LOGINShare
4.ผีร่างทรงนางรำ (1)
Last Updated:
2025-02-22 22:47:25
โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเก่าแก่ประจำจังหวัด มีพื้นที่กว้างกว่า 40 ไร่ นอกจากจะใช้เป็นสถานศึกษาแล้ว คนในจังหวัดยังมักจะมาใช้สถานที่เพื่อจัดกิจกรรมต่างๆอย่าง เช่น งานแต่งงาน งานเกษียณอายุราชการ และอื่นๆ
นอกจากสถานที่ที่มีความโอ่โถงสวยงามแล้ว คนทั่วไปต่างรู้กันดีอีกอย่างว่า โรงเรียนของเรามีบริการวงดนตรีไทยเดิม และคณะนาฏศิลป์ไทย ที่ได้อาจารย์ดีจากกรมศิลปากรมาคัดเลือกเด็กเข้าวงและฝึกสอนอย่างเข้มข้นด้วยตัวเอง ทำให้นางรำทุกคนในวงโรงเรียน ทั้งรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณดี ยิ้มสวยหวาน พอแต่งหน้าไทย ใส่เครื่องทรงชุดไทยสวย ๆ ก็มีออร่าราวกับเทพธิดาจำแลง นอกจากนี้ทุกคนยังรำสวยงามอ่อนช้อย ได้มาตรฐาน ถึงขนาดไปประกวดระดับประเทศได้รางวัลมามากมาย
ดังนั้นคณะนาฏศิลป์ของโรงเรียนจึงได้รับความนิยมอย่างมากโดยเฉพาะในงานมงคลต่างๆ มีงานจ้างไปออกงานทั้งในหอประชุมโรงเรียนเอง งานในตัวจังหวัดเราเอง รวมถึงจังหวัดใกล้เคียงด้วย
นางรำจึงได้รับอภิสิทธิ์พิเศษเหนือกว่านักเรียนคนอื่นๆ สามารถไว้ผมยาวได้ แต่งหน้าและไว้เล็บได้ หยุดเรียนไปรับงานแสดงได้ โดยมีโรงเรียนคอยดูแลให้ทุกอย่าง ทั้งอาหารการกิน รถรับ-ส่ง ช่างแต่งหน้า-แต่งตัว สร้างรายได้ให้กับโรงเรียนและสมาชิกในวงปีละจำนวนมาก เป็นที่ใฝ่ฝันของเด็กสาวในโรงเรียนที่อยากจะเป็นนางรำ จะได้เป็นที่เชิดหน้าชูตาของครอบครัว
อาคารนาฏศิลป์ตั้งอยู่ในบริเวณที่ห่างจากตัวอาคารเรียนอื่น ๆเพื่อป้องกันไม่ให้เวลาซ้อมมีเสียงไปรบกวนคนที่เรียนอยู่ แต่แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลจากอาคารเรียน ก็เป็นสถานที่ที่คึกคักอยู่เกือบตลอดทั้งวัน ทั้งจากลูกค้าที่เข้ามาติดต่องานแสดง และเด็กสาวๆที่พอมีคาบว่างก็จะพากันมาดูรุ่นพี่ซ้อม หรือสมัครคัดตัวนักแสดง
ฉันเองก็เคยไปนั่งดูกับเพื่อนหลายครั้ง พี่ๆในวงแต่ละคน สวยผุดผ่อง หน้าหวาน รำอ่อนช้อยเหมือนนางฟ้าจริงๆ ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ ได้ดูยังเพลินตาเพลินใจ แต่ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันไปพบเข้าแล้วรู้สึกค้างคาในใจบอกไม่ถูก
มีบริเวณหนึ่งของอาคารนาฏศิลป์ เป็นห้องขนาดกลางอยู่ที่ชั้นล่าง เวลาเดินขึ้นลงบันไดทุกคนต้องผ่าน เป็นห้องที่ไม่ได้ใช้ทำอะไร แต่จะเปิดใช้บ้างเวลาที่มีเจ้าภาพมาเช่าสถานที่จัดงานมงคล
