บทที่ 4 ยัยเปิ่น

​

           นับตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ขิมยังไม่เคยโดนคนแปลกหน้าที่รู้จักกันไม่ถึงครึ่งวันกระเตงเธอขึ้นบ่าแบบนี้เลย

           ...หมอนี่คือคนแรก .. แถมยังอุ้มซะสำเร็จด้วย เพราะเธอดิ้นไม่ได้จนกระทั่งมาถึงที่หมาย ตุบ! คือรถคันเดิม ที่เธอปีนขึ้นมาเมื่อเช้า

           " โอ้ยเจ็บนะ "

           " กระแทกกับเบาะแค่ทำเป็นร้อง ถ้าร่วงหล่นพื้นเมื่อกี้จะหนาว หนักแทบตาย ดิ้นอยู่ได้ "

            เคลบ่นอุบ ก่อนจะปิดประตูใส่ ไม่ทันที่ขิมจะโวยคืน

            " แล้ว.."

           ปัง!

           " อ๊ะ "

           เล่นเอาร่างงามเจ้าของแผลถึงกับเงิบ มาต่ออีกทีก็ตอนที่เขาขึ้นมานั่งอีกฝั่งนึงข้ามแล้ว

           " แล้วใครสั่งให้คุณอุ้มเล่า!"

         " ไม่มี!"

            " ก็แล้ว..."

               เอิ่ม ดูคำตอบเขาสิ แบบนี้ขิมจะไปถูกได้ยังไง ทำเอาเจ้านางขากรรไกรค้าง เงียบกริบเป็นปลิดทิ้ง เปลี่ยนมานั่งกอดอกแทน แล้วมาอ้าปากค้างอีกที เพราะประโยคนี้

             " รัดเข็มขัดด้วย"

            " ห๊ะ.."

           " ผมหิวข้าว เผื่อผมโมโหคันข้างหน้า เผลอเหยียบเบรคกะทันหันเข้า "

         ..หมอนี่นี่มัน...

          " แล้วอย่าด่าในใจนะ เพราะมันจะทำให้ผมหัวร้อนได้เช่นกัน "

           พรวด!!

            " O.O"

           " แน่ะ ตาเท่าไข่ห่าน แสดงว่านินทาผมอยู่ นิสัยไม่ดีเลยเด็กคนนี้ "

             " อะไรของคุณเนี่ยคุณเคล คิดเองเออเองอยู่ได้ ถนัดนักเหรอ ใส่ร้ายคนอื่นเขาเนี่ย "

             ขิมตอกกลับทันควัน เพราะเคลเผลอมาจี้ต่อมแทงใจดำของเธอเข้า ทว่า เขาเปล่าหันมาหรี่ตามองเพราะเรื่องนี้นะ แต่เพราะชื่อเขาต่างหาก

             " รู้จักชื่อผมได้ไง "

             " คะ? "

            ที่ทำขิมชะงักไป

           " สืบมาเหรอ "

           " ป๊าวค่ะ!"

            " เฮอะ.."

             ก่อนทั้งคันรถจะเงียบ เพราะขิมไม่กล้าแหยมเขาอีกเลย เธอรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้เขาขั้นเทพเกินไปแล้ว พูดอะไรมักรู้หมด ประมาณว่า...ไม่เป็นนักจิตวิทยา ก็ชีวิตโชกโชนอะ..

            ชิ..

​

             ..ร้านอาหาร...

            แกรก...

           เคลดึงเบรคมือขึ้นทันทีเมื่อมาถึง ก่อนจะหันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

          " เดินไหวไหม "

          " ที่นี่ที่ไหนคะ "

           ในขณะดูเหมือนว่าเธอกำลังจะงง

          " คุณตอบให้มันตรงคำถามสิ "

              เอิ่ม.. กับประโยคนี้ ...นี่โมโหหิวใช่มะ... เธอคิด

           " ถ้าไหวก็ลง "

           " ค่า...เดินไหวค่า กำลังจะทำตามคำสั่ง หาที่ลงแปป.."

