บทที่ 1663

เฟิ่งจิ่วเหยียนในฐานะผู้สังเกตการณ์ ฟังจนจับได้ถึงความขัดแย้งในสิ่งที่ถานไถจิ้งเล่า

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถานไถเหยี่ยนไม่รู้สึกเจ็บปวด ตอนนั้นเขาพูดโกหกหรือ”

ถานไถจิ้งหัวเราะ

รอยยิ้มนั้นเจือปนไปด้วยอารมณ์ซับซ้อน ยากจะอธิบาย

นางกำมือข้างหนึ่งแตะริมฝีปากแล้วหัวเราะเบา ๆ

“ใช่

“อาเหยี่ยนเป็นเด็กดื้อจริง ๆ

“เขาโกหกอย่างใหญ่โตมหาศาล

“ทว่า เขาแสดงละครเก่งมาตั้งแต่เด็ก ความเจ็บปวดที่เขาแสร้งทำนั้น เหมือนจริงเสียจน….”

น้ำเสียงของถานไถจิ้งเริ่มเย็นยะเยือก ชวนให้คนขนลุกซู่

นางมองเฟิ่งจิ่วเหยียน แล้วน้ำตาก็คลอขึ้นมาในดวงตา

“หากตอนนั้น ข้ารู้ทันการเสแสร้งของเขาเร็วกว่านี้ก็คงดี”

นางสะอื้นครู่หนึ่ง “ท่านมิใช่คนของเขาเทียนเหมิน ดังนั้นท่านไม่มีทางรู้ การปรากฏตัวของคนที่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด น่าตกตะลึงขนาดไหน และเย้ายวนเพียงใด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนสัมผัสได้ถึงความวิปริตในคำพูดนั้น

“พวกเขา…ทำอะไรกับถานไถเหยี่ยน”

ถานไถจิ้งยิ้มแย้ม ดวงตาโค้งเป็นเสี้ยวพระจันทร์

“มนุษย์ย่อมหลงใหลในสิ่งที่ไม่รู้จัก

“ตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่อาเหยี่ยนออกไปแล้วกลับมา บนตัวล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลมากมาย

“ครั