แฟนเพื่อน

         " ไปแล้วนะแม่..หวัดดีค่ะ "

          เสียงใสแจ๋วดังขึ้น พร้อมหน้าที่จิ้มลิ้มของเธอโผล่เข้ามา ทำหญิงวัยกลางคนร่างอวบท้วมหันหลังกลับมามอง ในขณะหล่อนกำลังวุ่นวายกับการจัดกวาดบ้านอยู่

          " เอ๋..นี่ลูกจะไปแล้วเหรอขิม "

          " ใช่ค่ะ "

          " ไหนบอกไฟล์ออกหกโมง นี่เพิ่งจะบ่ายสาม "

          " ขิมนัดพรีมเอาไว้ค่ะ "

           " หืม..แม่ไม่ยักรู้ พรีมจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพด้วย นึกว่าลูกไปคนเดียวซะอีก"

           " ยัยนั่นเพิ่งจะมาเปลี่ยนใจเอาเมื่อคืนน่ะค่ะ "

           " อีกแล้วเหรอ..พรีมเป็นแบบนี้ตลอด ชอบทำอะไรฉุกละหุก "

            แม่เธอบ่น ในขณะขิมเองก็ถอนหายใจ เลิกคิ้วขึ้น บ่งบอกถึงความหน่าย และเห็นด้วย

           " งั้นจะเป็นเพื่อนขิมได้เหรอคะ..เฮ้อ.."

           " อืม ถึงเมื่อไหร่ ก็โทรหาแม่ด้วยละกัน "

           " ได้ค่ะ ไปแล้วนะคะ "

            " บุญรักษาจ้ะ ^^"

              ถัดจากแม่ของเธอ ก็มาเจอด่านของพี่ชาย ซึ่งถอดเสื้อเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียวนอนแผ่อ้าซ่าอยู่ พอเธอเดินผ่าน

            " มองไม่เห็นหัวเฮียรึนะอิเตี้ย!"

          " แม่...ดู.."

           เธอถึงชะงักหันไปฟ้องแม่ เบ้ปากจะร้องไห้ คนข้างหลังได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา

          " มาลาเฮียเลย..."

             ก่อนขิมจะอมยิ้มก้มลงไปมองพี่ชายตัวเอง ที่ตอนนี้กางแขนออกมารอตรงหน้าอยู่

           " เออ ก็ได้ๆ " แต่แทนที่เธอจะค่อยๆโน้ม กลับทิ้งลงไปทั้งตัวซะงั้น

           " หัวก็ไม่ได้ล้าน ขี้น้อยใจจัง.."

            " โอ้ววว แม่ง..น้ำหนัก..กลับมาคราวหน้าลดด้วยนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นหมูเอา.."

            " เหวอ~ ปากหมาเหมือนเดิมจริงๆ ไปละ เสียเวลา "

            " เดินทางปลอดภัย"

            " รักนะเฮียยย"

           " แหวะ..แหยง "

            " ฮ่าๆๆ"

             ถึงคนเป็นแม่อย่างวงแหวนจะเอือมระอาแค่ไหน ที่คุยกันเมื่อไหร่เป็นต้องมีคำหยาบตลอด แต่เชื่อไหม..ความสนิทสนมของทั้งคู่ ที่ทำให้เชื่อว่ายังไงก็ไม่มีทางทิ้งกันนั้น มันทำให้หล่อนสบายใจ ถึงจะแอบกังวลใจไปบ้าง ที่คราวนี้ขิมกำลังจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพก็เถอะ..

​

            ..Airport...

            ​" ขิม ทางนี้แก ฉันอยู่ทางเน้! "

             เสียงดังกังวานพอๆกับระฆังโรงเรียนของพรีมดังขึ้น ตะโกนโหวกเหวกไม่สนใจใครว่าจะมอง หลังจากเห็นเพื่อน

          " ฮื่ม..พรีม "

            ในขณะเจ้าของชื่อยิ้มกว้างมาแต่ไกล..

            " วันนี้ ตรงเวลาเชียว.." ก่อนถูกเหน็บ

           " พูดถึงใครน่ะ? ตัวแกเองเรอะ!  ฮ่าๆๆ "

             " โถ่.."

