All Chapters of โดนเมินมาสามปี พอฉันขอหย่าเขากลับร้องไห้: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ตัดเค้ก รุ่นน้องในสาขาเดียวกันส่งเค้กชิ้นแรกให้จี้อวิ๋นโจวที่มาถึงอย่างเร่งรีบราวกับคนแปลกหน้า เขาไม่ได้สังเกตเห็นการมีอยู่ของคนร่วมเรียงเคียงหมอนอย่างฉันเสียงถอนหายใจดังขึ้น พวกชอบสอดรู้สอดเห็นพูดกึ่งหยอกว่า “เจิ้งซินหราน นี่คือจะเปิดตัวเหรอ?”สาวน้อยผมมวยกลมน่ารักมองชายหนุ่มข้างกายด้วยสีหน้าเขินอาย แล้วพูดอย่างตะกุกตะกัก “พี่จี้รีบเดินทางมาไกล ลำบากมากนะ”น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลประกอบกับรอยบุ๋มเล็ก ๆ ที่มุมปากของเธอ ทำให้คนอดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้เลยแต่ที่เธอพูดก็ไม่ผิด ระยะทางของโรงพยาบาลจิงเสียอยู่ห่างจากวิทยาลัยการแพทย์ชั่วโมงกว่า ตอนนี้จี้อวิ๋นโจวสวมชุดสูทเต็มยศ แม้แต่โบที่คอก็ผูกไว้อย่างเรียบร้อยไร้ที่ติ แสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจไม่น้อยทั้งที่สองชั่วโมงก่อน เขายังอยู่ในห้องผ่าตัดแท้ ๆในขณะนั้น ชายหนุ่มรับเค้กมาอย่างสุภาพ ทุกอิริยาบถล้วนเผยให้เห็นถึงความสูงศักดิ์ แสงไฟเหนือศีรษะตกกระทบบนใบหน้าคมคายของเขา ทำให้ดวงตาและคิ้วที่เดิมดูดุดันแข็งกร้าว มีความอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย“อย่าให้พูดเลย หิวจริง ๆ นั่นแหละ”น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ ขณะที่พูดสายตาก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของเจิ้

สามปีก่อน เพราะเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทในโรงพยาบาล พ่อของฉันที่ไปหาหมอ บังเอิญถูกแทงแทนจี้อวิ๋นโจวที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งใหม่ไปสองแผลตระกูลจี้ซาบซึ้งในความกล้าหาญของพ่อฉัน แสดงความขอบคุณมากในปริมาณหนึ่ง แต่ไม่คาดคิดว่าพ่อของฉันจะขอให้สองครอบครัวสานสัมพันธ์กันตระกูลจี้ถือเป็นตระกูลใหญ่ระดับต้น ๆ ในเมืองจิงกั่ง ส่วนพ่อของฉันก็แค่ผู้จัดการบริษัทยาเล็ก ๆ ดังนั้นเรื่องการสานสัมพันธ์ทางครอบครัว สำหรับคนตระกูลจี้ จึงมองว่าเป็นการใช้บุญคุณแสวงหาผลประโยชน์ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ตอนที่จี้อวิ๋นโจวมาหาฉัน ในมือถือสัญญาก่อนแต่งงาน พร้อมสายตาที่ดูเย่อหยิ่งและห่างเหิน “ระยะเวลาการแต่งงานสามปี ถึงกำหนดจะยกเลิกโดยอัตโนมัติ ถ้าไม่มีปัญหา ก็เจอกันที่สำนักงานทะเบียนพรุ่งนี้เช้า”เมื่อผู้ชายที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืนอยู่ตรงหน้า ราวกับมีอะไรดลใจ ฉันจึงเซ็นชื่อในสัญญานั้นไปแต่กลับไม่ทันสังเกตว่า ข้อแรกของสัญญาระบุไว้อย่างชัดเจน [อย่าได้มีความเพ้อฝันว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากันเด็ดขาด]น้ำตาซึมเปียกกระดาษ ฉันจ้องคำว่า ‘สามีภรรยา’ บนสัญญา ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างขมขื่นเพราะฉะนั้น จี้อวิ๋นโจว ต

