โฮสต์ในฝัน

ตอนที่1 แรกพบ

เอี๊ยด!!!!

เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นคอนกรีตเมื่อรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วแล้วเบรกกะทันหันขณะที่รถไม่ได้ลดความเร็วลงในระดับปกติ ดีไซน์ที่กำลังนั่งคุยกับลูกสาวเจ้าของบ้านอยู่ห้องรับแขกถึงกับต้องตกใจมองไปยังหน้าบ้านเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ต่างจากซีไนซ์ที่ยังจดจ่ออยู่กับซีรีส์บนจอราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ

“มีใครเป็นอะไรหรือเปล่ายัยซี เสียงเบรกรถดังขนาดนั้น” มือเล็กยื่นไปสะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ สายตาพยายามมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนทุกคนในบ้านยังใช้ชีวิตปกติ แม้กระทั่งแม่บ้านก็ยังคงปัดกวาดเช็ดถูบ้านปกติไม่มีแสดงอาการตกอกตกใจหรือสนใจเลยแม้แต่น้อย

“ไม่มีอะไรหรอกน่าจะพี่ชายฉันมา เขาก็ขับรถปกติแบบนี้ทุกครั้ง” ซีไนซ์ตอบกลับหน้าตาเฉยเพราะรับรู้ได้ทันทีว่าเสียงเบรกที่ดังสนั่นเมื่อสักครู่คงจะเป็นฝีมือใครไม่ได้นอกจากลูกพี่ลูกน้องของเธอ

“แกมีพี่ชายด้วยเหรอ”

“ลูกพี่ลูกน้องนะ”

“งั้นเหรอ”

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าเร่งรีบเดินเข้ามาในบ้านผ่านห้องรับแขก สายตาคมหันไปสะดุดตากับหญิงสาวไม่คุ้นหน้าในชุดนักศึกษานั่งอยู่บนโซฟากำลังดูซีรีส์บนจอทีวีอย่างตั้งใจ ใบหน้าเรียวได้รูป จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนที่เคลือบด้วยลิปกลอสมันวาวจนลุคค์เผลอยืนมองอยู่นานนับนาที

“อ้าวลุคค์มาแล้วเหรอลูก เข้าไปคุยกับน้าที่ห้องทำงานสิ” เสียงเรียกของกัมพลดังขึ้น ชายหนุ่มรีบหันขวับและเดินไปยังปลีกซ้ายของบ้านซึ่งเป็นห้องทำงานของเจ้าของบ้าน

“นั่นพี่ชายแกเหรอซี” แผ่นหลังกว้างร่างกายสมส่วนกับส่วนสูงที่เกินมาตรฐานชายไทยโดนสายตาของดีไซน์จับจ้องจนเดินหายลับสายตาไป

“ใช่ น่าจะมาคุยธุระกับคุณพ่อมั้ง”

หลังจากทั้งสองนั่งดูซีรีส์เรื่องโปรดด้วยกันจนเลยเวลามาถึงช่วงบ่ายแก่ๆ ก็กลายเป็นว่าซีรีส์สลับมาดูคนแทน ลุคค์ที่เดินกลับออกมาหลังจากคุยงานเสร็จก็เห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษากับกระโปรงตัวสั้นนอนหลับอยู่ที่โซฟาในท่าล่อแหลมจึงเดินเข้าไปดู

เสื้อสูทสีดำแบรนด์ดังถูกถอดออกและคลุมร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟา ชายกระโปรงร่นขึ้นมาเล็กน้อยเผยให้เห็นต้นขาเนียนขาว นิ้วเรียวยาวยื่นไปเกลี่ยกลุ่มผมที่หลุดลุ่ยลงมาปกคลุมใบหน้าไปทัดไว้ที่ข้างใบหู และเดินถัดไปหยิบเสื้อคลุมไหมพรมขึ้นมาคลุมให้น้องสาวจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

ซีไนซ์และดีไซน์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาช่วงเกือบ 6 โมงเย็นเพราะแม่บ้านเข้ามาปลุก ร่างบางงัวเงียตื่น ฝ่ามือเล็กปัดกลุ่มผมที่ฟูฟ่องไปรวบไว้ด้านหลังพอลวกๆ

