ตอนที่ 8  ฟีโรโมน

ตอนที่ 8  ฟีโรโมน

“ผมไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่า ผมเป็นแค่สินค้าทางการตลาดของคุณ”

ความหอมหวานทั้งจากคำพูด การกระทำต่างๆ ตลอดคืนและตลอดวันที่ผ่านมา ชักเริ่มมีรสชาติขม จนทำให้เงือกหนุ่มกรุ่นๆ เก็บอารมณ์น้อยอกน้อยใจไม่อยู่ แม้จะรู้ว่าตนเองเป็นเพียงลูกจ้างชั่วคราวเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์คิด ไม่มีสิทธิ์หวังอะไรที่มันสูงส่งเกินตัว

“นายโกรธฉันอย่างนั้นเหรอ” เจ้าของเรือสำราญ ขยับเข้ามายืนซ้อนคล้องแขนลงมากอดเอวแข็ง กล้ามเนื้อแน่นเต็มมัดเต็มมือ

“โกรธคุณอย่างนั้นเหรอ ผมจะเอาอะไรมาโกรธคุณได้ล่ะครับ คุณเป็นนายจ้าง ซื้อตัวผมมาจากอควาเลียม ตอนนี้ผมมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของคุณ ตราบใดที่ขอบข่ายการทำงาน มันไม่ได้ผิดไปจากสัญญาว่าจ้าง นักธุรกิจอย่างพวกคุณจะมองเห็นผม เป็นเพียงสินค้า หรือมูลค่าทางการตลาดมันก็ไม่แปลกนี่ครับ”

“อย่าเพิ่งน้อยใจฉันนะ ขอเวลาให้ฉันได้พูด ได้อธิบายสักนิด” แผงอกเบียดเข้ามายืนประชิดติดแผ่นหลัง

“อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากเท่าไหร่ เพราะถึงยังไงผมมันก็แค่นักดำน้ำใส่หางปลาเท่านั้น แต่...ถ้าคุณอยากพูด อยากอธิบาย ผมจะลองฟังดูก็ได้ครับ” ร่างสูงในชุดทักซิโด้สีขาวครีม หมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้า วางสะโพกหย่อนพิงลงไปบนราวกันตกของชั้นดาดฟ้าเรือ

“ฉันไม่ได้คิดว่านายคือสินค้าทางการตลาด หรือเครื่องมือหาเงิน แต่นายคือแสงสว่างที่จุดประกายขึ้นมาในชีวิตฉัน ในวันที่ฉันรู้สึกมืดบอดที่สุด”

“ผมเนี่ยนะ” แพขนตาหนาขยับสะบัดขึ้น ตามองใบหน้าเจ้าของเรือเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่หูได้ยิน

“เดือนก่อน บริษัทของฉันเจอกับวิกฤตหนักมาก แผนงานทางการตลาดเราถูกขโมยไปขายต่อให้คู่แข่ง เราเสียลูกค้า และมูลค่าซื้อขายลงทุนในตลาดไปเป็นมูลค่ามหาศาล...”

“คุณหมายถึงวันที่เราเจอกันในอควาเลียมนะเหรอ”

“ใช่...วันนั้น ฉันเหนื่อยมาก รู้สึกมืดมนไปหมด” นาวีขยับเดินมายืนเกาะราวสเตนเลส สายตาทอดมองออกไปยังท้องทะเลอันมืดมิด ข้างกันนายเงือกรับจ้างจึงขยับหันมองไปทิศเดียวกัน

“คุณคิดแผนนี้ได้ ตอนที่เห็นผมในอควาเลียมอย่างนั้นเหรอ”

“เปล่า”

“อย่างนั้นก็ตอนที่ผมดำน้ำอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอน”

“เปล่า”

“ในตู้ปลา”

“เปล่า”

“แล้วตอนไหนล่ะครับ ที่คุณคิดว่าการมีเงือกมาว่ายน้ำอยู่บนเรือของคุณ จะทำให้คุณสามารถเอาชนะคู่แข่งได้”

“ตอนที่มีนายนอนอยู่ในอ้อมกอดของฉัน” แขนขยับข้ามมากัก ขังเงือกรับจ้างนั้นไว้ในอ้อมกอด

“คุณนาวี ทำอะไรครับ” ฝ่ามือยกขึ้นมายันแผงอกไว้แต่ไม่ได้ผลักไสให้ออกห่าง

"กอดนายไง...เพราะมีนาย ในหัวฉันมันถึงมีแสงสว่างส่องประกายระยิบระยับเต็มไปหมด"

"ยังไง..."

