บทที่ 13

แปดปีผ่านไป…

ร่างบางก้าวลงจากแท็กซี่หลังจากส่งเงินค่าโดยสารให้คนขับเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่เจ้าของแท็กซี่ยกกระเป๋าสามใบลงจากรถให้ ตาคู่สวยปนเศร้าก็ถือโอกาสมองสำรวจคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวต่อภาพที่เห็น

ความงดงามยิ่งใหญ่ในอดีต มาบัดนี้แทบจะไม่เหลือเค้าให้เห็น ความงดงามโอ่อ่าที่เคยถูกใครต่อใครมองอย่างอิจฉา ทรุดโทรมและหมองลงจนเกือบจะเป็นคฤหาสน์ร้าง น้ำพุที่เคยพวยพุ่งเป็นสายเหมือนว่าจะไม่มีวันหยุด กลับเหลือเพียงน้ำที่ขังอยู่ด้านล่าง ต้นไม้ใบหญ้าที่เคยถูกตัดแต่งอย่างเป็นระเบียบสวยงาม ถูกปล่อยปละละเลย บ้างก็ทอดกิ่งยาวเฟื้อย บ้างก็ร่วงโรยแห้งเฉา ซึ่งความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้มันไม่ได้เกิดจากกาลเวลาแต่อย่างใด ทว่าเป็นเพราะเจ้าของไม่มีศักยภาพที่จะดูแลมันให้งดงามโอ่อ่าดังเดิมอีกต่อไปแล้วต่างหาก

เสียงถอนหายใจดังออกมาเบาๆ เมื่อในที่สุดเธอก็ได้กลับมาที่นี่ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่กลับมาอีก แต่เพราะความกตัญญูและสามัญสำนึกฝ่ายดี ทำให้เธอต้องกลับมาเพื่อจะดูแลพ่อ หลังจากได้ทราบข่าวว่าท่านป่วยด้วยโรคเส้นเลือดในสมองตีบจนกลายเป็นอัมพฤกษ์ครึ่งซีก

เท้าเล็กๆ ค่อยๆ ย่างก้าวเข้าไปในบ้าน โดยไม่สนใจกระเป๋าที่ถูกวางเอาไว้หน้าบ้าน ภาพผู้ชายที่เคยยิ่งใหญ่ซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีพยาบาลพิเศษกำลังยืนป้อนข้าว ทำให้เอมมาลินน้ำตาเอ่อคลอ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวย่างเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าพ่อและยกมือกราบลงบนตัก

“เอมกลับมาแล้วค่ะพ่อ”

“เอม...”

        เสียงที่เรียกชื่อลูกสาวฟังไม่ค่อยจะชัดนัก เพราะปากของคนพูดขยับได้เพียงซีกเดียว มือด้านที่ใช้งานได้ยกขึ้นลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน เป็นสัมผัสที่เอมมาลินโหยหามานานหลายปี และบัดนี้เธอก็ได้รับมันแล้ว ได้รับในวันที่พ่อไม่มีอะไรเหลือ แม้แต่ศักดิ์ศรีหรือความภูมิใจในตัวเอง

        “ขอโทษนะคะที่เอมมาช้า”

        “มะ..ไม่…เป็นไรลูก”

        “ต่อไปนี้เอมจะดูแลพ่อเองนะคะ”

        ใบหน้างดงามซบลงบนตักพ่อ สองแขนโอบรอบเอวบิดาที่นั่งอยู่บนรถเข็น น้ำตาเอ่อคลออย่างไม่ขาดสาย ทำให้พยาบาลถอยห่างออกไปเพื่อเปิดโอกาสให้พ่อลูกได้อยู่กันตามลำพัง

        เอมมาลินซึมซับเอาความรักความอบอุ่นจากพ่อเป็นครั้งแรก หลังจากไปใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศอังกฤษเป็นเวลากว่าเจ็ดปี เธอตัดขาดจากเมืองไทย ตัดขาดจากทุกอย่าง พยายามจะไม่รับรู้ข่าวคราวหรือเรื่องราวใดๆ ทว่าในที่สุดก็หนีมันไม่พ้น เมื่อคนทางนี้ส่งข่าวไปบอกว่า สองปีที่แล้วบริษัทของพ่อถูกเทกโอเวอร์ พ่อถูกฟ้องล้มละลาย กระทั่งล่าสุดท่านก็ป่วยจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมชีวิตของพ่อถึงได้พลิกผันเช่นนี้ หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะกรรม…กรรมที่ไม่ได้เจตนาจะก่อ ทว่ามันก็ยังทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ ด้วยการวิ่งตามสนองเธอกับพ่อให้จมปลักอยู่กับความทุกข์อย่างไม่เลิกรา

“คุณหนู…คุณหนูเอม...”