สิ่งที่เตะตาในห้องนั้นคือมุมหนึ่งของห้องถูกกั้นไว้ด้วยสายสิญจน์ที่พาดตามมุมเสาสี่ต้น ขนาดราวสามตารางเมตร สายสิญจน์ทั้งสี่ด้านมียันต์หน้าตาแปลกๆขนาดใหญ่แขวนติดอยู่ที่กลางเส้น ราวกับนี่เป็นพื้นที่ใช้ทำพิธีอะไรสักอย่าง
ฉันลองสืบถามจากเพื่อนหลายคนก็ไม่มีใครเคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ก็ได้รับคำแนะนำว่าอย่าเข้าไปยุ่งแถวนั้นดีกว่า
“ยังไงก็ดูไม่น่าจะเป็นเรื่องดีนะเราว่า ไม่งั้นคงไม่ล้อมสายสิญจน์ขนาดนั้นหรอก” เจี๊ยบ เพื่อนที่กำลังรอคัดตัวเป็นนางรำรุ่นต่อไปกระซิบบอก “แต่ก็แปลกดีนะ ห้ามไม่ให้ใช้ แต่ก็เปิดประตูห้องเปิดหน้าต่าง ทำความสะอาดจนเอี่ยมอ่องทุกวัน หรือว่าโรงเรียนเราเชื่อเรื่องไสยศาสตร์อะไรหรือเปล่านะ”
ข่าวดีของเจี๊ยบก็เหมือนข่าวดีของฉันด้วย พอรู้ว่าเจี๊ยบได้รับคัดเลือกเป็นนางรำฝึกหัดรุ่นล่าสุดของโรงเรียน เจี๊ยบโผเข้ากอดฉันแน่นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความตื้นต้น เธอดีใจมากเป็นพิเศษเพราะอยากแบ่งเบาภาระของที่บ้าน อยากหารายได้มาช่วยพ่อแม่ที่กำลังเดือดร้อน ฉันเองก็พลอยร้องไห้ตื่นเต้นดีใจไปกับเพื่อน
หลังจากนั้นเวลาที่เจี๊ยบไปซ้อมหลังเลิกเรียน ฉันก็บอกพ่อแม่ว่าขออยู่เป็นเพื่อนเจี๊ยบเพื่อที่จะได้กลับพร้อมกัน
ช่วงนั้นเองที่ฉันเพิ่งสังเกตว่าอาคารนาฏศิลป์ตั้งอยู่ไกลจากตึกอื่นมากจนทำให้บรรยากาศดูวังเวงน่าขนลุกพิกล อีกทั้งเสียงเครื่องดนตรีไทยที่ดังสะท้อนก้องไปไกลนั้น พอไม่มีเสียงอื่น ๆ รบกวนเหมือนตอนกลางวัน เหมือนเสียงมันจะดังก้องกังวานกว่าปกติและฟังดูเยือกเย็นกว่าที่เคย
ฉันตัวสั่นทุกครั้งเวลาที่เดินลงมาจากชั้นบนในเวลาค่ำ แม้จะเดินมาพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ อีกหลายคนที่อยู่ซ้อมด้วยกัน แต่ก็ยังอดตัวสั่นไม่ได้ ทั้งด้วยอากาศหนาวและด้วยความหวาดหวั่นไม่รู้สาเหตุ โดยเฉพาะตอนที่เดินผ่านห้องนั้น...
วันหนึ่งมีเหตุให้ฉันต้องเดินลงมาชั้นล่างคนเดียว เพราะเพื่อนคนอื่นๆซ้อมกันอยู่แต่ฉันปวดปัสสาวะจนทนไม่ไหว ฉันหลับหูหลับตาวิ่งผ่านห้องนั้น ไปจัดการธุระจนเรียบร้อย แต่แล้วขากลับนั้นเอง...
เสียงเพลงไทยเดิมจากวงดนตรีไทยยังดังต่อเนื่องตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือหางตาฉันเหมือนเห็นใครหรืออะไรบางอย่างเคลื่อนไหวเงียบๆอยู่ในห้องต้องห้ามนั่น พอหันไปมองเต็มตาก็ต้องสะดุ้งเฮือก
ฉันพยายามคิดว่าตัวเองคงตาฝาดเห็นเป็นเจี๊ยบใส่ชุดและเครื่องรำเต็มตัว แต่งหน้าขาว ทัดดอกไม้แดงห้อยอุบะ กำลังร่ายรำด้วยท่าทางแปลกประหลาด บิดเอวไปมาในองศาแปลกๆผิดมนุษย์ ดวงตาเลื่อนลอย
ที่สำคัญคือเธอกำลังรำอยู่ในวงสายสิญจน์ต้องห้ามนั่น!
ทุกองค์ประกอบทั้งภาพ เสียง และบรรยากาศในตอนนี้ราวกับฉันติดอยู่ในหนังผีสี่มีติ รอบตัวเหมือนถูกเคลือบด้วยบรรยากาศแปลกๆ คล้ายมีหมอกเลือนราง มันไม่ได้มอบความชุ่มเย็น แต่กลับอึดอัด อบอ้าว มีกลิ่นเหมือนเครื่องเทศหรือกำยานสาบฉุนบางอย่าง และกลิ่นเหม็นแสบคอเหมือนกลิ่นกำมะถัน
หลังจากนั้นเหมือนกึ่งจริงกึ่งฝัน...ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ฉันจึงเดินเข้าไปในห้องนั้นทั้งที่ตัวเองก็กลัวจนขาสั่นแทบก้าวไม่ออก
“เจี๊ยบ เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ ? ออกมาเร็ว มันอันตรายนะ”
Latest chapter
โรงเรียนผีดุ 25.ที่พื้นสระ
แถวบ้านเก่าของฉันสมัยเด็กๆ ไม่ค่อยมีสระว่ายน้ำที่เปิดให้คนทั่วไปได้เข้าไปใช้ มีแค่สระของค่ายทหาร กับสระว่ายน้ำโรงแรม สระโรงเรียนเลยกลายเป็นที่พึ่งของเด็กๆที่อยากลงเล่นน้ำในสระแต่ไม่มีที่ไป เราเรียกชื่อสระว่ายน้ำแห่งนั้นตามชื่อโรงเรียน เป็นสระที่สร้างขึ้นในบริเวณโรงเรียนเก่าที่ฉันเรียนอยู่ เมื่อก่อนยังมีสอนว่ายน้ำ แต่พอเกิดเรื่องร้ายขึ้น พ่อแม่ผู้ปกครองไม่มีใครอยากให้ลูกเรียน เลยปิดวิชาสอนว่ายน้ำ เปิดให้เอกชนมาเช่าแทนสระว่ายน้ำมีขนาดไม่ใหญ่มากนักแต่ก็มีโซนน้ำตื้น น้ำลึก มีห้องอาบน้ำและมีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นสัดส่วนเรียบร้อย โดยมีค่าลงสระเพียงคนละสิบบาทต่อวัน เล่นได้จนกว่าจะเบื่อ ในความทรงจำของฉันกับพี่ๆน้องๆ ที่นี่เป็นที่ที่ทำให้พวกเราหัดว่ายน้ำกันเองจนว่ายเป็น และเป็นที่ที่หาความสุขสำราญกันในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ช่วงปิดเทอมเราแทบจะมากันวันเว้นวัน พวกผู้ใหญ่ก็พากันชอบใจที่มีผู้ช่วยเลี้ยงเด็กระหว่างวันโดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีอันตราย เพราะมีลูกเจ้าของกิจการที่ว่ายน้ำเก่งคอยเฝ้าเป็นไลฟ์การ์ดและขายขนมอยู่ด้วยตลอดทั้งวัน ความพิเศษของสระน
โรงเรียนผีดุ 24.เรื่องนี้ผีเล่า
ผมจะบอกใครได้ยังไงว่าเรื่องที่ผมเขียนมานั้น เป็นเรื่องที่ผีเล่า! พูดไปใครจะเชื่อ ยุคนี้สมัยนี้แล้ว ยังมีเรื่องราวอย่างที่เขาพูดกันว่า ‘ผีบอก’ ตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า รุ่นพ่อแม่ผม ได้ยินมาไม่รู้เท่าไหร่ เรื่องยาผีบอก สูตรยาลึกลับที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อนเลย แต่อยู่ดี ๆ ใครคนหนึ่งก็จะฝัน หรือได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ จากชาวปรโลก บอกว่าส่วนผสมของสมุนไพรชนิดใดบ้างที่จะช่วยเยียวยารักษาโรคภัยไข้เจ็บที่หมอปัจจุบันรักษาไม่หาย ยาเหล่านี้ผมเชื่อว่าเป็นเรื่องของดวง ถ้าโชคดีกินแล้วหาย ก็ยกความดีความชอบให้ผี แต่ถ้าไม่หาย ญาติพี่น้องคนป่วยก็มักจะโบ้ยให้กับเคราะห์กรรม ถ้าอย่างเพลงผีบอกก็จะคล้าย ๆ กัน มักเกิดขึ้นกับนักดนตรีหรือนักประพันธ์เพลงที่ได้ยินเสียงดนตรี หรือเพลงที่มีเนื้อร้องทำนองในตอนหลับ หรือกำลังอยู่ในสภาวะเคลิ้ม ผมเคยได้ยินเรื่องนักแต่งเพลงชื่อดังระดับโลกคิดท่อนต่อของเพลงไม่ออก พยายามคิดมาเป็นแรมเดือน อดหลับอดนอน แต่พอได้นอนหลับลงในคืนหนึ่ง จู่ ๆ เพลงที่เขาพยายามคิดมาแทบตายก็มาปรากฏในความฝัน ผมเป็นนักเขียนนิยายออนไลน์ครับ นักเขียนนิยายวาย ขายในเว็
