Share

บทที่ 1293

Author: อี้ซัวเยียนอวี่
รุ่ยอ๋องใกล้จะกลับมาแล้ว

หากเป็นก่อนหน้านี้ เซียวอวี้จะต้องดีใจและผ่อนคลาย เพราะอย่างไรก็เป็นพี่น้องที่ดีกันมานานนับสิบกว่าปี

แต่ตอนนี้ เขามักคิดถึงคำพูดของจิ่วเหยียนตลอดเวลา——รุ่ยหลินมีความรู้สึกต่อเขา

หลายวันมานี้ เขาฝันร้ายแทบจะทุกคืน

ไม่ได้ฝันว่าถูกรุ่ยหลินไล่ตาม ก็จะฝันว่าได้ “แต่งงาน” กับเขา

ฝันนี้ส่งผลกระทบต่อเขายิ่งนัก

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่รู้ว่า ควรจะระบายความโกรธนี้กับใครได้

เฟิ่งจิ่วเหยียนใบหน้าเต็มด้วยรอยยิ้ม

“รุ่ยอ๋องกลับมา เป็นเรื่องดีเพคะ”

เซียวอวี้รู้ว่านางเพียงชมความครึกครื้นบนความทุกข์ของผู้อื่น

“สรุปแล้ว เราก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่า รุ่ยหลินจะมีความคิดแบบนั้นจริง ๆ

“ถึงแม้จะเคยรู้สึก ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว”

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ตอบสนอง

ความเงียบที่เกิดขึ้นนี้ ราวกับเป็นการหัวเราะเยาะถ้อยคำอันไร้เดียงสาของเขา

อันที่จริง หากรุ่ยอ๋องได้แต่งงานกับผู้อื่น เซียวอวี้จะไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทว่ารุ่ยอ๋องกลับแต่งงานกับหร่วนฝูอวี้

เรื่องนี้หากคิดดูอีกที ก็พิลึกชอบกล

เซียวอวี้รู้ชัดเจนตลอดว่า หร่วนฝูอวี้
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1599

    ครู่ต่อมา กลุ่มนางกำนัลก็พบตัวนายหญิงเฟิ่ง พูดให้ชัดเจนคือ พบตัวนายหญิงเฟิ่งที่พยายามกระโดดลงบ่อน้ำปลิดชีพแต่ไม่สำเร็จ โชคดีที่ช่วยไว้ได้ทัน และดึงตัวขึ้นมาได้ นางเปียกโชกไปทั้งกาย พึมพำอยู่ในปาก “ข้าไม่เอาไหน...เป็นข้าที่ไร้ประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้เลย”…… ห้องบรรทมของประมุขแคว้น เพียะ! เฟิ่งเวยเฉียงตบหน้าไฉ่เยว่ฉาดใหญ่ สายตาฉายแววดุดัน “ผู้ใดใช้ให้เจ้าพูดออกไป! “เจ้าเกือบจะทำให้คนต้องตาย!” ไฉ่เยว่คุกเข่าลงเสียงดัง “ตุบ” จากนั้นตบหน้าตนเอง “เป็นความผิดของบ่าวเอง เป็นบ่าวเองที่ปากมาก...บ่าวสมควรตายเพคะ!” เฟิ่งเวยเฉียงตระหนักถึงความภักดีที่ไฉ่เยว่คอยอยู่เคียงข้างนางเสมอ จึงช่วยประคองอีกฝ่ายขึ้นมาด้วยตนเอง “ไฉ่เยว่ ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนพี่น้อง มีหลายเรื่อง ที่แม้แต่ท่านแม่กับพี่หญิงก็ยังไม่รู้ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้ดี “เจ้าทรยศความไว้วางใจของข้าเช่นนี้ จะไม่ให้ข้าโกรธได้อย่างไร?” ไฉ่เยว่ยิ่งตำหนิตนเอง ดวงตาแดงก่ำ “บ่าวสมควรตาย...” เฟิ่งเวยเฉียงถอนหายใจ ใช้ผ้าซับน้ำตาให้ไฉ่เยว่ด้วยตนเอง “เอาล่ะ หน้าช้ำห

