บทที่ 12 สนอง

ตุ้บ!!

ร่างของเมษาถูกเจ้านายเหวี่ยงขึ้นเตียงอย่างแรง แรงกระแทกกับที่นอนส่งผลให้เธอจุกจนร้องไม่ออก หน้าคะมำจูบที่นอนนุ่มเต็ม ๆ 

ทว่าแม้จะรู้สึกจุก และเจ็บเพียงใดเธอก็พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยเร็วที่สุดด้วยความกลัวที่มีมากกว่า 

"อ๊ะ.."

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรก็ถูกร่างสูงผลักให้นอนราบกับที่นอนอีกครั้งโดยมีเขาตามมาคร่อมเอาไว้ มือเล็กทั้งสองยกขึ้นผลักไสคนด้านบนพัลวันพลางพยายามดีดดิ้นสุดแรง ปากร้องถามไปด้วยความตื่นตระหนก 

"คะ..คุณจะทำอะไร อะ..ออกไปนะ"

"อย่ามาทำไขสือลียา เธออยากได้ฉันมากไม่ใช่เหรอฉันก็กำลังสนองให้อยู่นี่ไง" 

เจ้านายกดเสียงเอ่ยอย่างเย็นเยือก แววตาแข็งกร้าวจดจ้องใบหน้าเรียวเขม็ง มือทั้งสองจับมือเล็กที่เอาแต่ผลักไสไปกดตรึงกับที่นอนข้างศีรษะเล็ก

"ไม่ ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้" ใบหน้าเรียวส่ายปฏิเสธระรัวจนเส้นผมสีน้ำตาลสลวยยุ่งเหยิง ร่างบอบบางยังคงออกแรงดีดดิ้นไม่หยุดหย่อน สองเท้าเล็กถีบยันที่นอนไปมาจนยับยู่ยี่หวังดันตัวให้หลุดพ้นจากพันธนาการคนด้านบน

"กรี๊ดด!" 

ริมฝีปากอิ่มพลันหลุดเสียงกรีดในเสี้ยววินาทีต่อมาเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงซุกไซ้ลำคอ ใบหน้าเรียวที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัวพยายามสั่นส่ายพาคอหนีการรุกรานสุดกำลังพลางพยายามขืนมืออกจากการกดตรึง 

แต่มีหรือแรงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอจะสู้กำลังคนตัวโตกว่าได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังซุกไซ้คลอเคลียซอกคอรุนแรงขึ้น

แคว่ก!

มือหนาข้างขวาคลายพันธการจากมือเล็กเลื่อนลงดึงทึ้งคอเสื้อยืดที่ร่างบางสวมใส่อย่างแรงจนแหกเป็นทางยาวเกือบถึงสะดือ การกระทำแสนห่ามของคนตัวโตยิ่งสร้างความกลัวให้เมษาจับใจ

"ยะ..อย่า" เธอดิ้นพล่านด้วยความหวาดกลัวสุดขีด มือข้างที่ได้รับอิสระรัวทุบตีบ่ากว้างพัลวัน "ปล่อยฉัน ปล่อย"

ในใจร่ำร้องขอให้สาริกากลับมาช่วยเธอได้ทันก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป ขณะที่อีกคนโกรธจนขาดสติเดินหน้าระบายความโกรธทั้งหมดที่มีใส่ร่างบาง ใช้ขบกัดผิวอ่อนนุ่มไม่อ้อมแรงจนเกิดเป็นรอยแดงสร้างความเจ็บให้เจ้าของเป็นอย่างมาก

"อึก..ฉะ..ฉันเจ็บ" ริมฝีปากอิ่มที่สั่นระริกร้องบอกน้ำเสียงขาดหว้ง หยาดน้ำใสค่อย ๆ เออคลอดวงตาอย่างกลั้นไม่อยู่ 

เธอเจ็บจนปากคอสั่นทุกครั้งที่ฟันคมขบกัดบนผิวอ่อนนุ่มไม่ว่าเธอจะพยายามขัดขืนเท่าไรก็มิอาจสู้กำลังของเขาได้อยู่ดี 

แม้จะรู้สึกหวาดกลัวแค่ไหน แต่เธอจะยอมให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงอีกเฮือก งอเข่าแล้วกระทุ้งเข้ากลางเป้าของร่างสูงด้านบนสุดแรง

"โอ้ย!..อึก" 

