ตอนที่5 ชีวิตหลังกลับจากโรงพยาบาล

ชีวิตหลังกลับจากโรงพยาบาล

พิมพ์กลับมาบ้านด้วยความรู้สึกโล่งใจที่ได้กลับมาพักผ่อนในบ้านของตัวเอง เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการพักผ่อนและอ่านหนังสือที่หน้าต่างห้องนอน โดยแอบมองไปยังบ้านของหมอชานนท์เป็นระยะๆเธอสังเกตเห็นหมอชานนท์ออกมาเดินเล่นในสวนต้นไม้ข้างบ้านกับสุนัขของเขา

“เป็นคนรักหมาหรอเนี่ยน่ารักจัง” พิมพ์นั่งยิ้มให้กลับความน่ารักของหมอชานนท์ที่กำลังเล่นกับสุนัขของเขาอยู่

“พิมพ์ลูกลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงแม่ดาวเรียกพิมพ์ให้ลงไปกินข้าวเย็น

“ไปแล้วจ๊ะแม่”

พิมพ์หันไปมองหมอชานนท์อีกสักแป๊บก่อนจะหันไปเปิดประตูห้อง

“ว้าวหอมมาแต่ไกลเลยแม่”

พิมพ์ลงบันไดยังไม่ทันถึงห้องครัวเธอก็ตะโกนบอกแม่เธอ ด้วยกลิ่นอาหารที่หอมทั้งบ้าน แม่ดาวออกมาจากห้องครัวถือจานกับข้าว ที่มีกลิ่นหอมมากมาที่พิมพ์

“เอานี่ ปูผัดผงกะหรี่ ไปให้บ้านหมอก่อน” แม่ดาวยื่นให้พิมพ์

“บ้านหมอหรอแม่”

“ก็ใช่นะสิเอาไปให้คุณหมอก่อนไปเดี๋ยวหายร้อนพอดี”

“จ๊ะแม่” พิมพ์ดีใจมากบวกกับตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

พิมพ์เดินถือจานกับข้าวมาที่หน้าบ้านหมอชานนท์เธอยืนสักพักไม่กล้ากดกริ่ง

“มืออย่าสั่นได้ไหมพิมพ์” มือของพิมพ์สั่นจนเหงื่อออกเธอจึงเอามือเช็ดเสื้อ

“เอาว่ะ ตั้งสติพิมพ์” พิมพ์กดกริ่งหน้าบ้านหมอชานนท์สองทีแล้วยืนรอเจ้าของบ้านมาเปิดประตู แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมือประตูมันเปิดเองได้

“อะไรว่ะเนี่ย เปิดเองได้ด้วย” พิมพ์ยืนงงไม่กล้าเข้าไปเพราะเจ้าของบ้านยังไม่มา จู่ๆก็มีเสียง คนพูด

“เชิญเข้ามาสิครับ” พิมพ์ยิ่งตกใจเข้าไปกันใหญ่ไม่มีคนแต่มีเสียงพูดออกมาจากด้านบนเครื่องกดกริ่ง พิมพ์เอาหน้าเข้าไปใกล้เครื่องกดกริ่ง หมอชานนท์มองกล้องที่ติดในบ้านเห็นแต่จมูกพิมพ์ เขาอดที่จะหัวเราะไม่ได้กับการกระทำของพิมพ์

“จมูกเธอเหมือนกับเจ้าเลยชาไทย” สุนัขที่หมอชานนท์เลี้ยงสายพันธ์อเมริกันบูลลี่(หมาหน้าย่น)

“ไปกันเถอะชาไทย” ชานนท์เปิดประตูบ้านเดินออกมาพร้อมกับชาไทย พิมพ์ที่ยังยืนมองเครื่องกดกริ่งอยู่นั้นเธอก็ไม่ได้สังเกตว่ามีคนมายืนอยู่ข้างเธอ แต่จู่ๆชาไทยก็เห่าเสียงดังทำให้พิมพ์ตกใจจานเกือบหล่นลงพื้น

“ไม่เป็นไรยังอยู่ดี”พิมพ์ปลอบตัวเองก่อนจะหันไปมองหมอชานนท์ ด้วยสีหน้าอายอย่างมาก

“สวัสดีค่ะหมอ”พิมพ์ไม่กล้ามองหน้าหมอชานนท์เธอเอาแต่ก้มหน้าถือจานกับข้าว

“สวัสดีครับ มีอะไรหรือป่าวครับ” หมอชานนท์มองไปที่พิมพ์ก่อนจะจับตัวชาไทยไว้ไม่ให้วิ่งไปหาพิมพ์เพราะกลัวว่าจะกัดเธอ

“แม่ให้เอาปูผัดผงกะหรี่ มาให้ค่ะ” พิมพ์ยื่นจานให้หมอชานนท์ด้วยอาการมือสั่น

“อาการยังไม่ดีขึ้นหรอครับ” หมอชานนท์เห็นมือพิมพ์สั่นและรับจานกับข้าวไว้ที่มือ

“หายดีแล้วค่ะ”พิมพ์พูดเสียงเบาและเอาแต่ก้มหน้าเขินสุดๆ

“ขอบคุณนะครับฝากบอกแม่คุณด้วย”หมอชานนท์ถือจานกับข้าวและเดินกลับเข้าไปไหนบ้านพร้อมกลับชาไทย ประตูก็เลื่อนปิดเอง

“พิมพ์ จะยืนรออะไรไม่มากินข้าว”แม่ดาวเห็นว่าพิมพ์ไปนานเลยออกมาตาม

“ไปแล้วจ๊ะแม่” พิมพ์รีบวิ่งกลับบ้านด้วยความอาย แต่ในใจก็มีความสุขมาก

“คืนนี้ฉันต้องนอนฝันดีแน่ๆ” เข้าบ้านด้วยใบหน้าเปล่งประกายด้วยความสุขใจ ก่อนจะต้องหุบยิ้มเมื่อแม่ดาวมองหน้าพิมพ์ด้วยสีหน้าคนโมโหหิว

“แม่นึกว่าแกจะไปป้อนหมอด้วย ไปนานจัง” แม่ดาวพูดก่อนจะตักข้าวให้พิมพ์

“ได้ก็ดีสิแม่”พิมพ์พูดเสียงเบา ก่อนจะหันไปตักปูผัดผงกะหรี่เข้าปาก

“เมื่อกี้พูดว่าไรนะ”แม่ดาวมองพิมพ์ด้วยสายตาสงสัย

“หนูบอกว่ากับข้าวแม่อร่อยทุกอย่างเลย”ยิ้มให้แม่ดาว

“รีบๆกินไปเลย จะได้ไปอาบน้ำนอน” เขินลูกสาวที่ชม การได้ทำอาหารที่อร่อยให้ลูกกินมันก็มีความสุขแล้ว

“ค่ะคุณแม่” พิมพ์กินอย่างอร่อยหมดทุกจาน และช่วยแม่เก็บจานไปล้างแล้วขึ้นห้องไปอาบน้ำก่อนที่จะมานั่งโต๊ะที่หน้าต่างเพื่อมองไปยังบ้านหมอชานนท์

“เจ้าหมาตัวนั้นพันธุ์อะไรกัน”พิมพ์สงสัยหมาของหมอชานนท์ที่เห่าเธอ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก๊อกๆ

“พิมพ์ แม่เอานมมาให้ลูก” แม่ดาวถือนมไว้ในมือแล้วเคาะประตูลูกสาว

พิมพ์เดินมาเปิดประตูห้องของเธอ

“แม่หนูอายุ24นะลูกไม่ต้องดื่มนมก่อนนอนแล้ว ” พิมพ์บอกแม่ของเธอแล้วหันหลังเดินไปใกล้ที่นอนเธอกระโดดลงบนเตียงนอนของเธอ

“นี่ไงยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เลย”แม่ดาวพูดพร้อมวางนมไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง

“แม่หมอเขาบอกว่าขอบคุณนะครับ”

“บ้านเขาหลังใหญ่อยู่คนเดียวคงเหงา”แม่ดาวพูดก่อนจะหันไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาพับให้ลูกสาว

“เขาไม่เหงาหรอกแม่ หมอเขาเลี้ยงหมาหน้าโหดด้วย” พิมพ์พูดแล้วนึกถึงหมาที่เห่าเธอ

“หมาหน้าโหดหรอ” แม่ดาวหันไปมองพิมพ์

“ใช่แม่มันเห่าหนูเหมือนจะกัดหนูด้วยมันไม่เหมือนหมาทั่วไปเลย” พิมพ์บอกแม่ดาวด้วยสีหน้าจริงจัง

“เอาเถอะลูก พักผ่อนได้แล้ว”แม่ดาวเดินออกแล้วปิดประตูให้พิมพ์

@บ้านหมอชานนท์

ชานนท์เทปูผัดผงการหรี่ใส่กล้องเก็บกับข้าวและเดินไปใส่ไว้ในตู้เย็นก่อนจะขึ้นไปบนชั้นสอง ห้องนอนชานนท์มีระเบียงอยู่ฝั่งที่มองไปบ้านของพิมพ์ได้และจะเห็นห้องนอนพิมพ์

“วันนี้อากาศดีนะชาไทย”ชานนท์พูดแล้วมองไปยังบ้านของพิมพ์ เขาเห็นว่ามีคนกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่ในห้องนั้นแต่เขามองไม่ชัดว่าใคร

“คงไม่ใช่คุณป้าหรอมั้งชาไทย” ชานนท์อุ้มชาไทยกลับเข้าห้องนอนเดินไปนั่งที่หัวเตียงก่อนจะหยิบเอกสารการผ่าตัดคนไข้พรุ่งนี้ขึ้นมาอ่าน

@ ห้องนอนพิมพ์

“ ในที่สุดฉันก็ได้เป็นนักเขียนแล้ว” พิมพ์กระโดดโลดเต้นดีใจที่ได้เป็นนักเขียนเต็มตัวสักที่หลังจากที่เธอสมัครการเป็นนักเขียนไปและได้รับอีเมล์ตอบกับมาว่าเธอผ่านและจะได้เซ็นสัญญาในวันพรุ่งนี้