กล้าลองดี!

“เลวชิปหายทำไมมึงไม่บอกพวกกู” ยัยเอลลี่เอ่ยขึ้นอย่างโมโหแทนฉัน

ฉันที่ไม่อยากจะเสียเพื่อนรักไปเลยไม่มีทางเลือกเลยจำใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยเพื่อนรักทั้งสองฟัง

“ก็กูไม่กล้า ขนาดกูจะไปแจ้งความแอสตันยังบอกว่าตำรวจก็ทำอะไรเขาไม่ได้”

“กูก็พอรู้ว่าพี่แอสตันเลวแต่กูไม่คิดว่าจะเลวขนาดอัดคลิปแบล็คเมล์มึงขนาดนี้”

“มึงจะเอายังไงกูช่วยไหมเดียวกูให้แม่กูไปคุยกะพ่อแม่พี่แอสตันให้” เมลเบิร์นเอ่ยขึ้นอย่างพยายามหาทางช่วยฉัน

“ไม่ต้องหรอกเดียวหมดเทอมนี้กูก็เป็นอิสระแล้วคิดสะว่ามีเสี่ยเลี้ยง”

“กูขอโทษนะที่ช่วยอะไรมึงไม่ได้” ยังเอลลี่เอ่ยขึ้นน้ำตาคลอแล้วเอื้อมมือมาโอบกอดฉันอย่างรู้สึกผิด

ถ้าพูดถึงเรื่องความเซนซิทีฟยัยเอลลี่เซนซิทีฟและบ่อน้ำตาตื้นและขี้น้อยใจที่สุดในกลุ่มแล้วตอนนี้คงรู้สึกผิดทั้งเรื่องที่ยัยเมลเบิร์นรถชนและเรื่องฉันอยู่แน่ๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นความผิดของยัยนี่เลย

“กูด้วยขอโทษนะ” ยัยเมลเบิร์นเเบะปากทำหน้าจะร้องไห้เพราะสงสารฉันเข้ามาสวมกอดฉันด้วยอีกคน

“พวกมึงกูไม่เป็นอะไรอยู่กับแอสตันก็สบายดีกูไม่ต้องไปวิ่งทำงานหนักด้วยมึงไม่ดีใจหรอ”

“จริงนะ” ยัยเอลลี่เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“ก็จริงนะสิกูมีเงินพอ