บทที่ 13 ผู้หญิงแพศยา

@ผับ

หลังจากออกจากบ้านเจ้านายก็มานั่งดื่มที่ผับของเพื่อนชายคนสนิทเพื่อดับความร้อนรุ่มที่เกิดจากความโกรธ

น้ำสีอำพันในแก้วคริสตัลถูกชายหนุ่มยกดื่มครั้งแล้วครั้งแล้ว พอหมดก็เติมใหม่โดยมีแมธธิวเพื่อนที่เป็นเจ้าของผับคอยรินให้

"แม่งเอ้ย!

ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ" จู่ ๆ เสียงทุ้มก็สบถออกมาด้วยอารมณ์ที่ยังคุกรุ่น แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเป็นจำนวนมากไม่สามารถดับไฟในกายเขาได้เลย

กลับกันยิ่งเริ่มเมากึ๋ม ๆ ก็ยิ่งมีอารมณ์รุนแรงขึ้น ในสมองมีแต่ใบหน้าของลียาผู้หญิงแพศยาลอยวนซ้ำ ๆ

มือหนากำแก้วแน่นจนเส้นเลือดบนหลังมือลากยาวไปถึงแขนปูดนูน กรามทั้งสองขบเข้าหากันแน่นจนเกิดเสียงดังกรอด เขาอยากจะขย้ำเธอให้แหลกเป็นผุยผงให้สมกับที่เธอทำลายความรักของเขากับแฟนสาวพัง

ไม่ใช่แค่คิดแต่เขาลุกพรวดขึ้นยืนโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้แมธธิวรู้สึกตกใจไม่น้อย เอ่ยถามไปด้วยความสงสัย "เป็นอะไรของมึง อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืน"

"กูต้องกลับไปจัดการคน" เจ้านายตอบเพื่อนชายเพียงแค่นั้นไม่ได้ขยายความต่อ ว่าจะก็เดินตัวปลิวออกจากผับไปขึ้นรถหรูราคาหลายสิบล้านขับตรงกลับบ้านด้วยความเร็ว

ใช้เวลาขับรถราว ๆ สี่สิบห้านาทีก็มาถึงบ้าน ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนทุกคนน่าจะหลับกันหมดแล้ว

เขาเปิดประตูลงจากรถเดินตรงเข้าบ้านทันที และก่อนจะขึ้นไปยังห้องหญิงสาวเขาก็ไม่ลืมแวะเอากุญแจสำหรับปลดล็อกประตูติดมือไปด้วย

เมื่อมาถึงหน้าห้องก็จัดการใช้กุญแจปลดล็อกประตูเปิดเข้าไปอย่างเบามือที่สุด จากนั้นก็ทำการปิดประตูแล้วล็อกอย่างอย่างแน่นหนา

ภายในห้องค่อนข้างมืดสลัวมีแค่แสงสว่างจากไฟด้านนอกที่สาดส่องผ่านรอยแยกผ้าม่านหน้าต่างกระจกเข้ามาพอให้เห็นอะไรลาง ๆ ซึ่งมันไม่ใช่ปัญหา

สองเท้าใหญ่เดินตรงไปหยุดยืนริมเตียง แววตาคมกริบจ้องมองร่างบางที่นอนหลับอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่เขม็ง

"ทำความรักคนอื่นพัง แลัวยังมีหน้ามานอนหลับอย่างสบายอีกเหรอลียา..ผู้หญิงแพศยา"

ขณะที่คนนอนหลับบนเตียงอย่างเมษาไม่ได้รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาเลย

เหตุการณ์ที่เจอในช่วงกลางวันสูบพลังชีวิตไปอย่างมากจนเธอนอนหลับสนิท ขนาดมีคนสะบัดผ้าห่มออกจากร่างกายเธอยังไม่รู้สึกตัวเลย กระทั่งเหมือนมีอะไรหนัก ๆ ทับบนตัว

"อื้อ.."

ใบหน้าเรียวส่ายไปมาเบา ๆ สองคิ้วโก้งขมวดมุ่นชนกัน ริมฝีปากอิ่มส่งเสียงครางฮือออกมาเบา ๆ ทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิทเพราะรู้สึกคล้ายถูกผีอำ พยายามจะปรือตาที่หนักอึ้งด้วยความง่วงขึ้นมอง

"กรี๊ด!"