        เสียงเสียงนั้นคือเสียงของป้าแก้ว คนเก่าคนแก่ของที่นี่ เอมมาลินเงยหน้าจากตักพ่อแล้วหันไปกอดหญิงวัยกลางคนที่บัดนี้ร่องรอยของความชราบนใบหน้ามองเห็นอย่างชัดเจน

        “สวัสดีค่ะป้าแก้ว คิดถึงจัง”

        “ป้าก็คิดถึงคุณหนูค่ะ นึกว่าคุณหนูจะไม่กลับมาซะแล้ว”

        “เอมขอโทษนะคะที่ไปซะนาน”

        “ป้าเข้าใจค่ะ” ป้าแก้วยิ้มให้เห็น แม้จะไม่ใช่รอยยิ้มที่เปี่ยมสุขนัก แต่ก็เป็นรอยยิ้มในรอบหลายปี

        “คนอื่นๆ ไปไหนกันหมดแล้วคะ”

        “ลาออกกันหมดแล้วค่ะ”

        เอมมาลินไม่ได้สงสัยหรือแปลกใจนัก ทุกคนล้วนแต่ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เมื่อที่นี่ไม่สามารถจะจ้างงานพวกเขาได้ เขาเหล่านั้นก็ย่อมจะต้องหาหนทางในการทำมาหากินกันใหม่

        “แล้วคุณนงนภากับภัสล่ะคะ” เสียงหวานเอ่ยถามถึงแม่เลี้ยงและน้องสาว โดยไม่ซักไซ้เรื่องอื่นยามอยู่ต่อหน้าบิดา เพราะไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ

        “คุณผู้หญิงไปสมาคมค่ะ ส่วนคุณภัสไปเรียน” เสียงของป้าแก้วยามพูดถึงคนทั้งคู่ไม่ได้นุ่มนวลนัก ทั้งนี้ก็เพราะนงนภาไม่ได้เป็นภรรยาที่ดียามสามีตกทุกข์ นงนภายังคงติดความหรูหรา สังคมไฮโซ และปล่อยให้การดูแลคุณผู้ชายเป็นของพยาบาลพิเศษเพียงคนเดียว ส่วนนงนภัสนั้นก็ไม่ค่อยจะใส่ใจพ่อมากนัก

        “อย่างนั้นเหรอคะ” เอมมาลินพยักหน้ารับรู้ แล้วหันไปฝากพ่อกับพยาบาล ก่อนจะเดินไปลากกระเป๋าที่อยู่หน้าบ้านขึ้นห้องตัวเอง

        ประตูห้องปิดลง กระเป๋าที่ขนมาจากอังกฤษถูกวางทิ้งไว้อีกครั้ง เมื่อร่างบางก้าวย่างไปยังโต๊ะเครื่องแป้งอันเก่าของตัวเอง อยากจะไม่สนใจ อยากจะเมินเฉย ทว่าเสียงเรียกร้องลึกๆ ของหัวใจก็พ่ายแพ้ ในที่สุดมือเรียวบางก็เอื้อมไปเปิดลิ้นชัก หลังจากนั้นรูปถ่ายใบเก่าก็ถูกดึงออกมาจากสมุดบันทึก

        เอมมาลินก้มลงเพ่งมองรูปใบนั้น ภาพสาวน้อยที่แววตาสดใสยื่นหน้าไปหอมแก้มผู้ชายที่ตัวเองรัก ช่างเป็นภาพที่ดูมีความสุขมากเหลือเกิน ราวกับว่าคนที่อยู่ในภาพนั้นไม่ใช่ตัวเธอ เธอจำได้แม่นว่าอัดรูปนี้มาเก็บไว้เพราะทนคิดถึงพี่อิสร์ไม่ไหว เพราะเขาหายไปและเธอก็ไม่ได้ข่าวคราวเขาอีกเลยหลังจากงานศพน้ากรองทอง

        ตอนนี้พี่อิสร์อยู่ที่ไหน สบายดีหรือเปล่า แล้วแต่งงานหรือยัง