บทที่ 5. ตอนที่ 3. แคว้นล่มสลาย

จ้าวตงหยาง นั่งสงบต่อหน้าป้ายบรรพชนที่เรียงรายอยู่รอบตัว ภายในห้องมีเพียงแสงสว่างจากเปลวประทีปน้ำมัน ด้านนอกยังคงความโกลาหลปั่นป่วน ด้วยข้าศึกที่เริ่มบุกเข้ามาถึงด้านในเขตพระราชฐานชั้นนอก

หลิวหยุนเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข เดินวนไปมาด้วยความร้อนใจ เมื่อเสียงที่วุ่นวายดูเหมือนกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะมีใครหน้าไหน ต้านทานข้าศึกที่ถาโถมเข้ามาได้

“องค์ชาย ข้าคิดว่าที่นี่หาใช่สถานที่ที่ปลอดภัยไม่ เรารีบออกจากที่นี่กันเถอะเพคะ”

“ไม่มีคำสั่งข้าจะไปได้เช่นไรพี่หลิวหยุน”

“องค์ชาย เวลานี้ข้าศึกบุกเข้ามาถึงด้านในแล้ว ไม่มีขันที ไม่มีผู้นำสาส์น ใครกันจะรู้ได้ว่า คำกล่าวรายงานออกคำสั่ง จะมาถึงที่นี่หรือไม่ องค์ชาย…การเป็นผู้อยู่ในระเบียบวินัยเป็นสิ่งที่พึ่งกระทำ แต่กับเวลาเช่นนี้การรักษาชีวิตเอาไว้เพื่อวันข้างหน้า จะมิใช่ทางออกที่ดีกว่าหรือ ได้โปรดไตร่ตรองแล้วไปกับหม่อมฉันเถอะเพคะ”

จ้าวตงหยางเงยหน้าขึ้นมองดูป้ายบรรพชน ที่ตั้งเรียงรายอยู่เบื้องหน้า “บรรพบุรุษทุกท่าน ข้าจ้าวตงหยางขอคำนับพวกท่าน หากมีชีวิตรอด สักวันข้าจะกลับมาทำพิธีบูชาพวกท่านที่นี่”

ประตูตำหนักบูชาบรรพชนกำลังถูกเปิดออก แต่ผู้ที่เดินสวนเข้ามากลับเป็นอ๋องจ้าวหว่าง เขาสวมชุดเกราะแลดูองอาจผิดจากที่ตงหยางเคยเห็น เด็กชายและหลิวหยุนที่กำลังจะออกจากตำหนักบูชาบรรพชน ถึงกับหยุดชะงัก รีบคุกเข่าลงทำความเคารพในทันที

“ตงหยางเหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่”

“เสด็จพ่อ ท่านมีคำสั่งให้ข้ามาที่นี่เองมิใช่รึ”

“เวลาเช่นนี้ข้ารึจะมีเวลาออกคำสั่งใคร เจ้าควรไปอยู่กับแม่ของเจ้า เวลานี้นางคงร้อนใจมาก เจ้าควรรีบไปสมทบกับพี่น้องและเสด็จแม่ หากเกิดเหตุคับขันให้ออกไปทางประตูตะวันตก องครักษ์จูจะรอพวกเจ้าอยู่ทางนั้น หลิวหยุนเจ้ารีบพาเขาออกไป และจงดูแลเขาให้ดี” คำสั่งสุดท้ายทรงหันไปมองดูหญิงสาวนางกำนันพี่เลี้ยงข้างกาย แม้นางจะดูตื่นตระหนกอยู่บ้าง แต่ในยามคับขันก็ยังมีสติมากพอที่จะไม่ทอดทิ้งตงหยาง

ตงหยางมองดูท่าทีของพระบิดา ที่แม้จะวางท่าสุขุมเช่นที่เคยเป็น แต่มือที่สั่นเทาอยู่นั้น ก็พอเดาได้ว่าภายในจิตใจของเขาตอนนี้ออกจะร้อนรนและตื่นตระหนกอยู่ไม่น้อย ผิดกับสิ่งที่แสดงออกมา หลิวหยุนไม่รอช้านางรีบคว้าแขนองค์ชายแล้วออกแรงดึงเขา หมายใจมุ่งหน้าออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด แต่ตงหยางกลับสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของนางพี่เลี้ยง รีบวิ่งเข้าสวมกอดผู้เป็นบิดา ด้วยรู้ดีว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ลูกจะได้แสดงความรักต่อผู้เป็นพ่อ

“ท่านพ่อ ข้าจะได้พบท่านอีกใช่หรือไม่”

ชายในชุดเกราะหันหลังกลับมามองดูบุตรชายของเขา ที่เวลานี้เอาแต่กอดรั้ง และซบหน้าร้องไห้ นานเท่าใดแล้ว ที่กษัตริย์เช่นเขาไม่เคยได้สวมกอดผู้เป็นบุตร “ลูกข้า ฟังพ่อให้ดี เราถูกทรยศ พวกเจ้าต้องหนีออกไปจากที่นี่รักษาชีวิตของตนเองไว้ อย่าให้ใครจับตัวเจ้าไปได้” แล้วเขาก็หันหน้ากลับไปมองดูบางสิ่งบนหิ้งบูชา แล้วหันกลับมามองดูบุตรชาย พร้อมยกมือสั่นเทาขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของผู้เป็นบุตร “ตงหยาง เจ้ารอพ่ออยู่ตรงนี้”

“ขอรับ…เสด็จพ่อ”

จ้าวตงหยางมองเห็นผู้เป็นบิดา จับหยกสลักรูปมังกรสีดำประดับหิ้งบูชา แค่ออกแรงบิดหันตัวมันเปลี่ยนทิศทาง พลันชั้นวางแผ่นป้ายบรรพบุรุษก็เลื่อนออก เปิดช่องทางเล็ก ๆ เป็นอุโมงค์ลับที่ลึกดำมืดลงสู่ใต้ดิน

“ห้องลับ…” หลิวหยุนและตงหยาง ถึงกับหลุดปากออกมา เมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ทั้งคู่ยืนดูสิ่งที่เห็นด้วยอาการตกตะลึง

“ตามข้ามา…”

ทั้งสองไม่รอช้า รีบตามอ๋องเจ้าแคว้นเข้าไปในห้องลับแห่งตำหนักบรรพชน กลางโถงลับ มีแท่นวางตราประทับรูปมังกรนอนขดตัวในท่วงท่าองค์อาจงดงาม จักรพรรดิแคว้นจ้าวตรงเข้าไปหยิบมันมาห่อด้วยผ้าแพรสีทอง แล้วหันมามองหน้าบุตรชายเพียงหนึ่งเดียว ที่ยืนอยู่กับเขาในห้องแห่งนี้

“ตงหยางรับคำสั่ง”

เด็กชายทำความเคารพพร้อมคุกเข่าลงน้อมรับบัญชา