All Chapters of แสงจันทร์พันธนาการ: Chapter 1 - Chapter 10

ปฐมเหตุทัณฑ์สวรรค์เด็กชายอายุเพียงสิบขวบยืนตัวสั่น ดวงตาแนวแน่จ้องมองศัตรูตรงหน้าด้วยความอาฆาต เส้นผมของเขาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง ครึ่งหนึ่งของใบหน้าเปียกโชกไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน เสื้อผ้าแพรพรรณเนื้อดี เวลานี้กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินโคลนและโลหิต มือข้างขวากำดาบที่อาบชุ่มไปด้วยเลือดของศัตรู ที่เวลานี้ทั้งหนักและเยือกเย็นในความรู้สึกอ่อนล้า ข้าศึกคนสุดท้ายถูกปาดคอลงไปนอนดิ้นสิ้นชีวิต สายฝนที่โปรยปราย ทำให้ทั่วพื้นถนนที่เต็มไปด้วยซากศพ กลับเจิ่งนองไปด้วยเลือดผสมน้ำ กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนอาเจียน เด็กชายยกมือขึ้นปาดหยาดฝนปนเลือดออกจากใบหน้า มองดูประตูวังที่ถูกทุบทำลาย เผยให้เห็นภาพภายในเปลวเพลิงร้อนแรง ที่กำลังโหมไหม้เผาผลาญอาคารสูงใหญ่ ที่ครั้งหนึ่งเคยโอ่อ่าวิจิตรงดงาม เปลวเพลิงลุกไหม้แข่งกับสายฝนเบาบางที่โปรยปรายไม่ขาดสาย แต่ดูเหมือนสายฝนเม็ดเล็กจะไม่สามารถทำอะไร เปลวเพลิงที่บ้าคลั่งได้เลย จ้าวตงหยาง หมุนตัวมองดูเหล่าองครักษ์ที่ยอมพลีชีพ เพื่อปกป้องเขาจากเหล่าศัตรู จนชีวิตต้องมาดับสูญ ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ทั้งเด็กและคนชรา ที่หนีออกจากเมืองไม่ทัน ต่างต้องมาสิ้น

“เลิกปฏิเสธข้า ปีนี้เจ้าสิบขวบแล้วนะ ขี่ม้าจับอาวุธ อย่างไงก็ต้องเรียน พ่อแม่เจ้าฝากฝังข้าไว้ หากพวกเขาทั้งสองกลับมาแล้วพบว่าข้าล่ะเลย แม่เจ้าจะไม่ถอนหงอกข้าเลอะ นางน่ะดุอย่างกับแม่เสือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าบิดาของเจ้ากลัวนางมากกว่าข้าเสียอีก”“คุณชาย ท่านอย่างกังวลไป ข้าเป่าจงจัดได้ว่าเป็นสหายร่วมสำนักกับมารดาของท่าน นางฝากฝังข้าไว้ว่าหากท่านอายุครบสิบขวบ ให้ข้าเป็นผู้รับผิดชอบสอนวิชายุทธิ์แขนงต่าง ๆ แทนนาง วันนี้ถือว่าข้าได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ต่อน้องเล็ก รับท่านเป็นศิษย์ ท่านคงไม่ทำให้ข้าลำบากใจใช่ไหม”วั่งซูทำท่าจะปฏิเสธ แต่เมื่อเขาเห็นเด็กชายที่น่าจะมีอายุมากกว่าตนเองเพียงไม่กี่ปี ที่เอาแต่ยืนนิ่งสงบรูปร่างองอาจผ่าเผย ทำให้เกิดรู้สึกหมั่นใส้ขึ้นมา ยิ่งท่านย่าให้ความสำคัญต่อเขา วั่งซูก็ยิ่งรู้สึกต้องการจะเอาชนะเด็กชายคุกเข่าลงคำนับต่อชายวัยกลางคน “ได้…ท่านอาจารย์ ข้าเฉิงวั่งซูคำนับท่านเป็นอาจารย์ ต่อจากนี้ท่านโปรดเมตตาศิษย์ด้วย”เป่าจงหันไปยิ้มให้สตรีชรา ไม่คิดว่าสิ่งที่ผู้สูงวัยวางแผนไว้จะได้ผลวั่งซูลงจากหลังม้า ก็ทำหน้าง้ำไม่พอใจใส่สาวใช้คนสนิท แล้วรีบเดินเข้าจวนโดยไม่สนใจลู่เสี่ยน

“ข้าเข้าใจท่านไป่เยว่ เพียงแต่ไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นคงดีกว่ามาก”จ้าวตงหยางมองดูแม่ทัพไป่เยว่อุ้มนางหายไป แต่ตนเองกลับถูกเหล่าทหารพาแยกไปอีกทาง “ช้าก่อน…ข้าจะอยู่กับพี่หลิวหยุน”“อ๋อ…ไม่ต้องห่วงองค์ชาย นั่นเรือนท่านหมอซุน เขาเป็นหมอเพียงหนึ่งเดียวของที่นี่ที่รอดชีวิต ท่านไปกับพวกข้าดีแล้ว ข้าจะพาท่านไปอาบน้ำ เสร็จแล้วคืนนี้เราจะย่างเนื้อม้ากัน ข้ารู้นะว่าท่านหิว” ทหารร่างใหญ่ ผู้มีหนวดเคราเต็มใบหน้า แต่แววตาอ่อนโยนใจดี พูดคุยกับเขาพร้อมรอยยิ้มตลอดทางจ้าวตงหยาง ยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเรือนท่านหมอซุน บาดแผลของหลิวหยุนกำลังอักเสบและอาจมีหนอง นางเริ่มมีไข้ เหตุการณ์ในครั้งนี้ นับได้ว่านางเป็นมากกว่าพี่เลี้ยง เป็นมากกว่านางกำนัน แต่นางยังเป็นเสมือนพี่สาวแท้ ๆ ที่สามารยอมตายแทนน้องชายเช่นเขา เพราะฉะนั้นมีหรือที่เขาจะล่ะทิ้งนางจ้าวตงหยางตัดสินใจวิ่งกลับไปที่เรือนท่านหมอซุน แม้ว่านายทหารผู้นั้นจะตะโกนร้องเรียกเช่นไร เขาก็ไม่หยุด อย่างน้อย ขอแค่ขอให้ได้รู้ว่า พี่สาวที่เพิ่งผ่านความเป็นตายร่วมกันมา นางจะรอดและปลอดภัยหายเป็นปกติในอีกไม่กี่วัน เท่านี้ก็พอใจแล้วจ้าวตงหยางหยุดนิ่งอยู่หน้า

