ログイン12การกลับมาของอามีนา
“ไม่เป็นไรนะเมษา อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้เห็นธาตุแท้ของผู้ชายคนนั้นว่าเขาไม่ใช่คนดีอย่างที่คิด ฉันดูออกตั้งนานแล้วว่าไอ้ชั่วอีริคไม่ใช่คนนี้” วาสิตาที่มีความโกรธแค้นแทนเพื่อน สบถออกมาด้วยความเกรี้ยวโกรธ “ใช่เมษา อย่างน้อยเธอก็ยังมีพวกฉันอยู่ข้างๆนะ” พิมผกาบีบมือส่งกำลังใจให้เมริษา และนึกโกรธแค้นอีริคไม่แพ้กันที่มาหลอกเพื่อนของหล่อน “ฉันขอบใจพวกเธอสองคนนะที่ทำให้ฉันตาสว่าง หลังจากนี้ฉันคงไม่กล้าไปวุ่นวายกับเขาอีกแล้วแหละ” เมริษาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย ตอนนี้เธออยากกลับไปที่ห้องแล้วนอนซบหน้าปล่อยน้ำตาไหลรินให้กับความโง่ของตัวเองที่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไป คิดว่าเขารักและมีเธอคนเดียวมาตลอด “ดีแล้วแหละ หลังจากนี้ถ้าจะคบกับใครให้ศึกษาดูดีๆละกัน จะได้ไม่เจ็บปวดแบบนี้อีก” “อืม ฉันขอบใจเธอมากนะสิตา…พิมพ์” เมริษาหันไปส่งยิ้มเศร้าๆให้วาสิตาที่เป็นคนขับรถมาส่ง และไม่ลืมหันไปขอบคุณพิมผกาเช่นกันที่ยังอยู่ข้างๆเธอมาตลอด แม้บางครั้งเธอเองก็เคยทิ้งเพื่อนๆเพื่อไปหาอีริค แต่เพื่อนทั้งสองคนก็ไม่เคยโกรธหรือน้อยใจเลย “พวกเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ขอบคุณที่ยังอยู่ข้างๆฉันนะถึงแม้ว่าบางครั้ง…ฮึก…ฉันจะไม่ค่อยได้อยู่กับพวกเธอเลย ฮื้อๆๆ” “ไม่เป็นไรน้า” วาสิตาเอื้อมมือมายกศีรษะของเพื่อนสนิทที่กำลังยืนร่ำไห้ราวกับเด็กสามขวบ “ฉันเข้าใจคนมีแฟนนะ ถ้าฉันมีแฟนฉันก็คงหายหน้าหายตาไปเลย ติดที่มันไม่มีนี่สิ” “หลังจากนี้พวกเราสามคนคงเจอกันน้อยลง” เมริษามุ้ยหน้าด้วยสีหน้าเศร้าๆ หลังเรียนจบต่างคนก็คงต่างเดินตามทางที่ตัวเองวาดไว้ พิมผกาตั้งใจว่าจะศึกษาต่อปริญญาโทที่อังกฤษ ส่วนวาสิตาเห็นว่าต้องกลับไปช่วยกิจการของครอบครัวที่เชียงใหม่ น่าใจหายเหมือนกันที่ต้องแยกย้ายกับเพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกันตลอดสี่ปีเต็ม “ถึงไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เราก็คอลกันได้ทุกวันนะ” พิมผกาที่รู้สึกใจหายเมื่อต้องจากเพื่อนๆไปไกลถึงอังกฤษ บอกด้วยสีหน้าเศร้าๆ “พวกฉันสองคนไปละ ดูแลตัวเองดีๆนะเมษา ขอให้มีแฟนใหม่ไวๆนะ” เมริษายืนโบกมือลาเพื่อนๆทั้งสองคนทั้งน้ำตา หลังจากนี้เธอต้องเข้มแข็งและดูแลตัวเองให้ได้เพราะไม่มีเพื่อนๆคอยช่วยแล้ว “ฉันรักพวกเธอสองของนะ เพื่อนรักของฉัน” เธอหันหลังเดินกลับเข้ามาในสภาพที่เหมือนเพิ่งถูกทำร้ายมา บาดแผลตามร่างกายเริ่มปูดบวมและปะทุความเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ แต่เมริษาก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอรองเท้าคู่สวยแบรนด์หรูราคาแพงถอดวางไว้ที่หน้าบ้าน “พี่มีนา…” อามีนาที่เพิ่งกลับมาถึงเมืองไทยได้ไม่ถึงชั่วโมงก็พบน้องสาวของตัวเองกลับเข้าบ้านในสภาพเหมือนเพิ่งไปฟัดกับสุนัขข้างทางมา หล่อนลงมานั่งเล่นที่ห้องโถงใหญ่เพราะเกิดอาการเจ็ทแล็กนอนไม่หลับ ตอนแรกหล่อนคิดว่าน้องสาวของตัวเองนอนหลับอยู่ในห้องซะอีก “แกออกไปไหนมาเมษา