ริมฝีปากอิ่มกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อลืมตาขึ้นเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ที่คร่อมเหนือตัว ก่อนเสียงกรีดร้องของเธอจะถูกกลืนหายไปในลำคอด้วยฝีมือเงาตะคุ่ม ๆ ด้านบนที่โน้มลงมาประกบจูบปิดปาก

วินาทีที่ยกมือขึ้นผลักไสเธอก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ได้ถูกผีอำเพราะเงาตะคุ่มด้านบนมีเลือดเนื้อ ร่างกายของเขารุ่มร้อนราวกับไฟ ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ลอยแตะจมูกยิ่งทำให้มั่นใจว่าเงาตะคุ่มคือเจ้านาย มันเป็นกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ประจำ

หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวราวกับจะกระเด็นออกมานอกอกพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ความกลัวก็เริ่มประเดประดังเข้ามา

"อื้อ.."

เธอพยายามส่ายหน้าหนีจูบพัลวันพลางดิ้นรนขัดขืนใช้มือผลักไสทุบตีคนด้านบนสุดแรง แต่กลับถูกเขารวบมือทั้งสองไปกดตรึงเหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว

มืออีกข้างดึงทึ้งชุดนอนกระโปรงผ้าซาตินจนกระดุมหลุดกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง

ร่างบอบบางยิ่งดีดดิ้นหนักกว่าเดิมสองเท้าเล็กพยายามถีบยันที่นอนหวังดันตัวให้หลุดพ้นใต้อาณัติคนใจร้าย

มีหรือผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะหลุดพ้นจากกรงเล็บผู้ชายตัวโตกว่าได้ เพียงไม่กี่นาทีชุดนอนของเธอก็ถูกเขาดึงทึ้งจนขาดออกจากกัน เผยให้เห็นทรวงอกเต่งตึงที่มีบราสีดำโอบอุ้ม เนินเนื้อสาวอวบอูมมีแพนตี้ตัวน้อยปกปิดเอาไว้

ทว่าเพียงเสี้ยวนาทีผ้าสองชิ้นน้อย ๆ ก็ถูกมือหนาดึงกระชากจนมันขาดวิ่นติดมือเขาไปเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า

ความเย็นยะเยือกจากเครื่องปรับอากาศตกกระทบผิวกายทำเอาเธอสะท้านวาบ แต่มันก็เทียบไม่ได้กับความกลัวที่เกิดขึ้นในใจ เธอพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดทุกวิถีทางทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์

แม้แต่จะขอร้องอ้อนเธอก็ไม่สามารถทำได้เพราะถูกริมฝีปากหยักประกบจูบแนบแน่น

เจ้านายประกบจูบเรียวปากอิ่มไม่ยอมปล่อยด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือพานทำให้ทุกคนในบ้านเห่กันมาดู และยิ่งร่างบางแสดงท่าทีขัดขืนออกมาเขาก็ยิ่งบดเบียดร่างกายเข้าหา

ทั้งที่ความจริงเขาโคตรรังเกียจหญิงสาวยิ่งกว่าอะไรดี แต่พอเธอแสดงออกมาว่าไม่ได้ต้องการเขาทั้งที่ก่อนหน้านี้ยอมลงทุนทำทุกอย่างให้เขากับแฟนสาวเลิกกัน

หนำซ้ำผู้เป็นแม่ยังร่วมมือด้วย และที่สำคัญท่านยังดูหวงศักดิ์ศรีแทนหญิงสาว เห็นได้จากเมื่อวานที่พูดกับเขาว่าต้องการให้แต่งงานถูกต้องตามประเพณี ไม่ใช่ให้เขารังแกเธอแบบนั้นมันเลยทำให้เขาเปลี่ยนความคิด

ในเมื่อผู้เป็นแม่หวงหญิงสาวนักเขานี่แหละจะเป็นคนย่ำยี และทำลายศักดิ์ศรีของเธอให้ย่อยยับ ทำให้เธอเป็นได้แค่นางบำเรอรองรับอารมณ์ของเขาตลอดไป

"อื้อ ๆ"

