บอดี้การ์ดฝีปากกล้าหลงมารยาคุณหนูขี้อ่อย

ตอนที่1 ยอมแลก

“ว้าย..กรี๊ด..ตู้ม!!” เสียงกรีดร้องตกใจตามมาด้วยเสียงบางอย่างที่ตกลงไปในสระน้ำขนาดใหญ่ที่ใช้เป็นสถานที่เลี้ยงฉลอง After party ริมสระงานแต่งงานของเจ้าของบ้าน

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยฉันว่ายน้ำไม่เป็น” เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่ในสระ ทุกคนที่กำลังนั่งดื่มและเต้นกันอย่างสนุกสนานไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องนั้น บอดี้การ์ดหนุ่มที่นั่งดื่มไวน์เงียบ ๆ อยู่มุมมืดคนเดียวทอดสายตามองหญิงสาวที่กำลังตะเกียกตะกายโบกมือขอความช่วยเหลือ

“กระโดดลงไปเองได้ก็ต้องขึ้นมาเองได้” เสียงเรียบบอกออกไปไม่มีอาการห่วงใยหรือตกใจกับท่าทีที่อีกฝ่ายกำลังจะจมน้ำเลย

“คุณช่วยฉันด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น” หญิงสาวยังร้องขอความช่วยเหลือเพราะตอนนี้เธอใกล้จมลงก้นสระเต็มที ถึงจะพอว่ายน้ำเป็นอยู่บ้างแต่ชุดที่เธอใส่อยู่นั้นเป็นอุปสรรคในการลอยคออยู่เหนือน้ำและว่ายกลับเข้าขอบสระ

“ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วกระโดดลงไปทำไม” น้ำเสียงเยือกเย็นและสายตาเรียบนิ่งยังคงยืนมองไร้ความสงสาร

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันลื่นล้มลงมาเอง”

“หึ..ลื่นลงไปเอง ต้องกระโดดไปไกลถึงขนาดนั้นเลยหรือไง”

“คุณฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยฉะ..ฉันด้วย อึก! ชะ..ช่วยด้วย” คนหมดแรงพยายามร้องขอความช่วยเหลือครั้งสุดท้ายก่อนที่จะค่อย ๆ จมลงก้นสระ

ตู้ม!!

บอดี้การ์ดหนุ่มเห็นท่าไม่ดีรีบถอดเสื้อสูททิ้งลงพื้นโดยไม่สนใจราคาของมัน ร่างสูงกระโดดลงสระตรงตำแหน่งที่หญิงสาวจมลงไป ไม่นานธาราก็อุ้มร่างบางในชุดราตรีขึ้นจากสระในสภาพเปียกโซก บอดี้การ์ดหนุ่มค่อย ๆ วางคนหมดสติลงกับพื้นเพื่อปฐมพยาบาลเบื้องต้น

แค๊ก! แค๊ก! แค๊ก!

หญิงสาวสำลักน้ำที่กลืนเข้าไปก่อนหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาใบหน้าแดงก่ำ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าวิ่งมาจากด้านในบ้านตรงมายังสระน้ำที่ใช้จัด After party พร้อมกับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ วิ่งตามหลังมา หลังจากที่บอดี้การ์ดในห้องควบคุมรายงานบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านนอกว่าตรงจัดปาร์ตี้มีคนกำลังจมน้ำ พลอยใสอยู่บริเวณนั้นพอดีจึงรีบวิ่งมาดู

“มุกดาเธอเป็นยังไงบ้าง” พลอยใสวิ่งหน้าตื่นมาหยุดตรงหน้านั่งคุกเข่าลงกับพื้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” เสียงแหบปนเหนื่อยของคนพึ่งได้สติตอบกลับเพื่อนกลับไป

“เธอว่ายน้ำเป็นอยู่ไม่ใช่เหรอทำไมถึงจมน้ำได้”

“ชุดมันพันขาฉัน ฉันเลยจมลงไป” เป็นคำตอบเดียวกับที่เธอบอกธาราก่อนหน้า

“พี่ธาราช่วยพามุกดาเข้าไปในบ้านก่อนนะคะ” พลอยใสเงยหน้าบอกบอดี้การ์ดหนุ่มที่อยู่ในสภาพเปียกโซกไม่ต่างกัน

“ครับ”

“มีสมองทีหลังก็หัดคิดให้มากกว่านี้หน่อยนะ ตายมาจริง ๆ พ่อแม่เธอจะบอกกับญาติยังไง บอกว่าลูกสาวกระโดดลงสระน้ำทั้งที่ใส่ชุดราตรียาว 5 เมตรแล้วชุดพันขาเลยจมน้ำตายอย่างนั้นเหรอ” เสียงเรียบดุออกไประหว่างทางอุ้มเธอเข้าบ้าน

“นี่คุณ เลิกดุฉันสักทีได้ไหมคะ ฉันก็บอกอยู่ว่าลื่นเลยพลัดตกลงไป” คนที่พึ่งผ่านความเป็นความตายมาหมาด ๆ บอกออกไปน้ำเสียงสั่นเครือ

“พามุกดาไปห้องรับรองแขกเลยค่ะ ในนั้นจะมีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนด้วยหนูให้แม่บ้านทำความสะอาดเตรียมไว้แล้วค่ะ” พลอยใสที่เดินตามหลังมาเอ่ยบอกกับบอดี้การ์ดหนุ่ม

“คุณอย่าพึ่งไปนะคะ ฉันรู้สึกเหมือนจะวูบยังไงก็ไม่รู้ อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหมคะ” เท้ายาวหยุดชะงักขณะกำลังก้าวเท้าพ้นขอบประตูห้อง ธาราลังเลอยู่สักพักก่อนจะตอบกลับเสียงเรียบ

“ผมจะเรียกลุคค์มาตรวจดูให้”

“ไม่ต้องเรียกมาหรอกค่ะ ฉันขออาบน้ำแล้วนอนพักสักหน่อยแต่ตอนนี้คุณช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันสักครู่ฉันกลัวจะล้มในห้องน้ำ”

หญิงสาวหายเข้าไปในห้องน้ำประมาณสิบนาทีเสียงน้ำจากฝักบัวก็เงียบลง มุกดาเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบกายโชว์เรียวขาสวย

“ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยค่อยเดินออกมา กลับเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ” เสียงเรียบบอกออกไปขณะที่เบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น ร่างอรชรโชว์เรียวขาสวยและเนินอกที่ล้นผ้าเช็ดตัวเย้ายวนอยู่ตรงหน้าไม่ได้เรียกให้สายตาคมมองแม้แต่น้อย

“ฉันไม่สวยเหรอคะ ทำไมคุณถึงทำท่ารังเกียจฉันขนาดนั้น” มุกดาเอ่ยถามขณะที่เท้าเล็กเดินเข้าหาชายหนุ่ม