บทที่ 42

“โกรธเหรอ? เธอคงไม่ได้โกรธอะไรหรอก......”

หลินเฟยเผลอเกาหัวตัวเองโดยไม่รู้ตัว

เขารู้อยู่ดีแล้วว่าจางซินเยว่ต้องโกรธ แต่เมื่อจ้าวลู่ลู่อยู่ข้างๆเขา เขาไม่กล้าเข้าไปเกลี้ยกล่อมจางซินเยว่ในทันที

เมื่อเห็นว่ารถสตาร์ทแล้วขับออกไปอย่างช้าๆ หลินเฟยก็เริ่มรู้สึกวิตกกังวล

“นายนี่มันโง่จริงๆ จางซินเยว่ต้องโกรธเพราะนายโลภเกินไปไงล่ะ”

จ้าวลู่ลู่บีบแขนของหลินเฟยแล้วพูดขื้น

“อา จริงเหรอ?” ในหัวของหลินเฟยยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“คงจะเป็นเช่นนั้นแน่ๆ ซินเยว่ช่วยเหลือนายและให้ค่ายามากกว่าสิบเท่า นายยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับขอความช่วยเหลือของเธออีก ซินเยว่ถึงโกรธนายไง?”

“อย่าบอกว่าซินเยว่โกรธฉันนะ?”

จ้าวลู่ลู่พูดด้วยความโกรธ

“ใช่ ใช่ ผมคงทำให้เธอโกรธแล้ว…แล้วผมจะต้องไปขอโทษเธอใช่ไหม”

หลินเฟยก็เลยแกล้งเออออตามคำพูดของเธอไปด้วย

“ไปเถอะ ไปเถอะ ฉันก็หิวเหมือนกัน ฉันจะรีบกลับบ้านไปกินข้าวก่อนนะ”

"อย่าลืมขอโทษซินเยว่ให้ดีๆล่ะ"

จ้าวลู่ลู่เตือนเขา แล้วโยกย้ายสะโพกแล้วเดินกลับบ้าน

“ซินเยว่ ผมผิดไปแล้ว รอผมด้วย!”

หลินเฟยถอยหลังอย่างรวดเร็วและไล่ตามรถของจางซินเยว่

เดิมที จางซินเยว่ไม่ได้ขับรถเร็วมากนัก