บทที่ 10

อีกห้านาทีต่อมา ร่างบางก็มายืนหน้าบ้านซึ่งอยู่ท้ายสุดของซอย สายตาสอดส่ายหาเจ้าของบ้าน เมื่อไม่เจอจึงกดกริ่งเรียก รอไม่นานกรองทองก็เปิดประตูออกมา และทันทีที่รั้วบ้านเปิดออก ไร้สิ่งขวางกั้น เอมมาลินก็โผเข้าไปกอดหญิงวัยกลางคนที่ตนรักดั่งแม่คนที่สองเอาไว้แน่น พร้อมกับเอ่ยเรียกด้วยเสียงสั่นเครือ

        “น้ากรอง...”

        “หนูเอม เป็นอะไรลูก” กรองทองกอดตอบอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบใจ และค่อนข้างตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างบางในอ้อมกอดนั้นสั่นเทา

        “พี่อิสร์อยู่มั้ยคะ”

        “พี่อิสร์ไปฝึกงานวันแรกลูก ตอนนี้คงเลิกงานแล้ว นี่ก็น่าจะกำลังกลับ เข้าบ้านก่อนมั้ย ไปรอพี่อิสร์ในบ้านก็ได้” กรองทองจะจูงแขนเล็กเข้าในบ้าน ทว่าเอมมาลินรั้งเอาไว้พร้อมกับส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ

        “ไม่ค่ะน้ากรอง เอมมีเวลาไม่มากค่ะ เอมแค่จะมาลาน้ากรองกับพี่อิสร์”

        “ลาไปไหนหนูเอม เกิดอะไรขึ้น”

        “เอมจะไปอยู่กับน้าอรที่ภูเก็ตค่ะ”

“แล้วบอกคุณพ่อหรือยังลูก” กรองทองเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ดูจากสีหน้าและแววตาของเอมมาลิน เธอก็รู้ว่าสถานการณ์น่าจะไม่สู้ดีนัก

“ไม่ค่ะ พ่อไม่รักเอมแล้ว เอมก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่ไปเรียนต่อ เอมไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกิน ไม่อยากทำให้พ่อสิ้นเปลืองเงินทองในส่วนที่ควรจะเป็นของพ่อกับครอบครัวใหม่”

“ใจเย็นๆ ก่อนนะลูก น้าว่าคุณพ่อรักและหวังดีกับหนูเอม เพียงแต่อาจจะมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันเท่านั้นเอง เชื่อน้านะคะเด็กดีว่าอีกไม่นานทุกอย่างจะดีขึ้น มีอะไรก็คุยกับคุณพ่อตรงๆ น้าเชื่อว่าคุณพ่อพร้อมจะรับฟัง และถ้าหนูเอมโตขึ้นกว่านี้ หนูเอมอาจจะเข้าใจคุณพ่อ” กรองทองเอ่ยออกมาอย่างเป็นกลาง อย่างคนที่เป็นแม่คนและเข้าใจหัวอกของพ่อแม่ ลูกชายของเธอก็ขาดพ่อ เธอรู้ดีว่าลึกๆ แล้วกวินภพก็คงว้าเหว่ ทว่าเธอก็พยายามเติมเต็มให้ลูก แต่พ่อของเอมมาลินอาจจะไม่สามารถเติมเต็มความรักให้ลูกสาวได้เท่าที่ควร ด้วยเพราะเขาแต่งงานใหม่ มีภรรยาและมีลูกเพิ่มขึ้นมา จึงทำให้เกิดช่องว่างระหว่างเขากับลูกสาวคนโต

“ไม่ค่ะน้ากรอง พ่อไม่ฟังเอม พ่อคิดว่าเอมเป็นเด็กใจแตกที่จะทำเรื่องไม่ดี จะทำให้พ่อเสื่อมเสียชื่อเสียง พ่อตบเอมค่ะน้ากรอง พ่อตบเอมในวันเกิดของเอม ของขวัญที่พ่อให้เอมคือรอยนิ้วมือ รอยนิ้วมือที่อยู่บนหน้าและอยู่ในใจเอมตอนนี้…”

เมื่อพูดประโยคนั้นน้ำตาหยดใสๆ ก็ไหลอาบลงสองแก้มอย่างน่าเวทนา ทำให้กรองทองอดไม่ได้ที่จะรั้งร่างบางเข้ามากอดเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นให้

“โธ่...คนดีของน้า”