“ฉันจะให้คนติดต่อกลับไปทางอความเลียม เผื่อจะมีเพื่อนร่วมงานของนาย สนใจอยากมาร่วมงานกับฉัน หรือถ้ามีนักดำน้ำคนอื่นๆ ที่ต้องการรับงานนี้ เป็นเงือกรับจ้างบนเรือสำราญ”

“แล้วผมล่ะ”

“นายเป็นนายเงือกส่วนตัวของฉัน จำได้หรือเปล่า หน้าที่นายคือยืนอยู่ข้างฉัน แล้วคอยส่งยิ้มให้ฉันเท่านั้น”

รสจูบหอมหวานเคล้ามากับกลิ่นฟีโรโมนนุ่มละมุน ทำให้อารมณ์กรุ่นๆ จนเกือบกลายเป็นโกรธ ตอนนี้ปลอดโปร่งโล่งหัวใจ คนทั้งสองประคองกอดพรอดรัดฟัดจูบ นัวเนียไม่ห่างกาย จนสิ่งที่มันหลบหลับซุกอยู่ใต้เนื้อผ้ากางเกงขายาวของทั้งสอง เริ่มขยับตัวตื่นขึ้นมากลางดึก

“เอ่อ...คุณนาวี เราจะกลับขึ้นฝั่งกี่ทุ่มเหรอครับ” คนที่ได้สติกลับคืนมาก่อนเอ่ยถาม

“คืนนี้เราจะนอนกันบนเรือ”

“อะไรนะครับ นอนบนเรือ ที่นี่นะเหรอ”

“ใช่ ทำไมมีปัญหาอะไรหรือเปล่า นายไม่อยากนอนบนเรือสำราญของฉันอย่างนั้นเหรอ”

โอเมก้า ซึ่งไม่ได้เตรียมความพร้อมมาสำหรับการนอนค้างที่อื่น ทำได้เพียงยิ้มฝืดๆ หน้าซีดหันกลับออกไปมองทะเลอันมืดดำไม่ต่างจากชีวิตตัวเองในเวลานี้ ยากดฮอร์โมนที่เตรียมมา มีเพียงพอสำหรับใช้ยามฉุกเฉินเท่านั้น แต่มันไม่เพียงพอสำหรับ กดเก็บกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้า เป็นเวลานานจนถึงขนาดข้ามวันข้ามคืน และหากฟีโรโมนของตนแพร่กระจายออกไป บนเรือนี้จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ

“ไม่ใช่หรอกครับ พอดีว่าผมไม่ได้เตรียมตัวมา สำหรับนอนค้างที่อื่นน่ะ”

“ถ้านายหมายถึงเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง บนเรือลำนี้ มีทุกอย่างที่นายต้องการ”

‘ยกเว้นยากดฮอร์โมนของโอเมก้าน่ะสิ’ 

“คุณนาวีครับ”

หัวหน้าบอดี้การ์ดหน้าบูดเดินเข้ามาขัดจังหวะ ท่าทางมีลับลมคมใน หรืออาจมีเรื่องสำคัญที่จะต้องรายงานเจ้านาย โอเชี่ยนจึงปลีกตัวเดินหลบออกไป เพื่อคิดหาหนทางเอาตัวรอดให้พ้นคืนนี้ไปได้ โดยไม่เผยความลับเรื่องที่ตัวเองเป็นโอเมก้าออกมาให้เจ้านายและทุกคนบนเรือรู้

“ผมเจอนี่...บนเรือ” แผงยาเล็กๆ สีเงินมีตัวอักษรภาษาอังกฤษพิมพ์กำกับชัดเจน

“ยากดฮอร์โมนของโอเมก้า” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที

“ไม่แน่ว่าคืนนี้ บนเรือลำนี้ อาจจะมีพวกมันแฝงตัวปะปนมาก็ได้นะครับ”

“นายเจอมันที่ไหน” มือหยิบแผงฟรอยเล็กนั้นขึ้นมา ก่อนจะแตะปลายจมูกลงไปบนแผงยาว่างเปล่า

“บนดาดฟ้าเรือครับ ตรงนั้น” หางตาปรายไปยังคนเพียงหนึ่งเดียวที่สวมชุดทักซิโด้ขาว กำลังยืนหาวอยู่ไกลๆ

“............”

