ด่านแตก

จินเซียงฟังทหารรายงานถึงสิ่งที่ทหารเห็นจากบนยอดไม้ พวกเค้าบอกว่าตอนนี้พวกเรากำลังเดินทางย้อนเข้าไปเมืองเหอเป่ย์ไม่ได้ตรงไปที่ชายแดนแต่อย่างใดเพราะด้านหน้าคือป่าใหญ่ที่อยู่ทางตะวันตกของเมือง ชาวบ้านเรียกว่าป่าแห่งความตาย ใครก็ตามที่เข้าไปในป่ายากจะได้กลับมา 

“หึ คิดไว้ไม่ผิด แล้วถ้าย้อนกลับไปที่ด่านจางเจียนโขวจะใช้เวลานานรึไม่” 

“หนึ่งชั่วยามขอรับ รวมเวลากลับไปที่ค่ายหลักก็ประมาณ สามชั่วยามขอรับ” นายกองคนเดิมตอบ 

“ถ้ามันคิดจะใช้กฎทหารเล่นงานข้า พวกเจ้าทุกคนก็ไม่มีใครรอดพ้น เราจะไปที่ด่านกันแล้วค่อยกลับ” จินเซียงสรุปแล้วทำเป็นเก็บแผนที่เข้าไปในอกเสือ แท้จริงแล้วเอาเก็บไว้ในมิติ 

“ขอรับ” 

จินเซียงหันกลับไปมองทางป่า “พวกเจ้าไปกันก่อนเหมือนว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่แถวนี้ เยอะด้วย” นายกองทั้งสองมองหน้ากัน พวกเค้าไม่รู้สึกถึงอะไรเลย 

“อะไรรึขอรับ” 

“ข้าไม่แน่ใจ ที่แน่ใจคือพวกมันไม่ได้ข้าวมาให้พวกเราแน่” จินเซียงตอบ 

“ยังไม่ถึงเวลาอาหารเลยน่ะขอรับ”

“ประชด!!” 

“ท่านรองแม่ทัพก็ อย่าอารมณ์ดีตอนนี้ซิขอรับ”

จินเซียงถอดหมวกเหล็ก และผ้าคลุมไหล่ออก “นายกองจาง ท่านกับทหารอยู่ตรงนี้อย่าไปไหน นายกองอี้ท่านเองก็เช่นกัน ให้ทหารตั้งโล่อยู่ในกระบวนทัพกระดองเต่าห้ามออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าข้าจะกลับมา ไม่ว่าได้ยินเสียงอะไรก็ห้ามขยับ” พูดจบก็เอาธนูมาจากนายกองอี้ “จำไว้ห้ามขยับไปไหน”

“ขอรับ!” แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ถามอะไรมาก 

ทหารเปิดทางให้นางออกไป นายกองทั้งสองมองนางหายเข้าไปในป่า เพียงไม่นานก็มีเสียงดาบดังขึ้น

ฟิ้ว! ตึ้ม! ตึ้ม! ตึ้ม! ฟับ! ฟับ! ฟับ! ตึ้ม!

เสียงจากการต่อสู้ดังขึ้นไม่ขาดสายรวมถึงเสียงตะโกนร้องขอความเมตตาและเสียงตะโกนด่าทอต่างที่ดังมากพอให้ทหารทุกนายได้ยิน

“เกิดอะไรขึ้นในป่า” ทหารนายหนึ่งถามเพื่อน 

“ไม่รู้ แต่ท่านรองแม่ทัพเข้าไปได้ซักพักแล้วน่ะ” 

“มีสมาธิหน่อย ถ้าเกิดพวกมันบุกมาทางนี้เราจะตายกันหมด” นายกองจางบอกทหาร 

ผ่านไปครึ่งชั่วยามจินเซียงก็ออกมาจากป่า มีคราบเลือดติดที่เกราะบ้างเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้วไม่ได้มาอาการบาดเจ็บอะไรเลยแม้นิดเดียว

“รีบเดินทางกันเถอะเดี๋ยวพวกมันจะแห่กันมาอีก” จินเซียงรับของที่ฝากไว้และคืนธนูให้นายกองอี้  

“ขอรับ” ทหารทั้งหมดตั้งแถวแล้วรีบออกเดินทางต่อ

เดินทางไม่นานก็มาถึงด่านจางเจียนโขว ที่นางแปลกใจมากที่สุดคือจุดนี้มีทหารเพียง 1,500 นาย ยืนเฝ้าด่านอยู่ แต่ในทางกลับกันที่ค่ายและเมืองดันมีทหารหลายหมื่นค่อยเฝ้าทั้งที่จุดนี้คือจุดยุทธศาสตร์แต่กลับไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร 

“นายกองจาง!”  

“ขอรับ” เจ้าของชื่อรีบวิ่งมาทันที 

“ทำไมที่นี่ถึงได้มีทหารแค่นี้” 

“ที่นี่เป็นด่านเก่าขอรับ อีกอย่างจุดนี้มีแต่ทหารเหลียวเท่านั้นที่บุกมาทางนี้” จินเซียงหันมองตามเสียง 

“ไม่ทราบว่าท่านคือ” 

“ข้าน้อยเตียวหลาง ผู้คุ้มกันประตูด่านจางเจียงโขนหรืออีกชื่อหนึ่งคาร์คาร์น” เตียวหลางประสานคำนับจินเซียง ”ไม่ทราบว่าท่านคือ

“รองแม่ทัพจินเซียง ข้านำคนมาลาดตระเวนบริเวณนี้” จินเซียงตอบ ก่อนจะถามต่อ “ช่วงนี้มีข่าวอะไรบ้าง” ถาม 

