บทที่ 13

##บทที่ 0013

##บนรถ

เยี่ยชิวพูดขึ้นมาว่า “แม่ครับ ขอโทษนะครับ วันนี้แม่ต้องเจอเรื่องแย่ๆ เพราะผม”

“เจ้าลูกโง่ พูดอะไรแบบนั้นน่ะ” เฉียนจิ้งหลันกล่าวว่า ”ลูกเจอเรื่องอะไรตั้งมากมายในโรงพยาบาล ทำไมจะต้องปิดบังแม่ด้วย ถ้าวันนี้แม่ไม่ไปที่โรงพยาบาล ลูกคิดจะปิดบังแม่ไปถึงเมื่อไหร่กันล่ะ?”

“ผมแค่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วงครับ”

“เชื่อฟังแม่สักหน่อยเถอะ อย่าฝืนตัวเองอีก ถ้าลูกไม่อยากอยู่ในโรงพยาบาลนี้แล้ว ก็ย้ายไปที่โรงพยาบาลอื่นกัน ส่วนเรื่องจางลี่ลี่ถ้าเธอนิสัยเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวที่จิตใจดีงามคนนั้นอีกต่อไป ลูกเลิกกับเธอก็ดีแล้ว”

“อืม”

“คุณจ้าวมาหาลูกถึงที่นี่น่าจะมีเรื่องสำคัญ แม่ไม่รบกวนเวลาของพวกคุณแล้ว จอดรถข้างหน้าเลยค่ะฉันจะลง”

หลังจากรถจอดสนิทแล้ว เยี่ยชิวก็ประคองเฉียนจิ้งหลันลงจากรถ

“คุณจ้าวคะ วันนี้รบกวนคุณแล้ว” เฉียนจิ้งหลันกล่าวอย่างเกรงใจ

“คุณน้าไม่ต้องเกรงใจครับ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง” จ้าวอวิ๋นก็ตอบกลับอย่างสุภาพเช่นกัน

เฉียนจิ้งหลันหันไปกำชับเยี่ยชิว “อย่ากลับดึกนักล่ะ แม่จะทำกับข้าวไว้รอลูกที่บ้าน วันนี้แม่จะทำเต้าหู้ผัดพริกเสฉวนของโปรดของลูกด้วย”

“เข้าใจแล้วครับ”

หลังจากรถเคลื่อนตัวออกมาแล้ว เยี่ยชิวก็พูดขึ้นมาด้วยความเกรงใจ “แม่ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ ค่อนข้างขี้บ่น ขอโทษด้วยนะครับคุณจ้าวที่ต้องให้เห็นเรื่องน่าอายแบบนี้”

“ก็ดีออกนะครับ”

ดีเหรอ?

เยี่ยชิวมองจ้าวอวิ๋นด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง

จ้าวอวิ๋นไม่พูดอะไรและตั้งใจขับรถต่อไปเงียบๆ

ตลอดทางมีเพียงความเงียบ

บรรยากาศภายในรถค่อนข้างจะกดดันเล็กน้อย

เยี่ยชิวอยากจะหาเรื่องชวนคุยหลายครั้ง

เมื่อเวลาผ่านไปยี่สิบนาทีเต็มๆ จ้าวอวิ๋นก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน “คุณหมอเยี่ย คิดว่าคุณน่าจะกำลังสงสัยมากเลยสินะครับ?”

“ใช่ครับ” เยี่ยชิวไม่ได้ปฏิเสธ

“ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามมาเถอะครับ ขอแค่เป็นเรื่องที่ผมตอบได้ ผมจะบอกคุณทุกอย่าง”

“ราชามังกรคือใครครับ?” เยี่ยชิวเริ่มถาม

คำถามนี้ติดอยู่ในใจของเขามาตลอดทาง

“ราชามังกรคือผู้ปกครองโลกใต้ดินของเจียงโจวครับ! เขาเคยเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งบนทำเนียบพยัคฆ์ด้วย!” จ้าวอวิ๋นกล่าวต่อว่า “อันที่จริงแล้ว คุณเคยเจอกับราชามังกรมาแล้วนะ”

“คงเป็นคุณปู่ที่สวมชุดคอจีนที่อยู่กับคุณวันนั้นสินะครับ?” เยี่ยชิวถาม

“ใช่ครับ”

เป็นเขาจริงๆ ด้วย!

