตว์ดุร้ายเข้าจะลำบากเปล่าๆ” วิษณุเอ่ยอย่างไม่สนใจว่าคนฟังจะคิดอย่างไร

          จามิลจึงพูดตรงๆ “คุณวิษณุแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากให้ผมนำทาง”

          “ผมไม่ปฏิเสธ” วิษณุพูดอย่างไม่ยี่หระ

          “ยิ่งทำให้ผมอยากนำทางให้คุณธีรา” จามิลเอ่ยเสียงเรียบทว่าหนักแน่น

          หญิงสาวยิ้มออกพลางว่า “ขอบคุณค่ะ”

          “แก…” วิษณุเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เป็นพระเป็นเจ้าทำไมไม่อยู่ส่วนพระส่วนเจ้า ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน”

          “พี่ณุ!” ธีราขึ้นเสียงอย่าโกรธจัด “ถ้ายังไม่เลิกพูดจาก้าวร้าวคุณจามิล พี่ณุก็กลับเมืองไทยไปซะ”

          วิษณุอ้าปากค้าง ชะงักไปนิดหนึ่งก่อนสะบัดหน้าผุดลุกขึ้นแล้วเดินจากไปอย่างหัวเสีย

          หญิงสาวถอนหายใจเฮือก หันมาถามจามิลเพื่อความแน่ใจ “คุณรับปากว่าจะช่วยนำทางให้ฉันแน่นะคะ?”

          “ครับ” พระหนุ่มตอบรับด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน