ตอนที่ 8.

ตอนที่ 8.

หล่อนอมยิ้มทั้งน้ำตา ไม่คิดว่าในเวลานี้ภูมิก็ยังจะมีกระจิตกระใจพูดเล่นได้

“บอสล้อข้าวเล่นใช่ไหมคะ”

เขาส่ายหน้าไปมา แววตาทอดมองมาลึกซึ้ง

“ผมพูดจริงๆ แค่คุณเป่าเบาๆ ผมก็จะหายเจ็บแล้วล่ะขวัญข้าว”

“บอส...”

ดวงตาคมกริบตรึงสายตาของหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา

ใบหน้าของขวัญข้าวแดงก่ำไปจนถึงไรผม ความคิดเตลิดโลดแล่นไปในทางที่ไม่ถูกไม่ควรจนเข้าขั้นกู่ไม่กลับ

ร่างสาวร้อนผ่าวราวกับมีกระแสไฟฟ้าแรงสูงพุ่งเข้าใส่ มันยากมากที่จะแกะสายตาจากความงดงามของภูมิ และก็ยากมากที่จะหายใจเป็นปกติได้ เมื่อจ้องตากับเขาแบบนี้

“ข้าว... ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลก่อนนะคะ”

คราวนี้หล่อนขยับตัวอีกครั้ง จะเดินออกไปสงบสติอารมณ์ให้ห่างๆ เขา แต่มันก็เป็นเหมือนเดิม นั่นคือภูมิฉวยแขนเรียวเอาไว้ แต่คราวนี้ใช้แรงมากกว่าครั้งก่อนฉุดรั้ง ทำให้ร่างอรชรเสียหลักถลาเข้ามานั่งซ้อนตักโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อ๊ะ...!”

หล่อนตกใจหน้าตาซีดเผือด รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากตักแกร่ง แต่ก็มีมือใหญ่โอบรัดรอบเอาไว้ไม่ให้เคลื่อนจาก

“บะ... บอส...”

การใกล้ชิดกันแบบนี้ ทำให้หล่อนรับรู้ได้ถึงกล้ามเนื้อแน่นๆ ที่อยู่ภายใต้ชุดลำลองสีขาวที่ภูมิสวมใส่ได้อย่างง่ายดาย

ร