“มีข่าวจากพวกชาวบ้านที่ผ่านทางไปมาว่าพวกทหารเหลียวมีการเคลื่อนไหวและกำลังระดมพลจำนวนมากแต่ไม่ทราบแน่ชัด แต่ที่แน่ชัดคือเหลียวแข็งแกร่งกว่าพวกซีเซียและจินนัก” 

“น่าสงสัยจริงมาก” ในตอนนั้นเองเจ้าเหินฟ้าบินลงมาเกาะที่บ่า จินเซียงดึงจดหมายที่แนบมาออกมาอ่าน 

“เหยี่ยวแดงตัวใหญ่จริงๆ” เตียวหลางมองอย่างชื่นชม ส่วนเจ้าของเหยี่ยวก็กำลังอ่านจดหมาย

“ฮึ พวกมันจะบุกข้ามภูเขามาตีเราอยู่แล้ว พวกนั้นยังเถียงกันอยู่เลย” อ่านจบก็เผาจดหมายทิ้ง 

“ท่านแม่ทัพส่งมารึขอรับ” 

“ใช่ นายกองจางไปบอกทหารให้พักผ่อนกันก่อน อีกครึ่งชั่วยามเราจะเดินทางกลับโดยใช้เส้นทางธรรมชาติ” 

“ขอรับ” นายกองจางรีบเดินออกไป 

“เจ้าเหินฟ้า เจ้าช่วยไปดูให้ทีน่ะว่าฝั่งนั้นทำอะไรกันอยู่” 

“งึ่กๆ” เจ้าเหินฟ้าผงกหัวแล้วบินออกไป 

“ท่านคุยกับนกได้ด้วยรึขอรับ เอะท่านไม่ใช่ชาวฮั่นรึขอรับ” เตียวหลางถามเมื่อเห็นผู้เป็นรองแม่ทัพถอดหมวกเหล็กออก

“ข้ามาจากเปอร์เซีย คนรักข้ามารบ ข้าจึงตามนางมา” นางตอบสั้นๆ แล้วดูแผนที่ที่เตียวหลางเอามาให้ “ไม่ต้องมองข้าแบบนั้นข้าไม่ใช่พวกนั้น แต่พวกเติร์กิสก็เหมือนข้าอยู่น่ะ”  

“เปล่าขอรับ” 

“ดีแล้วอย่าได้ถามเยอะ จริงซิเอานี่ไป” จินเซียงส่งกระบอกพลุให้เตียวหลาง 

เตียวหลางมองกระบอกไม้ไผ่ในมือ “อะไรรึขอรับ” 

“ถ้าเหลียวยกทัพม้าเข้ามาที่ด่าน ขอให้เจ้ายิงมันขึ้นฟ้าแล้วข้าจะรีบมาช่วย ดูแล้วครั้งนี้นอกจากหนอนแล้วยังมีคนโง่มาคุมทัพอีก” 

“ท่านไม่กลัวโดนประหารรึ” เสียงสตรีดังขึ้นไม่ไกล 

“น้องเจียวเจ้ามาตรงนี้ทำไม” เตียวหลางถามหญิงสาวผู้มาใหม่

“หน่วยลาดตระเวนแจ้งมาว่าพวกเหลียวนำทัพสี่หมื่นตรงมาทางนี้และมีทัพของซีเซียอีกที่กำลังมุ่งหน้าไปทางค่ายทหารหลักที่เหอเป่ย์ ผู้นำทัพคือถังปาจวิ้นกับถัวปายู๋ว” หญิงสาวตอบ แล้วชี้ไปบนแผนที่บนโต๊ะ “พวกมันข้ามภูเขามาเมื่อช่วงเช้ามืด ส่วนพวกซีเซียบุกตรงไปทางนั้น”

“ใช้เวลากี่วันและพวกซีเซียมีเท่าไหร่ แล้วทำไม่พวกนั้นถึงได้” 

“ท่านอาจตกข่าวหรือว่าข่าวอาจไปไม่ถึงเมืองหลวง ตอนนี้สองเมืองได้รวมกันหนึ่งภายใต้ธงของพวกเหลียว ส่วนทัพของพวกซีเซียนั้นมีเพียง 15,000 นายเท่านั้น” เจียวทำหน้าเหมือนกังวลอะไรบางอย่าง พอจินเซียงถามก็ตอบว่าทางจินนั้นเงียบเกินไป

“ใช้เวลากี่วัน” จินเซียงเริ่มเป็นกังวลเพราะเมื่อช่วงสายพวกที่มาดักรอนางมีบางส่วนเป็นทหารชั้นสูงหรือจะบอกว่าพวกแถวหน้าของกองทัพเหลียวก็ว่าได้ 

“คาดว่าอีกสองวันคงจะมาถึงที่นี่” เป็นคำตอบที่ไม่น่าฟังเท่าไหร่

“นายกองอี้! ส่งทหารไปขอกำลังเสริมเดี๋ยวนี้ ได้เท่าไหร่เอาเท่านั้น!” จินเซียงตะโกนบอกนายกองอี้ที่กำลังคุยกับทหาร 

“ได้ขอรับ เดี๋ยวข้าไปเอง” 

“ดีมากรีบหน่อยแล้วเอานี่ไปด้วย” จินเซียงรีบเขียนข้อความแล้วใส่กระบอกไม้ไผ่ส่งให้นายกองอี้ ”ระวังตัวด้วย”

“พวกเราจะรีบกลับมาขอรับ” 

