บทที่ 7 ไม่ได้เป็นห่วง

Zonic Pub

หลายวันผ่านไป

จนเวลาล่วงเลยมาถึงคืนวันก่อนวันหมั้น แต่ทั้งวิคเตอร์และอันดามันก็ยังไม่เคยเจอหน้าหรือพูดคุยทำความรู้จักกันเลย มาเฟียหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่ เหมือนว่าเขาก็ไม่ได้ต่อต้านค้านหัวชนฝาเช่นตอนแรก แต่ก็ยังคงไม่ชอบใจอยู่ดีที่ถูกบังคับให้ทำอะไร โดยเฉพาะการหมั้นที่ถือเป็นเรื่องใหญ่

หนุ่มร่างสูงใช้ชีวิตเสเพลกินเหล้าเคล้านารีมาโดยตลอด และตนเองก็ชื่นชอบชีวิตเช่นนั้น ไม่เคยคิดจะลองศึกษาดูใจกับสาวไหนมาก่อน เบื่อหน่ายความเอาแต่ใจของพวกเธอ เขารักอิสระ ขี้หงุดหงิด อีกทั้งก็ยังไม่เคยรู้สึกถูกใจสาวคนไหนถึงขนาดอยากมีเธอในชีวิต ที่ผ่านมาหากมีความต้องการก็แค่หาสาวมามีเซ็กซ์ ตื่นเช้ามาก็แยกย้าย

แต่บางอย่างในตัวคู่หมั้นสาวทำเขาเริ่มสับสน มันเป็นทั้งความสนใจและไม่ชอบใจไปพร้อมกัน

เสียงเพลงดังกระหึ่มและบรรยากาศสนุกสนานเบื้องล่างในผับของเพื่อนรักไม่อาจดับความแปรปรวนในจิตใจได้ แก้วเครื่องดื่มสีอำพันถูกยกดื่มนับครั้งไม่ถ้วน

วิคเตอร์มานั่งดื่มอยู่ตามลำพังตั้งแต่หัวค่ำ จนใกล้เที่ยงคืน จมอยู่ในห้วงความคิดน่าสับสนชวนปวดหัว บางครั้งก็แอบตื่นเต้นแต่สักพักก็กลับมาหงุดหงิดโกรธเกรี้ยว

"ทำไมยังอยู่นี่ พรุ่งนี้งานหมั้นมึงไม่ใช่เหรอ" ไคโรที่กำลังเดินผ่านโซน VIP เพื่อไปหยิบของบนชั้นสามขมวดคิ้วมองเพื่อน ทำให้ร่างสูงหลุดออกจากภวังค์เงยหน้ามองคนมาใหม่

"ไม่ทำไม เห็นแบบนี้ก็น่าจะรู้ว่ากูไม่อยากไปงานพรุ่งนี้"

"เดี๋ยวแม่มึงก็กินหัวหรอก"

"เฮ้อ~ เบื่อฉิบหาย เป็นพี่คนโตนี่แม่งโคตรน่ารำคาญเลย อะไรก็โยนมาที่กูหมด" เขาส่ายหัวด้วยความหงุดหงิด บ่นระบายความรู้สึกให้เพื่อนฟัง

"ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่น่าปล่อยให้เวลาเลยมาถึงตอนนี้ไหม ทำอะไรวันนี้ก็ไม่ทันแล้ว"

"เออ ถึงมาดื่มแก้เซ็งอยู่นี่ไง"

"จะว่าไป กูก็เจอคู่หมั้นมึงเหมือนกัน ยัยนั่นคงอารมณ์เสียไม่ต่างจากมึงเท่าไหร่" ไคโรทำท่านึกขึ้นได้จึงเล่าให้ฟัง

"ที่ไหน" ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ แต่ในใจเริ่มมีคลื่นแห่งความคุกรุ่นก่อตัวอยู่เงียบๆ รอเวลาพร้อมปะทุ

"โอเอซิส ถัดไปสองซอย"

"ไปกับเพื่อน?"

"ไม่นะ เห็นนั่งอยู่คนเดียว กูไปเจอตอนไปรับมิลินที่มีนัดเพื่อนในสาขากินข้าวที่นั่น"

"..."

"กูไปละ ลินรอในรถ"

"อืม"

ว่าจบไคโรก็เดินผ่านไปเพื่อขึ้นไปหยิบของตามความตั้งใจแรก

วิคเตอร์มองนาฬิกาบนข้อมือด้วยแววตายากจะอธิบาย เขานั่งกระสับกระส่ายอยู่ที่เดิมสักพักก็ทนอึดอัดไม่ไหว ลุกออกจากโต๊ะ ก้าวขายาวๆ ลงไปยังด้านล่างและออกจากร้านไป ก่อนที่รถสปอร์ตสีแดงเงาจะส่งเสียงคำรามและพุ่งออกจากลานจอดรถหน้าผับ โดยมีเป้าหมายคือบาร์ที่ชื่อว่า โอเอซิส

เขาบอกตัวเองว่าไม่ได้เป็นห่วงอะไรเธอ แค่ไม่ต้องการให้หญิงสาวมาล่มงานหมั้นจนครอบครัวเขาเสียหน้าเท่านั้น

Oasis Bar

ร่างสูงกวาดตามองไปทั่วร้าน ก่อนจะพบหญิงสาวร่างเล็กผมสั้นนั่งโงนเงนอยู่บนเก้าอี้สูงหน้าบาร์เครื่องดื่ม ความสวยของเธอสะกดทุกสายตา แต่ครั้งนี้หญิงสาวไม่สนใจใคร จดจ่ออยู่กับการดื่มแอลกอฮอล์สีสวยในแก้วทรงสูง

วิคเตอร์ไม่รอช้าเดินตรงดิ่งเข้าไปหา แม้ในหัวจะไม่ได้เตรียมคำพูดใดๆ มาสักคำ เหมือนร่างกายมันเคลื่อนไหวไปก่อนความคิด

แล้วเขาก็มายืนหน้าครึ้มด้านหลังเธอ จึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทั้งสองไม่เคยพูดคุยทำความรู้จักกันมาก่อน ไม่แน่ใจว่าเธอจะรับรู้หรือเปล่าว่าเขาคือว่าที่คู่หมั้น

"นี่ นี่เธอ!"

"หื้มมมม~" ร่างเล็กตอบรับเสียงยานคางบ่งบอกให้รู้ถึงสติสัมปชัญญะที่น้อยกว่าปกติหลายเท่าตัว

ชายหนุ่มยืนนิ่งค้าง คำพูดในหัวหายไปหมดเมื่อได้เห็นใบหน้าสวยหยาดเยิ้มมองมาในระยะประชิด ดวงตาคู่สวยเซ็กซี่เย้ายวนล้อมด้วยแพขนตายาวหนา จมูกเล็กโด่งอย่างเป็นธรรมชาติ รวมถึงริมฝีปากกระจับได้รูปสีแดงระเรื่อยกยิ้มละลายใจมาให้

เขาสะบัดหัวไล่ความมึนก่อนจะเริ่มเปิดปากพูดกับสาวขี้เมาต่อ

"กลับบ้านได้แล้ว" น้ำเสียงนิ่งขรึมฉายแววจริงจังทำหญิงสาวนิ่วหน้าขมวดคิ้วไล่มองสำรวจมาเฟียหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า

"งื้ออออ~ ฝรั่งนี่ ทำไมพูดไทยชัดจังงง~"

"ฉันเป็นคนไทย! เธอน่ะลุกขึ้นมาได้แล้ว"

"สนใจเค้าเหรอสุดหล่อ ฮอตขนาดนี้ไปต่อด้วยกันไหมค้าาาา~"

ด้วยความเมาจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปตั้งแต่ 3 ทุ่ม ทำหญิงสาวยักคิ้วเล่นหูเล่นตาโปรยเสน่ห์ใส่หนุ่มแปลกหน้า วิคเตอร์หน้าตึง ฝ่ามือหนากำเข้าแล้วคลายออกข่มแรงโทสะ พร้อมบ่นหญิงสาวยาวยืดในใจ

ไม่รู้จักกันแท้ๆ กล้าเอ่ยปากชวนผู้ชายแปลกหน้าเลยเหรอ ไหนบอกบ้านยัยนี่เป็นไฮโซไง ทำไมทำตัวง่ายขนาดนี้!

"ฉันไม่ได้สนใจเธอ อย่าสำคัญตัวผิด ลุกแล้วกลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้!"

"ไม่เอาไม่กลับ เค้าอยากเมาาาาา~ เมาให้ลืมทุกอย่าง"

"ยัยเปี๊ยกลุก อย่ามาพูดไม่รู้เรื่อง"

"เป็นใครเนี่ยมาสั่ง เรารู้จักกันหรือไง"

อันดามันหน้ามุ่ย พยายามดึงฝ่ามือหนาออกจากต้นแขนตนเอง แต่ด้วยแรงของผู้หญิงและความเมามาย ทำให้เหมือนความพยายามเธอจะไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง

"มองหน้าฉันแล้วนึกดีๆ" วิคเตอร์ชะโงกหน้าเข้าใกล้ยิ่งขึ้น จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ลอยมาจากคนตัวเล็ก สายตาหวานเยิ้มกะพริบปริบๆ มองด้วยความงงงวย ระยะห่างแค่คืบเริ่มทำใจมาเฟียหนุ่มเต้นเร็วกว่าปกติจนต้องเป็นฝ่ายปล่อยแขนเธอ กระแอมเรียกสติตัวเอง เหยียดกายยืนตรงเหมือนเดิม หลุบสายตามองไปทางอื่น

"ม่ายอ่า นึกม่ายออก รู้แต่หล่อน่ากินจุง"

"ยัยนี่!" เขากัดฟันกรอด ความรู้สึกแปลกๆ วิ่งวนทั่วร่าง ไม่รู้ว่าควรโกรธที่เธอไม่รู้จักเขา หรือภูมิใจกับคำชมดี

"งื้ออออ เค้าจะเมาต่อ~"

"ค่อยกินวันหลัง" เขาถอนหายใจพยายามต่อรองกับคนเมา

"ฮือออออ ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้" อันดามันเบะปากงอแงเหมือนเด็ก แม้จะไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยดก็ตาม ทำจิตใจมั่นคงอ่อนยวบอย่างไม่ได้ตั้งใจ 

น่ารักฉิบหาย

"ไม่ใช่สิ!" วิคเตอร์สะดุ้งเมื่อเผลอคิดอะไรแปลกๆ ขึ้นมา

"อะไร?" เธอเอียงคอมองอย่างสงสัยกับท่าทางแปลกประหลาดของหนุ่มหล่อ

"ไป กลับได้แล้ว เดี๋ยวไปส่งที่บ้าน"

"สุดหล่อรู้จักบ้านเค้าเหรอ" ดวงตาเธอเป็นประกายจับจ้องหน้าเขาไม่วางตาด้วยความตื่นเต้น

"อื้อ ไปได้แล้ว"

"ก็ด้ายยยย~"

และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหญิงสาวตัวเล็กถึงยอมเปลี่ยนใจตามชายหนุ่มกลับบ้านเสียอย่างงั้น บาร์เทนเดอร์ที่ยืนฟังบทสนทนาตั้งแต่แรกตกใจ รีบสะกิดถามลูกค้าสาว ทำให้วิคเตอร์ที่ยืนมองอยู่ส่งสายตาเหี้ยมเกรียมให้

"เอ่อ คุณลูกค้ารู้จักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า ผมเรียกแท็กซี่ให้ดีกว่า"

"ไม่ต้องยุ่ง กูคู่หมั้นยัยนี่!" วิคเตอร์กัดกรามแน่นด้วยความหงุดหงิด หลังจากฟังคำพูดคนนอก

บาร์เทนเดอร์หนุ่มมองสำรวจวิคเตอร์อีกครั้ง เขาเป็นชายร่างยักษ์รอยสักเต็มตัว ท่าทางดูไม่น่าไว้ใจอย่างที่สุด ไม่ต่างจากพวกมาเฟียที่เคยเห็นในหนัง ทำให้คำกล่าวอ้างดูโคตรจะไม่น่าเชื่อถือ ก่อนจะหันมองลูกค้าตัวเล็กด้วยสายตาเป็นกังวล

"สรุปรู้จักกันไหมครับ"

"ไม่รู้จัก~"

"อ้าว แล้วคุณลูกค้าจะกลับกับเขาเหรอครับ"

"กลับ ก็คนนี้หล่ออออ"

"..."

"เลิกเสือกเรื่องชาวบ้านได้แล้ว... เอ้านี่ ค่าเหล้ายัยนี่" เขาเอ่ยกับบาร์เทนเดอร์เสียงเข้มพลางยื่นแบงก์พันหลายใบส่งให้อย่างไม่คิดจะนับ ก่อนจะดึงต้นแขนหญิงสาวออกจากร้านไป

ร่างสูงชำเลืองมองหญิงสาวผมสั้นอย่างคาดโทษ เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้ยืนด้วยกัน จึงเห็นถึงส่วนสูงที่ต่างกันเกินฟุต แม้เธอจะสวมส้นสูงแต่ก็ยังสูงไม่เลยอกเขาด้วยซ้ำ แขนขาเรียวเล็กบอบบางไปหมด จับแต่ละทีกลัวจะเผลอหักกระดูกเธอเหลือเกิน

อันดามันสวมเดรสสายเดี่ยวสีดำขนาดพอดีตัว อวดทุกสัดส่วนให้ผู้ชายน้ำลายหกเล่น แม้เธอตัวเล็กนิดเดียวแต่หน้าอกอิ่มคู่สวยกลับมีขนาดเกินตัวไปมาก วิคเตอร์ลอบกลืนน้ำลาย เกือบจะเดินสะดุดทางต่างระดับก่อนถึงรถ ทำให้ต้องดึงสติตัวเองกลับมาจดจ่อกับเหตุการณ์ปัจจุบัน

อย่าไปสนใจยัยขี้เมาจอมยั่ว มึงไม่ได้คิดอะไร นี่ไม่ใช่สเปกมึง

วิคเตอร์บอกกับตัวเองในใจอีกครั้ง ปกติผู้หญิงที่เขาสนใจมักมีความสูงไม่ต่ำกว่า 165 หรือพวกนางแบบไปเลย เขาชอบผู้หญิงสูง มีน้ำมีนวล มันรู้สึกถึงอกถึงใจกว่าเวลาได้สัมผัส ไม่ใช่ยัยเตี้ยบอบบางเหมือนคนขาดสารอาหารแบบอันดามัน ไม่รู้มีลำไส้บ้างหรือเปล่าเอวเธอถึงได้บางขนาดนั้น สองมือเขาแทบจะกำรอบได้อยู่แล้ว

เขาจัดการปลดล็อกรถแล้วเปิดประตูที่นั่งให้เธอ พร้อมดันร่างเล็กโซเซเข้าด้านในอย่างรีบร้อน ก่อนจะเดินอ้อมรถกลับมานั่งประจำที่คนขับ ซึ่งการกระทำนี้ดูไม่ต่างจากชายที่ตั้งใจฉุดสาวเมาไปทำมิดีมิร้ายแม้แต่น้อย