ทำไมกลับมาในสภาพนี้” อามีนาปรายตามองน้องสาวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “เมย์ไปเลี้ยงฉลองหลังสอบเสร็จกับเพื่อนๆมาค่ะ พี่มีนาเพิ่งมาถึงหรอคะ” “ใช่ ฉันเพิ่งมาถึง” อามีนากอดอกมองน้องสาวพร้อมพิจารณาว่าไปไหนมา เพราะถ้าออกไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆมาจริง ทำไมถึงไปในสภาพชุดลำลองใส่ในบ้าน ไหนจะบาดแผลตามเนื้อตัวรวมไปถึงขอบตาบวมเป่งเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มา ทำไมหล่อนจะดูไม่ออกว่าน้องสาวกำลังโกหก “แกไปเลี้ยงฉลองในสภาพชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเนี่ยนะ คิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นหรอ ร้านเหล้าที่ไหนจะให้แกเข้า” “เมย์ไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อนมาจริงๆค่ะ เมย์ขอตัวก่อนนะคะ” เมริษารีบเดินผ่านหน้าพี่สาวไปเพราะกลัวอีกฝ่ายจับได้ แต่ก็ถูกคว้าต้นแขนเอาไว้เสียก่อน “แกจะไปไหน!” อามีนากระชากร่างของน้องสาวอย่างแรงส่งผลให้อีกฝ่ายหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ้ย!!” “ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าแกไปไหนมา!” “เมย์บอกพี่ไปแล้ว” “ฉันไม่เชื่อ” อามีนาแสยะยิ้มมุมปาก ไล่สายตาพิจารณาใบหน้าของน้องสาวอย่างถี่ถ้วน “แกร้องไห้มาใช่ไหม” “เปล่า” เมริษาก้มหน้างุด พยายามเบือนหน้าหนีเพราะกลัวอีกฝ่ายจับได้ว่าเธอร้องไห้มาจริงๆ “ขอบตาบวมเป่งแบบนี้ แกคิดหรอว่าฉันไม่รู้ว่าแกร้องไห้มา โดนผู้ชายทิ้งมาล่ะสิท่าถึงได้กลับมาในสภาพเหมือนถูกหมาฟัด” “เมย์ไม่ได้โดนใครทิ้งมาค่ะ แค่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยตอนกลับ” “ไว้ค่อยไปโกหกคุณพ่อเถอะ เพราะคนอย่างเธอแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว คุณพ่อรายงานฉันตลอดว่าพักหลังแกชอบกลับบ้านดึก แสดงว่าแกแอบมีแฟนใช่ไหม” อามีนากระชากร่างของน้องสาวเข้ามาใกล้ๆแล้วพยายามเค้นหาคำตอบจากอีกฝ่าย หล่อนรู้ถึงพฤติกรรมของน้องสาวมาสักพักแล้ว “ตอบฉันมาสิ แกโดนผู้ชายทิ้งมาใช่มั้ย!” “โอ้ยย!! เมย์เจ็บนะ” “เจ็บก็ตอบมาสิ ว่าแกเพิ่งโดนผู้ชายทิ้งมา ฉันจะได้บอกพ่อว่าแกแอบมีแฟน” “มะ…เมย์ไม่ได้มีแฟนค่ะ เมย์แค่…เอ่อ…ออกไปกับเพื่อนๆมา” “หึ!” อามีนาผลักร่างของน้องสาวออกจนเมริษาเกือบล้ม แต่โชคดีที่คว้าราวบันไดไว้ได้ทัน “แกปิดฉันได้ไม่นานหรอกเมษา ยังไงฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าแกแอบมีแฟน” “ถ้าเมย์จะมีจริงๆมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่” “เกี่ยวสิ!” ประโยคนั้นทำให้อามีนาถึงกับปรี๊ดแตกทันที “อย่าลืมนะว่าแกที่ยังมีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน!” “แต่พี่หลอกอาร์เธอร์ เงินทั้งหมดที่พี่เอามาอุ้มบริษัทก็คือเงินของอาร์เธอร์” “ทำไม! แกโกรธหรอที่อาร์เธอร์ชอบฉันแทนที่จะชอบแก” นิ้วเรียวของอามีนาจิ้มเข้าไปที่หน้าผากของน้องสาว “ฉันดูออกว่าแกชอบอาร์เธอร์” “ไม่ เมย์ไม่ได้ชอบอาร์เธอร์ พี่นั้นแหละทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง พี่ไปหลอกเงินอาร์เธอร์มากมายขนาดนั้น ไม่คิดบ้างหรอว่าคนอื่นจะเดือดร้อน” “ก็ไอ้หมอนั่นเต็มใจให้ฉันเอง มันก็โง่ไม่ต่างจากแกหรอก” อามีนายักไหลอย่างไม่แยแสกับเรื่องที่เคยทำเพราะอาร์เธอร์โง่เองที่ยอมทุ่มเทให้ทุกอย่าง โดยที่หล่อนไม่เคยจริงใจเลยด้วยซ้ำ “คนโง่ก็ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด…จำเอาไว้!” “แล้วอาร์เธอร์เอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน พี่เคยนึกถึงเรื่องนี้หรือเปล่า” “ไม่รู้สิ อาจจะเป็นมรดกพ่อกับแม่มันมั้ง แล้วแกจะไปคิดมากทำไม ไอ้หมอนั่นมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ถ้ามันอยากกลับมาทวงคืนจริงๆ ป่านนี้มันคงมาแล้ว” อามีนาแสยะยิ้มด้วยความสะใจ “โกรธใช่ไหมที่ฉันแย่งผู้ชายของแกไป” “เมย์บอกแล้วไงว่าไม่ได้ชอบอาร์เธอร์” “หึ! ช่วยไม่ได้นะเมษา ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงโง่ๆอย่างแกหรอก อย่างมากก็เป็นได้แค่ของเล่นขั้นเวลาเท่านั้นแหละ” อามีนาปล่อยร่างของน้องสาวให้เป็นอิสระแล้วผลักให้ออกห่างจากตัว “จะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากคุยกับพวกคนโง่นานๆ มันเสียเวลา” —————-63 ตอนพิเศษ 03 ความสุข@ประเทศไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องจากความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่คลอดลูกเขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย เพราะทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่อาร์เธอร์ยังไม่เกิด พี่มาเที่ยวภูเก็ตกับพ่อบ่อยมาก ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ทุกอย่างไม่ต่างจากเดิมเลย พี่เข้าใจแล้วว่าทำไมใครหลายคนถึงบอกว่าทะเลไทยสวยเหมือนอยู่บนสวรรค์ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาร์เธอร์ถึงอยากมาเมืองไทย” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด ข้างกายมีภรรยาสาวสุดสวยกำลังอุ้มลูกน้อยที่มีอายุเพียงสามเดือน“ทำไมพี่ไม่เคยบอกเมย์เลยว่าชอบภูเก็ต”“จริงๆพี่ก็ไม่ได้ชอบภูเก็ตหรอก แม่พี่ต่างหากชอบมา”“พี่ก็เลยเลือกพาเมย์กับลูกมาภูเก็ตสินะ” เมริษาระบายยิ้มอย่างมีควาสุขพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาเขามาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะพี่คิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก ตอนแรกกะว่าจะพาเมย์กับลูกไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” อีริครู้ด
62 ตอนพิเศษ 02 หลงเมีย@หลังแต่งงาน“รูดซิปให้เมย์หน่อยค่ะ เมย์เอื้อมไม่ถึง” ร่างอวบอัดกำลังตั้งท้องได้ห้าเดือนกว่าๆพยายามใช้ความสามารถรูดซิปชุดแต่งงาน แต่ทำยังไงมือของเธอก็เอื้อมไม่ถึงซักที ขณะเดียวกันเจ้าบ่าวหมาดๆของเธอเดินสะเปะสะปะไปมาทั่วห้องคล้ายคนกำลังเมา ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยพิษของแอลกอฮอล์อีริคถูกกลุ่มเพื่อนๆของเขามอมเหล้าจนเมาในวันเข้าเรือนหอ ถือเป็นการส่งตัวเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว“หยุดเดินก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวก็ไปชนกับขอบตู้เข้าหรอก” เมริษาถอดเครื่องเพชรออกและรอให้สามีหมาดๆของเธอมารูดซิปให้“พี่ไม่น่าเสียรู้พวกมันเลย ทั้งๆที่วันนี้เป็นคืนเข้าหอวันแรก พี่ไม่ควรเมา” ชายหนุ่มที่รู้สึกเสียหน้าเพราะโดนเพื่อนสนิทมอมเหล้า จิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด ไม่คิดว่าเหล้าที่อิคารัสให้ดื่มจะรุนแรงจนถึงขั้นทำให้เขาทรงตัวไม่อยู่ เป็นครั้งแรกที่เขาเมาจนแทบยืนไม่ไหว และพยายามดื่มน้ำตามเยอะๆเพื่อให้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ค่อยๆหมดลง “ขอโทษนะที่รัก พี่ไม่อยากให้เมย์เห็นพี่ในสภาพนี้เลย”“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าพี่เมามากงั้นก็นอนพักนะคะ เดี๋ยวเมย์ให้ป้าก้อยมารูดซิปให้”“ไม่ต้องครับ” มือใหญ่เอื้อมไปดึงร่างเล็กเข้า
61ตอนพิเศษ 01 มรดกเพื่อหลานชาย “ขอบคุณหนูเมษามากนะที่ยอมให้อภัยลูกชายของพ่อ อีริคไม่ใช่คนไม่ดี เพียงแต่ว่า…พ่อเองที่เป็นคนบงการเขา” น้ำเสียงของอีวานเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่าย กลัวว่าเมริษายังโกรธเคืองเรื่องที่เขาเคยพลั้งมือยิงเธอ ตอนนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเมริษาด้วยซ้ำ ถ้าอามีนาไม่ดึงน้องสาวเข้ามาบังวิถีกระสุน เมริษาก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้ แต่เมริษาผู้แสนดีนั้นกลับไม่ได้ติดใจเลยด้วยซ้ำ เพราะเธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของอีวาน หากวันนั้นเธอไม่ตามไปช่วยบิดากับพี่สาว เรื่องก็คงไม่เกิด อามีนาไม่ได้มองว่าเธอเป็นน้องสาวเลยด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ทำแบบนี้ ...บางทีการเดินออกมาจากชีวิตขอพวกเขาก็น่าจะเป็นสิ่งที่เธอควรทำตั้งนานแล้ว “หนูไม่ได้ติดใจอะไรหรอกค่ะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ” เธอว่าพรางส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ทำให้อีวานรู้สึกจุกหน่วงหัวใจจนน้ำตาซึม เมริษาเป็นคนดีกว่าที่คิด อีริคเลือกคนไม่ผิดจริงๆ “ถึงอย่างนั้นพ่อก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอีริคถึงรักหนู เพราะหนูเป็นคนดีแบบนี้นี่เอง อาร์เธอร์
60 กันและกัน@สนามบินดอนเมืองเมริษาทอดสายตามองออกไปยังลานกว้างที่มีเครื่องบินจอดนิ่งอยู่บนรันเวย์ ดวงตากลมโตฉายแววเศร้า รู้สึกใจหายที่รอบนี้ต้องจากเมืองไทยไปนานความเจ็บปวดในครั้งนี้มันจะกลายเป็นบทเรียนในชีวิต “ฉันขอถามเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะเมษา เธอจะไปจากคุณอีริคจริงๆหรอ” วาสิตาพยายามยื้อเวลาเอาไว้เพื่อไม่ให้เมริษาเข้าเกท หล่อนนัดอีริคไว้เวลาบ่ายโมงแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่ม หรือว่าเขาทิ้งเมริษาไปแล้ว“อืม ฉันอยากลืมเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น หลังจากนี้ชีวิตฉันจะมีแต่ความสุข” เมริษายิ้มเศร้าๆ ปากบอกว่าชีวิตจะมีแต่ความสุข แต่ว่าใจยังอาวรณ์หาใครบางคน ป่านนี้เขาคงกลับมาเก๊าไปแล้ว ผู้หญิงธรรมดาๆอย่างเธอไม่มีค่าอะไรให้เขาต้องมาตามง้อหรอก “เธอแน่ใจนะว่าจะมีความสุขจริงๆ” ในระหว่างนั้นวาสิตาพยายามชะเง้อคอมองหาอีริค นี่ก็ใกล้เวลาที่เมริษาต้องเข้าเกทแล้ว เมื่อไหร่จะมาสักที“มองหาใครอยู่หรอสิตา”“มองหาคุณอี…เอ้ย! ฉันแค่คิดว่าเจอคนรู้จัก” วาสิตารีบดึงสายตากลับมาที่เมริษา “ฉันว่าเราไปหาอะไรทานก่อนดีกว่าไหม เผื่อเธอหิว”“แต่เราเพิ่งทานมาไม่ใช่หรอ”“เอ้าหรอ! ฉันลืมไปเลย” วาสิตายิ้มเจื