“รีบหน่อยรึกัน” 

“ขอรับ” นายกองอี้พาทหารม้าบางส่วนรีบควบม้าออกไปจากฐานที่มั่น

“พวกท่านรีบไปอพยพชาวบ้านเถอะ เรามีเวลาไม่มาก” จินเซียงหันไปบอกเตียวหลางกับเจียว 

“ขอรับ/เจ้าค่ะ” ทั้งเดินออกไป ทำให้เหลือนางนั่งคนเดียวที่โต๊ะ 

“ไม่น่าทำไมราชวงศ์ซ่งเหนือถึงล่มสลายเร็ว” นางหลับตาเพื่อเชื่อมต่อกับเจ้าเหินฟ้า 

[ทำการเชื่อมต่อ]

[เชื่อมต่อเสร็จสิ้น]

เสียงของระบบดังขึ้นในหัว

สิ่งที่นางเห็นคือกองทัพขนาดใหญ่ไม่ต่ำกว่าห้าหมื่นนายพร้อมอุปกรณ์เข้าตีเมืองจำนวนมากรวมถึงเครื่องยิงหินด้วย กองทัพที่พร้อมจะเข้ายึดเหอเป่ย์และจากนั้นก็จะเข้าตีเซียโจต่อด้วยยึดจงหยวนทั้งหมด แต่ก่อนหน้านั้นพวกมันต้องเข้าตีด่านจางเจียนโขวก่อน ถ้าพ้นจุดนี้ไปได้ที่ราบภาคกลางก็จะลุกเป็นไฟ 

“แย่ แย่ มาก ต้องทำให้พวกมันถอยกลับไปชาวบ้านได้ลำบากแน่” จินเซียงหน้ามองท้องฟ้าทำให้รู้ว่าตอนนี้ได้เลยเวลาเที่ยงวันมาซักพักแล้ว  

“ทหารเจ้าชื่ออะไร” นางถามทหารคนหนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกล 

“ตงขอรับ” 

“อืม เจ้ามีครอบครัวไหม” 

“มีพ่อกับแม่ขอรับ อยู่หมู่บ้านใกล้ๆ” 

“ไปตามเตียวหลางมาให้ข้าทีน่ะ บอกว่ามีเรื่องด่วนและให้เค้ารวมทหารทั้งหมดไปรอที่ลานตรงนั้นน่ะ” 

“ขอรับท่านรองแม่ทัพ”  

จินเซียงค่อยๆ สูดหาใจลึกๆ นางไม่คิดว่าหลังจากที่มาโลกนี้ได้ไม่ถึงเดือน อะไรต่อมิอะไรก็ผ่านไปเร็วมาก และก็ได้ฮูหยินเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น แล้วตัวนางเองก็เป็นรองแม่ทัพเพราะคนเก่าดันบาดเจ็บ ยังไม่รวมที่กลายมาเป็นลูกบุญธรรมของผู้นำตระกูลถังอีก 

“ทุกคนพร้อมแล้วของรับ” พลทหารตงเดินมาบอกจินเซียงที่กำลังนั่งพิงกำแพงอยู่

จินเซียงนั่งกุมมือของตัวเองที่สั่นแต่ก็ยังหันไปตอบทหารได้ “ขอบใจมาก” เพื่อปกปิดความกังวลก่อนเดินขึ้นไปยืนบนกำแพงที่กำแพงสูงและแคบ แล้วมองไปที่ทหารทุกนายที่อยู่เบื้องล่างด้วยสายตายากอธิบาย สภาพทุกคนนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพพร้อมรบ อาวุธทุกอย่างไม่ได้อยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน

“ข้ามีข่าวร้ายมาบอกทุกคน” จินเซียงสูดหายใจแล้วคลายออกมาเบาอย่างแผ่วเบา “ตอนนี้มีทหารเหลียวมากกว่าสี่หมื่นหรือห้าหมื่นกำลังมาทางนี้ ข้าจะไม่บังคับให้ใครสู้ ใครที่ไม่อยากเอาตัวเองไปตายก็จงหันหลังแล้วเดินจากไป” ทุกคนยังคงยืนตรงไม่ถอยหนี 

“แต่ถ้าเลือกที่จะสู้ ก็ขอให้จงสู้จนเลือดหยดสุดท้าย จงละเลงเลือดพวกมันให้เต็มสนามรบ และให้คนรักของพวกเจ้า พ่อแม่พี่น้องชายหญิงจดจำเจ้าในฐานะวีรบุรุษหาใช่คนขลาด ทำได้รึไม่ตอบ!” 

“เราจะสู้!” ทหารหนุ่มคนหนึ่งตะโกน 

“สู้! สู้! สู้!” ทหารทุกนายส่งเสียงออกมาพร้อมกัน 

“ดี! กองที่ 1-5 อพยพชาวบ้าน กองที่ 6-10 เร่งทำเครื่องกีดขวาง กองที่ 11-15 รีบไปเตรียมอาวุธ ส่วนทหารม้าแบ่งกำลังกันออกไปลาดตระเวนห้ามเข้าปะทะเด็ดขาด ที่เหลือขึ้นมาประจำตำแหน่ง!” จินเซียงตะโกนเสียงดัง 

“เฮ้!~” ทหารประจำด่านร้องตะโกนเสียงดัง

ทางด้านนายกองอี้และทหารอีก 4 นายก็กำลังเดินทางอย่างรีบเร่ง จนในที่สุดก็มาถึงค่ายใหญ่ พวกเค้ารีบตรงไปที่กระโจมใหญ่เพื่อรายงานสถานการณ์ 