เมื่อวานตอนที่เยี่ยชิวพบกับชายชราในชุดคอจีน เขาก็สัมผัสได้แล้วว่าชายชราไม่ใช่คนธรรมดา ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะคาดการณ์ได้ถูกต้อง

“ราชามังกรคือชื่อจริงเหรอครับ?” เยี่ยชิวถามต่อ

“ไม่ใช่ครับ เป็นแค่ฉายาเท่านั้น” จ้าวอวิ๋นตอบ “ชื่อจริงของราชามังกรคือหลงเชียนชิว ในยุทธภพผู้คนต่างเรียกขานเขาว่าราชามังกร”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้

“ขอถามละลาบละล้วงหน่อยได้ไหมครับ คุณจ้าวเป็นอะไรกับราชามังกรเหรอครับ?” เยี่ยชิวอยากรู้ตัวตนของจ้าวอวิ๋น

“ผมเป็นบอดี้การ์ดคนสนิทของราชามังกรครับ”

“ถ้างั้นคุณก็ต้องมีวรยุทธ์ที่ร้ายกาจมากเลยสินะ?”

จ้าวอวิ๋นเพียงยิ้มบางๆ แต่ไม่ยอมตอบคำถาม

รถแล่นเข้าไปในพื้นที่ใจกลางเมือง จากนั้นก็วิ่งเข้าสู่เส้นทางบนภูเขาที่เงียบสงัดแห่งหนึ่ง เยี่ยชิวมองออกไปนอกหน้าต่างรถแล้วถามว่า “พวกเราจะไปที่เขาเมฆหมอกเหรอครับ?”

“อืม ราชามังกรอาศัยอยู่บนเขาเมฆหมอกครับ”

เยี่ยชิวตกตะลึง

ใจกลางเมืองเจียงโจว มียอดเขาสูงเหนือระดับน้ำทะเลห้าร้อยเมตรอยู่ลูกหนึ่ง มีชื่อเรียกว่าเขาเมฆหมอก ภูเขาลูกนั้นมีธรรมชาติที่งดงามและทิวทัศน์ที่ตระการตา

ในช่วงแรกของการก่อตั้งประเทศ ที่แห่งนี้เป็นพื้นที่สาธารณะ ต่อมาก็ได้รับการพัฒนาจนกลายเป็นเขตของมหาเศรษฐีระดับสูงทั้งหลาย มีเพียงผู้มีอิทธิพลระดับสูงสุดของเจียงโจวเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์อาศัยอยู่บนเขาเมฆหมอก

สิบห้านาทีผ่านไป

คฤหาสน์หลังโอ่อ่าที่ยังคงกลิ่นอายของความเป็นจีนโบราณหลังหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตาของเยี่ยชิว มันตั้งอยู่ท่ามกลางป่าไผ่ที่เขียวชอุ่ม ดูสันโดษและเงียบสงบ

รถเคลื่อนที่ตรงขึ้นไปยังจุดสูงสุดบนยอดเขา ในที่สุดรถหรูก็จอดลงที่ด้านหน้าคฤหาสน์ที่มีกลิ่นอายโบราณแห่งหนึ่ง

“คุณหมอเยี่ย พวกเรามาถึงแล้วครับ” จ้าวอวิ๋นบอก

เยี่ยชิวผงกศีรษะเบาๆ เขาลงจากรถมาก็เห็นว่าด้านหน้าคฤหาสน์มีเจ้าหน้าที่เฝ้าอยู่สี่นาย แต่ละคนมีร่างกำยำแข็งแรง สายตาคมกริบดุดัน

กลิ่นอายรอบๆ ตัวเจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนนั้นคล้ายคลึงกับบรรยากาศรอบตัวจ้าวอวิ๋น แตกต่างตรงที่บรรยากาศของจ้าวอวิ๋นเข้มข้นกว่ามาก

“พี่จ้าว!”