59 ก่อนเธอจะจากไปอีกรอบ“นั่นพ่อคุณอีริคหรอ” วาสิตาเอ่ยถามหลังจากขับรถออกมาได้สักพัก“อืม เขาพาพ่อมาช่วยคุยกับฉัน”“งั้นก็แสดงว่าเขาคงจริงจังกับเธอมาก ถึงขั้นได้พาพ่อมาช่วยคุย”“ไม่รู้สิ บางครั้งเขาสองคนแค่อาจรู้สึกผิดกับฉันก็ได้” เมริษาหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า อยากรีบๆไปจากตรงนี้ ไม่อยากเผชิญหน้ากับใครแล้ว เธอเหนื่อยเหลือเกิน“แล้วเธอจะเอาไงต่อ สรุปจะคืนดีหรือเปล่า”“คงไม่ ฉันตัดสินใจดีแล้วว่าจะไปจากที่นี่”“ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอนะเมษา แต่ว่าบางเรื่อง เธอลองลดทิฐิลงบ้างนะ ลึกๆแล้วเธออาจจะต้องการเขาก็ได้” วาสิตาดูออกว่าเมริษายังมีเยื่อใยให้อีริคอยู่ เพียงแต่ว่ายังโกรธในสิ่งที่อีริคเคยทำ หล่อนดูออกว่าทั้งสองคนยังรักและอาลัยอาวรณ์กัน ติดอยู่ที่เมริษาไม่ยอมรับความจริงว่ายังไม่ตัดใจจากอีริค เพราะวันแรกที่เพื่อนของหล่อนมาที่นี่ เมริษานั่งซึมเหมือนกำลังคิดถึงใครบางคน“ไม่…ฉันไม่ได้ต้องการเขา”“ฉันเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่อนุบาลนะเมษา ฉันดูออกว่าเธอยังรักคุณอีริคอยู่”“บะ…บ้า! ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว” เมริษารีบเบือนหน้าหนีเพราะกลัวเพื่อนสนิทอ่านใจออก“เธอกับคุณอีริคยังรักกันอยู่ ท
58 ครั้งสุดท้าย@หลายวันต่อมาอีริคหายจากอาการเจ็บป่วย อีกทั้งบาดแผลที่บริเวณศีรษะก็เริ่มแห้งสนิทแล้ว วันนี้เขาจึงกลับมาแก้ตัวอีกรอบ ปรากฏว่า...เมริษาย้ายออกไปแล้ว!ชายหนุ่มยกมือเสยผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เดินย่ำเท้านั่งไม่ติดเก้าอี้ เขารู้ว่าตอนนี้เมริษาอยู่ที่ไหนบ้านของวาสิตา“เมย์ไม่อยากเจอหน้าพี่แล้วใช่ไหม” อีริคมีสีหน้าไม่สบายใจ การที่เมริษาย้ายกลับไปที่บ้านของวาสิตาไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเลยหากเขาจะตามไปหา แต่ถ้าถ้าย้ายไปอยู่ที่อื่นล่ะ ที่ที่เขาไม่สามารถหาเธอเจอได้อีกแล้วเขาเชื่อว่าตอนนี้เมริษากำลังวางแผนหนีอีกรอบ และรอบนี้เธอคงไปชนิดที่ต่อให้พลิกฟ้าตามหา ก็หาไม่เจออีริคจำเป็นต้องกลับมาวางแผนใหม่ เพราะไม่อยากทำพลาดอีกแล้ว นี่ถือว่าเป็นโอกาสสุดท้าย“ให้พ่อไปคุยให้ไหม” อีวานเสนอตัวเพราะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจและเป็นกังวลที่ลูกชายง้อเมียไม่สำเร็จสักที“ผมว่าอย่าเลยดีกว่าครับ ผมกลัวพ่อเหนื่อย”“พ่อไม่เหนื่อยหรอก อย่าลืมสิ ส่วนหนึ่งที่ลูกทะเลาะกับเมริษาก็เพราะพ่อนะ”“…” อีริคเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ใบหน้ากลัดกลุ้ม ผุดลุกผุดนั่งอยู่อย่างนั้น “ถ้างั้นผมต้องรบกวนพ่อด้วยนะครับ บา







