บทที่ 32. ตอนที่ 4. ราชาปีศาจซีห่าว

ตงหยางจะมองเห็นสายพิณล่องหนได้ ก็ต่อเมื่อมันพุ่งลงปักกับพื้นใกล้ตำแหน่งที่เขายืนอยู่เท่านั้น ส่วนที่เหลือในอากาศ ไม่สามารถมองเห็นได้เลย จ้าวตงหยางพยายามปัดป้องสายพิณที่มองไม่เห็น และไม่มีทางรู้ได้เลยว่า ดาบดาราพิฆาตสามารถจัดการมันได้จริงหรือไม่ เขารู้เพียงแค่ ยิ่งเขาตลัดหอกในมือ ความช้าและเฉื่อย กลับยิ่งทวีพลังมากขึ้น จนพลังแขนของเขารู้สึกอ่อนล้า ทั้งที่ศัตรูยังไม่ทันปรากฏกาย

เสียงหัวเราะดังกึกก้อง ก่อนที่กลางอากาศจะปรากฏกลุ่มควันสีดำขนาดใหญ่ ผู้ที่มาพบเขา ไม่ใช่นางปีศาจฟ่านเมิ่น แต่กลับเป็นบุรุษรูปงามในอาภรณ์สีขาว แต่ดวงตาของเขากลับเป็นสีแดงราวสัตว์ร้าย

“เจ้าไม่ใช่ฟ่านเมิ่น”

“จ้าวตงหยาง ได้พบกันเสียที ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน เรามีเรื่องที่ต้องสะสางกัน เสียดาย เมื่อข้าไปถึงที่นั่น เด็กหนุ่มกับชายตาบอดก็หายตัวไปเสียแล้ว ไม่คิดเลยว่าวันเวลาล่วงเลย เราจะกลับมาพบกันอีกในวันนี้”

ตงหยางมองดูจอมปีศาจ ด้วยความไม่เข้าใจ

“เราสองหาได้เคยพบปะกันไม่ เหตุใดเจ้าถึงกล่าวว่า เรามีเรื่องต้องสะสางกัน”

“ฟ่านเมิ่น นางเป็นชายาของข้า ครั้งก่อนเป็นเพราะเจ้า นางถึงกับบาดเจ็บปางตาย ความแค้นนี้ สมควรหรือไม่ ท