บทที่ 426

หลังถูกลูกธนูยิง เดิมเฉียวม่อคิดว่า ตัวเองต้องตายเป็นแน่

นางคิดว่า ตายไปทั้งอย่างนี้ก็ดี จะได้จบ ๆ

แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ยามมวลความเจ็บปวดถึงขั้วกระดูกม้วนตัวเข้ามา นางฟื้นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

เมื่อลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำแปลกถิ่น บริเวณรอบด้านต่างเต็มไปด้วยกำแพงหิน นางถูกมัดไว้บนเตียงไม้ผุพังหลังหนึ่ง

ทันใดนั้นพลันมีเสียงแก่ชราดังขึ้นมาข้างหู

“แม่ทัพน้อยเมิ่ง ฟื้นแล้วหรือ…”

ตอนนี้เฉียวม่อถึงได้เห็นว่า บนหัวนางมีบุคคลหนึ่งยืนอยู่

ใบหน้าของคนผู้นั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

เขาก้มหน้า จ้องมองมาที่นางพร้อมฉีกยิ้มร่า

เฉียวม่อถามทันที “เจ้าช่วยข้าไว้หรือ?”

นั่นสินะ ศิษย์พี่คงเคยช่วยเหลือคนไว้มากมาย!

คนผู้นี้ต้องคิดว่านางเป็นแม่ทัพน้อยเมิ่งเหมือนองค์หญิงใหญ่แน่ ๆ ถึงได้ช่วยชีวิตนางอย่างไม่สนสิ่งใด

คนผู้นั้นยื่นมือไปจับหน้าอกของนางที่ถูกลูกธนูปัก

นางพลันรู้สึกเย็นวูบ

จากนั้นก็ได้ยินเขาส่งเสียงหัวเราะชวนสยองออกมา

“สมกับเป็นแม่ทัพน้อยเมิ่งผู้ฝึกปรนร่างกายมาอย่างดี ร่างกายนี้ ช่างแข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า

“ถูกลูกธนูปักเสี่ยงตายถึงชีวิตแท้ ๆ แต่กลับรอด