บทที่ 5. ตอนที่ 4. แคว้นล่มสลาย

“ข้าขอมอบตราประทับนี้ให้เจ้า จงรักษามันเท่าชีวิตของเจ้าเอง ห้ามให้กวงไฮแย่งชิงไปได้เป็นอันขาด รับปากข้า”

“ข้าจ้าวตงหยาง น้อมรับพระบัญชา จะเก็บรักษาตราประทับแผ่นดินแคว้นจ้าว เท่าชีวิต”

“ไป รีบไปได้เแล้ว”

หลิวหยุนรีบเข้าไปคว้าแขนเด็กชาย หมุนตัวตั้งใจกลับตามทางเก่าที่เดินเข้ามา แต่เวลานี้ด้านนอกเหมือนมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งปิดล้อมทางออกอุโมงค์ลับเอาไว้

“พวกเจ้าออกทางนั้น” ตงหยางและหลิวหยุนมองดูเส้นทางเล็ก ๆ จากโถงลับ ที่มืดหายไปตามช่องทางขนาดเล็กจนต้องคลานออกไปทีละคน ตงหยางเอาตราประทับยัดใส่ไว้ในปกเสื้อเพื่อป้องกันสูญหาย

“ท่านพ่อรักษาตัวด้วย ข้าจะรอท่านตามออกไป”

จ้าวตงหยางทำได้เพียงตะโกนพูดคุยกับผู้เป็นบิดา ด้วยเพราะตัวเขาเอง ก็กำลังถูกหลิวหยุนกึ่งลากกึ่งจูง นางบังคับผลักเขาให้มุดเข้าไปในอุโมงค์ แต่แท้จริง ทั้งคู่กลับใช้มุมมืดหยุดรั้งรอเพื่อดูเหตุการณ์สำคัญ ด้วยหวังเพียงว่า อ๋องแคว้นจ้าวจะปลอดภัยและออกไปจากที่นี่พร้อมพวกตน

แต่ภาพที่เห็นทำเอาทั้งสองแทบสติหลุด ดีที่หลิวหยุนมีสติดีกว่า รีบปิดปากองค์ชายข้างกาย ก่อนที่เขาจะตะโกนเรียกบิดาที่โดนทำร้ายและถูกคุมตัวออกไป นางพี่เลี้ยงทำได้แค่กอดเขาเอาไว้ ทำทุกทางเพื่อปกป้องไม่ให้เขาต้องเสียขวัญ ต่อภาพที่เห็น

“พี่หลิวหยุน วันนั้นหากไม่ใช่ท่าน ที่ลากข้าออกมา เราสองคงเป็นศพเฝ้าห้องบูชาบรรพชน เสียดายก็เพียงแต่ข้าอ่อนแอเกินกว่าจะออกไปช่วยพระบิดาได้ จนตอนนี้ก็หารู้ไม่ ว่าท่านทั้งสองตลอดจนพี่น้องทุกคน ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”

“องค์ชาย…ท่านอย่าโทษตนเอง ท่านไม่ได้อ่อนแอ สถานการณ์เช่นนั้นการรักษาตัวรอดเป็นเรื่องดีที่สุด ฝ่าบาทเพื่อต้องการรักษาชีวิตของท่าน ถึงต้องยอมต่อสู้กับพวกมัน ทั้งที่ก็รู้ว่าไม่มีทางรอด เรื่องนี้หากจะโทษเราคงต้องโทษไอ้สารเลวกวงไฮ ไอ้คนทรยศไอ้ขี้ข้าแคว้นฉิน องค์ชายท่านไม่ต้องเสียใจ ตราบใดที่เรายังมีโอกาส สักวันข้าจะเอาหัวไอ้คนทรยศมามอบให้ท่าน” ลี่ฉุนกล่าวปลอบใจ ด้วยสีหน้าแววตาที่มุ่งมั่น

“นั่นสิ องค์ชายท่านแค่สิบขวบเองนะ คนพวกนั้นมาเป็นสิบเป็นร้อย อย่างไรแล้วเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”

“ท่านพี่ลี่ฉุนหลายวันมานี้พวกท่านยังคงจัดเวรยามออกลาดตระเวณอยู่หรือไม่”

“มีอยู่ขอรับ ท่านแม่ทัพยังไม่วางใจ กับพวกข้าศึกที่จะผ่านมาทางนี้ เลยยังไม่ได้ถอดงานส่วนนี้ออก”

“ดีมาก แล้วมีใครพบพี่น้องข้าที่รอดชีวิตบ้างหรือไม่”

ลี่ฉุนส่ายหน้าช้า ๆ แล้วหลบสายตาลงต่ำ “เท่าที่ข้ารู้มา บรรดาองค์ชายบ้างถูกจับตัวบ้างถูกสังหาร ผู้ใดที่หนีรอดออกไปได้ ก็ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แต่เราอาจตามหาข่าวของฮองเฮาจีได้ เพราะข้าได้ยินมาว่าพระนางอาจถูกกุมตัวกลับแคว้นหานหรืออาจเป็นแคว้นฉิน”

“แคว้นหาน แคว้นฉิน ไกลจากที่นี่มากไหม ข้าไปได้หรือไม่”

“ไกลมากองค์ชาย ท่านไปได้ ก็ต่อเมื่อตัวโตกว่านี้ ขี่ม้าเป็น ใช้อาวุธคล่องและมีวรยุทธ”

เจ้าตงหยางยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะรอดไรฟัน “พี่ลี่ฉุน ท่านคิดจะประลองกับข้าไหมเล่า”