เมษายิ่งพยายามดิ้นรนหนักกว่าเดิมเมื่อคนด้านบนทุ่มน้ำหนักทาบทับร่างกายลงมาจนสองร่างแนบสนิทกัน แม้จะมีเสื้อผ้าอีกฝ่ายกั้นอยู่ก็ตาม

ความกลัวและความวิตกกังวลถาโถมเข้ามา เกิดคืนนี้ชายหนุ่มล่วงเกินเธอสำเร็จปัญหาจะต้องตามมาแน่นอน ปัญหาที่ว่าคือสาริกานั่นเองเพราะท่านย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

ในวินาทีที่คนด้านบนคลายพันธนาการจากมือเธอแล้วจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง เธอจึงรวบรวมแรงฮึดสู้ ใช้มือคว้าโคมไฟตัวเล็กที่ตั้งประดับหัวเตียงมาฟาดลงบนศีรษะชายหนุ่มสุดแรง

ผัวะ!!

"โอ้ย!"

คนถูกพาดถึงกับใบหน้าเหยเก ผละตัวลุกขึ้นนั่งใช้มือจับบริเวณศีรษะที่โดนฟาดด้วยความเจ็บปวด

"ลียา!"

เมษาจึงใช้จังหวะนั้นผลักร่างสูงออกสุดแรง แล้วรีบตะเกียกตะกายลงจากเตียงวิ่งไปคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ จากนั้นก็วิ่งหนีออกจากห้องไปหลบอยู่ในมุมมืดที่คิดว่าปลอดภัย

ขณะที่เจ้านายยังคงนั่งหน้านิ้วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บอยู่ที่เตียง เขาค่อย ๆ เลื่อนมือที่จับศีรษะมาดมท่ามกลางความมืดครั้นรู้สึกเหมือนอะไรเหนียว ๆ ติดฝ่ามือ

กลิ่นคาวเลือดลอยเข้าจมูกอย่างชัดเจนรู้ได้ทันทีว่าตัวเองหัวแตกพานนึกโกรธตัวต้นเหตุมากขึ้นไปอีก เจ็บครั้งนี้เขาจะต้องเอาคืนอย่างแน่นอนต่อจากนี้ไปเขานี้แหละจะทำให้เธอทุกข์ทรมานเหมือนตกนรก

"แม่ง! คราวนี้เธอรอดไปได้ แต่อย่างหวังว่าคราวหน้าจะรอดได้อีกลียา" เสียงทุ้มสบถออกมาด้วยความโกรธจัด กรามทั้งสองขบแน่นจนเสียงดังกรอด แววตาวาวโรจน์ไปด้วยไฟแห่งความโกรธ

ก่อนเขาจะลุกจากเตียง ออกจากห้องนอนหญิงสาวเดินตรงดิ่งลงไปขึ้นรถเพื่อไปหาหมอขืนปล่อยไว้เลือดเขาคงได้ไหลออกจากหัวหมดแน่

บรืนนน~

เสียงสตาท์รถดังขึ้นทำให้เมษาที่นั่งหลบมุมค่อย ๆ พยุงร่างกายอันสั่นเทาลุกขึ้นยืน ก้าวเดินไปยืนริมหน้าต่างตรงทางเดินแล้วเลิกผ้าม่านมองดู เป็นรถของชายหนุ่มที่กำลังขับออกจากบ้านเขาคงไปแล้วสินะ

เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกคืนนี้เธอสามารถเอาตัวรอดไปได้อีกหนึ่งครั้ง แต่วันต่อ ๆ ไปล่ะเธอจะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อีกไหม แล้วจะเอาตัวรอดได้อีกหรือเปล่า

พรุ่งนี้เธอคงต้องพูดเรื่องย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้กับสาริกาแล้วล่ะ เพราะเธอมั่นใจว่าชายหนุ่มคงแค้นมากไม่ยอมหยุดอยู่แค่นี้แน่นอน

เธอลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในสมอง ยืนทำใจอยู่หน้าห้องตัวเองสักพักแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป จัดการล็อกประตูอย่างแน่นหนาด้วยระแวงกลัวว่าอีกคนจะย้อนกลับมาอีก

จากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพยายามจะข่มตาให้หลับลงเพื่อหลีกหนีความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้น ทว่าเธอกลับไม่สามารถหลับได้จริง ๆ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอกลัว และหวาดระแวงไปหมด