“คุณนาวีคงไม่ปล่อยผ่านใช่มั้ยครับ”

“ไปสืบหาตัวมันมา ให้รู้แน่ว่ามันเป็นใคร”

“แล้วเจ้าเงือกนั่นล่ะครับ”

“โอเชี่ยน...เขาไม่ใช่คนร้ายหรอก” แผงฟรอยเล็กถูกส่งคืนให้กับหัวหน้าบอดี้การ์ด

“คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“ใช่....ฉันมั่นใจ”

“อืมมมม นี่ห้องพักของผมเหรอครับ”

โอเมก้าเดินวนไปรอบห้องพัก ซึ่งมีผนังถูกทำให้เป็นฉากเหมือนตู้ปลาจำลอง วิวท้องมหาสมุทร ปลาเล็ก ปลาใหญ่ แหวกว่ายเสมือนจริง จนยากเกินกว่าจะคาดเดาว่า มันเป็นปลาที่มีชีวิต หรือเกิดขึ้นเพราะเทคโนโลยีอันล้ำสมัยกันแน่

“ห้องของเรา”

“ฮะ! ห้องของเรา คุณหมายความว่า...”

“ฉันก็พักห้องนี้ด้วย นายมีอะไรหรือเปล่า”

“เออ คุณนาวีจะนอนกับผมเหรอครับ” โอเมก้าร้อนรนเพราะกังวล กลัวความลับที่ซ่อนไว้จะเก็บไม่อยู่ เพราะรู้ทั้งรู้ว่าฤทธิ์ยากำลังจะหมดฤทธิ์ลงในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

“ทำไมล่ะ เมื่อคืนเรายังนอนด้วยกันได้เลย”

"เอ่อ...ไม่ครับ" กลิ่นหอมสะอาดจากฟีโรโมนโอโซนิคแผ่กระจายออกมาเป็นรัศมีรอบห้อง โอบล้อมบีบรัดโอเมก้าจนไร้ซึ่งหนทางหนี และดูเหมือนฤทธิ์ยาจะลดน้อยถอยประสิทธิภาพจนแทบเก็บอาการไม่อยู่

“โอเชี่ยน นายเป็นอะไรมั้ย” มืออุ่นยกขึ้นมาช่วยซับเหงื่อพราวบนใบหน้า

“แค่รู้สึกร้อนๆ น่ะครับ ผม...เอ่อ ผมขอไปอาบน้ำสักหน่อยนะครับ”

แขนเปล่ายกขึ้นมาแตะลงตรงปลายจมูก พยายามสูดกลิ่นต่างๆ เพราะเริ่มไม่มั่นใจว่ายาที่กินเข้าไป มันยังได้ผลดีอยู่หรือเปล่า อ่างจากุซชี่ขนาดใหญ่ถูกเปิดน้ำใส่ลงไปจนเต็ม ก่อนจะโยนลูกบอลหอมสำหรับตีฟองแช่ตัวลงไป เพื่อใช้กลิ่นดอกไม้ฉุนกลบเกลื่อน กลิ่นฟีโรโมนโอเมก้า หากเกิดผิดพลาดขึ้นมา อย่างน้อยจะได้พอช่วยเบี่ยงเบนความสนใจอัลฟ่าไปได้บ้าง

“โอเชี่ยน นายเป็นอะไรหรือเปล่า” เจ้านายก้าวเข้ามาภายในห้องน้ำกว้าง กวาดตามองหาคนที่เดินเข้ามาเมื่อสิบห้านาทีก่อน แต่กลับพบเพียงห้องเปล่ากับอ่างอาบน้ำฟองล้นส่งกลิ่นหอมฟุ้งจนฉุนจมูก

“.........”