“รายงาน!” นายกองอี้ตะโก้เสียงดังแล้งเดินเข้าไปด้านใน 

“เกิดอะไรขึ้นแล้วหลานสาวข้าไปไหน” ตาเฒ่าถังถามนายกองอี้ เพราะปกติต้องกลับมาจากลาดตระเวนแล้ว

“ท่านแม่ทัพตอนนี้มีทหารเหลียวมากกว่าสี่หมื่นกำลังมุ่งหน้าไปที่ด่านจางเจียนโขวขอรับ และทหารซีเซียไม่เกินสองหมื่นกำลังมาทางนี้ขอรับ ท่านรองแม่ทัพให้ข้ามาขอกำลังเสริม” นายกองอี้รีบตอบเพราะช้าไม่ได้ เค้าต้องการกำลังคนกลับไปให้เร็วที่สุด 

“ไม่ได้! มันอาจเป็นแผนของพวกซีเซียที่จะให้การป้องกันของเมืองอ่อนแอลง” กุนซือกองทัพตอบอย่างไม่ใยดี ถ้าเกิดปัญหาขึ้นมาก็พร้อมโยนความผิดทันที

“แต่ท่านกุนซือ ท่านรองแม่ทัพบอกว่าเราจะเสียด่านไม่ได้น่ะขอรับ เพราะจะทำให้ที่นี่ถูกล้อม” นายกองอี้เถียง 

“ท่านตาข้าขอพาทหารไปสมทบเองเจ้าค่ะ” 

“แม่ทัพหยาง เจ้าหยุดตรงนั้นเลยหน้าที่เจ้าคือป้องกันด่านที่เหอเป่ย์ ไม่ใช่ที่นั่น!” เผยอิงมองหน้าคนพูด 

“ท่าน!”  

“ข้าให้เพิ่มได้แค่สองพัน” นายกองอี้ไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง แต่ก็พูดไม่ได้ 

“พะย่ะค่ะ” ทำได้เพียงจำยอมเท่านั้น และจำคำที่นายของตนพูดได้ดีว่าได้เท่าไหร่ก็เท่านั้นอย่าไปเถียง 

“รัชทายาท! พระองค์ทำเช่นนั้นไม่ถูกน่ะพะย่ะค่ะ ถ้าด่านนั้นแตกจริงๆ ทัพม้าของเหลียวจะมาถึงที่นี่ในเวลาอันรวดเร็ว” ตาเฒ่าถังรีบโต้แย้งทันที 

“ข้าคิดดีแล้ว ถ้าด่านแตกเรายังป้องกันที่นี่ได้ ข้าไม่สามารถเอาเมืองไปเสี่ยงได้” คำตอบที่บอกว่าให้สองพันก็ดีเกินพอแล้วมันคือความหมายของสิ่งที่รัชทายาทพูด 

“แล้วแต่ท่านเถอะ” แม้แม่ทัพหลายคนจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่กล้าเถียงมากนัก แม้แม่ทัพใหญ่ถังจะเป็นหนึ่งในสามขุนนางใหญ่แต่เค้าก็ไม่อยากเถียงอะไรมากนัก 

นายกองอี้เดินออกมาก็คุยกับทหารของตนที่ตามมาด้วยกัน ทั้งสามถึงกับส่ายหัวเพราะทหารที่ได้น้อยเกินไปแต่เมื่อขอเพิ่มไม่ได้ก็เอาเท่าที่ได้ 

“อ่าวนายกองทหารม้านี่” นายกองอี้หันไปมองตามเสียง 

“ฮืม นั่นใช่นายกองซุนผู้คุมทหารสองพันนายรึไม่” 

“ใช่แล้วข้าเองเพื่อนเก่า” 

“ให้คนของท่านเตรียมตัวเถอะก่อนเช้าเราจะออกเดินทางกัน” 

“ข้านึกว่าท่านจะออกเดินทางเลยทหารจะได้ไปพักกันที่นู่น” นายกองอี้ที่ได้ฟังก็นึกได้จึงเอาข้อความอีกอันมาอ่าน ‘ได้ทหารแล้วให้รีบกลับ’

“เช่นนั้นเตรียมตัวออกเดินทาง ข้าขอไปส่งจดหมายก่อน” พูดจบก็เดินไปหาเผยอิงที่ยืนคุยกับนายทหารใต้บังคับบัญชา

เผยอิงรับจดหมายจากนายกองอี้ “ขอบใจมาก พวกท่านรีบเดินทางเถอะ” 

“แล้วรองแม่ทัพเขียนว่าอะไรรึขอรับ”  

“นางเขียนจดหมายรักมาให้ข้า ไม่มีอะไรมาก” นายกองอี้ทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยิน ทำได้เพียงเดินกลับไปขึ้นม้าแล้วนำทหารออกเดินทาง

“ท่านแม่ทัพ ข้าว่าการส่งกำลังเสริมไปแบบนั้นมันไม่ดีเลยน่ะเจ้าค่ะ” 

“อีอี้เจ้าอย่าบ่นเลย ท่านแม่ทัพยังไม่ว่าอะไรซักคำ” 

“เจ้ามัน!” 

