All Chapters of แม่นางไก่ทอด: Chapter 1 - Chapter 10

“โอ้ย! เจ็บตัวไปหมดเลยโว้ย ไก่จ้า ไก่ทอด อยู่หนายย หื้ม...เดียวน่ะ” มีมี่พูดกับตัวเองแล้วยันตัวขึ้นนั่ง จากนั้นค่อยๆ มองไปรอบๆ“ตายล่ะอยู่ไหนกันกันล่ะ กะ กลิ่นอะไรเน่าๆ” มีมี่พยายามดมหาจนมาถึงเสื้อของตัวเอง“กลิ่นเกินจะทนแล้วไหนจะกองเลือดนี่อีก เจ้าของร่างเดิมไปทำอะไรมาเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเหม็นมาก”มีมี่พยายามค้นหาเสื้อผ้าชุดใหม่เพื่อเปลี่ยนหลังจากอาบน้ำเมื่อได้มาแล้วก็รีบตรงไปที่ลำธารหลังบ้านทันทีเพื่อหาบน้ำมาใส่โอ่งที่มีน้ำเพียงน้อยนิด นางขนอยู่นานจนน้ำเต็ม แต่พอเปลืองผ้าออกเตรียมอาบก็ถึงกับผงะไป“น่ะ นี่มันสาวงามกับภูเขาลูกใหญ่ชัดๆ อื้ม คงต้องลดหุ่นหน่อยแล้วล่ะ”มีมี่ตัดสินใจอาบน้ำก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันเพราะสุดจะทนกับกลิ่นที่เหม็นเกินบรรยาย นางจัดการเอาสบู่ยาสระผมออกมาจากมิติที่ได้รับการชดเชยมาจากเทพขี้เมา“เห้อ เสร็จซ่ะทีแล้วเอาไงต่อล่ะทีนี้ ก่อนอื่นต้องทวนความจำก่อนว่าเป็นใคร แล้วอยู่ไหน” เมื่อคิดได้แล้วก็เริ่มทำทันที“จินเชียง นักฆ่าจากเปอร์เซีย อื้ม~ เกษียณตัวเองตัวอายุ 25 เพื่อออกมาใช้ชีวิตแบบสบายๆ แล้วใครกันที่ฆ่านาง” มีมี่คิดไปคิดมาก็ได้ข้อสรุปที่ว่านางตายเพราะป่วยด้วย

ทันทีที่เข้ามาในบ้าน อี้หลันรีบตรงไปหาบิดาที่รออยู่ในห้องหนังสือ แม้จะหิวแค่ไหนจินเซียงก็ตามไปด้วยเช่นกันเพื่อไมให้เสียมารยาจึงต้องตามไปทักทายเจ้าบ้านก่อนเป็นอันดับแรกประตูห้องหนังสือเปิดออก อี้หลันรีบเดินเข้าไปในห้องและได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นจากครอบครัว อบอุ่นแบบวาบๆ “เจ้าลูกไม่รักดี! ทำเรื่องเสื่อมเสียแล้วยังมีหน้ากลับมาอีก” อี้หลันผู้โดนตบหันมองผู้ฟาดฝ่ามือลงหน้านางอย่างงวยงง “ท่านพ่อ ลูกแค่โดนรอบสังหารและมีสาวชาวบ้านช่วยไว้น่ะเจ้าค่ะ” “เจ้ากล้าเถียงพ่อรึ ถ้าไม่มีคนมาบอกว่าเจ้าโดนโจรป่าจับไป ฮึ้ย!” “คารวะท่านเจ้าบ้าน ฮูหยิน และเออ~” จินเซียงมองไปที่อีกสองคน “ฮูหยินรอง กับฮูหยินสาม แล้วเจ้าเป็นใคร” ฮูหยินเอกถาม“ข้าน้อยนามว่าจินเซียง และเป็นคนช่วยอี้หลันจากพวกนักฆ่า แต่ตอนนี้พวกนั้นเผาบ้านข้าน้อยจนวอดวาย ข้าน้อยจึงติดตามอี้หลันมาแต่ในระหว่างทางพวกมันก็ยังตามมาแต่เสียดายที่ศพพวกมันมีเงินเพียงน้อยนิด แต่มีสิ่งนี้แทนเจ้าค่ะ” คนสนิทของฮูหยินเอกเดินมารับของในห่อผ้า “มันคืออะไรกัน เปิดดูซิอาจู” “เจ้าค่ะฮูหยิน” “ป้ายคำสั่งของกลุ่มนักฆ่ากรงจักร!” “ท่านพี่แล้วทำไมลูกหญิงถึงโดนคน

