ตอนที่67 หายไป

“เอ่อ..คุณดูแลที่นี่มาตั้งแต่เริ่มโครงการเลยใช่ไหมคะ ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ เชิญถามมาได้เลยค่ะ”

“ห้องนี้ไม่มีประวัติอะไรที่ไม่ดีใช่ไหมคะ เช่นเสียงลือว่าผีดุหรือเกิดการฆาตกรรมกันตายในห้องนี้” ดีไซน์เป็นคนเอ่ยถามขณะที่ซีไนซ์กำลังกดโทรศัพท์ยิก ๆ เหมือนกำลังพยายามติดต่อใครสักคน

“ไม่มีแน่นอนค่ะ เจ้าของห้องนานๆ จะเข้ามาพักทีตั้งแต่ซื้อไว้นับครั้งได้เลยนะคะว่าเข้ามาพักไม่เกินสิบครั้ง”

“ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่พาเดินชมห้อง”

“ยินดีค่ะ คุณลุคค์ย้ำฉันหลายรอบให้ดูแลพวกคุณให้ดี”

“เอ่อ..ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะ คุณลุคค์นี่ใช่ผู้ชายอายุประมาณ 30 สิบต้นๆ เป็นลูกครึ่งหน้าตาจะคมๆ เหมือนคนใต้ใช่ไหมคะ” ซีไนซ์ที่ไม่ยังไม่ได้คำตอบจากพี่ชายจึงหันไปถามเจ้าหน้าที่ที่ดูแลที่นี่เพื่อต้องการความกระจ่าง

“ใช่ค่ะ ตัวสูงๆ เป็นลูกครึ่งฝรั่งแต่หน้าตาออกไปทางลูกครึ่งใต้ค่ะ”

“แกรู้จักเขาเหรอยัยซี”

“เปล่าหรอกแค่เคยได้ยินชื่อน่ะ เขาเป็นคนฮอตในโลกออนไลน์น่ะ”

“อ้อ..ก็คงอย่างนั้นแหละ ลูกค้าติดเขาเยอะมากเลย”

บนรถ

“ตกลงแกจะซื้อที่นี่หรือเปล่า ราคานี้หาอีกร้อยชาติก็ไม่ได้ราคานี้หรอกนะ”

“ฉันว่าจะซื้อแหละ จะรีบติดต่อเขาเพื่อทำสัญญาซื้อขาย”

“รีบเลย ที่นี่อาจจะใช้เป็นเรือนหอแกก็ได้นะ”

“อย่าพึ่งพูดถึงเรื่องแต่งงานเลย ฉันพึ่งโดนแฟนนอกใจไปนะ ฉันยังไม่อยากจริงจังกับใคร”

“แกจะซื้อกินไปเรื่อย ๆ แบบนี้ไม่ได้นะไซน์ มันจะดีที่ไม่ต้องผูกพันกับใคร แต่นานไปแกอาจจะชินกับการอยู่คนเดียวจนไม่อยากจริงจังและแต่งงานกับใคร ตอนแก่ตัวมาใครจะเลี้ยงดูแลแก การอยู่เป็นโสดมันดีตอนยังหนุ่มสาว พอแก่ตัวมาแม้แต่คนข้างๆ ที่คอยดูแลกันก็ไม่มีมันเดียวดายมากนะ”

“ไม่ต้องดรามาใส่ฉัน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจริงจังกับใคร อีกอย่างฉันก็ไม่ได้หิวผู้ชายจนต้องไปซื้อกินหรอกนะ”

“แกจะซื้อกินฉันก็ไม่ได้ว่าเพราะแกไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ถึงวันหนึ่งฉันไม่อยากให้แกปิดกั้นตัวเอง คนเก่งๆ อย่างแกมีผู้ชายดีๆ อีกมากมายพร้อมเดินเข้าหา”

“ข้อนั้นฉันรู้ดีค่ะ แต่ตอนนี้ขอใช้ชีวิตโสดให้เต็มที่ก่อน ถึงวันหนึ่งที่ฉันคิดจะมีแฟนก็อยากจะให้เวลากับแฟนเต็มที่เหมือนกัน จะได้ไม่ต้องนึกเสียดายทีหลังว่าเป็นแฟนที่ไม่ดี”

“แล้วกับไอ้โย แกเป็นแฟนที่ไม่ดีหรือไง แกทุ่มเทให้มันทุกอย่างแต่ไอ้โยมันเชี่ยมันถึงนอกใจแก” ซีไนซ์พูดขึ้นเสียงดังสีหน้าแสดงออกว่าโมโหเมื่อพูดถึงอดีตแฟนหนุ่มของเพื่อนสาว

“เรื่องมันผ่านไปแล้วต่างคนก็ต่างอยู่เถอะ อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย” ดีไซน์พยายามพูดให้ซีไนซ์ใจเย็น แต่ดูเหมือนไม่ได้ผล

“ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับพวกแม่งหรอกนะ ใจจริงฉันอยากไล่พวกมันสองคนออกด้วยซ้ำ”

“อย่าเอาเรื่องส่วนตัวไปกระทบกับเรื่องงานเลย”

“ฉันถึงทนเห็นหน้าพวกมันอยู่ทุกวันนี้ไง”

“ไปๆ หาอะไรกินกัน ฉันเลี้ยงแกเอง”

ตอนดึก

หลังจากไปดูห้องและแวะทานอาหารกับซีไนซ์หญิงสาวก็เผลอหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกทีกลางดึก มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือที่หล่นอยู่ข้างๆ ขึ้นมากดดูเวลาเพราะตอนนี้ในห้องมืดสนิทไม่ได้เปิดไฟแม้แต่ดวงเดียว เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาดึกชายหนุ่มน่าจะตื่นและกำลังออกไปทำงานจึงถือโอกาสนี้คุยเรื่องคอนโดที่เขาเสนอขายให้เธอ ไม่รอช้ารีบต่อสายหาชายหนุ่มทันที

‘สวัสดีค่ะ ไปทำงานหรือยังคะ’

‘สวัสดีครับ วันนี้เข้าไปดูห้องแล้วโอเคไหมครับ’

‘โอเคค่ะ ห้องสวยมากเลยค่ะ แต่ราคาที่คุณลุคค์แจ้งมามีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าคะ’ ดีไซน์ถามย้ำอีกครั้งเพราะไม่อยากเอาเปรียบใคร

‘ราคานั้นถูกต้องแล้วครับ ถ้าคุณโอเคเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะเอาเอกสารไปให้คุณเซนต์นะครับ เรื่องจ่ายเงินคุณสามารถผ่อนชำระได้ตามที่คุณสะดวกเลยนะครับ’

‘ฉันไม่กล้าผ่อนหรอกค่ะฉันเกรงใจเพื่อนคุณอุตส่าห์ขายให้ราคาถูกขนาดนี้’

‘ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าเจอกันนะครับ’

‘ค่ะ’

‘นอนหลับฝันดีครับ’

‘ขอให้งานราบรื่นดีนะคะ และขอให้ได้ลูกค้าเยอะๆ นะคะวันนี้’

‘คุณไม่มาผมจะมีลูกค้าได้อย่างไร ฝันดีอีกรอบครับ’ พูดจบลุคค์ก็รีบกดวางสายทันที ทั้งที่ใจจริงอยากคุยกับเธอต่อ

“อะไรของเขา ทำไมชอบพูดจาแปลกๆ” ปากกระจับบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเข้าแอปในโทรศัพท์เพื่อเปิดไฟในห้อง