ตอนที่70 รู้ใจ

“คุณลุคค์ยิ้มอะไรคะ หน้าฉันมีอะไรติดหรือเปล่า” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปทั่วทั้งหน้าเรียกเสียงหัวเราะจากชายหนุ่ม

“หึ หึ หึ ไม่มีอะไรติดหรอกครับ แค่คุณยิ้มน่ารักดียิ้มบ่อย ๆ นะครับ” เสียงทุ้มนุ่มตอบกลับไปพร้อมสบสายตากันโดยบังเอิญ ทั้งสองจ้องกันแบบไม่ละสายตา เป็นดีไซน์ที่ต้องเป็นฝ่ายหลุบตามองพื้นอย่างเขินอาย

“ไหนๆ วันนี้ผมก็รวยแล้ว งั้นวันนี้ผมเลี้ยงข้าวคุณแล้วกันครับ” ลุคค์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

“เอ๊ะ! คอนโดนี้ของเพื่อนคุณไม่ใช่เหรอคะ คุณจะรวยได้ไง” ใบหน้าเรียวเล็กจ้องมองอย่างจับผิด

“ก็ผมช่วยขายให้เพื่อน ผมก็ได้ค่านายหน้ามาบางส่วนครับ แค่เลี้ยงข้าวคุณมื้อเดียวไม่ทำให้ผมล้มละลายหรอกครับ เลี้ยงคุณทั้งชีวิตยังได้เลยครับ”

“ฉันคงไม่รบกวนคุณขนาดนั้นหรอกค่ะ ถ้าอย่างนั้นขอฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่นะคะ” แก้มเนียนใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออมชมพู เท้าเล็กรีบเดินออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว

“ตำแหน่งนี้ยังว่างนะครับ เผื่อคุณสนใจสมัคร” เสียงทุ้มนุ่มตะโกนตามหลัง ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว

“อีตาบ้า คิดจะแกล้งกันไปถึงไหน” เสียงเล็กบ่นพึมพำกับตัวเอง มือสองข้างยกขึ้นกอบกุมแก้มเนียนที่เต็มไปด้วยเลือดฝาดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่

“คนอะไรเวลาเขินน่ารัก น่าฟัดเป็นบ้า” ทางด้านลุคค์ก็นั่งจิบน้ำเปล่าพูดและยิ้มอยู่คนเดียวราวคนบ้า

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ร่างอรชรในชุดนอนตัวโคร่งยืนทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างผ่านกระจกใส วิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืน ตึกสูงเรียงรายประดับประดาด้วยไฟหลากสี ถนนหลายสายเต็มไปด้วยรถราที่แน่นขนัด บ้างก็กำลังออกจากบ้านไปทำงาน บ้างก็กำลังมุ่งหน้ากลับบ้านหลังเลิกงาน ชีวิตเมืองกรุงที่แสนวุ่นวาย

“เฮ้อ บางทีฉันก็อยากหายตัวไปอยู่ในที่เงียบๆ ที่ที่ไม่มีใครรู้จักเหมือนกันนะ” เสียงถอนหายใจบ่นพึมพำกับตัวเอง ความเหงาเริ่มกลับเข้ามาเล่นงานจิตใจเธออีกครั้ง

ครืด..

หน้าต่างบานใหญ่ถูกเลื่อนเปิดออก สายลมเอื่อยพัดกลุ่มผมมาปกคลุมใบหน้า นิ้วเรียวเล็กปัดไปทัดไว้ข้างใบหู ดีไซน์ยืนชมวิวฟังเสียงรถราแล่นผ่านไปมานานนับชั่วโมงก็รู้สึกง่วงจึงเลื่อนหน้าต่างปิดลงนิ้วเรียวเล็กยื่นไปกดปุ่มตรงบริเวณขอบหน้าต่างด้านใน ม่านกรองแสงสีขาวถูกเลื่อนปิดตามด้วยม่านสีเทาอ่อนส่งผลให้แสงไฟด้านนอกไม่สามารถส่องเล็ดลอดเข้ามาได้ ภายในห้องนอนใหญ่ที่เงียบสงัดไม่มีแม้แต่เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานให้ได้ยิน ร่างอรชรเดินกลับมาหย่อนสะโพกกลมมนลงบนเตียงนุ่ม เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมากดเข้าแอปหาคู่ยอดนิยม หน้าแชตของชายหนุ่มที่เธอกดเข้าไปดูทุกวันถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีข้อความตอบกลับจากชายหนุ่ม

“คุณจะทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้จริงๆ เหรอคะ” หญิงสาวบ่นเสียงเบากับรูปโปรไฟล์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์

“ห้าว..” มือเล็กยกขึ้นป้องปากที่อ้ากว้าง เปลือกตาที่หนักอึ้งเริ่มปิดลงเรื่อย ๆ ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการจัดของมาทั้งวันเริ่มส่งสัญญาณว่าต้องการพักผ่อน หญิงสาวล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมที่จะคว้าตุ๊กตาตัวใหญ่เข้ามากอดแนบอก เผลอหลับไปในเวลาต่อมา

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาดีไซน์ยุ่งวุ่นวายอยู่กับโปรเจคงานใหม่ที่ได้รับมอบหมายจนไม่มีเวลาไปนึกถึงชายหนุ่ม ไม่มีเวลาแม้แต่จะจับโทรศัพท์เพื่อเปิดเข้าแอป และวันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ร่างกายเธอกำลังได้เป็นอิสระหลังจากถูกใช้งานมาอย่างหนักจนแทบไม่ได้พักผ่อน

“ซี วันนี้ฉันว่าจะไปหาอะไรดื่มหน่อยแกจะไปด้วยไหม” ใบหน้าเรียวเล็กหันไปถามเพื่อนสาวที่เดินอยู่ข้างๆ

“ตาฉันจะปิดอยู่แล้วแกไปเถอะ ร่างกายฉันไม่ไหวจริงๆ อย่าดื่มหนักแล้วก็ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ” ซีไนซ์ส่ายหัวปฏิเสธแต่ไม่ลืมที่จะกำชับเพื่อนกลับไป

“โอเคฉันจะดูแลตัวเองดีๆ ไม่ต้องห่วง”

“บาย” ต่างคนต่างโบกมือลาและแยกย้ายกันกลับบ้าน ซีไนซ์เดินไปขึ้นรถที่ รปภ. เตรียมไว้ให้ ส่วนดีไซน์นั้นเดินไปขึ้นแท็กซี่ที่จอดรออยู่

“อ้าว..พี่ไซน์ทุกวันนี้ยังขึ้นแท็กซี่อยู่อีกเหรอคะนึกว่ามีแฟนแล้วแฟนจะมารับเสียอีก แบบนี้ไม่ดีเลยนะปล่อยให้แฟนนั่งแท็กซี่กลับเอง” เสียงแหลมตะโกนดังมาแต่ไกล