ตอนที่6 สีหน้างุนงง

          จามิลนั่งตรงกันข้ามกับธีราที่โต๊ะตัวหนึ่งในห้องอาหารของโรงแรมที่หญิงสาวพัก โดยมีผู้ร่วมโต๊ะอีกสองคน คือ หลิง ล่ามสาวชาวจีน และหลง นายพรานนำทาง

          เวลานี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงเศษ ผู้คนในห้องอาหารจึงมีไม่มากนัก นอกจากโต๊ะที่กลุ่มของธีรานั่งแล้วก็มีชายวัยกลางคนท่าทางเหมือนพ่อค้านั่งอยู่ที่โต๊ะตัวถัดไปเท่านั้น

          “ภรรยาของหลงเอาเงินค่าจ้างของคุณไปใช้มากกว่าครึ่ง หลงเลยเอาเงินส่วนที่เหลือมาคืนคุณก่อน” ล่ามสาวเอ่ยกับธีราเป็นภาษาไทย หลงยิ้มแหยๆ พลางยื่นธนบัตรจำนวนหนึ่งคืนให้ธีรา

          จามิลเปรยว่า “ดูท่าคุณจะได้เงินส่วนที่เหลือกลับคืนยาก”

          ธีรายิ้มอย่างเซ็งๆ ก่อนพูด “จะทำยังไงได้ล่ะคะ”

          “ผมมีวิธีที่ดีกว่าการรอให้เขาคืนเงิน” พระหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ

          “วิธีอะไรคะ?” หญิงสาวถามอย่างสนใจ

          “พวกเราจะเดินทางไปกันเดนแต่ยังไม่มีลูกหาบ ก็ตั้งให้เขาเป็นหัวหน้าลูกหาบแล้วคอยหาลูกหาบให้พวกเรา” พระหนุ่มเสนอแนะ

          “เป็นความคิดที่ดีค่ะ” หญิงสาวเห็นด้วย

          จามิลจึงพูดภาษาคีรีมันกับหลง “เงินที่เจ้าใช้ไปแล้วพวกเราจะนับเป็นค่าจ้างของเจ้า”

          “หมายความว่ายังไงครับ?” หลงถามด้วยสีหน้างุนงง

          “หมายความว่าพวกเรากำลังจะเดินทางไปค้นหากันเดนกัน เจ้าจะต้องเป็นหัวหน้าลูกหาบ และหาลูกหาบให้แก่พวกเรา”

          “หา! จะให้ผมไปกันเดนรึ?” หลงร้องเสียงหลง

          “ใช่” จามิลยืนยันหนักแน่น

          “ไม่เอา ผมไม่อยากไป” หลงตอบปฏิเสธปากคอสั่นพลางโบกมือว่อน

          “จะอยากหรือไม่อยากเจ้าก็ต้องไป ไม่งั้นเจ้าต้องเอาเงินมาคืนให้ครบ” จามิลพูดย้ำน้ำเสียงหนักแน่น

         หลงได้แต่นิ่งอึ้ง สีหน้าเหยเก

          พระหนุ่มดูทีท่าว่าอีกฝ่ายคงไม่กล้าปฏิเสธแน่ เลยพูดปลอบใจว่า “กลับมาแล้วพวกเราจะให้เงินเจ้าอีกจำนวนหนึ่ง”

          “หึ! ผมขอให้ตัวเองมีชีวิตรอดกลับมาก่อนเถอะ” หลงตอบด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก

          พระหนุ่มจึงหันไปพูดภาษาไทยกับหญิงสาว “หลงตกลงไปกับพวกเราแล้วครับ”

          “ดีจัง” ธีรายิ้มแล้วหันไปถามล่ามสาว “คุณหลิงละคะ จะไปกับพวกเราไหม?”

