ค่ำคืน

ภาพสุดท้ายที่หล่าทหารเห็นคือกองเพลิงขนาดใหญ่ แสงของมันสามารถขับไล่ความมืดไปจนหมด ทหารรีบพากันควบม้าอย่างสุดชีวิต

ทางด้านจินเซียงก็สั่งให้ม้าของตนออกไปรอที่ชายป่านอกด่านก่อนถึงจุดนัดพบ ม้าของนางก็ยอมทำตามมันวิ่งหายไปในความมืดของท้ายหมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้กับด่าน ตอนนี้ทหารเหลียวกำลังไล่ตามนางเพราะนางทำให้ ทัพเหลียวสูญเสียไปมากกว่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้

ฟิ้ว~ เพียงสายลมพัดผ่านก็มีทหารเหลียวหลายสิบคนล้มลงจมกองเลือด

“ผีหลอกรึไงว่ะ” ทหารเหลียวเดินจับกลุ่มเป็นวงกลม

“อัก” ยังไม่ทันได้คำตอบทหารเหลียวอีกกลุ่มก็สิ้นใจ

“รายงานท่านแม่ทัพ! ตอนนี้เรา...เราเสียทหารไปมากกว่าพันนายแล้วขอรับ”

“เป็นไปไม่ได้! สตรีเพียงนางเดียวเหตุใดถึงจัดการไม่ได้!” ถัวปาจวิ้นตวาดใส่ทหาร

“ที่ด่านคนของเราถูกเผาไปมาก เมื่อตามไปก็ถูกสังหาร ตอนนี้นางถูกล้อมที่หมู่บ้านไม่ห่างจากด่านมากนักขอรับ”

“ระดมยิงธนูเพลิงเผานาง!! สั่งให้พวกซีเซี่ยกับจินส่งทหารฝีมือดีไปดักใกล้ป่า ถ้านางถอย...อย่างไรก็ต้องผ่านป่านั่น!”

“ขอรับ!”

ธนูไฟมากมายถูกระดมยิงขึ้นฟ้าจนท้องฟ้าสว่าง ทั่วท้องฟ้าตอนนี้เต็มไปด้วยลูกธนูเพลิงที่ตกลงมาดั่งห่าฝน จินเซียงเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยกโล่ขึ้นบังและวิ่งออกไปทางท้ายหมู่บ้าน

“ฮึ ดูท่าจะลำบากซะแล้ว” นางโยนอาวุธเข้าไปเก็บในมิติแล้ววิ่งฝ่าออกจากหมู่บ้าน

“นั่น! นางอยู่นั่นรีบตามไป!” ทหารเหลียวพากันไล่ล่าอย่างไม่ลดละ ทั้งธนูและหอกต่างถูกประเคนให้นางอย่างเต็มที่

ฟิ้ว! ฉึก!

'ธนูอาบยาพิษ' พิษแผ่กระจายเข้ากระดูก นางกัดฟันกรอด หอบหายใจราวกับจะขาดใจ แต่กลับยกดาบขึ้นอีกครั้ง แม้จะรู้ตัวดีแต่นางก็หยุดวิ่งไม่ได้ ‘ตามมาเลย!’ ยิ้มแล้วหันวิ่งหายเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง

“หยุด!” ทหารเหลียวทั้งหมดที่ตอนนี้เหลือเพียงสามหมื่นกว่านายพากันหยุดมาหยุดล้อมรองแม่ทัพสาวเพียงคนเดียวที่ตอนนี้อยู่ในสภาพปางตายและหลบอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง

“ท่านรองแม่ทัพ...ท่านแพ้แล้ว!”

