บทที่ 5

แต่ในไม่ช้า หลินเฟยก็ส่ายหัวเยาะเย้ย

จ้าวลู่ลู่เพิ่งพูดว่า: ฉันจะไปแล้ว อย่ามาหาฉันถ้านายไม่มีธุระ!

ที่เธอช่วยเขาเพียงเพราะสงสารเขา ไม่ใช่เพราะเธอชอบเขา

ตกดึก หญิงม่ายพานเสี่ยวเหลียนยังคงรอเขาอยู่

แต่ตอนนี้หลินเฟยไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นแล้ว

สิ่งสำคัญที่สุดคือรีบหาทางขอใบรับรองทางการแพทย์ และเปิดคลินิกต่อไป!

ประเด็นคือ เขาไม่รู้หนังสือด้วยซ้ำ และหนังสือทางการแพทย์บางเล่มเขาก็ไม่เข้าใจเลย แม้ว่าจ้าวลู่ลู่จะขอร้องแทนเขาไปอีกสองสามวันก็ตาม

แต่เขาสามารถผ่านการทดสอบคุณสมบัติทางการแพทย์ด้วยทักษะทางการแพทย์เพียงแค่นั้นได้หรือไม่?

หลินเฟยรู้สึกหดหู่มากขึ้นเรื่อย ๆ และกลับไปที่คลินิกเล็ก ๆ ของเขา

ถังรั่วเสวี่ยได้ยินเสียงดัง จึงรีบคลำออกไปที่ประตูทันที: “เสี่ยวเฟย นายกลับมาแล้วเหรอ?”

“คุณอา ผมเอง กลับบ้านไปกินข้าวเย็นกันเถอะครับ”

ในคลินิก ชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราเลอะเทอะและฟันเหลืองยืนขึ้น และเอ่ยปากพูดทันทีที่เขาเห็นหลินเฟย

“หลานชายเสี่ยวเฟย อย่าเพิ่งรีบกลับบ้าน ลุงมีเรื่องจะคุยด้วย”

ชายคนนี้ชื่อโจวต้าฟา เป็นหนุ่มโสดกำยำชื่อดังในหมู่บ้าน เมื่อห้าปีที่แล้ว ภรรยาของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ และเขาได้รับค่าชดเชยจำนวนมหาศาล

ตั้งแต่นั้นมาเขามักจะไปในเมืองเพื่อกินดื่ม เล่นกับบรรดาโสเภณีและเล่นการพนันแทนที่จะทำงาน ในวันธรรมดาเขาไม่เคยเห็นหลินเฟยเลยสักครั้ง

แต่ตอนนี้โจวต้าฟาลูบมือแล้วพูดอย่างตื่นเต้น: “เป็นเรื่องของอานายกับตัวนาย”

“เรื่องระหว่างผมกับอาเกี่ยวอะไรกับคุณ?”

หลินเฟยถาขมวดคิ้ว

“แน่นอนว่าเกี่ยว!”

โจวต้าฟายิ้มราวกับมีงานสุขสันต์ครั้งใหญ่ เผยให้เห็นปากฟันเหลืองดำและมีกลิ่นเหม็น

“ลุงได้ยินมาว่าคลินิกของนายไม่สามารถเปิดได้อีกต่อไป”

“ลุงเห็นว่านายเป็นเด็กกำพร้ากับแม่ม่ายน่าสงสาร ก็เลยตัดสินใจจัดงานแต่งงานให้อาของนายมาเป็นภรรยาของลุง!”

“จากนี้ไปเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เรียกลุงว่าลุงเขยก็ได้!”

ขณะที่พูด โจวต้าฟาก็มองถังรั่วเสวี่ยด้วยสายตาลากอย่างยิ่ง หากหลินเฟยไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขาอาจจะถอดเสื้อผ้าออกแล้วนอนกับถังรั่วเสวี่ยไปแล้ว

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก!

ในฐานะผู้ชาย หลินเฟยจะไม่เข้าใจสายตาของโจวต้าฟาได้ยังไง ดังนั้น เขาจึงยืนอยู่ตรงหน้าถังรั่วเสวี่ยทันที และพูดด้วยความโกรธ!

“ใครบอกว่าคลินิกของผมไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้ นั่นไร้สาระที่สุด! ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

“แก... เสี่ยวเฟย พ่อแม่ของนายตายไปแล้วและไม่มีใครสนใจนาย ลุงยินดีรับนายไว้เพราะเห็นแก่หน้าอาของนาย!”