            " คนอะไร..ตัดสินใจชั่วข้ามคืน "

           " ก็ฉันติดแกนี่ อยากอยู่กับแกอะ มันต้องคิดถึงมากแน่ๆ ถ้าแกไป ฉันมีเพื่อนสนิทแค่แกคนเดียว "

            พรีมบ่นอุบ เหลือบตาขึ้นแสร้งงอน

            " เขาติดต่อกันล่วงหน้านะมหาลัยน่ะ แกมาตัดสินใจเอาตอนนี้ ไม่รู้จะเหลือใบสมัครให้รึเปล่า "

          " ก็ลองไม่เหลือดูสิ ฉันจะชักกระเด่วๆ ต่อหน้าอาจารย์ซะเลย "

           " ได้ด้วยเหรอ? "

            " ฮ่าๆๆ พูดจริงนะ ฉะนั้น แกต้องเอาใจช่วยฉันด้วย โอเคมั้ย.."

          " ไม่โอเค.. "

           " โด่ว..ขิมอ่ะ "

           พรีมถึงกับอมลมเข้าปาก เธออุตส่าห์อ้อน ทว่าเพื่อนรักกลับไม่เห็นหัวกันซะงั้น

            " ลำพังตัวฉันเองยังเอาไม่รอด จะเอาปัญญาที่ไหนไปช่วยแกห๊ะ..คิดบ้างสิ "

           พลางใช้ปลายนิ้วผลักหัวพริมหน้าหงาย หวังหยอกทิ้งท้าย ทว่า..กลับเลยเถิดไกล กลายเป็นชนคนอื่นซะงั้น

          พลั่ก!

        " โอ้ย ขอโทษค่ะ "

           ถึงกับทำพรีมตกใจ หันไปขอโทษ ในขณะที่คนถูกชนไม่ได้สะท้กสะท้านอะไร พยักหน้ากลับมาให้ แล้วเดินไปต่อ

          "ไม่เป็นไรครับ"

         " อ๊ะ"

             "..."

          " แกฉันเหมือนเคยเห็นเขา ที่ไหนสักที่อะ แกคิดเหมือนฉันมั้ย "

          พรีมหันขวับมาถามขิมด้วยความตื่นเต้นทันที

         " เดือนโรงเรียนไง "

          ในขณะที่ขิมนั้นตอบหน้าตาย

              ...รู้นะว่าหล่อ ออร่าออกซะขนาดนั้น แต่ทว่า เธอไม่ใช่คนที่จะแพ้ความหล่อง่ายๆแบบพรีมหรอก..

            " ห๊ะ..ว่าแล้วเชียว ว่าแต่เขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ"

           " หาเมียเขาล่ะมั้ง"

            " อร๊ายยย ขิม แกนี่ปากคอเลาะร้าย เมียอะไร้! เขาไม่มีหร้อก!"

              " แกนั่นแหละ บ้าผู้ชายไม่เลิก ไปได้แล้ว ใกล้เวลาเครื่องจะออกแล้ว "

             " ย่ะ สั่งอย่างกับแม่"

            " ก็เดินดิ้"

              ขิมผลักหลังพรีมเบาๆ แต่เธอกลับหันหลังมาพูดใหม่

             "..หล่อดีนะแก คนตะกี้น่ะ "

           ซึ่งนั่นทำขิมอดขำไม่ไหว กับการแพ้ความหล่อของเพื่อนตัวเอง

               " เหรอ..ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย"

             " ฮ่าๆๆ "

            กลับกลายเป็นพรีมที่หัวเราะออกมาแทน หลังจากเห็นขิมจีบปากจีบคอพูด

            " งั้นๆล่ะ" พลางยักไหล่

              "เหรออออ"

              ในขณะทั้งคู่กำลังเดินหาที่นั่ง ท่ามกลางความความงงของขิมไม่หาย คนดังอย่างคุณสปอร์ต มาทำอะไรที่นี่  ...รึจะไปเรียนต่อแบบเธอเหมือนกัน