“ทั้งคู่พอเถอะ เรายังมีงานต้องทำอีก แล้วก็เตรียมเผื่อไว้ถ้านางถอยกลับมาด้วย” 

“ขอรับ/เจ้าค่ะ”  

ช่วงเช้ามืดทหารทั้งหมดก็เดินทางมาถึงที่ด่านจางเจียนโขว ทหารในด่านส่วนใหญ่อยู่ระหว่างพักผ่อนมีเพียงรองแม่ทัพที่ยื่นมองไปทางทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่เบื้องหน้า เงามืดค่อยๆ จางหายไปทีละนิด เหยี่ยวตัวใหญ่บินลงมาเกาะบนบ่าของนาง เบื้องหน้าไกลออกไปปรากฏภาพทหารเหลียวเดินทัพเข้าสู่เขตทุ่งหญ้า และหยุดรักษาระยะห่างไว้ไม่ได้เข้าตี 

'พวกมันมาแล้ว' สายลมอุ่นพัดมาช่วยคลายหนาวในยามเช้า

“ท่านรองแม่ทัพ” 

“พวกเจ้ามาแล้วรึ” จินเซียงหันกลับมาดูคนของตัวเอง 

“ขอรับ ได้มาแค่สองพัน” 

“ดีมากแล้ว ให้พวกเค้าไปพักก่อน พวกมันก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน” จินเซียงหันกลับไปที่ทุ่งหญ้า 

“เราจะรอดไหมขอรับ” 

“พวกเจ้าอยากตายกันรึเปล่าล่ะ” 

“ไม่ขอรับ”  

“เช่นนั้นข้าจะไม่ให้พวกเจ้าตาย” ตอบพูดโดยที่ไม่หันมองทหารที่ยืนอยู่ 

พระอาทิตย์ขึ้นตรงกลางหัวพอดี เบื้องหน้าตอนนี้มีทัพเหลียวยืนประจันหน้าอยู่ ทหารสองกองทัพที่มีจำนวนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง จินเซียงพานายกองจาง นายกองอี้ นายกองซุนและเตียวหลาง ออกมาคุยกับตัวแทนของกองทัพเหลียวเพราะมันคือธรรมเนียมปฏิบัติ 

“ข้ารองแม่ทัพแช่ถัง นามจินเซียง” 

“ข้านามว่าถัวปาจวิ้นผู้นำทัพห้าหมื่น” 

“ข้าคิดว่าชาวเหลียวเป็นพวกป่าเถื่อนซ่ะอีก พวกท่านดูดีกว่าน้องชายข้าอีก” 

“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอบคุณแม่นางที่ชม ข้าให้โอกาสพวกท่านยอมแพ้” 

“ขอบคุณในความหวังดี แต่คงไม่ได้เพราะข้ากำลังสร้างโรงเตี๊ยมในเมืองคงปล่อยให้มันถูกเผาเพราะไฟสงครามไม่ได้”  

“ดี! ถ้าวันนี้ข้าแพ้ ข้าจะไม่ยกทัพกลับมาอีก!” 

“ข้าก็อยากพูดว่าอย่าลืมคำพูดอยู่หรอก เตียวหลางเอากระดาษกับพู่กันมา” ถัวปาจวิ้นพูดไม่ออก 

“เอาล่ะฟังให้ดีเตียวหลาง ข้ารองแม่ทัพแห่งมณฑลเหอเป่ย์ บุตรีบุญธรรมตระกูลถังนามจินเซียงขอลงสัญญากับแม่ทัพใหญ่ถัวปาจวิ้น ด้วยเค้าสัญญาว่าถ้าวันนี้แพ้ กองทัพเหลียวและพันธมิตรจะไม่บุกลงมาอีก 10 ปี!” จินเซียงประกาศเสียงดัง 

“แล้วถ้าข้าชนะ” 

“ท่านก็เข้ายึดเมืองเหอเป่ย์ตามสบาย แต่ตอนนั้นพวกข้าคงตายหมดแล้ว” 

“เจ้าเป็นคนนอกด่านเหตุได้ถึงไปช่วยชาวฮั่น” ถัวปาจวิ้นถามจบก็ลงนาในสัญญา

“โทษทีข้ามาจากดินแดนที่ห่างไกล” นางยิ้มแล้วมองใบสัญญาก่อนประสานมือแล้วหันหลังควบม้ากลับเข้าด่าน 

“ถ้านางรอดจากสงครามครั้งนี้ ข้าบอกได้เลยว่านางคงอยู่ลำบาก” 

“ทำไมขอรับท่านแม่ทัพ” 

“เจ้ารัชทายาทนั่นไม่ชอบนาง เจ้าคิดว่าต่อให้ชนะจริงๆ แล้วนางจะได้อะไรรึไม่ล่ะ” 

“ก็จริงของท่าน” 

“มาเถอะถึงเวลารบแล้ว” ถัวปาจวิ้นควบม้ากลับกองทัพ 

เสียงแตรรบและกล่องดังขึ้นจากฝั่งของทัพเหลียว ทหาราบค่อยๆ เคลื่อนที่เข้ามาส่วนบนกำแพงก็มีทหารต้าซ่งง้างธนูรอ  

“บุก!” 