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1598

    ยามจื่อ ไฉ่เยว่มาตามที่สัญญาไว้ นายหญิงเฟิ่งถามอย่างกังวล “เวยเฉียงลูกสาวของข้า...มีเรื่องใดปิดบังข้าอยู่หรือไม่?” ตั้งแต่ที่ไฉ่เยว่ทิ้งข้อความนัดหมายไว้เมื่อตอนกลางวัน นายหญิงเฟิ่งก็อดไม่ได้ที่จะมีความคิดฟุ้งซ่าน ไฉ่เยว่สีหน้าหนักอึ้ง นางพานายหญิงเฟิ่งไปยังสถานที่ลับตาคนก่อน หลังจากแน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอยู่แถวนั้นแล้ว ไฉ่เยว่กระซิบเอ่ย “คุกหลวง... “ยามใดที่ประมุขแคว้นอารมณ์ไม่ดี ก็จะเสด็จไปยังคุกหลวงเจ้าค่ะ” นายหญิงเฟิ่งร้อนใจยิ่งนัก “ไยจึงไปที่คุกหลวง?” ไฉ่เยว่หวนนึกถึงภาพหนึ่ง ม่านตาเบิกกว้าง รู้สึกคลื่นไส้อาเจียนโดยสัญชาตญาณ นายหญิงเฟิ่งรีบเดินเข้าไปช่วยตบหลังนางเบา ๆ “ไฉ่เยว่ เจ้าเป็นอะไรไป?” ครั้นไฉ่เยว่เงยหน้าขึ้น น้ำตาก็คลอเต็มเบ้า นายหญิงเฟิ่งเห็นแล้ว ทั้งเป็นห่วง และอยากรู้ใจจะขาดว่า ในคุกหลวงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไฉ่เยว่ตั้งสติได้แล้ว เอ่ยเสียงแหบพร่า “ในคุกหลวงมีนักโทษจำนวนมากถูกคุมขังอยู่ “ประมุขแคว้นชอบที่จะทรมานพวกเขาด้วยตนเอง โดยเฉพาะผู้ชาย “ประมุขแคว้นลงมือเอาพวกเขา...เอาพวกเขามาตอนทิ้งเจ้าค

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1597

    นายหญิงเฟิ่งรู้อยู่แก่ใจว่าบางคำพูดจะทำร้ายเวยเฉียง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา“ท่านป้าของเจ้า แม้นภายนอกดูเหมือนมีเกียรติสูงส่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง?“ข้าไม่อยากให้เจ้ากลายเป็นเหมือนนาง“เดิมเจ้ามีสามีที่รักและทะนุถนอมเจ้า แม้นเจ้าจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ เขาก็ไม่เคยรังเกียจเจ้า“ยังมีพวกเราซึ่งเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน…ไม่นานข้าก็ต้องกลับแคว้นหนานฉี ถึงตอนนั้นเจ้าจะต้องอยู่ที่แคว้นซีหนี่ว์เพียงลำพัง แล้วจะให้ข้าวางใจได้อย่างไร?”ดวงตาของเฟิ่งเวยเฉียงร้อนผ่าวขึ้นมา“ท่านแม่คิดว่าทั้งชีวิตของเสด็จป้าน่าสงสารมากหรือ?“แต่สำหรับข้า นางดีอย่างมาก“ข้าอยากเป็นเหมือนนาง ปกป้องแคว้นซีหนี่ว์ สืบสานสายเลือดแห่งราชวงศ์ต่อไป“ซ่งหลีไม่อาจอยู่เคียงข้างข้าได้ ข้าก็หาคนอื่นได้“หรือไม่ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชาย!”นายหญิงเฟิ่งตวาดด้วยความโกรธ “เจ้าคิดว่าจะต้านทานแคว้นหนานฉีได้หรือ?”นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่นายหญิงเฟิ่งมาอยู่แคว้นซีหนี่ว์ แล้วเอ่ยวาจารุนแรงกับนางเฟิ่งเวยเฉียงรู้สึกประหลาดใจ ทว่าสิ่งที่น่าประหลาดใจกว่าก็คือ มารดาดูเหมือนจะรู้ว่า ในอนาคตแคว้นหนานฉีกับแคว้

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1596

    “อุแว้...”พร้อมกับเสียงร้องไห้ของทารกน้อย เฟิ่งจิ่วเหยียนคลอดบุตรชายออกมาอย่างปลอดภัยเซียวอวี้รีบรุดตรงไปยังตำหนักในทันทีเฟิ่งจิ่วเหยียนนอนอยู่บนเตียง เด็กทารกถูกห่อด้วยผ้าอ้อมวางไว้ด้านข้างนางนางเอียงศีรษะก็เห็นลูกแล้วตัวเล็กนิดเดียว ดวงตายังลืมไม่ขึ้น ราวกับลูกแมวตัวน้อย เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเซียวอวี้ก้าวเข้ามาด้านข้างนาง เอ่ยถามด้วยความห่วงใย“เป็นอย่างไรบ้าง ร่างกายยังไหวหรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้า“นับว่าคลอดอย่างราบรื่น ไม่ได้ลำบากนัก”นางมองเด็กน้อยข้างกาย “อุ้มลูกสิ”นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวอวี้ได้อุ้มเด็กเล็กถึงเพียงนี้ เขาทำด้วยความระมัดระวังสุดขีดก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามา ข้าหลวงได้รายงานแล้วว่า เขาได้โอรสอีกหนึ่งคน …โอรสคนที่สามเซียวอวี้มองใบหน้าที่ไม่ได้น่ารักอ่อนเยาว์ หากแต่ย่นยับราวกับคนแก่ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงจากนั้น เฟิ่งเวยเฉียงก็เข้ามา นางเอ่ยเตือน “ให้พี่หญิงพักก่อนเถอะ”เห็นสภาพพี่หญิงที่เหนื่อยจนเหงื่อท่วมหน้าผาก การคลอดลูกคือการใช้แรงมหาศาลจริง ๆเซียวอวี้รีบพยักหน้า“จริงด้วย เจ้าพักผ่อนก่อน เราจะอุ้มลูกออกไป จะได้ไม่รบกวนเจ้

