บทที่ 11

ธนินเปิดประตูรถด้านหน้า ยัดลูกสาวเข้าไปข้างใน ส่วนตัวเองอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ แต่ในจังหวะนั้นเองประตูฝั่งที่เอมมาลินนั่งอยู่ก็ถูกผลักออก พร้อมกับที่ร่างบางรีบก้าวลงมา จากนั้นก็วิ่งหนีไปแบบไม่คิดชีวิตทันที

“หนูเอมเดี๋ยวก่อนลูก อย่าเพิ่งไป” กรองทองเห็นภาพนั้นจึงตะโกนเรียก แล้ววิ่งตามไปทันทีเพราะกลัวว่าเอมมาลินจะเตลิดไปไกล ทว่าเอมมาลินไม่คิดจะฟัง วินาทีนี้สิ่งที่เอมมาลินต้องการมากที่สุดก็คือหนีให้พ้นจากพ่อ

กรองทองตามทันเอมมาลินในจังหวะที่ใกล้จะถึงหน้าปากซอยอย่างเฉียดฉิว เธอคว้ามือเล็กเอาไว้พลางหายใจอย่างหอบเหนื่อย

“ปล่อยเอมค่ะน้ากรอง เอมไม่อยากกลับไปกับพ่อ” เอมมาลินเอ่ยขอร้องพลางมองไปยังรถของพ่อ ซึ่งกำลังแล่นมาด้วยความเร็วสูง

“ฟังน้าก่อนนะคะคนดี กลับไปปรับความเข้าใจกับพ่อนะ”

“ไม่ค่ะ เอมไม่กลับ เอมกับพ่อไม่มีทางจะเข้าใจกันได้ ในสายตาพ่อเอมคือเด็กนิสัยไม่ดี เอมไม่อยากอยู่กับพ่อแล้ว ปล่อยเอมนะคะ”

“ไม่เอาจ้ะ ไม่พูดแบบนี้นะ เชื่อน้านะว่าพ่อรักหนูเอม”

“ไม่…พ่อไม่รักเอม พ่อไม่รักเอม ปล่อยค่ะ ปล่อย”

มือเล็กบิดออกจากการเกาะกุมของกรองทองมากกว่าเดิม เมื่อรถของพ่อกระชั้นชิดเข้ามา และเมื่อกรองทองไม่ยอมปล่อย ความหวาดหวั่นและหวาดกลัว กลัวที่ตัวเองจะต้องกลับไปกับพ่อ ก็ทำให้เอมมาลินเผลอสะบัดมือออกเต็มแรง จนกรองทองเสียหลักไปกลางถนน และสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น!

เอี๊ยด!!!

โครมม!!!

“น้ากรอง!”

เสียงหวานหวีดร้องอย่างตกใจ ภาพที่เห็นคือภาพรถชนกระแทกเข้ากับร่างของกรองทองเต็มแรง แรงจนกระทั่งกรองทองกระเด็นลงไปชนกับขอบฟุตพาท แล้วกลิ้งมากลางถนนอีกรอบ เลือดแดงฉานไหลทะลักออกมาจากปากและจมูกจนเนืองนอง ร่างของกรองทองมีอาการชักกระตุกคล้ายดั่งเจ็บปวดเหลือคณา

เอมมาลินตั้งสติได้ กำลังจะวิ่งเข้าไปประคอง แต่ก็ช้ากว่าใครอีกคนที่ทั้งวิ่งทั้งเรียกแม่ของตัวเองด้วยเสียงสั่น

“แม่...แม่ครับ...”

กวินภพประคองศีรษะมารดาขึ้นมายังอ้อมแขน ตาจ้องมองหน้าของแม่ด้วยความหวาดหวั่น เขากลัว…กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวอะไรเท่านี้มาก่อนในชีวิต กลัวว่าจะสูญเสียผู้หญิงที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตให้เขามาตั้งแต่เล็กจนโตไป

“อิสร์...” เสียงนั้นเบาแทบจะไม่ได้ยิน มือพยายามจะยกขึ้นลูบหน้าของลูก แต่เหมือนกับมันหนักอึ้งจนยกไม่ขึ้น กวินภพจึงต้องเป็นฝ่ายกำมือของแม่มาแนบแก้มตัวเอง

“แม่เจ็บมากมั้ยครับ ทำใจดีๆ ไว้นะ เดี๋ยวอิสร์จะพาแม่ไปโรงพยาบาล”

“แม่…เจ็บ…แม่…มะ…ไม่…ไหว…แล้ว…”

“แม่ต้องไหวสิ แม่เก่งจะตาย อย่าทิ้งอิสร์ไปนะ”

“แม่…รัก…อิสร์...”

