บทที่ 387

หรงเจาเดือดดาลจนตบบ้องหูหลานสาวทั้งสองคนละฉาด

เขากระทืบเท้าพลางกล่าวขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าบอกให้พวกเจ้าเดินชมเล่นอยู่ในลานรอข้ามิใช่หรือ เหตุใดพวกเจ้าถึงก่อเรื่องขึ้นอีก?”

ที่พาพวกนางออกมา เพราะจะมากดดันมหาราชครูหรง ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดอยู่ในใจก็เท่านั้น

ไหนเลยจะรู้ว่าหลานโง่เง่าสองคนนี้จะอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้ไม่อยู่เช่นนี้?

หรงอี๋ฉงนไปเล็กน้อย “ท่านปู่ นางทำให้ข้าต้องถูกถอนหมั้น หรือว่าข้าว่านางไม่ได้เลยสักคำหรือ?”

หรงเจาตอบกลับด้วยความเกรี้ยวกราด “เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่า ท่านราชเลขาธิการจะแต่งงานกับนาง? ต่อไปแคว้นต้าฉีแห่งนี้ นอกจากไทเฮาแล้วก็ไม่มีสตรีหน้าไหนที่สูงศักดิ์ยิ่งกว่าพี่หญิงของเจ้าอีกแล้ว?”

หรงอี๋ “อะ…อะไรนะเจ้าคะ?”

หรงอวี้ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจ “แต่นั่นแล้วอย่างไร? ไม่ว่านางจะสูงศักดิ์แค่ไหน นางก็ยังทำลายพี่หญิงเช่นเดิมอยู่ดี!”

หลงอี๋อายุมากกว่าหน่อย จึงเข้าใจเป็นอย่างดี “หากนางเป็นฮูหยินราชเลขาธิการขึ้นมาจริง ๆ คนในใต้หล้าจะไม่ว่านางน่าอับอายขายขี้หน้าอีก มีแต่จะคิดว่าที่นางหย่านั้นถูกต้องแล้ว”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะไม่มีอคติแพร่ไปทั่วอีก ไหนจะยังมีอ