เจ้านายที่ไม่ทันได้ระวังตัว และคิดไม่ถึงว่าคนใต้ร่างจะทำแบบนี้ถึงกับจุกจนหน้าแดง พลิกตัวลงนอนขดตัวบนที่นอนด้วยความทรมาน 

เมษาจึงใช้โอกาสนั้นวิ่งหนีลงจากเตียงตรงไปยังประตู มือทั้งสองรวบเสื้อที่ขาดออกจากกันจนเผยให้เห็นบราเซียมาปกปิดมันเอาไว้ ระหว่างที่วิ่งหนีก็หันมองด้านหลังเป็นระยะด้วยกลัวว่าอีกคนจะตามมา

และเขาวิ่งตามมาจริง ๆ...

"หยุดเดี๋ยวนี้นะลียา ฉันบอกให้เธอหยุด" เจ้านายรีบวิ่งตามหญิงสาวออกมาจากห้องแม้จะยังรู้สึกจุกอยู่ก็ตาม ทว่าความโกรธกลับมีมากกว่ายังไงวันนี้เขาจะต้องจับเธอมาจัดการให้ได้ 

เขาจะขย้ำเธอให้แหลกคามือเลยคอยดู..

มีหรือเมษาจะยอมหยุดตามคำสั่งที่ดังตามหลังมาเธออุตส่าห์หนีจากอุ้งมือมารได้แล้ว เมื่อเห็นว่าเขาตามมาก็ยิ่งเร่งฝีเท้าวิ่งให้เร็วขึ้น และเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างขณะกำลังวิ่งลงบันไดก็เห็นสาริกาเดินเข้ามาพอดี

"ช่วยด้วยค่ะ คุณเจ้านายจะทำร้ายฉัน" รีบตะเบ็งเสียงขอความช่วยเหลืออย่างไม่รอช้า

ทำให้สาริกาที่กำลังเดินเข้าบ้านพลันหยุดชะงัก ก่อนหันมองทางต้นเสียง คิ้วทั้งสองของเธอถึงกับขมวดชนกันเมื่อเมื่อเห็นสภาพเสื้อที่ขาดวิ่น และผมเผ้ากระเส่อกระเซิงของเมษาที่วิ่งลงมาจากบันไดราวกับไปฟัดกับหมาที่ไหนมา 

"เกิดอะไรขึ้น"

ก่อนความสงสัยของเธอจะกระจ่างในวินาทีต่อมาเมื่อเห็นบุตรชายวิ่งตามเด็กสาวลงมาจากชั้นสองของบ้าน ให้ตายเถอะหากเธอกลับมาไม่ทันอะไรจะเกิดขึ้นกัน

"แม่.." 

เจ้านายที่กำลังก้าวลงบันไดพลันหยุดชะงักเมื่อเห็นผู้เป็นแม่ยืนมองอยู่ที่ปลายบันได เขาถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินลงบันไดไปช้า ๆ ไม่ได้วิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ 

ส่วนเมษาก็รีบวิ่งไปยืนหลบหลังสาริกาด้วยเนื้อตัวสั่นเทา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังทำให้เธอกลัวไม่หายแม้ตอนนี้จะมีสาริกาเป็นเกราะป้องกันแล้วก็ตาม

ใบหน้าเรียวที่เต็มไปด้วยความรู้สึกกลัวก้มงุดเมื่อร่างสูงเดินมาหยุดยืนตรงหน้าสาริกา เธอกลัวจนไม่กล้าสบสายตาหรือมองหน้าเขา

"ทำไมทำแบบนี้เจ้านาย เห็นไหมน้องกลัวหมดแล้ว" สาริกาต่อว่าบุตรชายไปทันที สายตาจ้องมองอย่างตำหนิ

"แม่อยากได้ลียาเป็นสะใภ้มากไม่ใช่เหรอครับ ผมก็กำลังสนองความต้องการของแม่อยู่นี่ไงไม่ดีเหรอครับ" เจ้านายตอบแดกดันผู้เป็นแม่ ใบหน้าไร้ความรู้สึกสำนึกใด ๆ ขณะที่สายตามองผ่านหน้าท่านไปหยุดที่คนด้านหลัง 

หากไม่ติดว่าท่านยืนขวางอยู่เขาอยากจะเข้าไปกระชากเธอมาบีบบี้ให้แหลกคามือเหลือเกิน

"ฉันหมายถึงให้แกแต่งงานกับน้องให้ถูกต้องตามประเพณี ไม่ใช่ให้แกมาทำร้ายน้องแบบนี้" 