“ถัวปาจวิ้น! ไอคนสารเลว!” แค่ก ๆ จินเซียงไอออกมาเป็นเลือด นางใช้ดาบทิ่มลงพื้นเพื่อประคองตัวเองไม่ให้ล้ม พยายามกล้ำกลืนฝืนทนเดินไปที่โต๊ะกลางห้อง “วันนี้พวกมึงไม่ตายดีแน่!” นางถีบโต๊ะออกแล้วเปิดห้องลับที่ซ่อนอยู่ ‘ดินปืนและไหน้ำมัน’ ถูกบรรจุอัดแน่เต็มห้องลับใต้ดิน

“ไม่คิดว่าระบบจะมีของแบบนี้ด้วย” นางหยิบกล่องเหล็กสีดำที่บรรจุระเบิดแรงสูงไว้ออกมา แล้วว่างลงอย่างช้า ๆ

“ฆ่านางให้ได้! ใครฆ่านางได้ข้ามีรางวัลให้!” จบคำพูดของถัวปาจวิ้น เหล่ายอดฝีมือก็พากันกรูเข้าหาเป้าหมายทันที

จินเซียงยิ้มเย็น “ไปลงนรกซ่ะ!!” ระเบิดตั้งเวลาไว้เพียงห้าวินาที จินเซียงรีบใช้วิชาตัวเบาทะยานออกมาจากบ้านหลังนั้น และรีบวิ่งฝ่าออกไปให้ไกลที่สุด

บึ้มมมม!!! พื้นดินเกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรงจากการระเบิด รอบนี้รุนแรงกว่ารอบแรกมากนัก หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านได้หายไปในทะเลเพลิงพร้อมทหารเหลียวเกือบหมื่นนายที่ถูกฝังในหมู่บ้าน

หมู่บ้านทุกหลังถูกเติมเต็มด้วยดินดำ เศษกระเบื้อง น้ำมัน เศษเหล็ก ทำให้พอระเบิดเศษกระเบื้องและเหล็กก็พุ่งเข้าใส่พวกทหาที่อยู่ใกล้ ๆ จนล้มตายไปตาม ๆ กัน ไอร้อนจากเปลวเพลิงยังสามารถรู้สึกได้แม้จะออกมาไกลมากแล้ว

ไฟลุกโหมแผดเผาเงียบงัน หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านเหมือนถูกกลืนหายไปต่อหน้าต่อตา เสียงระเบิดกึกก้องฉีกความเงียบเป็นชิ้นเล็ก ๆ เปลวเพลิงแดงฉานพุ่งขึ้นฟ้าเหมือนมังกรเพลิงที่คำรามสะท้านฟากฟ้า เศษไม้และก้อนหินปลิวว่อน ร่างผู้คนกระเด็นกลางอากาศ เสียงกรีดร้องดังระงม แต่ก็ถูกเสียงเพลิงกลืนหายไป

จินเซียงพุ่งทะลุความโกลาหลออกมา เลือดไหลจากบาดแผลบนแขนและบ่า แต่แววตายังคมกริบ ดาบในมือสะท้อนแสงไฟวาววับราวกับปีศาจมาร “เผยอิง… ข้าคงไม่ได้กลับไปหาเจ้าแล้ว” นางคิดในใจ ก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ริมฝีปากสั่นระริกจากพิษธนู

“ตาย!!” แล้วนางก็พุ่งตัวเข้าหาเหล่ายอดฝีมือ ที่ถูกส่งมาดักตามเส้นทาง และตลอดแนวป่า

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด ยอดฝีมือต่างค่อยๆ ล้มตายลงไปทีล่ะคนรวมถึงเหล่าทหารที่กรูกันเข้ามาจนมีซากศพทับถมกับจนกลายเป็นเนินขนาดย่อมๆ ตลอดเส้นทางที่มุ่งหน้าสู่จุดนัดพบ

“หยุด!” ทหารทั้งหมดหยุดแล้วถอยกลับมาตามคำสั่งแม่ทัพใหญ่ที่พาตัวเองออกมาจากนรกได้สำเร็จ

“ธนู!” พลธนูวิ่งขึ้นหน้าแล้วปล่อยลูกธนูออกไปอย่างมืดฟ้ามัวดิน

แม้จะมีกำลังมหาศาลแต่ทว่ายามนี้นางกลับติดพิษและเริ่มที่จะหมดกำลัง แต่ก็ยังกัดฟันสู้ยกดาบขึ้นปัดป้องลูกธนู แม้จะมีบ้างที่เฉียดไปเฉียดมา บ้างก็เข้าที่ขาและหัวไหลจนเลือดไหลริน

จินเซียงกัดฟันฝืนวิ่งหลบเข้าไปในป่า “ฆ่านางซ่ะ!” ทหารฝีมือดีหลายร้อยคนวิ่งเข้าตามนางไปทันที พวกมันยิงธนูใส่อย่างไม่ลดละ