“เพราะฉะนั้นน้ากรองอย่ารั้งเอมเลยนะคะ บางทีถ้าเอมไปอยู่กับน้าอร มันอาจจะดีกับทุกฝ่าย เพียงแต่เอมอาจจะไม่ค่อยได้เจอน้ากรองกับพี่อิสร์แล้ว ถ้าเอมไปถึงบ้านน้าอร เอมจะโทรศัพท์มาบอกที่อยู่นะคะ เมื่อไหร่ที่น้ากรองกับพี่อิสร์ว่าง อย่าลืมไปหาเอมบ้างนะ เอมจะรออยู่ที่นั่น ถ้าพี่อิสร์มาไม่ทันเอมฝากบอกพี่อิสร์ด้วย” เสียงหวานเอ่ยสั่งลาคนที่เป็นที่รักด้วยน้ำตา เธออยากบอกลาพี่อิสร์ อยากรอเขา อยากเห็นเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากกันไกล แต่เวลาเหลือน้อยแล้ว เธอจึงได้แต่บอกผ่านแม่ของเขา

“ไม่ต้องมีใครไปไหนทั้งนั้น กลับบ้านกับพ่อเดี๋ยวนี้เลยนะเอม”

เสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้ทั้งเอมมาลินและกรองทองหันขวับไปมองด้วยความตกใจ

“พ่อ!”

“คิดไว้ไม่มีผิด ว่าที่อยากออกจากบ้าน ก็เพราะจะแล่นมาที่นี่” ธนินมองลูกสาวด้วยความโกรธและผิดหวัง เขาอนุญาตให้เอมมาลินออกไปข้างนอกกับแทนไทก็จริง ทว่าไม่ไว้วางใจสักนิด จึงให้คนมาดักรอดูที่หน้าปากซอย และเมื่อคนของเขารายงานว่า เห็นเอมมาลินเดินเข้ามาในนี้ เขาจึงรีบตามมาที่นี่ และยิ่งได้ยินว่าลูกสาวนัดหมายกับผู้ชายที่เขาสั่งห้ามคบ ธนินก็ยิ่งโกรธจัด

“ใจเย็นๆ นะคะคุณ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากัน” กรองทองพูดจาไกล่เกลี่ยสถานการณ์ เพราะหากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ เอมมาลินยิ่งจะน้อยใจและยิ่งจะเตลิด

“คุณไม่ต้องยุ่ง บอกลูกชายของคุณว่าให้เจียมตัวดีกว่า ไม่อย่างนั้นอาจจะติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์”

“ลูกชายของดิฉันกับหนูเอม คบหากันด้วยความบริสุทธิ์ใจค่ะ ไม่เคยทำอะไรเสียหาย คุณสบายใจได้”

“จะสบายใจได้ยังไง ในเมื่อผมห้ามแล้ว ลูกสาวผมยังแล่นมาถึงที่นี่ แถมยังนัดแนะกันอีก คุณไม่ห้ามแถมยังสนับสนุนแบบนี้เป็นผู้ใหญ่ประสาอะไร หรือคิดอยากให้ลูกชายจับลูกสาวผม จะได้พลอยสบายไปด้วย”

“กรุณาให้เกียรติดิฉันกับลูกด้วยค่ะ พวกเราไม่เคยคิดแบบนั้นกับหนูเอม”

“คุณกับลูกมีเกียรติอะไรล่ะ คุณก็น่าจะรู้ว่าลูกสาวผมกับลูกชายคุณมันคนละระดับกัน ถ้าเป็นคุณคุณจะยอมให้ลูกสาวมาเกลือกกลั้วกับผู้ชายแบบนี้ไหม”

“หยุดก้าวร้าวน้ากรองนะคะพ่อ ถ้าจะด่าก็ด่าเอม น้ากรองไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” เอมมาลินสุดที่จะทนฟังคำพูดของบิดา จึงแทรกขึ้นด้วยความเสียใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็กลับบ้านกับพ่อ”

“เอมไม่กลับค่ะ เอมจะไปตามทางของเอม” เอมมาลินส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะเบี่ยงตัวเข้าไปหลบด้านหลังกรองทอง “น้ากรองช่วยเอมด้วยนะคะ”

“มานี่เลยยัยเอม”

ธนินขยับไปกระชากแขนเล็กออกมาจากด้านหลังของกรองทองเต็มแรง เอมมาลินพยายามจะขัดขืนและบิดแขนออกจากมือพ่อ

“ปล่อยเอมนะคะพ่อ ปล่อย...”

“ไม่ปล่อย กลับบ้านกับพ่อเดี๋ยวนี้”

คนเป็นพ่อออกแรงลากถูลู่ถูกัง ดึงลูกสาวออกมาจากบ้านจัดสรรที่หลังเล็กกว่าบ้านพักคนรับใช้ของตัวเอง โดยที่เอมมาลินได้แต่หันไปหากรองทองอย่างขอความช่วยเหลือ กรองทองจึงรีบก้าวตามออกมา