“ข้าลืมแนะนำตัว ข้าขื่อหยางเหมยซี เรียกเหมยซีก็ได้” “ทำไมเจ้ายิ้มแบบนั้น” “เอ้า ก็นางเป็นพี่สาวข้า พี่สาวจะแต่งงานทั้งทีทำไมจะยิ้มไม่ได้ จริงมั้ยเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านแม่” เหมยซีเดินยิ้ม“จริง เช่นนั้นพวกพ่อไปก่อนน่ะ” ทั้งสองรีบเรียกพ่อบ้านเพื่อเตรียมรถม้าไปจวนตระกูลถังทันที “อะไรจะรีบป่านนั้น” “จินเซียงเจ้าจงดีใจเถอะที่ได้พี่สาวข้าเป็นฮูหยิน นางเป็นคนสวยและหุ่นดี รวมทั้งเป็นที่หมายปองของเหล่าเชื้อพระวงศ์และพวกแม่ทัพทั้งหลาย นี่ยังไม่นับพวกตระกูลใหญ่ทั้งหลายอีกน่ะ” ต่างจากเผยอิงที่ทำหน้าหมดอาลัย ถ้าแต่งกันคงไม่ต้องลงจากเตียงพอดี “เหมยซีเจ้าจะขายพี่แบบนี้ไม่ได้น่ะ” “พี่ใหญ่ ถ้าท่านไม่แต่งกับนางท่านก็อาจต้องเข้าวังน่ะเจ้าค่ะ” “พี่รู้ แต่ไม่รู้ว่าถ้าพี่ท้องตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้น” “ยังหรอก คงอีกนานเพราะข้าให้เจ้ากินยาคุมไปแล้ว” จินเซียงตอบสบายๆ เผยอิงเองก็พอเข้าใจและเห็นด้วย “ขอบใจเจ้ามาก” “ฝากตัวด้วยน่ะ” “อืม” เผยอิงพยักหน้า ทางด้านจวนตระกูลถังก็กำลังวุ่นวาย เมื่อคนจากจวนแม่ทัพใหญ่มาถึงหน้าจวนพร้อมด้วยแม่สื่อและสินสอด “ตาเฒ่าหยางเจ้ามาทำอะไร” “ตาแก่ข้ามาที่นี่เพื่อมาขอแม่นางจ

เมื่อพบว่าใครมาทุกคนก็พร้อมใจกันเงียบ และย้ายไปที่ลานสำหรับฝึก เป้ายิงและอุปกรณ์ต่างๆ ถูกนำออกมาจัดวางไว้อย่างรวดเร็วจินเซียงเดินดูอาวุธก่อนจะหยิบธนูธรรมดาๆ มาพร้อมลูกเพราะการทดสอบแรกคือยิงธนู ตามด้วยดาบ หอก ง้าว หมัด ม้า“ยิงธนูระยะไกลให้เข้าทุกดอก สองปิดตายิงธนู สามสู้ด้วยธนู” เมื่อชายชราพูดจบก็มีทหารหลายนายเดินออกมาจินเซียงเริ่มจากยิงธนูใส่เป้าระยะไกล ปิดตายิง ทุกครั้งที่นางปล่อยลูกธนูออกไป พวกมันจะวิ่งเข้าไปที่กลางเป้าทุกครั้งไม่ว่าจะปิดตาหรือไม่ปิดตา ในที่สุดก็ช่วงที่ต้องสู้กับทหารระดับแนวหน้าด้วยธนูเพียงอย่างเดียว จินเชียงล้มทหารลงทีล่ะคนอย่างง่ายดาย แม้จะเป็นลูกธนูแบบหุ้มปลายด้วยผ้านวมหนา แต่มันก็เจ็บอยู่ดีหรือบางทีอาจเจ็บหนักเพราะว่านางเป็นคนยิง ในที่สุดการสู้ก็จบลงโดยที่จินเซียงเป็นฝ่ายชนะ การทดสอบยังคงดำเนินต่อไป องค์หญิงรองที่มากับองครักษ์หลวงนั้นก็ยืนดูอยู่เงียบๆ 'พี่สาวมัวเล่นอะไรอยู่ หรือว่าว่างเกินเลยสู้แบบขอไปทีแบบนี้' “องค์หญิงเพค่ะ กระหม่อมถามได้รึไม่ว่าท่านจินเซียงตอนอยู่ที่นั่นท่านเป็นอย่างไร” องครักษ์หญิงถาม “พี่เค้าเป็นพวกระดับสูง สูงมาก เป็นคนที่มีค่าหัวสู

ภาพสุดท้ายที่หล่าทหารเห็นคือกองเพลิงขนาดใหญ่ แสงของมันสามารถขับไล่ความมืดไปจนหมด ทหารรีบพากันควบม้าอย่างสุดชีวิต ทางด้านจินเซียงก็สั่งให้ม้าของตนออกไปรอที่ชายป่านอกด่านก่อนถึงจุดนัดพบ ม้าของนางก็ยอมทำตามมันวิ่งหายไปในความมืดของท้ายหมู่บ้านเล็กๆ ใกล้กับด่าน ตอนนี้ทหารเหลียวกำลังไล่ตามนางเพราะนางทำให้ทัพเหลียวสูญเสียไปมากกว่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้ ฟิ้ว~ เพียงสายลมพัดผ่านก็มีทหารเหลียวหลายสิบคนล้มลงจมกองเลือด “ผีหลอกรึไงว่ะ” ทหารเหลียวเดินจับกลุ่มเป็นวงกลม “อัก” ยังไม่ทันได้คำตอบทหารเหลียวอีกกลุ่มก็สิ้นใจ “รายงานท่านแม่ทัพ! ตอนนี้เราเสียทหารไปมากกว่าพันนายแล้วขอรับ” “เป็นไปไม่ได้! แค่สตรีเพียงคนเดียวทำไมถึงจัดการไม่ได้!” ถัวปาจวิ้นถามทหารคนสนิท “ที่ด่านคนของเราถูกเผาไปมากและเมื่อตามไปก็ถูกสังหาร ตอนนี้นางถูกล้อมที่หมู่บ้านไม่ห่างจากด่านมากนักขอรับ” “ระดมยิงธนูเพลิงเผานาง!! สั่งให้พวกซีเซี่ยกับจินส่งทหารฝีมือดีไปดักใกล้ป่า ถ้านางถอย...อย่างไรก็ต้องผ่านป่านั่น!” “ขอรับ!”ธนูไฟมากมายถูกระดมยิงขึ้นฟ้าจนท้องฟ้าสว่าง ทั่วท้องฟ้าตอนนี้เต็มไปด้วยลูกธนูเพลิงที่ตกลงมาดั่งห่าฝน จินเซียงเงยหน