5.ผีร่างทรงนางรำ (2)

ร่างในชุดเครื่องรำแปลกประหลาดตรงหน้ายังคงร่ายรำอย่างเชื่องช้า แช่มช้อย เอียงร่างกายท่อนบนจนเอวแทบขนานกับพื้น ค่อยๆวาดเท้าหันกลับมาที่ฉันช้า ๆ

            ทั้งที่กำลังขวัญผวากับภาพตรงหน้า เสียงหัวใจเต้นเร็วแรงเหมือนกระโดดจากในอกมาอยู่ในแก้วหูแต่ฉันกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เท้าทั้งสองค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

            ใบหน้าที่กำลังจ้องมองกลับมาเป็นใบหน้าของเจี๊ยบแท้ๆ แต่นั่นเหมือนไม่ใช่ เป็นความขัดแย้งที่แปลกประหลาด

            ร่างนั้นแสยะยิ้มให้ ริมฝีปากแดงฉ่ำวาดยาวไปบนแก้ม ฟันสีดำเรียงกันเป็นแถว ดวงตาดำกลมโตเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นจนเต็มจอตา ทว่าไม่มีแววตาเมื่อกระทบแสง มืดดำสนิทราวกับหลุมลึกมืดมิด

            ขาฉันสั่นจนขยับไม่ได้อีกต่อไป แม้แต่บังคับให้ตัวเองหลับตา สวดมนต์ หรือห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเพราะความกลัวก็ทำไม่ได้ อยากจะหันหลังวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หรืออย่างน้อยก็เรียกให้คนช่วย แต่ก็ทำไม่ได้สักนิด!

            ร่างตรงหน้ายังคงแสดงแสนยานุภาพอย่างเต็มที่ราวกำลังสนุกสนานกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเตะเท้าที่คลุมด้วยชุดยาวกรุยกรายลากพื้นไปด้านข้าง คล้ายท่าร่ายรำของนางระบำพม่า คอสะบัดเอียงไปมาตามจังหวะดนตรี งดงามอ่อนช้อยอย่างยิ่ง แต่ก็น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งเช่นกัน

            ดวงตาของฉันยังถูกตรึงนิ่งอยู่กับการแสดงสุดหลอนตรงหน้า ตอนนี้ร่างนั้นเริ่มขยับริมฝีปากคล้ายกำลังร้องเพลงด้วยท่วงทำนองเยือกเย็น เสียงทุ้มต่ำก้องสะท้อนไปมาเหมือนอยู่ในถ้ำ เมโลดี้คล้ายบทสวดโบราณ แต่น้ำเสียงที่ราวกับพ่นพรูออกมานั้นทำให้ฉันรู้ว่ามันน่าจะไม่ใช่แค่บทสวด แต่มันคือท่วงทำนองฝ่ายต่ำคล้ายคำสาปหรือเวทมนตร์ที่เอาไว้ใช้ทำร้ายคนอื่น

            ร่างนั้นร่ายรำแอ่นอกเอียงเอวสลับไปมาเหมือนถอดกระดูกได้ ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ช่วงจังหวะหนึ่งในท่าร่ายรำนั้น เธอหันหลังแอ่นตัวจนศีรษะโค้งลงมาต่ำกว่าระดับเอว ใบหน้านั้นยิ้มร่าขณะยื่นมือมาทางฉัน

            ปากสีแดงฉ่ำดั่งเลือดขยับอีกครั้งก่อนแสยะยิ้มสยอง “มาสิ เข้ามาทางนี้ มาหากู” เสียงเรียกดังคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ฉันพ่ายต่ออำนาจนั้น เท้าก้าวเข้าไปใกล้อีก น้ำตาไหลพราก...อีกไม่ถึงเมตร ปลายนิ้วของร่างนั้นก็จะเอื้อมมาถึง แม้ปลายเท้าของเธอยังคงเคลื่อนไหวร่ายรำต่อเนื่องอยู่ในอาณาเขตยันต์สี่ทิศ

            จู่ๆฉันก็รู้สึกร้อนวาบที่ลำคอขึ้นมาและรู้สึกคล้ายถูกสาดน้ำ ก่อนสะดุ้งเฮือกและกรีดร้องสุดเสียงเมื่อเห็นภาพร่างที่กำลังแอ่นตัวห้อยศีรษะตรงหน้ามีรอยเหมือนถูกตัดขาดที่ลำคอ เลือดสีแดงคล้ำไหลพรั่งพรูลงมาเคลือบปิดดวงตาสีดำ กลิ่นเหม็นร้ายกาจคละคลุ้งโชยมา ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป

            ฉันได้สติฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาล มีพ่อแม่และเจี๊ยบยืนข้างๆ เจี๊ยบเล่าว่า เธอเห็นว่าฉันหายไปนานเลยลงมาตาม ก่อนจะเห็นฉันเดินตัวแข็งดวงตาเลื่อนลอยเข้าไปในห้องนั้น เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว ไม่ยอมหัน เธอจึงวิ่งไปตามครูมาช่วย

            ทั้งครูและนักเรียนพากันกรูลงมาและได้เห็นฉันกำลังร่ายรำด้วยท่าประหลาดที่ไม่มีใครเคยเห็น ครูวิ่งไปเปิดไฟก่อนจะคว้าสร้อยพระจากคอตัวเองมาคล้องคอฉัน แล้วฉันก็หมดสติไป ครูจึงพาฉันมาส่งที่โรงพยาบาลและแจ้งให้พ่อแม่นักเรียนทุกคนมารับลูกกลับบ้านโดยด่วน

            หลังเหตุการณ์นั้น ฉันได้รับทราบจากเพื่อนๆที่พากันไปช่วยสืบจากผู้ใหญ่ ได้ความมาว่าเมื่อสามสิบปีที่แล้ว เคยมีนางรำของโรงเรียนคนหนึ่ง มักมีอาการแปลกๆเวลาที่ไปรำในห้องนั้น  คือจู่ ๆ ก็ยืนนิ่ง ตาแข็ง และสุดท้ายก็จะเดินไปหยุดอยู่ตรงมุมที่ล้อมสายสิญจน์แล้วนั่งลง ก่อนจะพูดและแสดงท่าทางด้วยกิริยาอาการเหมือนคนละคน ก่อนจะลุกขึ้นมาร่ายรำด้วยท่าทางประหลาด

            ว่ากันว่า นั่นเป็นท่ารำในพิธีท้องถิ่นแบบโบราณ ที่ต้องรำพร้อมดาบ ซึ่งก็หมายความว่ามีวิญญาณที่มาสิงร่างเธอ ร้องขอเครื่องรำและดาบจริง แต่ในที่สุดแล้วก็ลงเอยด้วยการที่ร่างทรงนางรำเอาดาบเชือดคอตัวเองจนเสียชีวิตอยู่บริเวณนั้น

            นั่นเป็นที่มาของวงล้อมสายสิญจน์และยันต์ที่ห้อยสี่ทิศตามความเชื่อ เพราะนี่ไม่ใช่แค่ดวงวิญญาณทั่วไป แต่เป็นวิญญาณร้ายที่เป็นอันตรายกับมนุษย์ ทำบุญกรวดน้ำอย่างไรก็ไม่สามารถส่งบุญไปถึงมันได้ และวันใดใครดวงตกโชคร้ายก็อาจจะเจอมันเข้า ตราบใดที่ยังมีอาณาเขตพิเศษนั้น มันจะออกมาทำร้ายใครไม่ได้

            ที่ต้องเปิดประตูและหน้าต่างไว้เสมอ เพราะต้องถ่ายเทพลังงานด้านมืดของมันออกไปตามความเชื่อ ยิ่งแสงแดดส่องจ้ามากเท่าไหร่ก็จะยิ่งทำลายพลังมันได้ดีขึ้น แต่ช่วงนี้เหมือนอากาศอึมครึมมาหลายวัน มันคงสะสมพลังได้มากพอที่จะสามารถปรากฏร่างได้อีกครั้ง และฉันเองก็ดันมาเจอแจ็กพ็อตพอดี

            “เกือบไปแล้ว” เจี๊ยบพูดพลางสะอื้นเมื่อได้ยินฉันเล่าเรื่องทั้งหมด “น่ากลัวเกินไปแล้ว ดีนะที่แกไม่ได้แตะมือมัน ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรแกบ้าง แกเหมือนคนตายเลยรู้ไหม หน้าซีด ตัวเย็น ลืมตาค้าง ปากเขียว ทุกคนรู้กันหมดว่าเป็นอะไร แต่ก็ต้องเชื่อหมอที่บอกว่าแกน่าจะมีอาการเครียดจนชัก ต่อไปนี้แกไม่ต้องมานั่งเฝ้าเราแล้วนะ ไม่เอาอีกแล้ว ”

            ฉันเองก็คงไม่กล้ามาแล้วล่ะ อย่าว่าแต่กลางคืนเลย กลางวันก็คงไม่กล้ามาเหมือนกัน แต่อย่างไรก็ยังห่วงเพื่อนอยู่ดี

“แล้วแกล่ะเจี๊ยบ จะกลับกับใคร ?”

            “เราก็คงจะบอกครูว่าต่อไปนี้ขอซ้อมแค่ตอนที่ยังไม่มืด ถ้าไม่ได้ก็คงไม่เป็นมันแล้วนางรำ หลอนขนาดนี้ ใครมันจะไปกล้าเสี่ยง”.