           เธอบอกเสียงเป็ด ประโยคหลังพึมพำคนเดียว ก่อนจะหาที่พยุงตัวเอง ทำเอาเคลกลั้นที่จะส่ายหน้าเอาไว้ไม่อยู่ เขามองท่าทางเหงอะๆหงะๆของขิม ถึงกับอมยิ้ม แล้วเดินไปช่วยพยุงภายหลัง

          " เชิญค่ะ..^^"

            ในจังหวะพนักงานเดินมาต้อนรับพอดี ก่อนทั้งคู่จะพากันเดินไปนั่งตรงโต๊ะว่างริมน้ำ

           " ชอบทานอะไรเป็นพิเศษไหม ที่นี่อาหารอร่อยนะ เอาสิ.. ผมเลี้ยง "

            เคลผายมือเชื้อเชิญ ในจังหวะขิมพึมพำ

          " ก็แหงอะสิ ร้านอย่างกับภัตตาคารแบบนี้ใครจะเลี้ยงคุณไหว.."

          " ว่าไงนะ"

          " อ๊ะ..เปล่า.."

          " เมื่อเช้าสมองกระแทกฟุตบาทด้วยเหรอ "

            เคลถาม ขิมถึงกับงง

           "ทำไมคะ"

            " ถึงได้เพี้ยนอยู่นี่ไง หลายครั้งแล้วนะ ที่ผมสังเกตุเห็นคุณคุยกับหน้าอกของตัวเอง "

           " ห๊า.."

            กับคำถามนี้ ที่ทำเอาพนักงานรอรับออเดอร์หลุดขำไปด้วย ก่อนจะเอาปิดปากสำรวมหลังนึกขึ้นได้

             " นี่คุณ!"

            " สั่งสิ พี่เขารอนานแล้ว "

             " ชิ.."

            " ชอบกินอะไรเป็นพิเศษ จัดเลยครับ "

             เคลบอกย้ำ แทรกในจังหวะที่ขิมกำลังจะพูดพอดี ก่อนจะมาชะงักซะเองก็ตรงเมนูนี้  ที่คนสั่งโคตรจะเปิ่น แกล้งเขาไม่ดูสถานที่

             " เอา ..ผัดผักบุ้งไฟแดง ไข่เจียวกรอบๆ แล้วก็เอ่อ..ยำปลากระป๋องเผ็ดๆ อย่างละจานค่ะ ^^"

            "หะ"

              เคลถึงกับเงียบกริบ ปั้นหน้าขรึมไม่พูดอะไรต่อ หลังจากที่ขิมสั่งอาหารแบบนั้น เขารู้เธอแกล้งให้เขาขายหน้า ทว่า ไม่เป็นไร สำหรับเขาเรื่องแค่นี้มันจิ๊บๆ

              " ตามเธอว่านั่นล่ะครับ ข้าวอีกสองจาน "

             ก่อนเคลจะปิดเมนูตรงหน้าตัวเองแล้วหันไปพยักหน้าให้พนักงาน ที่ตอนนี้มีความอึ้งอยู่เต็มพิกัด

           " คะ..ค่ะๆ "

           ตอบรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้ น้อมหัวให้พลางเดินคอตกออกมา ในขณะเคลหันไปมองขิมตาเขียว แต่เธอกลับยักไหล่ ยิ้มกว้างยียวน

           " ฮึ.."

           ทว่ามีเหรอ เคลจะสะท้กสะท้าน เขากำลังคิดจะเอาคืนยังไงให้สาสม

           ... เด็กคนนี้จะแก่แดดเกินไปแล้ว....

          ..สิบนาทีผ่านไป.. อาหารยกมาเสิร์ฟ เรียงรายลงตรงหน้า ก่อนขิมจะห่อปากร้องฮู้ด้วยความฟิน พลางจ้วงใส่จานตัวเองอย่างไม่เกรงใจคนตรงหน้า

            "ฮูย.. ไม่เกรงใจละน้า.."

             วินาทีนี้เชื่อไหม ความคิดของเคลเปลี่ยนไปทันที เขาไม่ได้มองว่าขิมเป็นเด็กเสียมารยาท แต่กลับมองว่าเธอเป็นคนง่ายๆ ไม่ได้มีอีโก้ หรือยึดติดกับอะไรเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เขารู้จัก เสียอย่างเดียวก็ตรงที่ว่า เธอจะหัวเสียทุกครั้ง หากมีใครมาทำลายสมาธิเธอ

            ...อาทิเช่น การกวนประสาท...