ทหารเหลียววิ่งกรูกันมาที่กำแพงพร้อมบันไดปีน 

“อย่าพึ่งยิง” จินเซียงตะโกน 

“รอ! อย่าพึ่งยิง” 

เมื่อทหารเหลียวเห็นว่าไม่มีลูกธนูบินลงมา พวกมันจึงไม่เอาโล่ขึ้นบังแล้วพากันวิ่งดาหน้าเข้าหากำแพง จนกระทั่งข้ามจุดสีแดงเข้ามา 

พึบ! จินเซียงไม่พูดนางแค่เอามือลง 

ฟึบๆๆๆๆๆ ธนูหลายพันดอกพุ่งลงไปหาทหารเหลียว 

อ๊ากกก อึก ฟิ้วๆ ฉึบๆ 

ลูกธนูนับพันพุ่งทะลุร่างของทหารเหลียว ทำให้การบุกหยุดชะงักลงทันที กองหน้ามากกว่าสองพันคนตกตายไปภายในเวลาไม่นาน 

“อย่ายิงมั่ว! เล็งแล้วยิง!” นายกองหลายคนตะโกนบอกทหารตามที่จินเซียงสอนไว้ พลธนูยืนซ้อนกันสามแถวสลับกันยิง ถึงอย่างนั้นลูกธนูก็มีจำกัด 

การบุกครั้งแรกล้มเหลว แต่แม่ทัพหาได้สนใจเพราะพวกนั้นเป็นเพียงทหารเกณฑ์เท่านั้น 

“บุกต่อไป”

คลื่นระลอกที่สองภาโถมเข้าใส่กำแพง มีการให้หน้าไม้ขนาดใหญ่ช่วยยิงสนับสนุนทั้งยังมีเครื่องยิงหินที่เริ่มระดมโยนหินเข้าใส่กำแพง

ทหารเหลียวพากันวิ่งใส่กำแพงสูงอย่างไม่กลัวตาย ใช้คนที่ตายมารับลูกธนูแล้วพาดบันไดสูงกับกำแพง 

“เทน้ำร้อน! อย่าให้พวกมันปีนกำแพงขึ้นมาได้” น้ำร้อนถูกเทลงไปด้านล่าง ทหารเหลียวหลายคนต้องตายเพราะมัน ทว่าพวกมันก็ยังขึ้นมาไม่หยุด

“ท่านรองแม่ทัพ!! อาวุธตีเมือง!!” นายกองอี้ชี้ไปที่หอสูงที่มาพร้อมอุปกรณ์ทำลายประตู ทั้งยังมีกลุ่มเดนตายพยายามกระทุ้งประตู 

“เทน้ำมัน! เผาพวกมันเลย” น้ำมันร้อนเทราดไปที่ทหารเดนตายที่กำลังพยายามทำลายประตู ตามตายคบเพลิง

พรึ่บ! ลูกไฟขนาดใหญ่กลืนเอาทหารเหลียวในบริเวณรอบๆ ไปจนหมด 

ไฟลามไปติดกับจนทำให้ไฟลามออกไปอย่างรวดเร็วทำให้ทหารหลายร้อยต้องสังเวยชีวิตไปภายในกองเพลิง 

“แย่แล้วฝั่งขวาพวกมันบุกขึ้นมาบนกำแพงแล้ว นายกองอี้รีบพาคนไปช่วยที ตรงนี้ข้าเอง” จินเซียงถีบทหารเหลียวที่ปีนขึ้นมาตกกำแพง

“ขอรับ” นายกองอี้พร้อมทหารร้อยกว่านายวิ่งตรงไปที่ปีกขวา 

ฝ่ายเหลียวเริ่มสั่งให้กองกลางบุก ทหารฝีมือดีของเหลียวบุกขึ้นกำแพงโดยใช้หอสูง และมีการยิงธนูใส่ทหารซ่งบนกำแพง

ทันที่ที่ประตูหอสูงพาดกำแพง ทหารซ่งก็ระดมยิงธนูเพลิงเข้าใส่ ตามด้วยระเบิดดินปืนในไหน้ำมัน 

ตู้ม!

ทหารหลายร้อยนายถูกย่างสดอยู่ภายในหอสูง บางส่วนวิ่งฝ่าออกมาเข้าฟาดฟันทหารซ่ง

ตกบ่ายการรบยิ่งดุเดือดมากขึ้นเมื่อทหารเหลียวใช้เครื่องยิงหินไฟเข้าใส่แนวกำแพงทั้งหมด

           ฟิ้ว! ตู้ม

           “อ้ากกก”

ทหารต้าซ่งหลายคนกระเด็นตกกำแพงตาย ทุกคนต่างบาดเจ็บจนทำให้บนกำแพงเริ่มมีจุดว่าง ทหารเหลียวฉวยจังหวะบุกขึ้นกำแพงเพื่อบุกยึดหอประตู “ทหารม้า!! เอาพวกบนกำแพงออก!!” จินเซียงโยนตัวขึ้นม้า ขี่นำทหารม้าสิบกว่านายขึ้นจัดการทหารเหลียวบนแนวกำแพง

“ฆ่าให้หมด” 

ทหารเหลียวถูกม้าย่ำตายไปหลายคน บางคนถูกชนตกกำแพง ในเวลาไม่นานทหารเหลียวบนกำแพงก็ตายจนหมด ควันไฟเหนือหอประตูยังคงลอยเด่นพร้อมธงต้าซ่งที่ยังคงเด่นอยู่บนยอดหอคอย

การรบหยุดลงช่วงหัวค่ำ เหยี่ยวขอเผยอิงบินมาเกาะที่บ่าของจินเซียงที่กำลังนั่งพิงกำแพงอยู่กับเจียวเจียว นางหยิบสารออกมาอ่าน 

“ทัพซีเซียล่าถอยไปแล้ว แต่รัชทายาทยังไม่ยอมให้ส่งคนมาเสริม” จินเซียงส่งข้อความให้อ่านต่อ 

“บ้าบอสิ้นดี เราเหลือคนที่รบได้ไม่ถึงสามพัน” 

“ถ้ารอกำลังเสริมอาจจะไม่ทันเราจะตายกันหมด อาเจียวข้ามีงานให้เจ้าทำ” 