จินเซียงสังหารพวกมันแล้วเอาธนูมาใช้ มันยิงหนึ่งดอก จินเซียงก็ใช้ดอกนั้นยิงกลับคืน และสังหารพวกมันจนหมด

“ทำไมมันไวจังว่ะ!” ทหารม้าที่ขี่ม้าไล่ตามบ่นกับทหารด้วยกัน ฟิ้ว! อัก ทหารคนนั้นถูกธนูยิงจนกระเด็นลงจากหลังม้า

ถัวปาจวิ้นสั่งให้ทหารทั้งหมดปิดล้อมป่า ถ้าเจอให้ฆ่าได้ทันที เมื่อรวมกับทหารของซีเซี่ยและจิน แม้จะเสียไปมากกว่าหมื่นนาย แต่ก็ยังมีกำลังพลเหลืออีกมาก แค่คนคนเดียวยังไงก็คงไม่รอด

“ข้าจะไม่ยอมตายคนเดียว! เข้ามา!”

จินเซียงใช้แรงที่เหลืออยู่เข้าห่ำหันกับทหารฝีมือดีนับร้อยคนที่ดักอยู่ด้านหน้าของป่าแห่งความตาย นางเหวี่ยงดาบเข้าใส่พวกมันจนตกตายไปมากกว่าครึ่ง บางคนตกใจจนทิ้งอาวุธ บางคนร้องตะโกนเหมือนพบผี แต่ก็ยังพุ่งเข้าใส่ไม่หยุด จินเซียงตวัดดาบ ฟาดลงกลางฝูงศัตรู โลหิตสาดกระเซ็นบน ร่างนางเหมือนภาพหลอนที่ไม่มีวันหยุด

“วี๊ด!!!” จินเซียงเป่าปากเรียกม้าของตัวเอง ม้าตัวใหญ่สีเลือดพุ่งตัวออกมาจากป่า จินเซียงเหวี่ยงตัวขึ้นม้าแล้วบุกฝ่าออกไป พวกทหารถูกม้ากระทืบจนตาย ทำให้พวกมันพากันวิ่งหนี

ควันไฟยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือศีรษะเมื่อจินเซียงควบม้าออก จากป่า แต่เบื้องหน้ากลับมีกำแพงเหล็กเคลื่อนไหว—กองทัพม้าห้าพันนายเรียงหน้ากระดานบังทาง แม่ทัพใหญ่เย่หูประจำกองพลโม่วหม่า ยกดาบโค้งแวววาวขึ้นชี้นางทันที มันสังเกตตั้งแต่วิธีขี่ม้าและขึ้นม้า เหมือนคนที่ผ่านการรบบนหลังม้ามาอย่างโชคโชน ‘ถ้าไม่ฆ่าวันนี้ วันหน้าจะยิ่งอันตราย’

“ฆ่าเสีย!”

เสียงสั่งการดังก้อง เหมือนค้อนเหล็กทุบกลางอกทหารทั้งกอง

แต่เมื่อร่างสูงใหญ่บนหลังม้าของจินเซียงพุ่งทะยานเข้าหา ภาพที่ปรากฏกลับไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ‘แต่เป็นปีศาจโลหิตในคราบสตรี!! ม้าศึกขนาดมหึมาเงื้อกีบสูงราวอสูรจากนรก!!’ เสียงกีบกระแทกพื้นสะท้อนดังก้อง กวัดง้าวเพียงครั้งเดียว ฟั่บ! ทหารม้าสิบกว่าคนถูกฟันจนร่างขาดกระเด็น เลือดพุ่งเป็นทางบนอากาศ

เสียงกรีดร้อง สัตว์ศึกสะบัดหัวดิ้นควบคุมไม่อยู่ กองทัพทั้งกองแตกตื่นจนระเบียบเสียหาย

เย่หูจ้องนางเขม็งแล้วควบม้าออกมาเพียงลำพัง

“แม่ทัพเย่หู แห่งโม่วหม่า! วันนี้เจ้าต้องตาย!”