           " อ่าวคุณ ..ไม่ทานเหรอ รึทานไม่ได้ "

             เธอไม่ได้แคร์ด้วยซ้ำ ว่านี้น่ะมันคือภัตตาคารอาหารหรู  เสมือนอยากกินอะไรก็ได้ที่อยากจะกิน เพราะเป็นคนจ่ายเงิน

           " กินสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว "

             เคลไม่ได้จำใจพยักหน้าเพื่อจะเอาชนะ ก็อยากจะกินมันจริงๆนั่นแหละ เขาไม่ได้รังเกียจอาหารเหล่านี้

             เขารู้ดี..มันอร่อยอีกแบบนึง สำหรับคนชั้นกลาง เป็นอาหารที่ทำง่ายและรวดเร็วทันใจ สมัยตอนเป็นทหารเกณฑ์เขาก็เคยทานมันมาแล้ว ตอนนั้นแย่งกันกับเพื่อน เขาคิดว่ามันสนุกมาก มาคราวนี้ กับผู้หญิงคนนี้

            ... เขารู้สึกว่ามัน... ..เจ๋งกว่า...

​

                เสร็จภารกิจเลี้ยงข้าวปลอบขวัญของเคล เขาก็อาสามาส่งขิมที่หอ ในขณะที่ไม่ได้ตั้งใจจะประคองเข้าไปจนสุด ทว่า เธอนั้นเดินไม่ได้ ยิ่งนานแผลที่เป็นยิ่งตึง ลำบากเคลต้องพาไปส่ง และนั่นก็คือปัญหาที่เริ่มจะเกิดขึ้น  เคลมั่นใจแล้วร้อยเปอร์เซ็น

                ขิมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาอยู่ที่นี่จริงๆ แต่มาอยู่กับใครนั้นตรงนี้เขาไม่รู้ เพราะไม่ได้ไปส่งเธอถึงห้อง มันคงจะดูไม่งามหรอกมั้ง หากนักธุรกิจอย่างเขาที่มีชื่อเสียงในหมู่สาวๆพอควร จะอุ้มผู้หญิงขึ้นหอ

            “ ขอบคุณมากค่ะ “

            ขิมยกมือไหว้ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะขึ้นขั้นบันไดเมื่อมาถึง ทว่า จังหวะนั้นเคลฉวยแขนเธอไว้ซะก่อน

            “ เดี๋ยวครับ..”

           “ คะ?”

             ซึ่งเป็นการกระทำที่ขิมงงมาก ก่อนจะมาเข้าใจก็ตรงคำถามนี้

           “ ชื่ออะไร “

          นั่นถึงกับทำให้ขิมอมยิ้มน้อยๆทันที ช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูงกว่า

          “ ไม่บอกค่ะ “

           “ หืม..”

            ก่อนเคลจะเลิกคิ้ว บ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ

           “ ทำไม?”

           “ เพราะเดี๋ยวเราก็ไม่เจอกันแล้ว “

             “ รู้ได้ไง “

               “ คะ?”

              “ รู้ได้ยังไงว่าจะไม่ได้เจอกันอีก “

                เคลถาม ขิมถึงกับขมวดคิ้ว ไปต่อไม่ถูก

              “ จะเจอได้ยังไงกันคะ ในเมื่อเราไม่มีอะไรติดค้างกัน “

             “ ก็ใช่ เราอาจจะไม่มีอะไรติดค้างกัน แต่ถ้าผมอยากจะเจอคุณอีกล่ะ มาหาที่นี่ได้ไหม “

             “ ห๊ะ!! “

             กับคำถามนี้ที่เล่นเอาขิมกึ่งขำกึ่งเขิน

            “ ตลก ..อะไรของคุณเนี่ย “

            “ เปล่า ผมก็แค่ถาม ว่ามันจะได้ไหม “

             “ แล้วจะมาเจออีกทำไม ..จีบหนูเหรอ? ”

                ขิมแกล้งลองเชิงถาม แต่ทว่า ดูเหมือนเคลจะไม่เล่นด้วย หน้าเขาขรึมเกินไป แล้วก็...