          หลิงยิ้มเล็กน้อยพลางตอบ “ดิฉันขอตัวค่ะ ไปกันเดนดูท่าจะสนุก แต่ดิฉันเป็นคนไม่ชอบผจญภัยเท่าไร ก็เลยจะขอลาคุณธีราตั้งแต่เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

          “น่าเสียดายจัง” หญิงสาวเอ่ยพลางคิด ขาดล่ามสาวไปเสียคนก็เท่ากับเธอจะสื่อสารกับลูกหาบชาวคีรีมันรู้เรื่องก็ต้องผ่านจามิลเท่านั้น แต่หญิงสาวก็ไม่อยากเหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายอย่างดื้อดึง

          “สวัสดีค่ะ ขอให้พวกคุณโชคดี ค้นพบกันเดนดังที่ปรารถนานะคะ” หลิงกล่าวอวยพรก่อนลุกขึ้นยืนค้อมศีรษะให้ทุกคน “ลาก่อนค่ะ”

          “ลาก่อน” ธีรารับคำ

          หลิงเดินผละจากโต๊ะเป็นคนแรก

          จามิลเอ่ยกับหญิงสาว “ผมกับหลงจะไปเตรียมคนกับสัมภาระก่อนนะครับ”

          “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้จามิล

          “คุณเอาเงินนี่ไปใช้ก่อนนะคะ ถ้าไม่พอฉันจะเบิกให้พรุ่งนี้”

          จามิลรับเงินแล้วพูดกับหลง “พวกเราไปทำงานกันได้แล้ว”

          จามิลลุกขึ้น ค้อมศีรษะให้ธีราเล็กน้อยก่อนเดินจากไป

หลงยิ้มแห้งๆ ลุกขึ้นค้อมศีรษะให้หญิงสาวก่อนเดินตามจามิลไป

          ธีรานั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะครู่ใหญ่ก่อนถอนหายใจยาวลุกจากโต๊ะแล้วเดินขึ้นชั้นบนที่เป็นส่วนหนึ่งของที่พัก เดินไปตามระเบียงไม้แคบๆ

          ธีราเดินมาถึงหน้าห้องพักก็เห็นวิษณุยืนดักรออยู่ ในมือของเขาถือขวดเหล้าที่ดื่มไปเกือบครึ่งขวด

          “ดื่มแต่เช้าเชียว” หญิงสาวบ่นเบาๆ

          “ที่นี่อากาศหนาวก็ต้องดื่มบ้างนิดหน่อย เป็นการวอร์มร่างกายให้อบอุ่นไว้” วิษณุพูดแก้ตัว

          “ข้ออ้าง” หญิงสาวเอ่ย

          วิษณุยักไหล่พลางว่า “แค่ดื่มเหล้าเรื่องเล็กจะตาย ไม่เหมือนเธอคบพระทุศีล ระวังเถอะนรกจะถามหา”

          “พี่ณุ ถ้าเมาแล้วก็ไปนอนซะ อย่ามาคอยหาเรื่องคนอื่น เขาจะได้ทำงานกัน ไม่มีใครเขาคิดเรื่องไร้สาระเหมือนพี่ณุหรอก” ธีราพูดอย่างเอือมระอา

          “ไร้สาระรึ ไอ้พระจามิลนั่นมันมองธีราราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัวยังงั้นน่ะรึไม่ได้คิดอะไร?”

          หญิงสาวเม้มริมฝีปากไม่อยากต่อปากต่อคำ จึงเปิดประตูเข้าห้องแล้วปิดฉับทันที

          ปังๆๆๆ

          วิษณุทุบประตู “ออกมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนสิ แม่คนสวย แม่คนรวย”

          ธีรายืนนิ่งอยู่ภายในห้อง ยกสองมืออุดหูอย่างนึกรำคาญ สักพักเจ้าของโรงแรมเข้ามาห้ามปรามวิษณุไม่ให้เขาส่งเสียงเอะอะโวยวาย วิษณุเห็นเจ้าของโรงแรมมาพร้อมชายฉกรรจ์อีกสองคน ก็เลยจำใจสงบปากสงบคำ

          ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

          เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากวิษณุเงียบเสียงไปราวครึ่งชั่วโมง ธีราคิดว่าเป็นญาติผู้พี่ที่คงไปสงบสติอารมณ์ได้แล้วจึงมางอนง้อขอโทษเช่นเคย ก็เลยส่ายหน้าอย่างระอาเอ่ยปากถามก่อนจะเปิดประตู

          “ใคร?”