             หอพักมหาลัย

            " ว้าว...สวยจังเลยขิม น่าอยู่กว่าห้องนอนที่บ้านฉันตั้งเยอะ "

            เด็กเพิ่งขึ้น ขิมมาเข้าใจความรู้สึกนี้ก็ตอนนี้แหละ หลังจากลงเครื่องมาถึง วินาทีเหยียบดินแดนกรุงเทพ อุณหภูมิอุ่นๆ ที่ไม่รู้แผ่มาจากความใจร้อนของคน หรือควันรถยนต์กันแน่ ทำความรู้สึกเธอเปลี่ยนแปลงไปทันที 

มันคนละซีน มันคนละโมเม้น หนักสุด..คือคนละโลก!

        " ที่นี่ดูวุ่นวายชะมัด.."

           " บ่นไรน่ะ"

           เสียงพรีมถาม ในจังหวะวางกระเป๋าลง เดินเข้ามาหาแล้วยิ้มทะเล้น ต่างจากขิมที่ปั้นหน้าบึ้งตึง

           " ไม่ชอบที่นี่เลยว่ะ นี่ถ้าไม่ติดว่ามาเรียนนะ ฉันจะไม่เหยียบเลย "

           มองบรรยากาศ ของหอพักรอบๆ

           " คิดถึงแม่ขึ้นมาทันที.. ฟู่! "

          " โด่ว..แกอย่าบ่นซี่ มันทำฉันคิดตามไปด้วยนะ "

          " ก็มันจริงนี่นา..."

          " เอางี้มะ .. ถ้ามันอุดอู้ ก็ไปหาไรกินกัน ดีปะๆ "

          " พรีม แม่บอกฉันให้ประหยัด เงินฉันมีจำกัดนะ"

           " แต่ไม่ใช่ตอนนี้ "

          " พรีม..."

            " เราหิวเราต้องกิน "

           " แกคนเดียวรึเปล่า..ฉันไม่.."

              " ขิม..ข้าวจานนึงเนี่ยนะ ไม่ได้ผลาญมากมายตรงไหนเลย ที่นี่ไม่แพงหรอก ถ้าเลือกร้านถูกๆ พี่คนที่เคยมาอยู่บอกฉันมาแบบนี้ "

               " เฮ้อ... ก็ได้ แต่ระหว่างนี้ ฉันขอไปหางานทำด้วยเลยดีมะ "

               " ห๊ะ "

              เถียงกันมาถึงประโยคนี้ของขิม พรีมถึงกับเงียบไปทันที ..หรี่ตาถาม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงเมื่อได้คำตอบ

                " นี่แกมา เพื่อจะทำงานจริงๆน่ะ เหรอ "

               " อืม..แกก็รู้นี่ ครอบครัวฉันไม่ได้มีตังค์เหมือนพ่อแม่แก แม่อนุญาตให้ฉันมาเรียนได้ ก็เพราะฉันบอกว่าฉันจะหางานทำส่งตัวเองเรียนด้วย "

               " ทำไมแก ไม่เรียนที่บ้านวะ ตัดสินใจมาที่นี่ทำไม ดูแกไม่ได้มีความสุขเลยนะนี่.."

              และอีกคำถาม ที่ทำขิมเป็นฝ่ายนิ่งซะเอง เธอเงียบไปกลางคันเสมือนถูกแทงใจดำ ในขณะที่พรีมเพิ่งจะมานึกออก เธอไม่น่าถาม ทั้งๆที่ควรจะรู้ ...คนเราต้องมีเหตุผลที่จำเป็นสิ ถึงจะทำอะไรฝืนใจ....

              " ขอโทษ.."

             " อะไร้..บ้าป่าว.."

             " ขิม..."

              พรีมยื่นมือไปจับ..

            " ไหนบอกหิวข้าว ไปสิ"

             ในขณะขิมกลบเกลื่อนโดยการเดินนำไป

          " อ่าว.."

            ใช่ พรีมพูดถูก จริงๆเธอไม่ได้อยากจะมา แต่ที่มา เพราะต้องการจะหนีความรู้สึกของตัวเอง