"หึ" 

สิ้นคำผู้เป็นแม่เจ้านายก็เค้นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยันราวกับว่ามันตลกทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย เขากำลังรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียคนรัก และผิดหวังเสียใจในตัวผู้เป็นแม่ต่างหาก 

ถ้าเป็นคนอื่นที่ทำให้ความรักของเขาต้องพังลงเขาคงไม่รู้สึกผิดหวังเสียใจมากมายขนาดนี้ แต่นี่หนึ่งในคนที่ทำให้ความรักเขาจบลงเป็นแม่บังเกิดเกล้า

"เพราะแบบนี้ใช่ไหมครับแม่ถึงรวมหัวกับเธอกำจัดคนรักของผมออกไปให้พ้นทาง ดีใจด้วยแม่ทำสำเร็จแล้ว ส้มเขาบอกเลิกผมแล้ว" 

เขาตะเบ็งเสียงบอกกล่าวผู้เป็นแม่ด้วยความเสียใจระคนโกรธเคือง เน้นย้ำผ่านทางน้ำเสียงหม่นหมองให้ท่านรู้ว่าเขาเจ็บปวดกับการกระทำของท่านมากแค่ไหน 

"ได้ยินไหมว่าผมเลิกกับส้มแล้วตามที่แม่ต้องการ"

ว่าจบก็เดินผ่านทั้งสองคนไปด้วยความเร็วเพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นว่านัยน์ตาของเขาแดงก่ำเหมือนคนกำลังจะร้องไห้

"ลูกชายฉันได้ทำอะไรเธอรึเปล่า" ทันทีที่บุตรชายเดินพ้นประตูบ้านไปสาริกาก็หันกลับมายิงคำถามใส่คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ต้องการถามให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ 

"ยังไม่ทันได้ทำอะไรค่ะ ฉันหนีออกมาได้เสียก่อน" เมษาพยายามเค้นเสียงที่ติดในลำคอบอกกล่าวไป 

"ค่อยโล่งใจหน่อย หลังจากนี้เธอก็อยู่ให้ห่างลูกชายฉันไว้แล้วกัน ห้ามให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองเธอก็รู้ใช่ไหมว่าทำไม" สาริกาเน้นย้ำ 

"ค่ะ" เมษาพยักหน้ารับด้วยเข้าใจดีว่าเพราะอะไร เธอมันเป็นผู้หญิงต่ำต้อยไม่ควรไปเกลือกกลั้วกับลูกชายของสาริกายังไงล่ะ มันเป็นประโยคที่สาริกาย้ำเตือนกับเธอบ่อย ๆ จนจำได้ขึ้นใจแล้ว

"ดีมาก งั้นเธอก็ขึ้นไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเถอะ สภาพดูไม่ได้เลย" สาริกายกยิ้มมุมปากอย่างพอใจกับความว่าง่ายของเด็กสาว ก่อนจะไล่ให้ไปจัดการกับตัวเองเพราะเธอทนดูสภาพไม่ไหวจริง ๆ 

สิ้นเสียงสาริกาเมษาก็ลุกเดินขึ้นไปยังห้องนอนตัวเอง ทันทีที่ปิดประตูลงเธอก็ทรุดลงนั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้ออกมาจนตัวโยนเผยความอ่อนแอออกมา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เธอรู้สึกท้อแท้กับชีวิตมากเหลือเกิน ทำไมเธอต้องมาพบเจอคนใจร้ายอย่างสาริกากับเจ้านายด้วยก็ไม่รู้ นี่มันเป็นเวรกรรมอะไรของเธอกัน

เธอนั่งกอดเข่าสะอื้นไห้อยู่อย่างนั้นระบายความอ่อนแอ กระทั่งรู้สึกดีขึ้นจึงพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ จัดการถอดเสื้อที่ถูกชายหนุ่มทำลายจนขาดวางบนเคาวน์เตอร์อ่างล้างหน้า 

ไล่สายตาสำรวจรอยฟันที่อีกคนฝากไว้บนลำคอครั้นเอามือไปแตะเธอก็ต้องเบ้หน้าออกมาเพราะรู้สึกเจ็บพานนึกเกลียดเจ้าของการกระทำหยาบช้ายิ่งนัก

เธอผิดก็จริง แต่เขาไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายร่างกายกันแบบนี้..