แอร์ในรถเย็นฉ่ำทำอันดามันเริ่มตาปรือ เธอหันมาส่งสายตายั่วเย้าให้คนขับอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือเล็กซุกซนอยู่ไม่สุขวางหมับบนหน้าขาแกร่งจนวิคเตอร์สะดุ้งเฮือก เผลอหักพวงมาลัยจนรถส่ายเสียการควบคุมไปเล็กน้อย ต้องตั้งสติกลับมาสนใจกับการขับรถต่อ

"ยัยตัวเล็ก ทำอะไรของเธอ!" เขาดุเสียงเข้ม รีบกุมมือบางเอาไว้ก่อนที่มันจะไปสัมผัสถูกบางอย่างที่อยู่ไม่ไกล

"นี่~ รู้ทางไปบ้านเค้าจริงเหรอออ" เธอไม่ปล่อยมือออกไม่พอ กลับชะโงกตัวเข้ามาใกล้อีกจนทำให้ก้อนเนื้อนุ่มใต้ชุดเดรสเสียดสีสัมผัสกับต้นแขนกำยำของมาเฟียร้าย

"บอกว่ารู้ก็รู้สิ กลับไปนั่งดีๆ ได้แล้ว คาดเข็มขัดด้วย"

เขาสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ดึงมือน้อยออกจากหน้าขา พลางดันตัวเธอให้กลับไปนั่งประจำที่

"ก็กลัวไม่รู้~"

"นั่งไปเฉยๆ"

แต่เหมือนคนเมาก็วุ่นวายไม่เลิก จนวิคเตอร์ต้องชะลอรถจอดข้างทางเพื่อรัดเข็มคัดนิรภัยให้เธอเอง

จังหวะที่เขาเอื้อมมือไปดึงสายเข็มขัด อันดามันก็หันมามองพอดี ทำให้ปลายจมูกโด่งรั้นเฉียดสัมผัสแก้มชายหนุ่มแผ่วเบา ใจแกร่งกระตุกวาบ นิ่งค้างไป หลุบมองคนตัวเล็กที่ดวงตาหยาดเยิ้มจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ หากเขาหันหน้ากลับไปอีกเพียงนิดเดียว ริมฝีปากทั้งคู่คงได้สัมผัสกันแน่นอน

อกซ้ายสั่นระรัว ความคิดฟุ้งซ่านทะเลาะถกเถียงในหัวไม่หยุด

'หันไปจูบยัยตัวดีสักที ไหนๆ ก็ยั่วกันขนาดนี้'

'ไม่ได้สิ! มึงไม่ได้สนใจยัยเปี๊ยกนี่สักหน่อย เดี๋ยวเธอก็ติดใจจนไม่อยากถอนหมั้นเอาหรอก'

แต่แล้วยังไม่ทันได้ข้อสรุปในหัว เสียงจากหญิงสาวก็ดังขึ้นก่อน เพียงแต่ไม่ใช่เสียงพูด

"เอิ๊กกก~ อุ๊บ โทษที ลมขึ้น" อันดามันยกมือปิดปาก แม้จะเอ่ยขอโทษแต่ท่าทางเธอก็ไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย

วิคเตอร์หน้าเหวอช็อกไปเรียบร้อย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกใครเรอใส่ในระยะประชิดเช่นนี้เลย ข้อถกเถียงว่าควรจะจูบเธอดีหรือไม่ เปลี่ยนเป็นควรจะถีบยัยผู้หญิงไม่มีมารยาทนี่ลงรถดีหรือเปล่าแทน

มาเฟียหนุ่มกระเด้งกลับมานั่งที่เดิม ไม่เอ่ยอะไรต่อออกมาอีกสักประโยคเดียว กดเหยียบคันเร่งมิดไมล์เพื่อที่จะส่งหญิงสาวให้ถึงบ้านโดยด่วนที่สุด ก่อนเขาจะอดใจไม่ไหวบีบคอเธอให้ตายคารถ!