บทที่ 14 ทำความรู้จักว่าที่สะใภ้ของแม่

เมษารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่สดชื่นเท่าไรนักเพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็เกือบตีสี่แล้ว

"เฮ้อ.." 

เธอถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกหนักอก ก่อนจะสบัดผ้าห่มออกจากตัวลุกลงจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินลงไปยังชั้นล่างเพื่อช่วยแม่บ้านทำอาหารเช้าเหมือนเช่นทุกวัน

ทว่าเมื่อเดินลงไปถึงห้องโถงใหญ่เธอก็ต้องชะงัก หน้าถอดสีฉับพลันเพราะคนที่เพิ่งถูกเธอตีหัวไปเมื่อคืนนั่งอยู่ในห้องโถง รอบศีรษะของเขามีผ้าก็อตพันอยู่

ชายหนุ่มคงโกรธเธอมากดูจากสายตาที่จ้องเธอแทบจะเขมือบหัว บางทีหากตอนนี้ไม่มีสาริกานั่งอยู่ที่โซฟาด้วยเขาคงพุ่งเข้ามาฆ่าเธอแล้วก็เป็นได้ 

ยิ่งไปกว่านั้นถ้าสาริการู้ว่าแผลบนหัวบุตรชายสุดที่รักได้มาจากเธอสาริกาคงเล่นงานเธอแน่ ๆ เหมือนเธออยู่ท่ามกลางฝูงเสือฝูงจระเข้ที่พร้อมจะขย้ำเธอทุกเมื่อแท้ ๆ

เธอแทบจะก้าวขาเดินต่อไม่ได้เพราะรู้สึกกดดันกับสายตาทั้งสองคู่ที่มองมา มือทั้งสองกำกระโปรงชุดเดรสแน่นพยายามข่มความรู้สึกมากมายที่กำลังประเดประดังเข้ามา

"หนูลียามานั่งนี่สิจ๊ะ" กระทั่งสาริกาเอ่ยเรียกเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจึงทำให้เบาใจขึ้นมาหน่อย นั่นอาจหมายความว่าท่านยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน 

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดพรืดใหญ่ข่มความกลัวเรียกความกล้าให้ตัวเอง แล้วค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหย่อนก้นนั่งข้างสาริกาด้วยท่าทางเกร็ง ๆ ท่ามกลางสายตาดุดันของชายหนุ่มจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

เจ้านายจ้องหน้าหญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเลือดยังรู้สึกโกรธกับเรื่องที่เธอทำเขาหัวแตกต้องเย็บตั้งห้าเข็ม แต่ก็ทำได้แค่เก็บอารมณ์เอาไว้ด้วยไม่อยากให้ผู้เป็นแม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน 

ส่วนแผลบอกหัวเขาก็โกหกท่านไปว่าเมื่อคืนเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย

"ทำไมมองน้องด้วยสายตาแบบนั้นเจ้านาย" สาริกาดุบุตรชายด้วยสายตาเมื่อเห็นว่าบุตรชายนั่งจ้องหน้าเด็กสาวเหมือนจะกินหัว 

"หวงจังเลยนะครับ" 

การที่สาริกาปกป้องหญิงสาวแบบนี้ยิ่งทำให้เจ้านายมั่นใจว่าสิ่งที่เขาตัดสินใจทำมันถูกต้อง ในเมื่อผู้เป็นแม่หวงหญิงสาวนักเขานี่แหละจะทำลายของหวงท่านให้ย่อยยับ

"ดูแลหนูลียาคนดีของแม่ไว้ให้ดี ๆ นะครับ" เขาเตือนผู้เป็นแม่ทิ้งท้ายเอาไว้พร้อมกับปรายตามองหน้าลียาอย่างคาดโทษ ก่อนจะลุกเดินขึ้นห้องนอนทิ้งให้สาริกากับเมษามองตามด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป

"ไอ้ลูกคนนี้นิมันยังไงกัน" สาริกาบ่นคนเป็นบุตรชายอย่างอารมณ์เสีย แล้วจึงหันไปเอ่ยกับเด็กสาวต่อ "ยังไงเธอก็ระวังด้วยแล้วกัน ฉันไม่ไว้ใจไอ้เจ้าลูกคนนี้เลย"

"ค่ะ" เมษาขานรับแล้วเงียบไปนานนับนาที ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยต่อ "ถ้าตอนกลางคืนหนูขอให้พี่รสมานอนด้วย คุณสาริกาจะว่าอะไรไหมคะ"

พี่รสที่เธอหมายถึงคือแม่บ้านวัยสามสิบต้น ๆ ที่ค่อนข้างสนิทกับเธอนั่นเอง สาเหตุที่เธอขอให้รสมานอนด้วยเพราะกลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อคืนอีก

"ทำไมต้องให้แม่บ้านไปนอนกับเธอด้วยเมษา" คนไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างสาริกาจ้องหน้าถามเด็กสาวด้วยความสงสัย

แน่นอนว่าเมษาลำบากใจยิ่งนักกับคำถามนี้ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือจึงบอกไป เพียงแค่บอกไม่หมดเท่านั้น 

"เมื่อคืนตอนดึกคุณเจ้านายมาเคาะประตูห้องฉันค่ะ ฉันกลัวว่าคุณเจ้านายจะบุกเข้าห้องเหมือนตอนกลางวันอีกจึงอยากให้พี่รสมาอยู่เป็นเพื่อน อย่างน้อยมีอะไรจะได้ช่วยกัน"

"งั้นก็ได้..ให้รสไปนอนเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่คืนนี้เลยแล้วกัน" 

พอได้ฟังเหตุผลสาริกาก็อนุญาตโดยไม่ต้องคิดเพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมให้บุตรชายเพียงคนเดียวลงไปเกลือกกลั้วกับคนต่ำต้อยอย่างเมษาแน่ ๆ

"ขอบคุณค่ะ" เมษาน้อมศีรษะขอบคุณสาริกาตามมารยาท 

"อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ คุณสาริกากับคุณลียาจะทานเลยไหมคะ" ระหว่างนั้นเสียงของแม่บ้านก็ดังขึ้นทำให้เธอหันไปมอง

"ทานเลย ขึ้นไปตามเจ้านายบนห้องด้วยนะ" สาริกาเป็นคนตอบ ว่าจบเธอก็ลุกเดินตรงไปห้องอาหารทันทีโดยมีเมษาลุกเดินตามไปห่าง ๆ 

ตอนนี้เธออยู่ในคราบของลียาว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายจึงต้องนั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกับสาริกาทั้งที่ความจริงเธออยากจะเข้าไปกินในครัวกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ด้วยซ้ำเพราะรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องนั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกับสาริกา 

และเหมือนวันนี้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมันน่าอึดอัด และอึมครึมมากกว่าทุกวันที่ผ่านมาเพราะชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย ซึ่งปกติเขาไม่เคยมานั่งร่วมโต๊ะเลยสักครั้งตั้งแต่เธอมาอยู่

แล้ววันนี้ทำไมกัน หรือมันเกี่ยวกับที่เธอทำร้ายเขา..

เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอดังอึก หัวใจพลันสะท้านวาบในตอนที่ร่างสูงเดินเข้ามาหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ตัวข้าง ๆ โดยสาริกานั่งที่เก้าอี้อีกฝั่งหนึ่ง

อ่า..ให้ตายเถอะที่นั่งมีตั้งเยอะแยะทำไมเขาต้องมานั่งใกล้เธอกัน

"อ๊ะ!" 