ส่วนถัวปาจวิ้นนั่งมองบนหลังม้าอย่างเงียบงัน ไม่ได้พูดอะไร มันรู้ดีว่าแม่ทัพเย่หูผู้นี้ฝีมือร้ายกาจเพียงใด

จินเซียงเช็ดเลือดที่ไหลลงข้างแก้ม ก่อนตอบเสียงเย็น

“ถัง จินเซียง รองแม่ทัพต้าซ่ง”

“รองแม่ทัพต้าซ่ง แซ่ถัง ชื่อจินเซียง”

ม้าของจินเซียง หายใจหอบ เหงื่อโชก ขาหน้าสั่น เกราะม้าเต็มไปด้วยรอยดาบและลูกธนู

แต่ม้าของเย่หู ยังอยู่ในสภาพดี แววตาดุร้าย ตาขาวเป็นวงกว้าง เกราะประดับด้วยกะโหลกศัตรู

ม้าทั้งสองจ้องหน้ากัน เตรียมพร้อมเข้าสู้เพื่อนายของตน ลมยามเช้าพัดกลิ่นเลือดคลุ้ง แสงอาทิตย์ลอดผ่านหมอกควันตกกระทบคมดาบ ทุกอย่างเงียบสงัดเหลือเพียงลมหายใจ

ม้าทั้งสองตัวส่งเสียงร้อง สองแม่ทัพควบม้าปะทะกันเต็มแรง คล๊อง! เสียงดาบกระทบดังก้องสะท้าน แขนจินเซียงชาวาบเหมือนกระดูกจะแตก ดวงตาเย่หูฉายแววคลั่งเหมือนสัตว์ป่าหิวกระหาย

“คล๊อง!” ดาบของทั้งสองปะทะกันเต็มแรงจนเกิดแรงลม จินเซียงรู้สึกถึงแรงสะเทือนที่วิ่งขึ้นแขน เธอเห็นแววตาความคลั่งในตาของเย่หู วันนี้ไม่นางก็มันต้องตายกันไปข้าง

เย่หูถลันตา” วันนี้เจ้าต้องตาย!” เย่หูพุ่งเข้ามาฟันอีกครั้งแต่จินเซียงหลบได้โดยโน้มตัวแนบคอม้า ดาบของเย่หูเฉือนเพียงอากาศ ตัดผ้าคลุมไหล่ของจินเซียงขาด แต่ทว่าตัวมันกลับถูกดาบของจินเซียงเฉือนเข้าที่ขาจนเกราะขาเปิด เลือดกระเซ็นเป็นทางบนพื้นดิน มันมองหน้าด้วยความโกรธเคือง

เย่หูคำราม 'เจ้าตายแน่!' “

แต่ทว่าแขนของจินเซียงเองก็เริ่มหนักเหมือนถูกถ่วงด้วยตะกั่ว เลือดที่ไหลลงตามใบหน้า ทำให้ตาพร่ามัวมองไม่ชัด กลิ่นเหงื่อและเลือดคลุ้งไปทั่วบริเวณ และรสชาติของรสเหล็กในปากจากฟันที่กัดแน่น

ทั้งสองปะทะต่อเนื่อง เลือดสาดเป็นทาง จินเซียงแม้ร่างกายอ่อนล้า โลหิตคั่งในปากจนรสเหล็กขมติดปลายลิ้น นางยกโล่ขึ้นมากันดาบใหญ่จนกระเด็นตกหลังม้า แล้วกระอักเลือดสีดำเข้มออกมา แต่สายตากลับจับได้ เกราะข้างรักแร้ของเย่หูที่มีรอยร้าว ‘โอกาสเดียว…’

เสียงหายใจที่ไม่มั่นคงทำให้จินเซียงรู้ว่าจะยื้อต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

“กูจะฆ่ามึง!” เย่หูพุ่งเข้ามาอีกครั้ง จินเซียงรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย โหนตัวขึ้นจากอาน แล้วถีบเข่าลงกลางอก กร๊อบ! กระดูกแตกดังสนั่น ร่างแม่ทัพใหญ่กระเด็นตกม้า กร๊อบ! เสียงกระดูกซี่โครงแตก

จินเซียงไม่รอช้า กระโจนทับลง คว้าศีรษะมันขึ้นมา

ฉึก! มีดแทงลึก คว้านหมุนเป็นวง เลือดพุ่งนองหน้า เย่หูตาเบิกโพลง กรีดร้องลั่นครั้งแรกในชีวิต

เย่หูสะดุ้ง ตากลอกกลิ้งด้วยความเจ็บปวด เป็นครั้งแรกที่มันรู้สึกถึงความหวาดกลัวเป็นครั้งแรก “อยากฆ่า...ก็ฆ่าเลย!!”

