บทที่ 2

ฉันจากไปก่อนเวลา ท่ามกลางเสียงหัวเราะพูดคุยที่มีความสุข

กลับถึงที่พักก็ดึกแล้ว

ไม่รู้ว่าฝนเริ่มตกตั้งแต่เมื่อไร ไอความชื้นที่ระเหยขึ้นมาก่อตัวเป็นฝ้าบาง ๆ บนหน้าต่าง สะท้อนเงาร่างของฉันที่ทั้งเดียวดายและอ้างว้าง

บ้านหลังนี้กว้างขวางมาก เป็นเพนท์เฮาส์ขนาดใหญ่มองเห็นวิวแม่น้ำ สภาพแวดล้อมการอยู่อาศัยเป็นเลิศ อยู่ในย่านที่ดินราคาสูงในเมืองจิงกั่ง เป็นบ้านในฝันของใครหลายคน

แต่ในบ้านที่หรูหราและสะดวกสบายแบบนี้ กลับมีเพียงฉันคนเดียวที่อาศัยอยู่ตลอดทั้งปี

เข็มชั่วโมงลากผ่านเวลาเที่ยงคืนไปอย่างเงียบ ๆ ฉันรู้ว่าคืนนี้จี้อวิ๋นโจวจะไม่กลับมาอีกแล้ว

แต่เสียงเปิดประตูกลับดังขึ้นกะทันหัน

ฉันมองไปด้วยความสงสัย เห็นเงาของชายหนุ่มที่เดินโซเซเข้ามาใกล้

จี้อวิ๋นโจวดื่มเหล้าด้วยเหรอ

ตอนที่แขนแกร่งของเขาโอบเอวฉัน เขาไม่ให้โอกาสฉันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อย ร่างทั้งร่างกดทับเข้ามา

เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรุกล้ำ

ฉันถอยหลังสองก้าว แต่กลับถูกบังคับให้อยู่ตรงหน้ากระจกหน้าต่างบานใหญ่ กลิ่นหอมเย็นของต้นสนซีดาร์ปนเปกับกลิ่นเฉพาะตัวของจี้อวิ๋นโจวลอยอบอวลอยู่ที่ปลายจมูก ทำให้หัวใจฉันรู้สึกร้อนรุ่มไปหมด

“หมอจี้อยากเหรอคะ?” ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเยาะและน้อยใจที่แฝงในน้ำเสียงของตัวเอง

ถ้านับดู พวกเราก็ไม่ได้ทำกันมานานกว่าครึ่งปีแล้ว

คืนนี้เขามีอารมณ์ขึ้นมาอย่างกะทันหัน สาเหตุแค่คิดก็พอจะรู้ได้

“ไม่ได้ทำนานขนาดนี้ ไม่คิดถึงฉันเลยเหรอ?”

เสียงของเขาต่ำมาก ลมหายใจรดอยู่ข้างใบหูฉัน ราวกับมีมดกำลังกัดผิวหนังที่หู ทำให้รู้สึกเสียวซ่าน

ในใจฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพเหตุการณ์ตอนแต่งงานใหม่ ๆ ที่ผู้ชายคนนี้ที่ดูสุภาพและเย็นชาทรมานฉันบนเตียง ความดุดันลดลงไปครึ่งหนึ่งทันที

จี้อวิ๋นโจวฉวยโอกาสใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าของฉัน กดจูบอย่างดุดันและก้าวร้าว เมื่อเห็นว่าฉันไม่ตอบสนอง เขาก็พูดพลางจูบว่า “เยว่เยว่ เชื่อฟังนะ”

เขาจูบอย่างคลั่งไคล้และเร่งเร้า จนไม่เหลือท่าทางฉับไวในเวลาปกติอย่างสิ้นเชิง

เต็มไปด้วยกลิ่นอายของการครอบครอง

ในน้ำเสียงยังเจือไปด้วยความล่อลวง

ทำให้ฉันหลงคิดว่าตัวเองกำลังถูกรัก

ทั้งที่จริง ๆ แล้ว เขาจำวันเกิดของฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ตั้งใจหน่อย” ริมฝีปากของฉันถูกปิดสนิท ลมหายใจหนักหน่วงของเขาแผ่ซ่านอยู่ข้างหู จี้อวิ๋นโจวเพิ่มแรงขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนจะพูดว่า “กอดฉันไว้”

ฉันเห็นเงาของเราซ้อนทับกันอยู่หน้ากระจกหน้าต่างบานใหญ่ พร่าเลือนและคลุมเครือ

หลังเสร็จกิจ ชายหนุ่มก็กลับมาเย็นชาไร้อารมณ์อีกครั้ง

ตอนฉันออกมาจากห้องน้ำ เขากำลังยืนโทรศัพท์อยู่ที่หน้าต่าง ใส่ชุดสูทที่เปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็ก ไหล่กว้างเอวคอด ทั้งตัวดูสง่างามและสูงใหญ่

น้ำเสียงก็ยังคงทุ้มต่ำและทรงพลังเหมือนเคย

“แม่ยายไม่ต้องร้อนใจนะครับ เรื่องลูกเข้าสู่กระบวนการแล้ว”

ปรากฏว่าเป็นสายจากคุณหลิวแม่ฉันเอง

เธอเป็นแกนนำเร่งรัดให้มีลูกมาตลอด

ทั้งวันทั้งคืน

แต่เข้าสู่กระบวนการหมายความว่าอะไร? หรือว่าจี้อวิ๋นโจววางแผนที่จะมีลูก?

ฉันเพิ่งคิดจะพูดต่อ สายตาก็พลันประสานเข้ากับสายตาของเขา

เพียงแค่สบตา ฉันก็เห็นความรังเกียจในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตัดสาย

เราสบตากันอยู่คนละฝั่ง ฉันกำลังจะขอโทษเรื่องที่แม่โทรหาเขา ก็ได้ยินเขาพูดว่า “พรุ่งนี้เช้ายังมีประชุมอีก ฉันจะกลับไปที่แผนกก่อน แล้วก็...”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง หันมองโต๊ะเครื่องแป้งแวบหนึ่ง แล้วพูดเสียงเรียบ “อย่าลืมกินยาด้วย”

เขาพูดจบก็ออกจากห้องนอนไป ฉันมองไปที่โต๊ะอย่างความรู้สึกช้า เพียงแวบเดียวก็เห็นยาคุมฉุกเฉินที่วางอยู่บนโต๊ะ

หัวใจหยุดเต้นชั่วขณะโดยไม่มีสัญญาณเตือน จากนั้นก็เต้นอย่างรุนแรง จนทำให้ปลายจมูกของฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแสบร้อน

สิ่งที่ฉันควรคิดได้ก็คือ จี้อวิ๋นโจวที่ถูกบังคับให้แต่งงานกับฉัน จะไปยอมให้ฉันตั้งท้องลูกของตระกูลจี้ได้อย่างไร

ทั้งยังเหลือสามเดือนสุดท้ายก็จะครบกำหนดสามปีแล้ว