บทที่ 390

ในห้องทรงพระอักษร

หลิวซื่อเหลียงนำยาทาแผลน้ำร้อนลวกมาวางบนโต๊ะแล้ว

เขาหูตาว่องไว แค่เห็นฮองเฮาอยู่ด้านในด้วย ไม่ต้องรอได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ก็ถอยพรวดพราดออกไปแล้ว

เซียวอวี้นั่งลงตรงนั้นและวางมือไว้บนโต๊ะ

เฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่ตรงข้ามกับเขา เริ่มจากพับแขนเสื้อของเขาขึ้นมาก่อน ถึงมองเห็นตำแหน่งทั้งหมดที่ถูกน้ำร้อนลวก

ตอนอยู่ที่ค่ายทหารนางก็ทำแผลใส่ยาอยู่เป็นประจำ ท่าทางจึงดูคล่องแคล่ว

แค่ผ่านไปชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น นางก็เงยหน้าขึ้น

“เสร็จแล้วเพคะ”

เซียวอวี้: รวดเร็วเพียงนี้เชียวหรือ?

เมื่อเห็นนางจะลุกขึ้น เขาพลันมองไปทางสาส์นกราบทูลที่วางกองอยู่บนโต๊ะ

“ไปหยิบสาส์นกราบทูลมา เราจะพูดแล้วเจ้าก็เขียน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกแปลกใจ

“ฝ่าบาท วังหลังไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับราชกิจเพคะ”

ยิ่งไปกว่านั้นจักให้นางเขียนแทนด้วยซ้ำ

สีหน้าของเซียวอวี้ดูเรียบเฉย “ทั้งหมดเป็นสาส์นกราบทูลที่ไม่มีแก่นสาร ไม่ได้สลักสำคัญอะไร”

สาส์นกราบทูลในแต่ละวันที่เป็นเรื่องสำคัญจริง ๆ มีน้อยมาก

ส่วนใหญ่เป็นเรื่องไร้แก่นสารที่ไม่มีผลใด ๆ

เดิมทีเฟิ่งจิ่วเหยียนคิดว่าเขาพูดเกินจริง ทว่าหลังจากพลิกดูตามคำขอของเขา ถึ