“โอเชี่ยน”

“ครับ!” เงือกหนุ่มทะลึ่งพรวดโผล่หัวซึ่งเต็มไปด้วยฟองครีมขึ้นมาจากใต้น้ำ

“ทำอะไร”

“ผม...ดำน้ำอยู่”

“ขอฉันลงไปด้วยสิ” มือเริ่มปลดกระดุมเสื้อ รูดซิปกางเกงถอดโยนทิ้งไปกองบนอ่างล้างหน้า หย่อนขาตามลงไป

“คุณนาวี”

กระทั่งเมื่อร่างเปลือยทั้งสองลงมานอนอยู่เคียงกัน อ่างจากุซชี่ขนาดใหญ่ดูคล้ายจะคับแคบลงในทันที เพราะไม่ว่าโอเมก้าจะขยับหนีไปทางไหนก็ไม่อาจหนีพ้นท่อนแขนท่อนขาอัลฟ่าไปได้ ใจแข็งนั้นยังพอควบคุมได้ แต่บางอย่างเป็นท่อนเป็นลำ ที่มันเริ่มขยับขยาย ดันแกนกายเกร็งกล้ามเนื้อแข็งขึ้นมาตรงกลางง่ามขานั่นแหละ ที่มันอยู่นอกเหนือความควบคุม

“วันนี้นายไม่ได้ไปว่ายน้ำมาสักหน่อย ทำไมขาสั่น” อัลฟ่ากระซิบลงมาชิดติดใบหู

“เอ่อ ผมหนาว.....ครับ”

“ฮึ นายนี่ขี้หนาวจังเลยนะ” มือลื่นฟองครีมอาบน้ำลูบไล้ไปตามแผงอกกระเพื่อมถี่ จากนั้นใช้ปลายนิ้วบีบบี้คลึงหัวนมแข็งเหมือนอยากแกล้ง

“ก็ น้ำมันเย็นนี่ครับ”

“กอดฉันมั้ย ตัวฉันอุ่นมากเลยนะ กอดแล้วจะได้หายหนาว” มือยกเชยคางมนให้เงยขึ้นมาหา

“กอด...คุณเหรอ”

ภายใต้ฟองครีมขาวฟูฟ่อง สองมืออันมองไม่เห็น กำลังพัวพันผลัดกันจับ ผลัดกันกอด กระทั่งมือหนึ่งยึดมือที่เล็กกว่าเอาไว้ แล้วนำทางขยับมันเลื่อนเคลื่อนต่ำลงไปหาบางอย่าง

“คุณนาวี” มือกำท่อนเนื้อยาวขยับรูดขึ้นลง เรียวขาข้างหนึ่งยกพาดวางเกยออกไปนอกตัวอ่าง ขากางแยกขยับเพราะถูกจับทำให้มันแยกถ่างห่างออกจากกัน

“โอเชี่ยน ฉัน...ทำได้มั้ย” ปากเม้มต้นคอ อ้อนขอจูบเบาๆ

“ทำ...ทำ...คือ คุณนาวีหมายถึงทำ...”

โอเมก้าหนุ่มในวัย 25 ปี ไม่ใช่วัยที่ควรใสซื่ออ่อนเดียงสา แต่ทว่าไม่คิดว่าครั้งแรก ครั้งสำคัญ มันจะเกิดขึ้นในวันที่เขา “ไม่พร้อม” สัญชาตญาณโอเมก้า ถูกข่มให้สยบราบคาบ ตั้งแต่วินาทีที่นาวีก้าวขาลงมาภายในอ่าง สัญชาตญาณการเป็นโอเมก้า สายเลือดที่เกิดมาเพื่อเป็นแม่พันธุ์ กำลังขัดแย้งกับมโนสำนึกเบื้องลึกการเอาตัวรอด

หากเขาปล่อยตัวปล่อยใจลื่นไหลไปตามสัญชาตญาณการสืบพันธุ์ แล้วหากความลับของการเป็นโอเมก้านั้นถูกนาวีค้นพบ  มันอาจส่งผลกระทบเลวร้ายตามมา หรือหากเหตุการณ์เลวร้ายกว่า คือกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้าสะบัดกระจายพ้นออกไปนอกห้อง ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“อ๊า”