สิ้นคำร่างของกรองทองก็กระตุกเฮือกติดๆ กันสองสามครั้ง จากนั้นลมหายใจที่ผาดแผ่วก็หมดสิ้นลง ตาเบิกโพลงคล้ายอย่างคนที่จากไปทั้งที่ยังมีห่วง

“แม่!” กวินภพเรียกแม่เสียงดัง กอดกระชับร่างไร้ลมหายใจจนแน่น น้ำตาลูกผู้ชายไหลนอง ร่างโยกโยนเพราะสะอื้นฮัก

เอมมาลินมองภาพนั้นด้วยน้ำตานองหน้า หัวใจดวงน้อยปวดหนึบ มือเย็นเฉียบด้วยความตกใจและเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา และเธอเองเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด ร่างบางค่อยๆ ทรุดตัวลงแล้วขยับเข้ามาหา มือเล็กกำลังจะเอื้อมไปหาร่างของกรองทอง ทว่าก็ต้องชะงักค้าง เมื่อถูกตวาดดังลั่น

“อย่ามาแตะตัวแม่พี่”

น้ำเสียงและสายตาของเขาทำให้เอมมาลินสะดุ้งและเย็นวาบคล้ายดั่งเลือดในตัวกำลังจะกลายเป็นน้ำแข็ง เธอไม่เคยได้ยินและเห็นสายตาแบบนี้ของพี่อิสร์มาก่อน

“เอมขอโทษ…เอมไม่ได้ตั้งใจ…” เธอเอ่ยมันออกมาทั้งน้ำตานองหน้าเช่นกัน มือเล็กยกขึ้นพนมไหว้ที่อก แต่กวินภพก็ไม่ได้มอง เขาหันหน้าไปมองหน้ามารดา ยกมือขึ้นปิดตาให้ ก่อนจะซบหน้าลงกับใบหน้าที่เปื้อนเลือดของแม่ เพราะรู้ว่านี่คือครั้งสุดท้ายที่จะได้ทำ

วิ้ววว วิ้ววว

เสียงหวอรถฉุกเฉินดังใกล้เข้ามาพร้อมกับไฟสีส้มแดงกะพริบวิบๆ เจ้าหน้าที่ลงจากรถ เมื่อรู้ว่าคนเจ็บสิ้นลมแล้ว ผ้าขาวถูกนำมาคลุมร่าง จากนั้นเจ้าหน้าที่จากมูลนิธิอาสาก็ยกศพขึ้นรถ เพื่อพาไปส่งยังโรงพยาบาล โดยมีกวินภพขึ้นรถไปด้วย

น้ำตาลูกผู้ชายยังไหลพราก หากเป็นยามปกติ ตอนนี้แม่เขาคงกำลังเข็นรถเข็นออกไปยังหน้าปากซอย เพื่อจะขายบะหมี่ บะหมี่ที่อร่อยที่สุดในโลกในความรู้สึกของเขา แต่วันนี้แม่กลับต้องไปโรงพยาบาล ไม่ได้ไปเพื่อรักษาตัวเหมือนอย่างหลายๆ คน แต่ไปเพื่อแต่งตัวแต่งหน้าให้สวยที่สุด…เป็นครั้งสุดท้าย…

แม้รถฉุกเฉินจะแล่นออกไปได้สักพักแล้ว ทว่าผู้คนในละแวกนั้นก็ยังคงจับกลุ่มคุยกัน บ้างก็ถาม บ้างก็เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยสายตาทุกคู่ตอนนี้ยังจ้องมองอยู่ที่เด็กสาววัยสิบเจ็ด ซึ่งยังนั่งพนมมืออยู่กลางถนน และทุกคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เธอคือต้นเหตุของการเกิดอุบัติเหตุรถชนคนตายในครั้งนี้

“น้ากรองขา…เอมขอโทษ…เอมไม่ได้ตั้งใจ…”

เสียงหวานเอ่ยละล่ำละลัก พร้อมกับค่อยๆ ก้มลงกราบบนคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนถนน เป็นภาพที่ช่างสุดสะเทือนใจและน่าเวทนา จนใครต่อใครเลยไม่กล้าที่จะประณามเธออีก

ร่างบางยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจรถราที่เริ่มแล่นเข้าออกได้อย่างปกติ บางครั้งเธอก็อยากให้รถคันใดคันหนึ่งแล่นมาชนเธอ เพื่อที่เธอจะได้ตายตามน้ากรองไป แต่รถเหล่านั้นต่างก็หักพวงมาลัยหลบคันแล้วคันเล่า