เธอหน้าตื่นด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ เก้าอี้ที่นั่งก็ถูกเลื่อนเข้าไปใกล้ร่างสูงด้วยฝีมือของเขาเองจนแขนของเธอกับเขากระทบกัน ครั้นจะขยับเก้าอี้กลับไปที่เดิมก็ถูกเขาจับไว้แน่น

"ทำอะไรเจ้านาย ไปแกล้งน้องทำไม" สาริกาที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นดุบุตรชาย

ถามว่าเจ้านายสนไม่ตอบเลยว่าไม่ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุด้วยซ้ำ มือหนายื่นไปโอบไหล่มนเอาไว้แน่นท้าทายคนเป็นแม่ 

"แม่อยากให้ผมแต่งงานกับเธอไม่ใช่เหรอ ผมก็กำลังจะทำความรู้จักกับเธอนี่ไงครับ"

"ปล่อยนะคะ ฉันจะทานข้าว" 

เมษาหาข้ออ้างพลางพยายามจะเอียงตัวพาไหล่ออกจากการโอบรัดของท่อนแขนแกร่ง แต่ก็ไม่เป็นผลอีกคนยิ่งกระชับวงแขนแน่นขึ้นจนตัวเธอแนบชิดแผงอกแกร่ง หนำซ้ำยังใช้มือบีบหัวไหล่เธอจนรู้สึกเจ็บ

เธอส่งสายตาขอให้สาริกาช่วยเพราะคงเป็นหนทางเดียวที่ทำให้เธอรอดพ้นจากอุ้งมือมารอย่างชายหนุ่มได้

"ปล่อยน้องเลยนะเจ้านาย" 

สาริกาที่ไม่ชอบใจกับการกระทำของบุตรชายอยู่แล้วรีบลุกเดินไปแกะมือบุตรชายออกจากไหล่เด็กสาว แล้วดึงให้ออกห่าง

"แม่ควรดีใจนะครับที่ผมอยากทำความรู้จักกับว่าที่ลูกสะใภ้คนโปรดของแม่ให้มากขึ้น" เจ้านายลุกขึ้นโวยวายใส่ผู้เป็นแม่ ขณะที่สายตามองคนที่ยืนแอบอยู่ด้านหลังท่านเขม็ง

"ลูกควรจะปฏิบัติกับน้องดี ๆ ไม่ใช่ใช้วิธีแบบนี้น้องเขาตกใจหมดแล้วเห็นไหม"

"บอบบางเหลือเกินนะครับว่าที่ลูกสะใภ้แม่"

"ลูกอย่ามาประชดประชันแม่นะ"

"ผมพูดความจริงครับ"

สองคนแม่ลูกยืนเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนเมษาที่ยืนอยู่รู้สึกไม่ดีไปด้วย จึงพูดแทรกขึ้นหวังให้ทั้งสองใจเย็นลง 

"คุณป้าใจเย็น ๆ นะคะ"

"ที่ฉันกับแม่ต้องทะเลาะกันเพราะเธอนั่นแหละลียา เธอมันตัวปัญหา"

แต่เธอก็ต้องสะอึกกับคำพูดแสนร้ายกาจที่พ่นออกจากปากชายหนุ่ม เธออุตส่าห์หวังดีแท้ ๆ แต่กลับถูกเขาต่อว่า อยากจะเถียงออกไปนักว่าหากจะผิดก็ผิดที่แม่เขานั่นแหละ แต่ทำได้แค่คิดในใจ

"ลูกนี่มันยังไงเจ้านาย" 

สาริกาตำหนิบุตรชายทางสายตา ก่อนจะหันไปบอกกล่าวกับเมษาที่ยืนแอบอยู่ด้านหลังเพื่อตัดความรำคาญ 

"หนูลียาขึ้นไปบนห้องก่อนก็ได้ลูก เดี๋ยวป้าให้แม่บ้านเอาอาหารขึ้นไปส่งให้"

"ค่ะคุณป้า" เมษารับคำสาริกา แล้วรีบเดินแยกตัวออกไปทันที เธอเองก็อยากออกไปให้พ้น ๆ สถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้ตั้งแต่แรกแล้ว