โรงเรียนผีดุ 23.นักเรียนปีศาจ
รุ่นพี่ที่เล่าให้ผมฟังแกยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงที่โรงเรียนหนึ่งทางภาคอีสาน แต่เรื่องราวได้ถูกถ่ายทอดเล่ากันมาปากต่อปาก รายละเอียดในเรื่องราวก็ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทำให้สถานที่และผู้คนในเรื่องนี้ถูกบิดเบือนไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ไม่อาจสืบสาวได้แน่นอนว่าเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นที่ไหนกันแน่ ผมเป็นครูพละ เพิ่งมาประจำที่โรงเรียนแห่งนี้ได้ไม่นานนัก มักได้รับมอบหมายให้อยู่เวรกลางคืนและเพราะยังไม่ได้บ้านพักก็เลยต้องพักในห้องพักครูของโรงเรียนตอนดึกๆบางทีก็เดินสำรวจตรวจตรา ส่องไฟฉายดูตามอาคารเรียนต่างๆแก้เบื่อ แต่ส่วนใหญ่แล้วบรรยากาศจะเงียบจนชวนง่วง ส่วนหนึ่งคงเพราะโรงเรียนเราเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก และมีนักเรียนไม่มาก แถมห่างออกมาจากชุมชนพอสมควร รอบโรงเรียนมีแต่ป่าหญ้าป่าพง ในคืนเงียบๆเช่นคืนนี้ครูรุ่นพี่ที่พักอยู่ที่โรงเรียนเหมือนกันจึงมักจะมีเรื่องเล่า แปลกๆบ้าง ขำบ้าง เศร้าบ้าง หรือหลายครั้งก็เป็นเรื่องหลอนๆอย่างเช่นเรื่องนี้ มีเด็กที่ชาวบ้านเจอแล้วมาแจ้งให้ทราบว่าเป็นเด็กในชุดนักเรียน ผู้หญิงผิวขาวซีด เนื้อตัวแห้งเหี่ยว ใบหน้าแทบไ
โรงเรียนผีดุ 22.คืนไฟดับที่หอชาย 2
ผมเริ่มได้ยินเสียงคนเปิดประตูออกมาจากห้อง มีเสียงพูดคุย และน่าประหลาดมากที่ส่วนใหญ่ฟังดูเหมือนเสียงผู้หญิง!ก็อย่างที่บอกครับ หอที่ผมอยู่แม้จะเป็นหอพักชาย แต่ก็มีบางรายที่แอบพาสาวเข้ามา แต่ส่วนที่จะซุกไว้บ้างเท่าไหร่นี่ก็ไม่รู้ได้ ตอนนั้นผมได้แต่นั่งฟังเสียงหญิงสาวแปลกหน้าคุยกันแถวโถงทางเดินจนเสียงดังเข้ามาในห้องอากาศร้อนในคืนนั้นทำให้ผมเริ่มทนอยู่ไม่ไหว ยิ่งเมื่อพัดลมเปิดไม่ได้ มันก็ยิ่งอบอ้าวหนักขึ้นจนแทบหายใจไม่ทัน หอบเป็นหมาหอบแดด ร้อนเหมือนอยู่หน้าเตาถ่านผมพยายามจะช่วยเหลือตัวเองด้วยการคลำ ๆ ทางเดินไปเปิดหน้าต่างหลังห้องให้กว้างสุด แล้วก็เดินไปเปิดประตูหน้า หวังว่าอาจจะมีลมโชยเข้ามาถ่ายเทช่วยให้ห้องหายร้อนบ้าง แต่เมื่อเปิดจนสุดแล้วก็ไม่มีลมพัดมาสักวูบ มีแต่กลิ่นชวนอาเจียนราวกับหนูเน่าโชยเข้ามาเป็นระลอก ๆผมมาแปลกใจอีกอย่างที่พบว่าในความมืดหลังไฟดับครั้งนี้มันแปลก ๆ คือมันมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลยสักนิด แม้เมื่อเดินออกไปมองทางหน้าต่างห้องผมซึ่งเป็นชั้นหก ก็ไม่เห็นมีแสงสว่างจากท้องฟ้า แสงจันทร์ หรือแสงจากไฟฟ้าที่อื่นที่ยังไม่ดับ...ในใจก็คิดอะไรกันละเนี่ย ไฟดับทั้งกรุงเทพฯ เลยหรื