“เอ๊ะ! เสื้อใคร” เมื่อสายตาปรับโฟกัสกับแสงได้ก็ก้มไปเห็นเสื้อสูทตัวใหญ่ที่กองอยู่บนหน้าตักของตัวเองจึงถามขึ้นน้ำเสียงแปลกใจปนตกใจเล็กน้อย

“ไม่น่าจะใช่เสื้อของคุณผู้ชายนะคะเพราะคุณผู้ชายใส่ไซซ์เล็กกว่านี้ค่ะ” แม่บ้านวัย 40 ต้นๆ ซึ่งเป็นแม่บ้านประจำของที่นี่เอ่ยพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาเห็น

“ขออนุญาตนะคะ” แม่บ้านหยิบเสื้อสูทไปดูยี่ห้อเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“ไม่ใช่ของคุณผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะเพราะคุณผู้ชายไม่ได้ใส่แบรนด์นี้” แม่บ้านยืนยันหนักแน่น

“น่าจะของพี่ชายฉันแหละเขาตัวสูงใหญ่กว่าพ่อฉันมาก” ซีไนซ์จำกลิ่นน้ำหอมของพี่ชายตัวเองได้จึงเอ่ยพูดขึ้น

“พี่ชายแกอย่างนั้นเหรอ”

“อือ..อย่าไปใส่ใจเลย ทิ้งไว้นี่แหละให้พี่ปูซักแล้วค่อยคืนพี่เขา” ซีไนซ์ตอบกลับ

“มาค่ะเดี๋ยวพี่ปูเอาไปซักให้ คุณผู้หญิงฝากบอกว่าให้คุณหนูดีไซน์อยู่ทานมื้อเย็นก่อนนะคะค่อยกลับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จซีไนซ์และดีไซน์ก็ออกมาเดินรับลมที่สวนข้างบ้าน ลมพัดโชยกลิ่นหอมของดอกไม้ชวนให้หญิงสาวนึกถึงบ้านเกิดของเธอที่เชียงราย ทุกเย็นเธอจะออกมานั่งรับลมเย็นๆ กับแม่เพื่อรอพ่อเลิกงานกลับบ้าน แต่วันนี้เหลือเพียงความทรงจำเพราะท่านทั้งสองได้จากเธอไปแล้วเมื่อสี่ปีก่อนทิ้งให้เธอสู้ชีวิตบนโลกกว้างเพียงลำพัง แต่ดีที่สมบัติของพ่อและแม่มีมากพอที่เธอสามารถใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้โดยที่ไม่ต้องลำบาก

“เป็นอะไรหรือเปล่าไซน์” ซีไนซ์มานั่งลงข้างๆ ยื่นมือมากุมมือเล็กเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“เปล่าหรอกฉันแค่คิดถึงพ่อกับแม่น่ะ”

“เธอคิดถึงพวกท่านได้มันไม่ผิดหรอก แต่ขอแค่เธอปล่อยวางและยอมรับมันได้ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ไม่ใช่ของเรา มีพบก็ต้องมีจาก เมื่อหมดเวรหมดกรรมต่อกันถึงเวลาก็ต้องจากกันไม่จากเป็นก็จากตายนะ” ซีไนซ์พูดปลอบและเตือนสติเพื่อนไม่ให้เศร้ามากเกินไป เธอเองถึงจะเป็นลูกคุณหนูแต่ก็เข้าวัดปฏิบัติธรรมศึกษาธรรมะมาตั้งแต่เด็กตามผู้เป็นแม่

“ฉันรู้ ขอบใจแกนะ”

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จดีไซน์ก็ขอตัวกลับคอนโดโดยคนขับรถที่บ้านของซีไนซ์เป็นคนมาส่งเพราะดีไซน์ไม่กล้าขับรถเองตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุคราวก่อนก็จำฝังใจ

“กลิ่นน้ำหอมหอมจังเลย” กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของชายหนุ่มยังติดอยู่ที่ตัวของหญิงสาวพานให้คิดถึงเจ้าของแผ่นหลังกว้างเมื่อตอนกลางวัน ดีไซน์ตกอยู่ในภวังค์ความคิดไม่นานก็มีสายเรียกเข้า