ตอนที่คำว่า ‘บันได’ หลุดออกมาจากปากของจี้อวิ๋นโจว ฉันถึงกับพูดไม่ออกไปครู่หนึ่งก็ใช่ ที่ตอนแรกพ่อของฉันขอสานสัมพันธ์กับตระกูลจี้โดยอ้าง ‘บุญคุณช่วยชีวิต’ มันจะไม่ถูก แต่ตัวเขาเองก็ต้องนอนอยู่ในสถานพักฟื้นถึงสามปีไม่ใช่เหรอส่วนฉัน ก็เซ็นสัญญาก่อนแต่งตามที่เขาต้องการ และนอกจากคนของสองครอบครัวแล้ว ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้วแหวนแต่งงานก็ซื้อส่ง ๆ จากร้านบูติกใกล้มหาวิทยาลัย ไม่มีทะเบียนสมรส ไม่ได้จัดพิธีแต่งงาน รูปพรีเวดดิ้งยิ่งแล้วใหญ่ แค่เขาพูดว่าไม่มีเวลา ทุกอย่างก็ถูกปัดตกหมด จนถึงวันนี้ รูปคู่รูปเดียวของเราก็มีแค่บนทะเบียนสมรส ฉันเสิ่นเสียนเยว่ได้รับประโยชน์อะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันจากตระกูลจี้บ้าง?ไม่มีเลยอ้อ ถ้าการได้อยู่เพนท์เฮาส์ใหญ่สุดหรูวิวแม่น้ำที่ดีที่สุดในเมืองจิงกั่งถือว่าเป็นบุญคุณของจี้อวิ๋นโจวละก็ งั้นตลอดสามปีที่ฉันซักผ้า ทำอาหาร และดูแลบ้าน ก็คงชดเชยกันได้มั้ง?ดูสิ หลงรักเขามาแปดปี สุดท้ายกลับได้คำว่า ‘บันได’ ตอบแทนในอกเหมือนถูกยัดด้วยความขมขื่น ฉันหลุบสายตาลง พยายามกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดที่แผ่ซ่าน แล้วเน้นย้ำว่า “พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปสอบข้อเขียน

ทั้งสี่คนยืนอยู่ด้วยกันอาจเป็นเพราะจี้อวิ๋นโจวโดดเด่นเกินไป จึงดึงดูดสายตาของผู้คนที่มามุงดูอยู่ไม่น้อยฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ถูกมอง ตอนที่สายตากวาดผ่านเจิ้งซินหราน สาวน้อยมองจี้อวิ๋นโจวด้วยสีหน้านับถือ ท่าทางอุ่นใจกว่าฉันมากนักฉันรู้ดี นั่นคือความเชื่อมั่นที่เกิดจากการถูกปกป้อง“พี่อวิ๋นโจวบอกว่าใกล้ถึงเวลามื้อเที่ยงแล้ว” ปลายเสียงเธอขึ้นสูง น้ำเสียงแฝงไปด้วยความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็กสาว “อยากชวนฉันไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาลสักมื้อ”เหลียงฮ่าวเหมี่ยวมองฉันด้วยความสงสัยครั้งหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองเจิ้งซินหรานที่ยืนข้างจี้อวิ๋นโจว แล้วพูดว่า “หมอจี้ ไม่แนะนำหน่อยเหรอ?”จี้อวิ๋นโจวพูดอย่างกระชับ “ซินหราน รุ่นน้องที่วิทยาลัยการแพทย์”เจิ้งซินหรานกระพริบตาคล้ายลูกกวาง มองไปที่บัตรพนักงานด้านหน้าของเหลียงฮ่าวเหมี่ยวแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณหมอเหลียง ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากตัวด้วยนะคะ”เหลียงฮ่าวเหมี่ยวพยักหน้าพลางยิ้มอย่างเก้อเขิน สายตาก็หยุดที่ใบหน้าฉันเป็นระยะ ๆ ความรู้สึกเห็นใจแทบจะไหลทะลักออกมาจากดวงตาเลยทีเดียว“รุ่นพี่ กินข้าวด้วยกันไหมคะ?” เจิ้งซินหรานมองฉันอย่าง

ละครฉากเด็ด?หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง ฉันก็จับความประชดประชันในคำพูดของจี้อวิ๋นโจวได้ดังนั้นในสายตาเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคืนนี้ ล้วนเป็นแผนการที่ฉันกับคุณหลิวร่วมกันวางไว้เพื่อเล่นงานเขาเท่านั้นเป้าหมายก็เพื่อให้ตั้งท้องลูกของตระกูลจี้เพราะฉะนั้น แม้แต่วิธีต่ำช้าอย่างชุดชั้นในเซ็กซี่แบบนี้ก็เอามาใช้เหรอ?ฉันไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะไปชั่วขณะ เมื่อนึกถึงความอบอุ่นเพียงไม่กี่วินาทีเมื่อครู่ ก็ราวกับฝันหวานที่งดงาม“เปล่าประโยชน์” เสียงเย้ยหยันเบา ๆ ดังเข้ามาในหู ดวงตาของจี้อวิ๋นโจวยิ่งเย็นชาและแข็งกร้าวยิ่งกว่าเดิมฉันจ้องเขา สายตาตกลงที่ลูกกระเดือกที่นูนขึ้นมาของเขาอย่างสงบ แล้วพูดสียงเรียบ “แล้วหมอจี้ผู้ไร้กิเลส ทำไมถึงยังโดนหลอกได้ล่ะ?”เหมือนถูกคนจับได้ทันควัน จี้อวิ๋นโจวขมวดคิ้วเล็กน้อย หัวเราะเยาะอย่างเย็นชาแล้วเดินเลี่ยงผ่านตัวฉัน พร้อมสะบัดแขนเสื้อจากไปตอนที่เสียงปิดประตูดังขึ้น น้ำตาสองสายก็ไหลทะลักออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วฝืนตัวเองเดินไปยังห้องน้ำไอร้อนอบอวลช่วยปลอบประโลมความเจ็บปวดในใจ ฉันตระหนักขึ้นมาได้อย่างกะทันหันอย่างหนึ่งว่า ความสัมพันธ์ร