จ้าวตงหยาง ช่วยทหารผ่าฝืนกองใหญ่ ไม่ว่าใครจะห้ามเขาอย่างไร เขาก็ดึงดันที่จะทำอยู่เช่นนั้น“อ้าว…องค์ชาย แบบนี้ไม่ได้นะ ทำไมพวกเจ้าให้องค์ชายมาทำอะไรเช่นนี้ พอแล้ว ๆ ท่านทำงานแบบนี้ไม่ได้นะ”จ้าวตงหยางเงยหน้าขึ้นมองดูแม่ทัพไป่เยว่พร้อมส่งยิ้มให้เขา แม่ทัพไป่เยว่แต่งกายเช่นชาวบ้านปกติทั่วไป ไสเกวียนเทียมควายบรรทุกผักมาเต็มคันรถ พร้อมส่งยิ้มให้เขา ทั้งที่มีเม็ดเหงื่อไหลโทรมกายและใบหน้า“ไม่เป็นไร ข้าทำได้ พวกท่านต่างก็ช่วยงานกัน จะให้ข้านิ่งดูดายได้อย่างไรกัน เอาเปรียบผู้อื่นหาใช่วิสัยข้าไม่ ดูท่านสิ เป็นถึงท่านแม่ทัพ ยังไปขนผักพวกนี้มา ออกไปแต่เช้ากลับมาจวนค่ำ พี่หลิวหยุนถามหาท่านอยู่หลายครั้ง ข้าเบื่อจะตอบนาง เลยออกมาช่วยผ่าฝืนอยู่ที่นี่”“งานเช่นนี้ไม่เหมาะที่ท่านจะทำ พรุ่งนี้ท่านจะปวดเมื่อยและอาจป่วยไข้ได้ ด้วยร่างกายไม่คุ้นชิน หากท่านต้องการช่วยงานจริง เหตุใดไม่ช่วยท่านหมอซุน”“ท่านหมอไม่อยู่ออกไปตั้งแต่เช้าเช่นกัน ข้าขอติดตามไปด้วยเขาก็ไม่ยอม ข้าเลยช่วยตากยาให้เขา ตายล่ะ…ท่านไป่เยว่ ใกล้พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ข้าต้องกลับไปเก็บยาก่อน ท่านพี่ ข้าเอาขวานวางไว้ตรงนี้นะ” แม่ทัพไป่เยว่มองดู

หญิงสาวพยักหน้าให้ชายหนุ่มแล้วกลับมากินข้าวที่เหลืออยู่ “ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ข้าคิดว่าจะเสริมหญ้าบนหลังคาเพิ่ม ขาเจ้าดีขึ้นแล้วหรือยัง หลิวหยุน”“ดีขึ้นมากแล้ว จะเหลือก็เพียงอาการเจ็บภายใน อาจมีหนองคาในแผล”“เช่นนั้นรึ กินข้าวเถอะ เสร็จแล้วข้าจะทำความสะอาดแผลและใส่ยาให้”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…” หลิวหยุนมีท่าที่เอียงอาย “ขาของข้าเท้าของข้า ข้าดูแลมันได้ ไม่รบกวนท่านดีกว่า อีกอย่างบาดแผลของข้าก็ไม่น่าดู”“ได้เช่นไร ท่านหมอสั่งข้าไว้ ให้ดูแลเจ้าให้ดี หลายวันนี้ข้ามัวแต่ยุ่งเสาะหาเสบียงอาหารเข้ามากักตุน เลยไม่ได้ดูแลเจ้า ให้ข้าช่วยเถอะ ขาของเจ้าเท้าของเจ้าข้าก็เห็นแล้ว หรือหากเจ้าถือสา จะมาเป็นภรรยาของข้า ข้าก็ยินดี”“ไป่เยว่ ท่านพูดอะไรออกมา”“หลิวหยุน รังเกียจข้าหรือ เจ้ารังเกียจแม่ทัพไร้แผ่นดิน ไร้เบี้ยหวัดไร้เกียรติยศวาสนา รังเกียจบ้านเก่าทรุดโทรมหลังนี้หรือ เจ้าจะสู้อดทนต่อความยากลำบากไปกับข้าหรือไม่”“ไม่เลย ท่านไป่เยว่ ข้าหลิวหยุนจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ในหัวใจของข้าก็มีเพียงท่านเท่านั้น หากในวันนั้นข้าไม่ได้ท่านช่วยชีวิตเอาไว้ คงจมน้ำเสียชีวิตไปนานแล้ว มาถึงวันนี้ก็เป็นท่านอีก ที่เข้ามาช่ว