7 เอื้อยฟ้า นางฟ้าลูกทุ่ง

เอื้อยฟ้า อรลออ ฉายานางฟ้าลูกทุ่ง  ในวัยห้าสิบเอ็ด หล่อนขึ้นเป็นผู้บริหารคู่กับวิลลี่ ดำรงไท ในบริษัทเบต้าคีย์  หล่อนไม่ได้ทำเพลงใหม่อีกแล้ว แต่สนับสนุนนักร้องใหม่ๆ ในสังกัด...รับนักร้องทั้งหญิงและชายมาทำงาน...แต่ความจริงคือทุกคนแค่  “พอขายได้” แต่ไม่มีใครดังสักคน

ไม่สามารถปั้น นางฟ้าลูกทุ่งเพิ่มได้อีก

และตอนนี้เริ่มจะเบนเข็มไปปั้นนักร้องชายเพื่อจะให้เป็นเทวดาลูกทุ่ง...สักคน

เอื้อยฟ้ามองเห็นใครคนหนึ่งที่น่าสนใจ ในมือหล่อนถือเรื่องราวของ  “ต้าร์ แทมโป้” เอาไว้...พอดีกับสามีเดินเข้ามาในห้อง

“ดูอะไร” เขาเอ่ยถาม วิลลี่หนุ่มลูกครึ่งรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดี และเขาทำเพลง...แถมยังทำเพลงลูกทุ่ง...นักร้องคู่บุญเบต้าคีย์คือเอื้อยฟ้า ซูยองฮวา ลูกครึ่งเกาหลีไทย เป็นตัวทำเพลงทำเงิน...

วันนี้แม้ชื่อเสียง การทำเงินของหล่อนจะ “เบา” ลงไปจากเดิม แต่ยังเรียกว่าได้อยู่ มีรายได้เข้ามาหลายทาง...เอื้อยฟ้าวาง “จุดยืน” ตัวเองเอาไว้สูงมาก หล่อนเป็นนักร้องชั้นบน...มีเพลงฮิตติดลมเป็นสิบเพลง...หล่อนเริ่มรับเชิญไปตามรายการต่างๆ ในฐานะกรรมการตัดสินการประปวด....

วิลลี่ก็ผลักหล่อนไปกับรายการพวกนั้นอยู่สามรายการด้วยกัน

หล่อนเจอกับนักร้องหน้าใหม่....ได้เห็นแววของคนใหม่ๆ ที่ร

แต่หลายรายยังผลักไปไม่ได้สุด

แต่คนในมือ...ดูน่าสนใจ

“ต้าร์ แทมโป้”

หล่อนวางภาพเขาลงบนโต๊ะตรงหน้า

วิลลี่โอบบ่าหล่อนอยู่ ชะโงกดู

“เขาเคยประกวดรายการที่บ้านเติมฝัน....แต่ไม่ได้ชนะ ได้ตำแหน่งรอง”

ก่อนหล่อนจะวางภาพอีกคนลงไป

“ใคร...คนนี้”

“เดชชนะ คูนแคน”

วิลลี่ชะงักกึก

“ไม่เคยมาเข้าบ้านเติมฝัน”

เสียงเอื้อยฟ้าเอ่ยต่อ

“แล้ว...”

“เขาร้องเพลงด้วยกัน บนเวทีที่มีชื่อบนแบล็กดอร์ปข้างหลังว่าคูนแคน...”

“ก็...เป็น...”

“มีคูนแคนหนุ่มสองคน...” เสียงเอื้อยฟ้าเอ่ย  “คนนี้เป็นพี่...อีกคนเป็นน้อง”

“คนไหน...น้อง”

“ต้าร์  แทมโป้”

แล้วหล่อนก็ถอนใจ 

“หากเขามีเลือดฉัน...ดีเอ็นเอ เลือดฉันในนั้น...เราต้องเอาตัวเขามา”

“ยังไงหรือ  ที่รัก”  เขายังตามความคิดขอวหล่อนไม่ทัน

“ฉกตัวมาจากคูนแคน มาปั้นที่เรา...หวังแค่ว่ามันคงเห็นแก่แม่ของมันบ้างเท่านั้น”

วิลลี่คลายมือจากไหล่นั้น เขาคิดหนักทีเดียว

เอื้อยฟ้าตบหลังมือเขาเบาๆ แล้วหอมแก้มเขาอีกด้วย

“ฉันรักคุณนะ วิลลี่” หล่อนยังยืนยัน  “ฉันตามคุณมา...มาเริ่มต้นใหม่...แต่วันนี้เราจำเป็นต้องปั้นนักร้องใหม่ให้ติดลมบน...คนไทยมีภาษิตว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น พ่อแต่งเพลง แม่เป็นนักร้องระดับตัวแม่...”

หล่อนมองไปที่ต้าร์ แทมโป้...

“อยู่ที่ว่าเราจะเอาตัวเขามาได้ยังไงเท่านั้น”

ความจริงคือหล่อนยังกลัวที่จะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง

กลัว

ไม่ได้ละอายใจ

ดำรงคงไม่ยอมรับหล่อน

ไหนจะนายดุ่ย ไหนจะยายดวง

สองคนหลังนี่ชังหล่อน...ยายดวงเคยโทร.มาด่าหล่อนสาดเสียเทเสียเมื่อตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ  แรงกว่าพ่อผัวหล่อนเสียอีก

และเอื้อยฟ้าคิดเสมอว่าลูกก็เป็นลูก

หล่อนเคยดูแต่ละครไทยๆ  เวลาแม่ลูกแท้ๆ เจอกัน...จะมีแต่ความปลื้มปิติยินดี

ต้าร์ แทมโป้จะต้องยอมรับหล่อนได้

โดยหล่อนลืมคิดถึง เดชชนะ คูนแคน

ลืมไปว่าเขาพกอะไรในใจไว้บ้างกับการถูกทิ้งและเขารู้ความจริงตลอดมา

“วิลลี่คะ หาวิธีเอาตัวเขามา ต้าร์ แทมโป้...หรือ

ตฤณ คูนแคน”

เขายิ้มรับ พยักหน้า ก่อนที่จะสะดุ้งกันทั้งสองคน...เมื่อประตูห้องนี้เปิดเข้ามา โดยไม่มีการเคาะประตู

เอื้อยฟ้าเอ่ยเบาๆ เสียงเครียดไม่พอใจ

“หลานสาวตัวดีของคุณไม่มีมารยาทอีกแล้ว”

ผู้หญิงที่ก้าวเข้ามา ปิดประตูตามหลังคือ

เอกนรี  ดำรงไท

หลานสาวแท้ๆ หลานลุงบองวิลลี่  หลานสาวคนเดียว คนโปรดเพราะดูแลกันมาตั้งแต่เธออายุสิบปี...ดูแลเต็มตัวเพราะพ่อแม่ของเอกนรีเสียชีวิตกันทั้งสองคน พ่อของเธอเป็นน้องชายของเขา...มีชื่อสกุลเป็นไทย...และแม่ของเอกนรีเป็นสาวสวย...มีดีกรีนางงาม

พ่อแม่ของเธออายุสั้นด้วยกันทั้งคู่ กับอุบัติเหตุทางเครื่องบิน