“อย่าไม่รู้จักสำเนียกสิวะ!”

โจวต้าฟากลายเป็นคนดุร้ายทันที หลังจากถูกพูดใส่ไปแบบนั้น

“ก็จะไม่สำเนียกจะทำไม ออกไปจากที่นี่ซะ!”

“เป็นหมาวัดยังคิดถึงดอกฟ้า ไม่ฉี่ใส่กระโถนส่องหน้าบ้างวะ จะแต่งงานกับอาของผมเนี่ยคู่ควรไหม?”

หลินเฟยชี้ไปที่ประตูและต้องการไล่ออกไป

“ดี แกยังหยิ่งอยู่สินะ ถ้าคลินิกปิด ก็แดกลมไปแล้วกัน!”

โจวต้าฟาหันหลังกลับแล้วเดินออกจากคลินิกด้วยความโกรธ

เขาพึมพำโมโหในปากของเขา

“ให้ตายเถอะ กล้ายิ้มเยาะข้า ข้าต้องหาโอกาสสอนบทเรียนให้แก! ข้าจะนอนกับอาของแกต่อหน้าแกซะ!”

“ถุย! อะไรวะ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายไปใส่หลินเฟย!

หลินเฟยกำลังเป็นห่วงถังรั่วเสวี่ยและไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้

“อาครับ คุณสวยและอ่อนโยนมาก ทำไมต้องประนีประนอมแต่งงานกับคนอย่างโจวต้าฟาเพื่อผมด้วย”

ถังรั่วเสวี่ยคลำหาเขาและสัมผัสใบหน้าของหลินเฟยแล้วส่ายหัวพูด

“นายดูแลอาด้วยตัวเองมานานแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคลินิก อาจะต้องหาทางเลี้ยงชีพให้เราสองคน”

หลินเฟยตบหน้าอกของเขาแล้วพูดว่า “คุณอา ไม่ต้องกังวล ผมขอให้จ้าวลู่ลู่ขอร้องแทนผมแล้วเลื่อนออกไปอีกสองสามวัน”

“ในช่วงไม่กี่วันกี้วันนี้ ผมจะอ่านหนังสือทางการแพทย์อย่างละเอียดและพยายามผ่านใบรับรองนายวุฒิทางการแพทย์!”

“เราไม่จำเป็นต้องขอร้องใคร!”

แม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้น แต่หลินเฟยก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ดังนั้น เขาจึงได้แต่กัดฟันปลอบถังรั่วเสวี่ยก่อน

“ได้ อาเชื่อนาย อาจะไม่คิดมากอีก” ถังรั่วเสวี่ยยิ้มออกมาเล็กน้อย

ต่อมา หลินเฟยได้พาถังรั่วเสวี่ยกลับไปที่บ้านของเขาในหมู่บ้าน

หลินเฟยปรุงอาหาร ทั้งสองกินกันชั่วครู่ จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน

บ้านหลังนี้สร้างขึ้นเมื่อพ่อแม่ของหลินเฟยแต่งงาน และตอนนี้ก็โทรมไปเล็กน้อย

หลินเฟยไม่เคยคิดว่ามีอะไรผิดปกติมาก่อน แต่ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนเตียงไม้แข็ง มองดูหลังคาที่เปิดโล่ง และเขานอนไม่หลับ

เมื่อคิดถึงเรื่องตอนกลางวัน ถังรั่วเสวี่ยเต็มใจที่จะแต่งงานกับคนอย่างโจวต้าฟาเพื่อเขา

หลินเฟยรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

“อาเป็นคนดีมาก จะปล่อยให้เธอทนทุกข์กับเราได้ยังไง”

“ไม่ เราต้องได้ใบรับรองแพทย์ เราอยากได้เงิน ทำเงินเยอะ ๆ!”

“อยากให้อาอยู่บ้านหลังใหญ่ในเมือง นั่งบนโซฟา นอนบนเตียงนุ่มๆ! แต่งตัวสวย ๆ แล้วขับรถหรู!”

หลินเฟยกระโดดลงจากเตียง

จากนั้นเขาก็พลิกดูบันทึกที่พ่อของเขาทิ้งไว้บนโต๊ะไม้ รวมถึงหนังสือทางการแพทย์โบราณ เพื่อเตรียมฝึกฝนทักษะ

“นี่มันตัวอะไร? นี่ล่ะตัวอะไรอีกเนี่ย...”