ปลายเท้าจิกลงบนขอบอ่างแข็ง เมื่อรับรู้ถึงแรงดันบางอย่าง ซึ่งกำลังคุกคามคืบหายเข้ามาภายในร่างกาย ร่องเนื้อคับตึงเป็นทางแคบ ถูกหดเกร็งเมื่อกลัวเกรงการสอดใส่จากเจ้านาย

“คุณนาวี”

“โอเชี่ยน สงสารฉันเถอะ ฉันเกินจะห้ามใจแล้วล่ะ” มือคว้าร่างขาวเปลี่ยนจากนอนซบอิงแอบแนบข้าง ย้ายมาวางพักลงบนตัก ท่อนเนื้อพร้อมทำรักชักลำตั้งตรงอยู่ใต้ผิวน้ำ

“คุณนาวี ห้ามใจไว้อีกสักคืนไม่ได้เหรอครับ” มือสั่นปัดป่ายลูบไล้ไปตามหัวไหล่ลาด ขาสั่นพยายามหนีบเกร็งฝืนห้ามตัวเองอย่างสุดกำลัง

“ไม่ได้....นานกว่านี้สักนาทีก็ไม่ได้” ริมฝีปากกด ก้มครอบขบเม้มหัวนมสีอ่อนหายเข้าไป ลิ้นเรียวตวัดซ้ำเลียย้ำปลุกขนอ่อนทั่วทั้งร่างเปลือยให้ลุกชันขึ้นในทันที

“อื้อ” โอเมก้ากำลังถูกอำนาจอันเหนือกว่าครอบงำนั่งสั่นจนตัวกระตุก

“มาหาฉันสิโอเชี่ยน...ออกมาหาฉัน”

“ครับ”

ราวกับโลกหม่นสีเทาจางๆ ของโอเมก้า มีพระอาทิตย์ส่องสว่างจ้าขึ้นมาสักสิบดวง ทุกอย่างเบื้องหน้าพร่าเลือนเหลือเพียงลำแสงสีขาว เสียงกระซิบบอกให้ขยับ บอกให้จับ บอกให้โยก สลับขย่มข่มเอวขึ้นลง ตามความประสงค์ของอัลฟ่า ผู้มีอำนาจเหนือกว่านั้นเกินกว่าโอเมก้าจะขัดขืน

“คืนนี้ ตัวนายหอมจังเลย” ปลายจมูกสูดดมไปตามเนื้อตัวเปียกชื้นฉ่ำเหงื่อของคนในอ้อมกอด แขนขาสวมสอดกอดรัด เกี่ยวพันกันจนเกือบแยกไม่ออกว่าแขนใคร ขาใคร

“คุณด้วย ตัวคุณหอมที่สุดเลย” หยาดน้ำตาแห่งความสุข ล้นปริ่มไหลรินลงมาจนอาบแก้ม กลีบปากยกยื่นขยับพามันไปแตะลงตรงข้างแก้มเจ้านายผู้เป็นอัลฟ่าเบาๆ

“ชอบมั้ย”

“ชอบครับ”

“ไหวมั้ย” ดวงตาคมเข้มชัดลอยกลับขึ้นมาอยู่ห่างจากใบหน้าเพียงไม่ถึงฝ่ามือ

“ไหวครับ...”

“ต่ออีกรอบนะ” ตัวขยับลุกกลับขึ้นมานั่งชันเข่าอยู่ด้านหน้า มือจับยกขายาวสั่นพั่บๆ ขยับขึ้นมาพาดลงบนบ่าทั้งสอง ตามองต่ำลงไป ยังส่วนกลางช่วงล่างของลำตัว ร่องรอยน้ำขุ่นสีขาวเปื้อนเปรอะเลอะล้น ไหลออกมาเปียกนองส่งกลิ่นเฉพาะคาวคลุ้งไปทั่วห้อง

“ไหวครับ”

“ต้องอย่างนี้โอเชี่ยนของฉัน”