             “ ขอเบอร์หน่อย “

             พร้อมกับมือที่แบออกมา

             " คะ..คุณ..”

             “ เอาโทรศัพท์มาสิ จะกดเบอร์ให้ “

           “ คุณโอเคไหมเนี่ย “

               เจ้าของร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้ม แต่ปากแรงใช่ย่อย ถึงกับอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้าง อย่างไม่อยากจะเชื่อหูทันที

           “ ผมโอเคสิ “

           “ มาจีบเด็กอย่างหนูเนี่ยนะ “

               ชี้นิ้วตรงอกตัวเอง

             “ นี่..อย่ามัวแต่มึนได้ไหมครับ เอาโทรศัพท์มา “

           “ ห๊ะ..”

            และคำถามนี้อีกคำถาม ที่ทำขิมงงไปใหญ่ ในขณะมือเผลอล้วงโทรศัพท์ออกมาถือไว้ นั่นทำให้เคลสามารถฉกเอาไปได้เฉยเลย

            “ ก็แค่เนี่ย “

           “ อ๊ะ”

           ติ้ด ติ้ด ติ้ด

           ก่อนจะกดปุ๋มรวดเดียวจบ แล้วยื่นกลับมาให้

             “ อะ..นี่เบอร์ผม “

          “ ...”

           “ ไว้มีตำแหน่งว่างเมื่อไหร่ แล้วจะโทรมาเรียกนะ “

               พลางหมุนตัวเดินไปทันที ไม่ทิ้งจังหวะให้ขิมได้คุยต่อ

            “ อะ ..เอ่อ..”

             ปล่อยเธอให้ยืนกระพริบตาปริบๆ อยู่ภายหลัง

           " อะไรของเขาวะนี่..คนบ้าอะไรลึกลับชะมัด "

​

           มันคงจะเป็นเรื่องปกติ ที่อยู่ดีๆขิมจะนอนไม่หลับขึ้นมา หลายครั้งที่เธอเปลี่ยนท่านอนนับไม่ถ้วน ถอนหายใจเฮือกๆ เสมือนกำลังขัดใจอะไรอยู่

           “ ไอ้หมอนั่น...”

             ในตาเธอมีแต่ภาพเคลื่อนไหวของเคลเต็มไปหมด ทั้งเสียงอบอุ่นนั่นที่ฟังสบายหู กับการกระทำที่คนแรกพบปกติเขาไม่ทำกัน ซึ่ง..มันทำเธอหงุดหงิดชะมัด

            “ โอ้ย..อะไรเนี่ยขิม “

             จนกระทั่งพรีมที่นอนกันอยู่ข้างๆกัน ตื่น ยันตัวขึ้นมาชะโงกถามเสียงฉุน

         “ เฮ้อ..เปล่า “

          “ พลิกไปพลิกมาหลายรอบแล้วนะ “

             "ฉันนอนไม่หลับน่ะ"

            “ อย่าบอกนะว่าเครียดเรื่องงานที่ยังหาไม่ได้น่ะ ขิม...แค่แกรอดมาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว “

            อันที่จริงเธอเจ็บแผลด้วยแหละ เพียงแต่เหตุผลนี้มันมีน้อยกว่าหน้าเคลที่แว้บเข้ามาในโซนประสาทเธอนิดนึง ซึ่งมีเป็นระยะๆ ซะน่าขนลุก

           “ โอ้ย บ้าเอ๊ย! “

             “ หืม...อะไรของแกน่ะ “

             ในขณะพรีมตอนนี้งงไปหมดแล้ว เธอขมวดคิ้วเข้าหาหันเป็นโบว์ ก่อนจะเอี่ยวตัวไปเปิดไฟตรงหัวเตียง

            “ โวยวายอะไร เจ็บแผลเหรอ”

              “ คงงั้นมั้ง “

              “ อ่าวแล้วนั่นจะไปไหน “

            “ กินน้ำ “

              เป็นจังหวะเดียวกับที่ขิมลุกออกมาพอดี เธอเดินตะแผลกๆมาจนกระทั่งถึง กินน้ำอย่างที่ว่าเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่วายถือโทรศัพท์มาด้วย

           แอด..แกร็ก.