โรงเรียนผีดุ 21.คืนไฟดับที่หอชาย 1
เมื่อตอนที่ผมอยู่หอเก่าหลังมหาวิทยาลัย เป็นช่วงที่ผมจนสุด ๆ ต้องทำงานหาเงินเรียนและจ่ายค่าหอค่ากินค่าอยู่เองทั้งหมด ก็เลยต้องเลือกหอพักชายที่ราคาถูกสุด ๆ เท่าที่จะหาได้จำได้ว่าวันที่ไปเดินหาหอพัก ผมเดินเข้า ๆ ออก ๆ เกือบทุกซอย จดราคาค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ามัดจำของแต่ละหอไว้จนเต็มหน้ากระดาษ จนได้ข้อสังเกตที่ว่า หากเป็นหอพักที่มีหลายชั้นและไม่มีลิฟต์ ยิ่งชั้นบน ๆ จะยิ่งราคาถูกลงเรื่อย ๆ และคำว่าหอพักชาย สภาพจะทุเรศทุรังกว่าหอพักรวม แต่ราคาก็จะถูกลงไปอีก สุดท้ายผมเลยลงเอยที่หอพักชายท้ายซอยเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่สภาพย่ำแย่พอสมควร ในซอยนั้นมีความแปลกอยู่นิดหน่อย คือต้นซอยจะมีหอพักนักศึกษาชุกชุมเหมือนซอยอื่น ๆ นี่แหละ แต่กลางซอยเข้าไปอีกเกือบกิโลฯ จะเป็นบ้านคนและป่ารกร้างสลับกันไป ตึกอพาร์ตเม้นต์และหอพักอีกสี่ตึก มาโผล่อีกทีช่วงท้ายซอย ไกลและเงียบจนผมคงไม่เข้ามาถ้าไม่มีป้าขายน้ำเต้าหู้ที่ได้ยินว่าผมกำลังหาหอถูก ๆ เลยแนะนำให้ผมลองเดินเข้ามาดูวันนั้นผมเดินมากับเพื่อนอีกคนที่บังเอิญเจอกันหน้าปากซอยพอดี แต่พอเพื่อนเห็นสภาพหอแล้วเพื่อนขอบายทันทีโดยไม่รอดูห้องเลย เพราะแค่เดินเข้าตึก ก็
โรงเรียนผีดุ 20.วิญญาณปริศนา
ต้นไผ่มันไม่เชื่อผมเลยทุกคืนกลางดึก ผมเห็นร่างตะคุ่มๆยืนอยู่ที่ระเบียง ทำท่าชะโงกมองอะไรสักอย่าง ก่อนจะเสียหลักพลัดตกลงไปข้างล่าง ในหูได้ยินทั้งเสียงตกกระแทกพื้นดังพลั่ก เสียงหักร้าวของกระดูก และเสียงร้องครางอือในลำคอ แต่เมื่อผมตามไปดูก็ไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ“มึงหลอนไปเองแล้วโก้ กูบอกแล้วว่าให้นอนพักเสียบ้าง อ่านหนังสือเตรียมสอบถึงเช้าทุกวันแบบนี้ สมองอ๊องหมดแล้ว” มันว่าทั้งที่ตายังไม่ละออกจากเกมในโทรศัพท์มือถือ “เชื่อกู นอนบ้าง เล่นเกมบ้าง กินเหล้าบ้างก็ดี”ผมรำคาญและหงุดหงิดเสมอเมื่อมันพูดเหมือนไม่เคยใส่ใจปัญหาของผมเลย“ผี ห้องนี้แม่งต้องมีผี กูจะลองหาดู ในข่าวเก่าๆอาจจะมี”ผมลองเข้ากูเกิ้ล เซิร์ชหาข่าวด้วยชื่อตึกและคำว่าเสียชีวิต หาอยู่พักใหญ่จนพบข่าวหนึ่ง เป็นข่าวเกี่ยวกับเด็กหนุ่มที่ตกจากระเบียงตึกโดยไม่ทราบสาเหตุเมื่อราวปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา แต่เมื่อคลิกจะเข้าไปอ่านรายละเอียดกลับเข้าไม่ได้ “เนตเป็นเหี้ยไรวะ!” ผมบ่นอย่างหงุดหงิด “ต้นไผ่ มึงใช้ 4G ป่ะ กูยืมแป๊บดิ ไวไฟแม่งไม่มีสัญญาณ” ไอ้ต้นไผ่ชำเลืองตามามองผมแวบหนึ่ง “มึงเชื่อกู เลิกค้นเรื่องนี้เถอะรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์”“
You may also like