“ว่ามาเถอะ”

“จงพาทหารที่บาดเจ็บล่าถอยออกไปจากแนวรบ พรุ่งนี้พวกนั่นคงใช้ทหารม้าในการบุกเป็นแน่” 

“ไม่ได้! ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน!” ทหารทั้งหมดพร้อมใจกันขอให้นางเปลี่ยนใจ 

“ข้าไม่ได้บอกเจ้าในฐานะทหาร แต่บอกพวกเจ้าทุกคนในฐานะพี่น้องร่วมรบและมันคือคำสั่งเด็ดขาด” 

“ท่านรองแม่ทัพโปรดไตร่ตรองด้วย พวกเรายังสู้ไหว” ทหารนายหนึ่งที่บาดเจ็บพยายามพูด 

“ฟังให้ดีพวกเจ้ายังมีครอบครัวรออยู่ ถ้ายังไม่ตายก็ยังสามารถกลับมารบได้อีก แต่ถ้าฝืนรบจะกลายเป็นภาระให้สหาย” จินเซียงอธิบาย 

“พวกเจ้าจงถอยไปที่แม่น้ำ อีกฝั่งของแม่น้ำนั้นแม่ทัพหยางได้นำกำลังคนมารอแล้ว แต่ด้วยคำสั่งจึงมาได้แค่นั้นไม่สามารถข้ามมาได้” 

“แต่ว่า!” ทหารทุกคนอยากจะคัดค้านความคิดนี้

“ไม่มีแต่! รีบไป!” จินเซียงตะคอก ทำให้หญิงสาวรีบเดินไป พวกทหารที่บาดเจ็บถูกเคลื่อนย้ายออกไปจากแนวกำแพง

จินเซียงมองทหารที่ไปกับขบวนของอาเจียว ตอนนี้เหลือเพียงสองพันสามร้อยนายเท่านั้น กลับกันทหารเหลียวกลับลดลงเพียงนิดเดียวแต่ในทางกลับกันนั้นมีความรู้บางอย่างที่กวนใจไม่น้อย กองทัพของพวกซีเซี่ยถอยทัพยอมแพ้กันเร็วเกินไปจนแปลกประหลาด 

“มีบางอย่างมันกวนใจไม่หยุดจริงๆ” จินเซียงได้แต่ภวานากับท้องฟ้าว่าอย่าให้เป็นเช่นที่คิด

แต่เหมือนฟ้าไม่เป็นใจ รุ่งเช้ามาเยือนพร้อมการปรากฏตัวของกองทัพซีเซี่ยและจิน คลื่นทหารเหลียวเริ่มถาโถมเข้ามาไม่หยุด จนกระทั่งการต่อสู้กลายเป็นการรบประชิดตัว 

“ตายยยย” ทหารซ่งกระโดดกัดหูทหารเหลียว

“ย้ากกกก” ทหารเหลียวหลายคนใช้หอกยาวเสียบทะลุตัวทหารซ่งจนสิ้นใจ

แม้กระทั้งเศษกำแพงก็กลายมาเป็นอาวุธ จินเซียงเริ่มใช้หมัดแทนดาบเพราะคามคมของดาบเริ่มลดลง 

 ทหารเหลียวพยายามที่จะเข้ามาเปิดประตูด่านก็ต้องพบกับจินเซียงที่ยืนหยัดอยู่ตรงหน้าประตู จนทำให้มีศพทหารจำนวนมากกองรวมกันกลายเป็นกำแพงปิดประตู ถึงแม้ว่าจะมีกลยุทธ์ดีและทหารที่มีความกล้าแต่ทว่ากำลังพลนั้นกลับน้อยกว่ามาก ตอนนี้ทุกคนแทบไม่เหลืออะไรเลย เกราะ ดาบ หอก ธนู ก็ไปเก็บมาจากศพทหารที่ตาย

จินเซียงกับทหารบางส่วนช่วยกันเปิดทางให้ทหารที่บาดเจ็บขึ้นม้าแล้วฝ่าวงล้อมออกไปพร้อมนายกองอี้ที่นำทหารบางส่วนถอยลงไปที่แนวแม่น้ำด้วยตามคำสั่ง ทำให้ตอนนี้นางจะเหลือทหารเพียงหยิบมือแต่ทหารเหลียวก็ยังไม่สามารถจัดการพวกนางได้ 

“พวกเจ้าทำได้ดีมาก”  

“ท่านอย่าพึ่งพูดเลยขอรับ รอเอาลูกธนูออกจากแขนท่านก่อน” 

เตียวหลางพยายามดึงลูกธนูออกจากแขนของจินเซียง เลือดค่อยๆ ไหลออกมาตามการดึงแต่ทว่ากลับไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมาให้ได้ยิน จากนั้นก็ค่อยพันแผล

“พอเถอะแผลแค่นี้ไกลหัวใจ” จินเซียงบอกเพื่อให้เอาผ้าไปพันแผลให้คนอื่น 

“ท่านว่าพวกมันเหลือเท่าไหร่” 

“นี่ อาตงเจ้ายังอยู่หรอเนี่ย” นางแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นทหารหนุ่มถึงแม้ว่าเจ้าของชื่อจะมีผ้าพันไว้ที่หัว 

“ขอรับท่านรองแม่ทัพ ข้าเป็นชายจะหนีได้ไง” จินเซียงพยักหน้าให้แล้วหันไปตอบเตียวหลาง