           “ ฉันล่ะงง..”

            ส่ายหน้าเอือมระอาตัวเอง หลังขึ้นนั่งบนชักโครก ขยี้ผมจนยุ่งเหยิงไปหมด

              “ จะไปนึกถึงเขาทำไม จะไปนึกทำไม ทำไมไม่หลับไม่นอนว้า...”

             ถึงแม้เธอจะยอมรับว่าเคลเป็นคนมีเสน่ห์มาก และเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอยอมรับว่าหล่อก็เถอะ!

          ...ทั้งๆอันที่จริง เธอไม่ใช่คนที่จะแพ้ความหล่อง่ายๆแบบนี้เลย...

              “ โอย! “

             แต่รู้อะไรไหม บางอย่างขิมก็คิดผิด สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิง่ที่เป็นก็ได้ เคลอาจจะดูดีที่สุดในตอนที่เขาทำงาน อาจจะดูเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในตอนที่เขานั้นใส่สูท

            แต่ทว่า ไม่ใช่ตอนนี้... ที่คนเจ้าชายเขาจะมาอยู่ที่นี่

         ...ผับไฮโซ ที่มีฉายาว่า อยู่อย่างราชา ศักดินาอย่างฮาเร็ม....

         “ วันนี้มีพริตตี้มาใหม่เว้ย “

          เสียงเจ้าของผับเดินเข้ามากระซิบกลุ่มของเคล ที่ตอนนี้ต่างพากันตึงกึ่งจะเมาแล้ว สี่คนนรก เดอะแกงค์เสือผู้หญิงที่ใครๆเขาขนานนามกัน ราตรีนี้มาสุมหัวกันอยู่ที่นี่ บนโซฟาสีดำทมิฬนี้จุดอับของผับนี้

            “ จริงเหรอวะ เคลสนใจเปล่า เขาเอามาให้มึงลองอีกแล้ว “

            ในขณะที่เพื่อนคนนึงหันมาถาม เคลกลับนั่งหมุนแก้วเล่น จนไวน์สีเข้มตรงก้นหมุนไปตามมือ

        “ ไม่ล่ะ ไม่มีอารมณ์ “

          ก่อนจะตอบเสียงทุ้มหน้าตาย

          “ เฮ้ย เป็นไปได้เหรอวะ “

           “ ไม่หรอกม้างเคล ที่มึงจะพูดคำนี้ออกมา “

          “ วันนี้กูมาแค่เมา “

           เขาย้ำ ก่อนจะทำให้พรรคพวกที่นั่งอยู่หรี่ตามามองพร้อมกัน

             “ ชี่..ไร้สาระน่า“

          “ ของดีน่ะเว้ย สาวมหาลัยปี4 “

           ก่อนจะเงียบกรึบกันหมด หลังเสียงเจ้าของผับพูดจบ และเคลเอ่ยคำนี้

            “ เฮอะ..ของดีรึวะ? คงสู้คนที่กูเจอมาเมื่อเช้าไม่ได้หรอก ..เด็กปี1ในอนาคต เปรียบเสมือนดอกไม้หอมบนยอดต้น .. และกูก็..กำลังจะเด็ดมันมา “

         ซึ่งนั่นผ่านไปประมาณสักสามวิ สิ่งที่เคลบอก ก็ทำให้เสียงครึกครื้นในวงเหล้ามีขึ้นมาอีกครั้ง

           “ ฮู้วววว! “

          “ ก็นึกว่าอะไร ตกใจหมดนึกว่ามึงจะเปลี่ยนตัวเองกลายเป็นท่านมหา ที่แท้ มันแอบเก็บของดีไว้กับตัวนี่เองเว้ย ฮ่าๆๆ “

          “ ไอ้นี่มันร้าย “

            ในขณะที่เจ้าตัวอย่างเคล เอาแต่นั่งมองแก้วไวน์ตรงหน้า พลางยิ้มที่มุมปากอย่างคนมีเลศนัย