เมื่อเห็นจ้าวอวิ๋น บอดี้การ์ดทั้งสี่คนก็ทักทายด้วยความเคารพ

“คนนี้คือเยี่ยชิว แขกที่ราชามังกรเชิญมา” จ้าวอวิ๋นชี้มาทางเยี่ยชิว

บอดี้การ์ดทั้งสี่คนมองเยี่ยชิวแวบหนึ่งแล้วรีบขยับหลบไปข้างๆ

“คุณหมอเยี่ย เชิญตามผมมาทางนี้ครับ” จ้าวอวิ๋นเดินนำทางอยู่ด้านหน้า

เยี่ยชิวก้าวผ่านประตูใหญ่ ก่อนจะเห็นลานกว้างที่มีพื้นที่มากถึงหลายร้อยตารางเมตรปรากฏสู่สายตา ภายในมีศาลาจีนตั้งริมน้ำ บ่อเลี้ยงปลาและภูเขาจำลอง แล้วยังมีพืชพรรณแปลกตาหลากหลายชนิด ให้บรรยากาศเหมือนเป็นบ้านพักตากอากาศหลบร้อน

ตรงกลางของลานกว้าง มีต้นอู๋ถงขนาดใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง คาดว่าน่าจะมีอายุนับร้อยปีแล้ว กิ่งก้านใบแผ่ขยายเป็นพุ่มใหญ่

ใต้ต้นอู๋ถงมีโต๊ะหินสี่เหลี่ยมตั้งอยู่

บนโต๊ะตัวนั้นมีกระดาษคัดอักษรวางอยู่เต็มไปหมด

ราชามังกรกำลังคัดอักษรอยู่

“ตอนที่ราชามังกรกำลังคัดอักษรไม่ชอบให้ใครเข้าไปรบกวน คุณเยี่ยช่วยเดินเบาๆ หน่อยนะครับ” จ้าวอวิ๋นกระซิบเตือน

เยี่ยชิวพยักหน้ารับ

ทั้งสองเดินไปถึงข้างกายราชามังกร เยี่ยชิวชะโงกหน้าไปมอง เห็นประโยคหนึ่งถูกเขียนไว้บนกระดาษ

“ข้าพึงปรารถนาจะกอบกู้เอกราชเพื่อองค์จักรพรรดิ เพื่อธำรงชื่อเสียงอันดีงามไว้หลังชีวาวาย น่าเสียดายที่กลายเป็นคนผมขาวเสียแล้ว”

ลายเส้นพู่กันคดเคี้ยวดุจมังกรงู ลงน้ำหนักจนหมึกซึมทะลุด้านหลังกระดาษ ภายในตัวอักษรเหล่านั้นยังแฝงจิตแห่งการฆ่าฟันอันไร้เทียมทานเอาไว้ด้วย

“ตัวอักษรก็งดงามอยู่หรอก แต่น่าเสียดาย...”

เยี่ยชิวหลุดปากพูดออกไป

“น่าเสียดายอะไรเหรอ?” ราชามังกรถามเสียงเรียบ

“น่าเสียดายที่จิตสังหารรุนแรงเกินไป”

แกร๊ก!

ราชามังกรวางพู่กันในมือลงแล้วเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องเยี่ยชิวที่เพิ่งมาถึง

พริบตานั้น

เยี่ยชิวก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกสัตว์ร้ายสุดยิ่งใหญ่จับจ้อง ขนทั่วร่างลุกเกรียวขึ้นมาพร้อมกัน

จ้าวอวิ๋นเห็นแบบนั้นก็รีบบอกว่า “เยี่ยชิว ยังไม่รีบขอโทษท่านราชามังกรอีก”

“นายรู้จักการคัดอักษรด้วยเหรอ?” ราชามังกรชิงเอ่ยถามก่อนที่เยี่ยชิวจะขอโทษ

“พอจะรู้อยู่บ้างครับ”