“ตามคำขอของเจ้า!!”

ฉับ! ศีรษะมหาแม่ทัพกลิ้งลงพื้น เลือดทะลักราวน้ำพุ เสียงทั้งสนามรบเงียบกริบ ทหารห้าพันนายตะลึงราวถูกตัดลมหายใจ

จินเซียงยืนหอบ เหงื่อไหลรวมกับเลือดบนใบหน้า ร่างโยกคลอนเหมือนจะล้มทุกขณะ เสียงหายใจหอบของจินเซียงดังขึ้นในความเงียบของสนามรบ เหลืออยู่เพียงลมหายใจและเสียงกีบเท้าม้าที่วิ่งห่างออกไป ดวงตาเลือนรางเงยขึ้นฟ้า มีเพียงเหยี่ยวคู่หนึ่งโผบินวนอยู่เหนือหัว ก่อนที่ทุกสิ่งจะดับวูบลง

เสียงแตรศึกของต้าซ่งดังขึ้นไกล ๆ ตามมาด้วยธงมังกรสีดำที่ปักปลิวบนยอดเนินกว้าง แถวทัพของซ่งโผล่พ้นม่านหมอกควันออกมา เหล่าทหารเหลียวที่เหลือแตกตื่นทันที ถัวปาจวิ้นเห็นแล้วกัดฟันสั่งถอยทัพ

เผยอิงขี่ม้านำหน้า เธอมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิด กลางทุ่งรบที่เต็มไปด้วยซากศพและเพลิงไฟ มีเพียงร่างของใครคนหนึ่งที่ยังยืนอยู่ข้างม้า ดาบเปื้อนเลือดแนบแน่นอยู่ในมือ

ภาพสุดท้ายที่แทรกเข้ามาในห้วงสติ คือร่างของเผยอิงในชุดเกราะเบา พุ่งเข้ามาหานางพร้อมเสียงร้องเรียกที่ดังก้องในใจ

จินเซียงพึมพำออกมาแผ่วเบา ‘เจ้ามาช้าไปน่ะ’ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลือดทำให้เผยอิงรู้สึกเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด พึมพำ

“...เซียงเจี๋ย...” เผยอิงพึมพำ ดวงตาเบิกกว้าง

แต่เพียงเสี้ยวอึดใจนั้น ร่างสูงใหญ่ก็ค่อย ๆ เอนลง เลือดสาดไหลพรากเป็นทาง ก่อนจะล้มลง ตุบ! เสียงดังก้องสะท้อนในหัวใจของเผยอิงเหมือนโลกทั้งใบแตกสลาย

“ข้ามาแล้ว..ข้ามาแล้ว..อาเซียงลืมตาเดี๋ยวนี้ จินเซียงงงงง!!!”

นางกระโจนลงจากหลังม้าโดยไม่ลังเล วิ่งฝ่าซากศพและเลือดนองไปยังร่างนั้น ก้าวเท้าหนักทุกก้าวคล้ายฝันร้ายที่ไม่มีสิ้นสุด ลมหายใจร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะฉีกออกจากอก

ในที่สุดเผยอิงทรุดตัวลงข้างร่างที่นอนแน่นิ่ง เลือดเปรอะเต็มใบหน้าและชุดเกราะ รอยแผลถูกธนูและคมดาบทิ่มแทงนับไม่ถ้วน แต่สิ่งที่ทำให้ เผยอิงเจ็บยิ่งกว่าคือดวงตาที่ค่อย ๆ ปิดลงทีละน้อย

“เซียงเจี๋ย! ได้ยินข้าไหม!? อย่าหลับนะ! อย่าหลับนะ!!”