“สามหมื่นกว่าไม่ซิ เกือบสี่หมื่น” จินเซียงตอบเตียวหลา แต่ทว่ากลับได้ยินอะไรบางอย่าง “เงียบก่อน” ทุกคนพากพากันเงียบ ”พวกมันกำลังล้อมเรา เราต้องรีบไปที่ม้าทุกคนฟังให้ดี เอาโล่ผูกไว้กับหลังผูกให้แน่น” ทหารทุกคนพากันไปหยิบโล่อย่างเงียบแล้วทำตามที่ผู้นำของตนบอก “เสร็จแล้วตามข้ามา” จินเซียงพาทหารเคลื่อนที่ลงจากกำแพงด้วยความเงียบ 

สิ่งหนึ่งที่รู้มาจากการรบกับพวกอัศวินคือพวกนั้นชอบเอาโล่ไว้ด้านหลังทำให้ธนูไม่สามารถทำอะไรทหารม้าที่ถอยหนีได้ ต่างจากบางพวกที่เอาโล่ห้อยไว้ข้างม้าแบบเดียวกับเวลาเข้าตีทหาราบ

ทหารสามร้อยนายบวกรองแม่ทัพค่อยๆ เคลื่อนที่ในความมืดไปที่จุดซ่อนม้าที่นางสั่งให้คนมาทำไว้ เมื่อมาถึงทุกคนต่างรีบถีบตัวขึ้นม้ายกเว้นนาง 

“ท่านรออะไรอยู่ทำไมยังไม่ขึ้นม้า” เตียวหลางหันกลับมาถาม

“ข้าจะเปิดทางให้พวกเจ้า เมื่อได้สัญญาณแล้วจงรีบไปที่จุดนัดพบ ไม่เกินครึ่งชั่วยามข้าจะตามไป” 

“แต่ว่า!” 

“เตียงหลาง! ไม่มีแต่! รีบไป!”  

“ท่านรองแม่ทัพโปรดรักษาตัว” นายกองจางเต็มใจที่จะก้มหัวให้คนตรงหน้า  

“โปรดรักษาตัว!” ทหารทุกคนทำตาม 

“แล้วพบกันใหม่!” นางยิ้มแล้ววิ่งออกไปพร้อมม้าคู่ใจ

เมื่อทางสะดวกเหล่าทหารก็พากันถอยไปที่จุดนัดพบก่อนถึงทางข้ามแม่น้ำ จินเซียงหยุดมองเหล่าทหารที่พากันควบม้าออกไป 

“เกิดใหม่ครั้งนี้ช่างดีจริงๆ อย่างน้อยก็ได้พบคนที่จริงใจและรักข้า” นางหยิบธนูออกมาแล้วรอเวลาที่ทหารฝ่ายเหลียวพากันขึ้นมาบนกำแพงและเข้ายึดหอเหนือประตู ที่ได้ติดตั้งกับดักเอาไว้

เหงื่อเย็นไหลซึมไปตามชุดเกราะ บรรยากาศที่เงียบสนิททำให้ไม่มีใครรู้ตัวว่ามีใครบางคนกำลังซุ่มมองพวกมันอยู่

ปึก! 

ลูกธนูพุ่งทะลุเข้าไปภายในห้องที่ตอนนี้เต็มไปด้วยทหารเหลียวที่กำลังช่วยกันเปิดประตูเหล็กที่ถูกล็อกด้วยการทำลายกลไกของมัน

ปึก! 

ปึก! 

ปึก! 

พวกทหารเหลียวไม่มีใครสนใจลูกธนูที่พุ่งเข้ามา จินเซียงใช้เทคนิคบางอย่างทำให้ลูกธนูนั้นไร้เสียงเวลาวิ่งแหวกอากาศ

หนึ่งในกลยุทธ์ที่โหดที่สุดคือไฟ ครั้งหนึ่งขงเบ้งเคยเผาทัพของโจโฉจนสิ้นชื่อ แม้แต่ขงจื้อเองก็เคยใช้มันในการปราบกบฏ

รอยยิ้มเย็นปรากฏบนหน้าจินเซียงเมื่อลูกธนูลูกสุดท้ายถูกยิงออกไป ลูกธนูที่สร้างด้วยกลไกบางอย่าง 

ปึก! 

แกร็ก!

ทหารเหลียวเริ่มพากันหันมองลูกธนูที่ปักอยู่บนลังไม้ เสียงของมันฟังดูแปลกประหลาด

“หัวหน้า ตรงนี้มีอะไรด้วย” ผู้เป็นหัวหน้ากองเดินเข้ามาดูใกล้ๆ

มันดมเพราะได้กลิ่นอะไรบางอย่าง “นี่มันกลิ่นอะไร? เปิดลังไม้?” 

แต่ทว่า “ชิบหายแล้ว! รีบออกจากตรงนี้!” เมื่อลังไม้ถูกเปิด กลไกก็ได้ทำงานจนครบสมบูรณ์

คลิ๊ก!

ตู้ม!!!! ระเบิดได้กวาดทหารเหลียวทุกคนที่อยู่ในหอเหนือประตูและกำแพงด่านทั้งหมดตายอย่างพร้อมเพรียง

ลูกไฟขนาดใหญ่พอที่จะสามารถมองเห็นได้จากชายป่าแห่งความตาย

เตียวหลางกับนายกองจางหันกลับมามองแสงสว่างที่เกิดจากการระเบิด และภาวนาขอให้ผู้เป็นนายของตนปลอดภัย และรีบพากันควบม้าตรงไปที่จุดข้ามน้ำตามคำสั่งในตอนที่ศัตรูกำลังสนใจสิ่งอื่นและไม่ได้ไล่ตามมา