ในบรรดาการสืบทอดของบรรพชนตระกูลเยี่ย มีความรู้ที่เกี่ยวกับการคัดอักษรอยู่ไม่น้อยเลย

“เมื่อกี๊เธอบอกว่าจิตสังหารมันรุนแรงเกินไป คิดว่ามโนภาพตอนที่ฉันคัดตัวอักษรพวกนี้มันไม่ถูกต้องเหรอ?” ราชามังกรถามอีกครั้ง

เยี่ยชิวทำเป็นใจแข็งตอบกลับไปว่า “บทกวีนี้ประพันธ์ขึ้นโดยซินชี่จี๋ เขาคือแม่ทัพต่อต้านราชวงศ์ผู้เลื่องชือในสมัยซ่งใต้ เขาพยายามจะทวงคืนผืนดินที่สูญเสียไปอย่างสุดกำลัง แต่กลับถูกกีดกันและขัดขวาง ไม่ได้รับมอบหมายภารกิจใดเป็นเวลานาน ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างว่างเปล่าเกือบยี่สิบปี”

“กวีบทนี้ ซินชี่จี๋ประพันธ์ขึ้นมาขณะอาศัยอย่างโดดเดี่ยวในซิ่นโจว ด้วยความรู้สึกหมองหม่น”

“ในบทกวีของเขาแสดงออกถึงปรารถนาอันแรงกล้าที่จะฆ่าฟันศัตรูเพื่อตอบแทนชาติบ้านเมือง สร้างชื่อเสียงและคุณงามความดีอันยิ่งใหญ่ แต่ทว่า ประโยค ‘น่าเสียดายที่กลายเป็นคนผมขาวเสียแล้ว’ หมายถึงซินชี่จี๋ไม่อาจทำเพื่อประเทศชาติได้อีกแล้ว บรรยายถึงความอัดอั้นตันใจ ความเจ็บปวดและความเดือดดาลที่ยากจะบรรยายด้วยคำพูดได้!”

“แต่ตัวอักษรที่คุณเขียนมันคมกริบเหมือนปลายตะขอ จิตสังหารรุนแรง ตรงกันข้ามกับสภาพจิตใจของผู้ประพันธ์อย่างสิ้นเชิง มันเต็มไปด้วยพลังยิ่งใหญ่ราวกับพยัคฆ์ร้ายที่พร้อมกลืนกินศัตรู มันทำให้ผมนึกถึงบทกวีหนึ่งของโจโฉที่บอกว่า ม้าแก่เพียงกาย ใจหมายพันลี้ นักรบแก่เพียงปี องอาจกล้าหาญไม่เสื่อมคลาย”

ราชามังกรจ้องมองเยี่ยชิวด้วยสายตาล้ำลึกดุจก้นเหว แม้จะไม่พูดอะไร แต่บรรยากาศรอบตัวอันยิ่งใหญ่ของเขายังคงมีอยู่เหมือนเดิม

เยี่ยชิวหวั่นวิตกอย่างหนัก หน้าผากของเขามีเหงื่อผุดซึมออกมา

ผ่านไปราวสองนาทีเต็มๆ ราชามังกรก็หัวเราะออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “เยี่ยชิว นายยอดเยี่ยมมาก”

หลังได้ยินประโยคนั้น เยี่ยชิวก็พรูลมหายใจอย่างโล่งอก

จากนั้น ราชามังกรก็ถามเขาอย่างเป็นมิตรว่า “เยี่ยชิว ฉันให้จ้าวอวิ๋นไปเชิญนายมา คงไม่ได้รบกวนการทำงานของนายหรอกนะ?”

“ไม่เลยครับ”

“งั้นก็ดีแล้ว” ราชามังกรเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า พูดออกมาอย่างหนักแน่นว่า “เยี่ยชิว ฉันเชิญตัวนายมาเพราะมีเรื่องบางอย่างอยากขอให้นายช่วย”

“เรื่องอะไรเหรอครับ?” เยี่ยชิวถาม

“ฉันอยากขอให้นายช่วยรักษาฉันหน่อย” ราชามังกรเอ่ย “ฉันกำลังจะตาย”