เผยอิงกอดร่างของคนรักแล้วพยายามเรียก นางจับมือของจินเซียงไว้แน่น มือที่เต็มไปด้วยรอยแผลและเลือด แต่กลับยังอุ่นอยู่เล็กน้อย มือที่เคยฟันศัตรูได้ร้อยคน... ตอนนี้กลับสั่นเมื่อประคองร่างคนรักที่เต็มไปด้วยเลือดจำนวนมาก น้ำตาที่ไม่เคยไหลในสนามรบของแม่ทัพหญิง กลับทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

เสียงรอบตัวค่อย ๆ เลือนหาย เหลือเพียงเสียงสะอื้นของเผยอิงกับเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่ใกล้ดับสูญ

จินเซียงพยายามฝืนลืมตาอีกครั้ง ริมฝีปากเปื้อนเลือดขยับแผ่วเบา

“เผยอิง... เจ้า...มาถึงแล้ว...”

“ข้ามาแล้ว! ข้าอยู่นี่!! เจ้าต้องไม่เป็นอะไรนะ ข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน!”

รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าที่อาบเลือดของจินเซียง แววตาที่พร่ามัวสะท้อนเพียงภาพของเผยอิงผู้เดียว ก่อนสติทั้งหมดจะดับวูบลงไป

เผยอิงกรีดร้องออกมาสุดเสียงราวกับจะฉีกหัวใจตัวเอง เสียงร้องนั้นก้องสะท้อนไปทั่วสนามรบที่เพิ่งสิ้นเสียงดาบ

เผยอิงกอดร่างของจินเซียงแน่นจนเหมือนอยากจะถ่ายลมหายใจของตัวเองให้หลอมรวมเข้าไป นางกัดฟันสะอื้น มือสั่นเทาแต่ก็ไม่ยอมปล่อยแม้แต่วินาทีเดียว

“เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ... ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทิ้งข้าไปเด็ดขาด”

เสียงตะโกนของนายกองดังลั่น

“แม่ทัพ! ทหารเหลียวเริ่มถอยแล้ว แต่ยังมีทหารซุ่มอยู่ด้านหลัง!!”

เผยอิงเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างแม่ทัพผู้เคยผ่านศึกใหญ่ แต่หัวใจกลับเจ็บยิ่งกว่าการต่อสู้ใด ๆ ที่เคยผ่านมา

นางประคองร่างของจินเซียงขึ้นบนหลังม้าด้วยแรงที่มาจากความสิ้นหวังและรักสุดหัวใจ เลือดเปรอะเต็มอ้อมแขนและชุดเกราะของนางเอง แต่เผยอิงไม่สนใจอะไรอีกแล้วในตอนนี้ นางกระโดดขึ้นหลังม้าประคอง จินเซียงไว้ด้านหน้า

“กองทัพซ่ง! เปิดทาง! ปกป้องรองแม่ทัพของพวกเราให้ถึงที่สุด!!”

เสียงกลองศึกดังกึกก้อง ทัพม้าซ่งพุ่งแหวกออกเป็นเกราะกำบังเคลื่อนที่ แถวธนูยิงโต้กลับเป็นห่าฝน เหล่าทหารที่เหลือสละชีวิตปิดกั้นแนวหลัง ไม่ให้ทหารเหลียวตามมา

เผยอิงก้มลงกระซิบข้างหูของจินเซียง

“ได้ยินไหม... เจ้าต้องอยู่ต่อไป...เพื่อต่อสู้เคียงข้างข้า”

ร่างของจินเซียงแม้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แต่ลมหายใจอ่อน ๆ ยังพอมีอยู่ เผยอิงกำมือเธอแน่น หัวใจยังคงเต้นแรงไม่ยอมแพ้

เมื่อกองทัพซ่งทะลวงแนวศัตรูออกไปได้ เส้นทางกลับสู่ค่ายหลักเปิดกว้าง เผยอิงเหลียวกลับไปมองทุ่งรบครั้งสุดท้าย เห็นแต่ซากเพลิงและเลือด แต่ก็ไม่ได้หยุดชะงักแม้เสี้ยววินาที

เพราะสิ่งสำคัญที่สุดในอ้อมแขนของนางตอนนี้ ไม่ใช่ชัยชนะ ไม่ใช่เกียรติยศ แต่คือ ‘ชีวิตของสตรีเพียงผู้เดียว...สตรีที่ทำให้กองทัพแสนนายต้องล่าถอยกลับไป’