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1595

    เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเซียวอวี้ด้วยแววตาจริงจัง“ไม่รู้ทำไม แค่รู้สึกกังวล หรือบางที อาจจะกังวลพวกเรา”เซียวอวี้เป็นคนไวต่ออารมณ์ความรู้สึกของนางเขาพอเดาออกทันที นางเห็นจุดจบของซ่งหลีกับเฟิ่งเวยเฉียง แล้วพลันนึกถึงตัวนางเองขึ้นมาเซียวอวี้ผลักเจ้าลูกชายคนเล็กที่เกาะแกะเล่นซุกซนออกไปเบา ๆ แล้วนั่งลงข้างเฟิ่งจิ่วเหยียน โอบบ่านางเข้ามาแนบชิด“เราไม่มีวันทอดทิ้งเจ้า”เขากับจิ่วเหยียน ไม่มีวันเดินไปถึงจุดนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนล้าทั้งกายทั้งใจ เอนพิงไหล่เขาอย่างอ่อนแรงทั้งสองสามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว ทว่าไม่ได้สังเกตเห็น เจ้าลูกชายคนเล็กที่ถูกเซียวอวี้ผลักออกเมื่อครู่ ตอนนี้กำลังยืนมองเสด็จพ่อด้วยสีหน้างอนตุ๊บป่อง……ข่าวการเสด็จมาของฮ่องเต้ฉี เฟิ่งเวยเฉียงปกปิดเอาไว้นางคิดว่า ซ่งหลีก็ไปแล้ว ฮ่องเต้ฉีคนนี้ก็ควรกลับไปได้แล้วแต่ผลกลับกลายเป็นว่า เขาอยู่ยาวนับหลายวันนางทั้งพูดตรง ๆ ทั้งบอกอ้อม ๆ ให้เขากลับแคว้นหนานฉี เขาทำเป็นไม่เข้าใจจึงจำต้องถามพี่หญิงเป็นการส่วนตัว“พี่หญิง ฮ่องเต้ฉีจะเสด็จกลับเมื่อใดหรือ?”“คงหลังจากที่ข้าคลอด”“เช่นนั้นก็อีกไม่กี่วันแล้ว” เฟิ่งเวยเฉียงปลอบ

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1594

    สุดท้ายเฟิ่งเวยเฉียวก็ตัดสินใจปล่อยมือนางมาพบซ่งหลี ลงนามและประทับตราหนังสือหย่าให้เขาเองกับมือเมื่อซ่งหลีได้หนังสือหย่า ความรู้สึกหนักอึ้งไร้รูปร่างบนบ่ากลับไม่เบาลงเขามองเวยเฉียง ผู้หญิงที่เขาเฝ้าปกป้องมาหลายปีที่คบหากับนางในตอนนั้น เป็นเพราะนางไร้เดียงสาจิตใจบริสุทธิ์หลังจากนั้น…อาจเป็นเพราะความเปลี่ยนแปลงของนาง และอาจเป็นเพราะสถานที่อย่างแคว้นซีหนี่ว์ทำให้เขาเปลี่ยนไปพูดในแง่เห็นแก่ตัว เขาถึงขั้นหวังว่าเวยเฉียงจะเป็นเหมือนในตอนแรกตลอดไป เขายอมดูแลนางไปทั้งชีวิต…พูดในแง่พื้นฐาน เวยเฉียงค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า ทว่าเขากลับยังอยู่ที่เดิมเวลาผ่านไปนานวัน ไม่ช้าก็เร็วต้องมีความขัดแย้งเกิดขึ้นซ่งหลียิ้มออกมา“ประมุขแคว้นรักษาตัวด้วย”สายตาของเฟิ่งเวยเฉียงเรียบนิ่งดุจผิวน้ำ“ไปทำเรื่องที่ท่านอยากทำเถอะ“อย่าได้กลับมาอีกตลอดกาล”คำว่าตลอดกาล เหมือนมีดแหลมคม บาดลงกลางใจของซ่งหลีจนมีรอยเลือดเขาเดินเข้าไป“เวยเฉียง ข้าขอ…กอดเจ้าได้หรือไม่?”เฟิ่งเวยเฉียงก้าวถอยหลัง“ไม่ได้”นางปฏิเสธอย่างเด็ดขาดสุดท้ายก็มีความโกรธและความเคียดแค้นในมุมมองของนาง ซ่งหลีเป็นคนท

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status