          “ฉันรินเซน” เสียงตอบเป็นภาษาไทย แม้จะแปร่งหูเล็กน้อยแต่ก็ชัดถ้อยชัดคำ

          ธีราหยุดคิดครู่หนึ่ง เสียงนอกประตูดังแว่ว “รินเซน ลูกสาวของอู๋”

          “อ้อ” หญิงสาวนึกออกแล้วจึงรีบเปิดประตูให้ ก็เห็นรินเซนยืนอยู่หน้าประตูเพียงคนเดียว “เชิญเข้ามาข้างในก่อนสิ”

          รินเซนเดินเข้าห้องตามคำเชื้อเชิญ ธีราจัดการล็อกประตูอย่างแน่นหนาเพื่อความรอบคอบ

          “เชิญนั่ง” ธีราชี้ไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่เป็นโต๊ะเขียนหนังสือในตัว รินเซนนั่งลงโดยไม่เกี่ยงงอนแต่อย่างไร

          “มีธุระอะไรกับฉันหรือ?” ธีราถามทันทีที่เห็นอีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อย

          รินเซนอ้ำอึ้งครู่หนึ่งก่อนพูดโพล่ง “ฉันจะไปกันเดนด้วย”

          ธีราเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม

          รินเซนพูดต่ออย่างเด็ดเดี่ยว “จะให้ฉันเป็นลูกหาบก็ได้นะ”

          “เรื่องนี้…” หญิงสาวอ้ำอึ้งอย่างลำบากใจ “ฉันมอบให้เป็นสิทธิ์ขาดของคุณจามิลแล้ว”

          “จามิลไม่ให้ฉันไป แต่ฉันต้องไป” รินเซนพูด

          “เหตุผล?” ธีราย้อนถาม

          “คุณไปตามหาพ่อ เพราะพ่อของคุณหายสาบสูญไป ส่วนพ่อของฉันกลับมาได้ก็จริง แต่เหมือนคนตายที่ยังมีลมหายใจอยู่” รินเซนตอบพลางถามกลับ “คุณคิดว่าฉันทรมานน้อยกว่าคุณหรือ?”

          “เรื่องพ่อของเธอฉันก็เห็นใจ” ธีราพูดจากใจจริง

          “แค่เห็นใจไม่ได้ช่วยอะไร” รินเซนเอ่ย

          “แล้วจะให้ฉันทำอย่างไร?” ธีราถาม

          เป็นคำถามที่รินเซนต้องการได้ยิน หล่อนจึงรีบเอ่ย “ก็ให้ฉันเดินทางไปกันเดนด้วยสิ”

          “แล้วใครจะดูแลอู๋?” ธีราย้อนถามทันที

          “ฉันฝากพระที่วัดให้ช่วยดูแลพ่อได้” รินเซนพูดอย่างกระตือรือร้น

          “แต่ถ้าคุณจามิลไม่ให้เธอไป แล้วฉันให้เธอไป จะไม่เป็นการข้ามหน้าข้ามตาเขาหรอกหรือ?” ธีราพูดอย่างลำบากใจ

          “ถ้าคุณเห็นใจฉันจริงคุณต้องให้ฉันไป เพราะฉันอาจจะค้นพบวิธีรักษาพ่อให้หายก็ได้” รินเซนพูดเกลี้ยกล่อมพลางว่า “แล้วฉันก็พูดไทยได้ ฉันเป็นล่ามให้คุณได้ หรืออย่างน้อยคุณก็จะได้มีเพื่อนผู้หญิงเพิ่มขึ้นในคณะอีกหนึ่งคน”

          สิ่งที่รินเซนกล่าวถึงเป็นเรื่องเย้ายวนใจธีราไม่น้อย เพราะหลิงไปแล้วรินเซนอาจจะมาทำหน้าที่แทนได้ แล้วทั้งคณะที่ล้วนเป็นผู้ชายมีเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว การเพิ่มรินเซนอีกคนจะทำให้เธอไม่เงียบเหงาจนเกินไป

          รินเซนเห็นหญิงสาวนิ่งตรึกตรองก็พอจะรู้ว่าคำพูดของหล่อนมีน้ำหนักพอสมควร แต่ถ้าจะทำให้อีกฝ่ายไม่อาจตอบปฏิเสธก็ต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด รินเซนจึงลุกจากเก้าอี้เดินมาเบื้องหน้าธีราแล้วคุกเข่าลง