แต่ในไม่ช้าหลินเฟยก็เครียดจนหัวโต เขาจบแค่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 และไม่สามารถอ่านคำศัพท์ในบันทึกได้มากนัก

แต่การจัดยารักษาโรค แค่สูตรผิดเล็กน้อยก็จะเป็นเรื่องใหญ่

ดังนั้นบางครั้ง ไม่ใช่ว่าหลินเฟยไม่รู้ว่าจะรักษาโรคอย่างไร แต่เขาไม่กล้า!

นี่คือสาเหตุที่หลินเฟยมีทักษะทางการแพทย์ที่ไม่ดีมาโดยตลอด การไม่รู้หนังสือเป็นปัญหาใหญ่จริง ๆ!

“ถ้าคลินิกปิด ก็แดกลมไปแล้วกัน!”

ในเวลานี้ ใบหน้าที่น่าเกลียดของโจวต้าฟาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้ง!

“ให้ตายเถอะ นี่เราไร้ประโยชน์จริง ๆ เหรอ?”

หลินเฟยโยนสมุดบันทึกในมือทิ้งด้วยความโกรธและเกาหัว

“แบร่ ๆ หลินเฟย นายเป็นแบบนี้ช่างเหมือนลิงจริง ๆ ตลกจริง ๆ …”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นชัดเจนราวกับระฆังเงินจากหน้าต่าง

หลินเฟยหันกลับมาและเห็นจ้าวลู่ลู่อยู่ที่หน้าต่าง หัวเราะจนปากแทบฉีก

“ดึกดื่นไม่หลับไม่นอน มายืนหัวเราะผมเนี่ยนะ จ้าวลู่ลู่หัวเธอติดอยู่ที่ประตูรึไง?”

หลินเฟยรู้สึกหดหู่ใจอยู่แล้ว เขาพูดด้วยความโกรธโดยไม่คิดอะไรมาก

จ้าวลู่ลู่เม้มริมฝีปากของเธอด้วยความโกรธ: “ไม่ได้ถูกประตูหนีบไว้ซะหน่อย จะทำไม?”

“ไม่อย่างนั้นจะนอนดึกทำไม ก็มาสอนนายอ่านหนังสือน่ะสิ! ฉันไม่มีอะไรทำ!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันเป็นคำวิงวอนของหลินเฟยเองเมื่อกลางวัน ทำให้จ้าวลู่ลู่เกิดความคิดนี้ขึ้นมาและมาช่วยเขา

ใครจะไปรู้ว่าหลินเฟยจะดุเธอ เธอทนไม่ไหวจึงหันหลังกลับและจากไปทันที!

“ไม่เดี๋ยว? มาที่นี่เพื่อสอนผมอ่านหนังสือเหรอ!”

หลินเฟยเปิดประตูและไล่ตามเธอไป ก่อนจะถามด้วยความเหลือเชื่อ

“ไม่! หัวฉันโดนประตูหนีบ และฉันมาที่นี่เพื่อหัวเราะเยาะนายโดยเฉพาะหรอกย่ะ!”

จ้าวลู่ลู่หันหน้าออกไม่สนใจหลินเฟย

หลินเฟยกำลังดูหนังสือที่อ่านไม่ออกพอดี เขาจะปล่อยให้จ้าวลู่ลู่หนีไปได้อย่างไร?

“เฮะ ๆ พี่ลู่ลู่ ผมผิดไปแล้ว อย่าเอาผิดผมเลยน่า”

“เข้ามานั่งสิ!”

เขาผลักจ้าวลู่ลู่ให้นั่งอยู่ในห้องพร้อมกับยิ้มบนใบหน้าโดยไม่สนใจอารมณ์ของเธอ

“ค่อยดูเหมือนคนขอให้ช่วยหน่อย”

จ้าวลู่ลู่ถูกผลักไปข้างหน้าขณะที่ยังคงโกรธเล็กน้อย

ดูเหมือนเธอจะเพิ่งอาบน้ำ ผมของเธอยังชื้นอยู่เล็กน้อย หลินเฟยได้กลิ่นหอมทุกครั้งที่เธอหายใจเข้าออก

แม้ว่าจ้าวลู่ลู่จะไม่แก่ แต่รูปร่างของเธอก็น่าประทับใจจริง ๆ แถมยังมีแผ่นหลังอันงดงาม ยามที่เธอเดิน ก้นกลม ๆ ของเธอไหวไปมา ทำให้คนมองรู้สึกหัวใจหวิว

จ้าวลู่ลู่พบว่าเขากำลังเหม่อลอย

“หลินเฟย ไอ้คนลามก นี่ตานายมองไปไหนอีกแล้ว!”